اولا که به اقای محترم معین بگم که اصلا قاونو درباره حق طلاقبری زن و مرد یکی نیست و اینکه مرد هر روزی که از خواب پاشه می تونه بره دادگاه بگه می خوام زنمو طلاق بدم هیچ قانونی هم جلوشو نمی گیره. اما زن باید یکی از مواردی که در قانون مدنی ذکر شده رو ثابت کنه اول و بعد طلاق بگیره که اثبات آن ها هم سر درازی دارد و به این راحتی ها نیست. تمام عقد نامه ها هم یه شرایطی درشون نوشته شده که اگر امضا بشود هم باز برای زن فرقی ندارد چون دقیقا همون شرایط قانون مدنی هست حتی اگر در عقد نامه هم امضا نشه باز اگر بشه اونو تو دادگاه اثبات کردزن می تونه طلاق بگیره. تنها در صورتی این حق مساوی می شه که زن وکالت بلاعزل از شوهرش برای طلاق خودش داشته باشد.یعنی اگر این وکالت نباشه زن مثل شوهر نمی تواند برود دادگاه بگه من نمی خوام زندگی مو ادامه بدم چون مثلا من می خوام برم سینما اون نمیاد. غیر این با ازدواج در ایران زن بسیاری از حقوشو به صورت مستقل از دست می ده از حقخروج از خانه و مسافرت و خروج از کشور بگیر تا کار وتحصیل و انتخاب محل زندگی. پس قانون اصلا از زنان حمایت نمیکنه.
به نظر من اگر دولت از زنان حمایت می کرد و مثلا برای زنانی که مشکل مالی داشتند مثل خیلی از کشورهای دیگر خونه و سرمایه فراهم می کرد میزان طلاق ها بسیار بیشتر افزایش پیدا می کرد. اینکه جامعه ما یک جامعه به شدت مرد سالار هست اصلا نمی شه انکارش کرد حتی در نواحی از ایران شاهد فروش دختران و یا خودسوزی آنان به خاطر مشکلات خانوادگی هستیم. به نظر من در قدیم علل عدم طلاق دید بد به آن و نبود حمایت مالی از زن بوده ه این صورت که اگر از خانه شوهر بیرون می آمده هیچ سرپناهی نداشته.
همین الانم شاید یکی از دلایل عدم طلاق بچه ها باشند که قانون اونها رو ممکنه به پدر بده مخصوصا پسر بچه ها. که البته شاید اگر پدرو مادر جدا بشوند برای اون بچه هم بهتر باشه.
البته زندگی مدرن هم شاید هدف زندگی ها رو تغییر داده. طلاق چیز بدی نیست به شرط اینکه درست باهاش برخورد شه. باید بدونیم چرا ازدواج کردیم و چرا طلاق می گیریم.
