Printable View
بله متأسفانه باز هم مشکل همیشگی نگاه صفر و صدی که دوستان عزیز اهتمام ویژه ای بهش دارند.نقل قول:
شما انگار در این هوا نفس نمیکشید،
انگار این همه صحبت در مورد مشکلات سیستم آموزشی در پستهام یا تکرار کردن مدام این جمله که منکر نواقص و مشکلات سیستم نیستم کافی نبوده تا شما گمان کنید چشم بنده به قسمتهای خالی لیوان هم می افته.
این پدیده اینقدر خطرناک و شوم هست که بنظرم سعی در کمرنگ کردن اون با گفتن اینکه مثلا باید به نیمه پر نگاه کنیم نوعی خیانت به مردم هست. وقتی علی فهمید که در حکومتش در یکی از شهرها از پای یه زن یهودی زیورالاتش رو بزور دزیدن، بشدت ناراحت شد و گفت این اتفاق اونقد عظیمه که اگر انسان از این ناراحتی بمیره عجیب نیست. علی هم میتونست بگه به نیمه پر لیوان نگاه کنید! ببینید جاهای دیگه امنیت برقراره و ...، نمیتونست بگه؟ چرا نگفت؟ چون بعضی مسائل اونقد شوم هستن که به هیچ وجه نباید کمرنگ بشن.
برای یه دزدی اونم از یه یهودی نه مسلمون، علی اینجور دگرگون میشه و این حرف رو میزنه، اونوقت ما بگبم در این مورد باید به نیمه پر نگاه کنیم، خب که چی؟ چند نفر باید به دست این دکترای قلابی بمیرن تا به خودمون بیایم؟ چند نفر باید تو خونه های ساخته شده توسط اینجور مهندس ها از بین برن؟ پول ها و سپرده های چند نفر باید توسط اینجور وزیرا یکشبه آب بشن تا بفهمیم نگاه به نیمه پر دار و ندارشون رو برنمیگردونه؟ چند دکتر، مهندس، مکانیک، معلم، اقتصاددان، مدیر، نخبه سیاسی و ... واقعی باید توسط اینجور افرادی که پارتی هم دارن خونه نشین شن تا بفهمیم این مساله چقدر جدیه؟
همه میدونیم که در کنار اینها متخصص واقعی هم داریم، قابل انکار نیست، اما اگر همین وضع ادامه پیدا کنه میشه تضمین کرد در اینده مملکت دست قلابی ها نخواهد افتاد! قلابی های که اتفاقا پولدار هم هستن، و در مملکت ما هم فعلا پول حرف اول یا دوم رو میزنه. امروز رو نبینیم، فکر کنیم اگر این روند ادمه پیدا کنه در همین حد خواهد موند یا مثه ویروس همه جا رو میگیره ...
نمیدونم چرا این جور کارا غیر قانونی نیست! یعنی مسولا نمیدونن با این کارا داره چه خیانتی به مردم میشه، یا میدونن و چون به نفعشون هست حقیقت رو فدای مصلحت میکنن ...
من باز هم تکرار میکنم که تکیه من به نگاه کردن به قسمت پر لیوان به این معنی نیست که منکر نواقص و مشکلات فراوان سیستم بشیم و یا در صدد رفع اونها بر نیایم.
باید با نگاه کردن به قسمت پر لیوان نگاه امیدوارانه به آینده رو حفظ کنیم. دوستان خدا رو شکر خوب نواقص رو دارن می بینن و یکی یکی براش مصداق میارن٬ اما هیچکس نه راه حلی میده و نه یک نقطه روشنی رو نشون میده. آیا این واقعاً میتونه باعث حل مشکل بشه؟
بنظرم بعضی مسائل رو نباید اینجور دید، یعنی با وجود اینکه میدونیم نیمه پر هم هست، اما چون مشکل بسیار خطرناک و سمی هست فقط باید انتقاد بشه تا مشکل از اون چیزی هم که هست بزرگتر و خطرناک تر بنظر بیاد تا ما اقدام به رفعش کنیم، چون خوا نا خواه اکثر انسانها طوری هستن که مشکل رو تا زمانی که خیلی جدی نشه بش نمیپردازن.نقل قول:
پ.ن.
چون اهل دین هستید (فکر میکنم) میتونید این نوع نگاه رو به وفور در دستورات اسلامی هم ببینید
نقد چطوریه؟ نقد از نظر بسیاری از نقادان اینه که به شدیدترین شکل به حساسترین جا زده بشه تا صاحب قدرت(مدیر موسسه، مسئول فلان، وزیر بهمان) به خودش بیاد...تا وقتی تعارف رو کنار نزاریم چیزی حل نمیشه.
نظام آموزشی و یا وضع دانشگاه ها موجود مقدس و یا حتا سـیاسی نیست که نگران باشیم کجای کار به جایی برنخوره.
یکی از منشا های سوتفاهم ما راجع به کشورهای دموکراتیک همینه ، میام و تی وی رو روشن میکنیم و میبینم بله...گزارشگر "خودشون" داره به شدیدترین شکل آقای رییس فلان رو زیر و رو میکنه..
در ژاپن انقدر مسئولیت پذیرن که طرف یک دفعه میبینی هاراگیری کرد بخاطر اشتباهاتش...اما در ایران زل میزنیم به دوربین و با صراحت دروغ میگیم.(این ها مطلق نیست و منظور من واضحه)
چند جا یادمونه که آقای مسئول بیاد بگه:
من اشتباه خود را میپذیرم، در این امر(ساخت سد، سقوط هواپیما و...) اشتباه از من و مدیریت تیم من بود، من بخاطر این امر قبول مسئولیت کرده و صمن تقدیم استعفای خودم آماده هر گونه شفاف سازی و جبران خسارات در حد توانم هستم.
راه حل اینه که قدرت پاسخگو باشه، و نقد پذیر...بعد باقی مسایل حل میشه...نهادهای دموکراتیک خودشون رو اصلاح میکنن...وقتی میبینیم مسئول فلان دستگاه مدرکش رو دزدیده باید این مساله براش فرهنگ سازی بشه و قبیح باشه. نه انقدر ساده که کم کم در افواه بقول عزیز نسین: هر کی از مال دولت نخوره خوکه. ....عزیزنسین در اون جمله میخاد به فرهنگ عمومی غالب در ترکیه اون روز اشاره کنه که فساد و خوردن از بیت مال انقدر جا افتاد تا مردم کسی رو که نخوره احمق میدونند. اصلا اجازه بدید شمایی از این داستان عزیز نسین رو به نقل از حافظه بگم: ( حالا دیگه هر جاش یادم نبود رو دوستان ببخشن)
طرف میره زندان...آزاد میشه، میاد پیش دوستش ...دوستش بهش میگه چه خبر از پایین...چی شد رفتی؟ ما آخرش نفهمیدیم جرمت چی بود...اگر دزدی کردی خیالی نیست خیلی هم خوبه، زرنگی ها...طرف میگه نه از اون بدتر،
میگه آدم کشتی؟ مرد باید انتقامش رو بگیره ایول، طرف میگه نه از اونم بدتر.
میگه پس بگو اختلاس کردی خوب کاری کردی، هر کی از مال دولت نخوره خوکه، طرف میگه نه از اونم بدتر.
میگه پس حتمن بچه دزدی کردی و... خوبه بچه هم...، طرف میگه نه از اونم بدتر:|
میگه چی پس...طرف میگه جرمم سـیاسی بود....دوستش میگه عزت زیاد ما رفتیم:n02:
من چی بگم که عزیز نگفته توی این داستان؟ این داستان یعنی ترس از نقد... اینکه نقد قدرت از آدم کشی و بچه دزدی و مدرک دزدی و... ترسناکتره و غیر طبیعی تر. و خود این عدم نقد باعث میشه که سواستفاده گران بیش از پیش قدرت پیدا کنند و خود این باز به عدم نقد دامن میزنه و این سیکل معیوب ادامه پیدا میکنه ...و هرجا عملکردی و قدرتی نقد میشه یک برچسب ناجور سیـاسی - عقدیتی میخوره و دیگه...در حالی که موضوع نه سـیاسیه نه عقیدتیه...آب میزنه فقط در خوابگه مورچگان.
این هم چندتایی راه حل...
حرفتون درسته ، ولی اینجا ما که برای عوام ، گزارشِ کار نمیدیم . خیالتون راحت بچه های بالا به اندازه کافی تریبون دارن و از خودشون دفاع میکنن. تجربه تبلیغات سالهای اخیر هم نسبت به امیدواری و نیمه پر لیوان نشون داده فقط کتمان حقایق و فریب افکار عمومی هست و بعدها به عمق فاجعه پی میبریم.نقل قول:
امیدواری مردم از مشاهده مستقیم یا بررسی آماری صحیح باید بدست بیاد نه با تلقین یا فریب توسط مجری کار ! این نیمه پر لیوان هم از قبل همیشه وجود داشته و در بعضی مواقع بیشتر هم بوده ...
حرفم اینه که با نگاه به نیمه خالی میشه فهمید چقدر دیگه جا داره.
راه حلها معمولن کلی و شعاری هست . علاوه بر بررسیهای آماری بهتره از دانش نخبگان و تجربیات دیگر کشورها هم استفاده بشه. اما چیزی که مسلمه ارتباط مدرک با شان اجتماعی و اشتغال کتمان ناپذیره.
چندتا راه حل : تغییر قانونِ تعیین میزان کف و سقف حقوق ، ایجاد سامانه ملی اطلاعات اشتغال ، خصوصا واگذاری اقتصاد دولتی ( چه مستقیم و چه غیر مستقیم از طریق روابط با بچه های بالا ) ، تصحیح و ثبتالکترونیکی شرایط استخدامی ، بهبود فضای کسب و کار در زمینه های تولیدی ( استثنائن کاهشش و سختگیری در زمینه خودروسازی و ساختمان سازی ) ، مدیریت میزان مصرف منابع و ....
برای مثال میگن توی آلمان حقوق رفتگر خیلی بالاست و دلیلش جبران کسر شأن دارندگان این شغل در اجتماع هست. عدم توجه به این موارد باعث تشکیل مثلثی میشه که همه میخوان به نوکش برسن ولی مثلث که نمیتونه مربع باشه ، در نتیجه شاهد رقابت تحصیلی هستیم که به نظر مردم تنها راه حل رسیدن به این شأن هست.
همه اینها اول نیاز به سیستمهای دقیق آماری دارن. تاثیرات فرهنگیش فکر میکنم خود بخود بعد از تصحیح موارد بالا خیلی کمتر میشه. در کل نحوه اجرا و مدیریت و چارتهای سازمانی بیشتر ضعف داره تا خوده راه حلها.
بسیار عالی بود.
با این وضعیت احمقانه و رو به زوال انتظار داریم پیشرفت هم بکنیم .
احمق هایی که دنبال مدرک هستند فکر می کنند با گرفتن مقوا و کاغذ پاره مدرک به جایی می رسند :n05:
راستش فلسفه ای هست که بین مردم ما جا افتاده و درش صحبت از پیشرفت من هست نه پیشرفت ما !!!!نقل قول:
اتفاقا خیلی از دوستانی که پیرو این فرهنگ هستن ، به جاهای خیلی خوبی هم رسیده اند !!
مورد داشتیم طرف پارتی دار بوده و فقط مدرک میخواسته ، با دکترای زیست شناسی شده رئیس سازمان صنایع دستی ! اتفاقا من با نویسنده موافقم که میگفت همه چیزمان با همه چیزمان جور است !! این مسئله کاملا با ناهنجاری های دیگه ای هم در جامعه ما مرتبطه و از اونا تغذیه میکنه . من چند تاشو میتونم نام ببرم :
مقدم بودن تعهد بر تخصص( ریشه ی اصلی این داستان) - فرهنگ زرنگ بازی( گرگ باش وگرنه گرگها میخورنت) - فرهنگ پارتی بازی - راحت طلبی و . . . .
حتی مشکلات شخصیتی افراد ( حس کاذب رضایت از خود) . . . .
به نظرم اولین راه حل برای چنین معضلی اینه که این نوع فعالیت موسسات یا این نوع دریافت مدرک غیرقانونی اعلام بشه با متخلف برخورد قانونی بشه.
در درجه دوم فارغ التحصیلان برای اشتغال باید دقیق تر ارزیابی بشن ، توانایی های واقعی هر شخص به صورت عملی و تئوری ازموده بشه و صرف داشتن مدرک تحصیلی فارغ اتحصیلان جذب بازار کاری نشن.
لازمه در دوران تحصیل به خصوص دانشگاه، دانشجویان یشتر سمت تحقیقات و پروژه های عملی ترغیب بشن و برای افزایش رغبت به انجام پروژه ها و حمایت بیشتر از فعالیت های پژوهشی، دانشگاه امکانات تحقیقی و پژوهشی بیشتری در اختیار دانشجو قرار بده . ( وقتی امکان تحقیق و پژوهش راحت تر برای دانشجو محیا نیست دانشجو بیشتر سمت انجام یه پروژه تحقیقاتی آماده رغبت پیدا میکنه )
لازمه دانشجویان در دوره های خاص به صورتی عملی و تئوری آزموده بشن و ادامه تحصیل منوط به موفقیت در آزمون های تخصصی هر دوره باشه ..
سونامی دکتری در ایران در راه است ...
دانشگاه هاروارد در سال 2013 بالغ بر 4.1 میلیارد دلار بودجه داشته، 20 هزار نفر متقاضی ورود به این دانشگاه بوده اند، و جمعاً حدود 1700 نفر را در هر سه مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری پذیرش کرده است.
و دانشگاه آزاد به عنوان یگانه پرچم دار اعطای مدرک دکتری ظرفیت خود را از 4000 نفر در سال 92 به 12000 نفر دانشجوی دکتری در سال 93 افزایش داده است !!!!!!!!
اما چرا از این فاجعه علمی، در محافل تخصصی به عنوان سونامی دکتری نام برده می شود؟
1- بی اعتبار شدن مدارک آکادمیک.
جامعه به سمتی خواهد رفت که غیردکتر کم می شود و بعد باید دنبال مراتب دیگر بگردیم که نشان اعتبار باشند.
2- در همین مدت کوتاه که ظرفیت به یکباره بالا رفته و کسانی قبول شده اند که هرگز تصور نمی کرده اند دانشجوی دکتری شوند، دادگاه های خانواده اختلافات خانوادگی فراوانی را ثبت کرده اند. تأمین هزینه دوره دکتری در حدود 70 میلیون تومان کار دشواری است. این هزینه برای پدران، و همسرانی که می خواهند آن را تأمین کنند، دشوار است و اختلافاتی را در خانواده ها ایجاد کرده است.
3- بخش مهمی از این افراد کارکنان دولت هستند و هم ساعاتی که راهی دانشگاه می شوند خسارت به بهره وری می زند، هم در رشته هایی درس می خوانند که اغلب کارآیی شان را ارتقا نمی دهد، و هم در نهایت با ارتقای مدرک خواهان حقوق و دستمزد بیشتر می شوند.
4- بیشتر از 90 درصد این افراد با دریافت مدرک دکتری هیچ افزوده ای در توان تحلیلی، خلاقیت و بازدهی کاری خود نخواهند داشت، و فقط توقعات آن ها افزوده می شود. مدیران با این افراد مشکلات زیادی خواهند داشت بدون آن که بتوانند کار خاصی از آن ها بخواهند.
5- صنعت «مرده های علمی» رونق بیشتری خواهد یافت. بخش مهمی از این افراد در به در دنبال پایان نامه حاضر و آماده، و مقالات سفارشی می گردند. ضمن آن که، این میزان فارغ التحصیل دوره دکتری بحران توقعات فزاینده ایجاد خواهد کرد.
6- تولید نیروی انسانی، تولید کالای بادوام است. وقتی یک نفر لیسانس یا دکتری بدون کیفیت می گیرد، اسباب بازی چینی نیست که به زودی از چرخه اقتصاد و جامعه خارج شود. سی سال در دنیای کار، و 35 سال در دنیای حقوق بازنشستگی بر جامعه فشار می آورد و هزینه های جامعه را بالا می برد. بی توجهی به این واقعیت، فاجعه به بار می آورد.