واهه آرمن (شاعر ارمنی)

بیدار شدم

پس از نیمه شب

در کوچه

زیر یک بوته‌ی یاس

تمام دنیا به خواب رفته بو
د
در اتاق من

خدا و شیطان

گفت‌وگو می‌کردند

صدای یکی

شبیه ریزش باران بود بر خاک

صدای دیگری

شبیه ریختن مشتی خاک در چاه
--------------------------------------------------------
واهه آرمن

تا روزی کــه بــود،

دســت هــایــش بــوی گــل ســرخ مــی داد!


از روزی کــه رفــت،

گــل هــای ســرخ

بــوی دســت هــای او را مــی دهنــد . . .

هرگز به دست اش ساعت نمی بست

روزی از او رسیدم

پس چگونه است

که همیشه سر ساعت به وعده می آیی؟

گفت:

ساعت را از خورشید می پرسم

پرسیدم

روزهای بارانی چطور؟

گفت:

روزهای بارانی

همه‌ی ساعت ها ساعت عشق است!

- راست می گفت

یادم آمد که روزهای بارانی

او همیشه خیس بود

با آمدن ات فریب ام دادی

یا با رفتن ات؟



کاش هرگز تو را نمی دیدم

تا همیشه سراغ ات را

از فرشتگان می گرفتم

تا تلخ ترین شعرم را هرگز

در گوش خدا نمی خواندم



کاش هرگز تو را نمی دیدم

آن وقت

نه بغضی در گلویم بود

نه دل شدگی

و نه مشتی شعر...

برفی سنگین نشست

درختی زیبا شد
درختی شکست..

چند روزی‌ست چیزی ننوشته‌ای

-گاهی هر چیزی

حتی دیدن یک کرم خاکی

روی کاغذ

شعر می‌شود

و گاهی هیچ چیز

حتی عشقی آسمانی

بدل به شعر نمی‌شود.

واهه آرمن

می گویند قلبـــِ هر انســـان


به اندازه‌ی مشتــــِ اوست


در شگفتـــم مادر!!


مگر قلبـــِ تو هـم


به کوچکـــی دست های توست؟


مگر قلبـــِ تو، هر شب


گهـــواره‌ی خورشـــید نیست؟...