مشاعره سنتی

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که بازبینیم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا
حافظ

ای کریمی که از خزانه غیب .... گبر و ترسا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم .... تو که با دشمنان چنین نظر داری

آن کیست کز روی کرم با ما وفا داری کند
بر جای بد کاری چو من یکدم نکو کاری کند

از حافظ عزیز

یارا یارا ترا چه یارا
تا دل بربائی اذکیا را

این دلبری از تو نیست بالله
این فتنه زدیگریست یارا

آنکسکه نگاشته است نقشت
بر صفحهٔ نیکوئی نگارا

در پردهٔ حسن تست پنهان
دل میبرد از بر آشکارا

از خال و خطت کتاب مسطور
داده است بدست دیده مارا

تا درنگریم و باز خوانیم
در روی تو سورهٔ ثنا را

هر جزو تو آیتی زقرآن
هر شیوه ستایشی خدا را

هر جلوهٔ تو کند ثنائی
در پرده جناب کبریا را

آئینهٔ حسن تو نماید
بی صورت و بی جهت خدا را

از فیض کسی دگر برد دل
تو بیخبری ز دل نگارا

فیض کاشانی

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش
بر در دل روز و شب منتظر یار باش
دلبر تو جاودان بر در دل حاضر است
روزن دل بر گشا حاضر و هشیار باش
عطار

شب تاریک و سنگستان و مو مست
قدح از دست مو افتاد و نشکست

نگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت
وگرنه صد قدح نفتاده بشکست

بابا طاهر

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم
حافظ

ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده
بر آب دیده ی ما صد جای آسیا کن
(حضرت مولانا)

نه رازش میتوان گفت با کس
نه کس را میتوانم دید با وی
لبش میبوسد و خون میخورد جام
رخش میبیند و گل میکند خوی
از حافظ عزیز

یکی برزیگرک نالان درین دشت
بخون دیدگان آلاله می‌کشت

همی کشت و همی گفت ای دریغا
بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت

باباطاهر