آنتن‌ها
در یكی تقسیم بندی كلی آنتنهای مورد استفاده در استاندارد ieee 802.11 به دو دسته: تمام جهت و نقطه به نقطه تقسیم می‌شوند. واضح است كه آنتنهای تمام جهته با توجه به آنكه نیازی به تنظیم ندارند، راحت تر مورد استفاده قرار می‌گیرند. این آنتن‌ها در اغلب كارت‌های شبكه (كارت‌های دسترسی) و نیز نقاط دسترسی یا ایستگاه‌های پایه بكار می‌روند
این آنتن‌ها در فواصل كوتاه قابل استفاده هستند و برای بهره گیری در فواصل طولانی‌تر به تقویت كننده‌های خارجی نیاز دارند كه البته در بسیاری موارد استفاده از این تقویت كننده‌های خارجی میسر و یا قانونی نیست. از سوی دیگر آنتنهای نقطه به نقطه یا خطی در كاربردهای خارجی استفاده می‌شوند و به تنظیم دقیق نیاز دارند. محدوده عملیاتی رایج در آنتنهای تمام جهته 45 متر و محدوده عملیاتی آنتنهای نقطه به نقطه و توان بالا در حدود 40 كیلومتر است. در كاربردهایی كه استفاده از تقویت كننده بلا مانع است، این محدوده عملیاتی به شكل قابل توجهی افزایش یافته و تنها توسط خط دید (مسیر دید) محدود می‌شود. از جمله عوامل مهمی كه محدوده عملیاتی تجهیزات مبتنی بر ieee 802.11 را تحت تأثیر قرار می‌دهد محل نصب نقاط دسترسی یا ایستگاه پایه و نیز تداخل رادیویی است. همانگونه كه پیشتر گفته شد، تجهیزات مبتنی بر این استاندارد سعی می‌كنند كه با بالاترین نرخ ارسال داده كار كنند و در صورت نیاز به سرعت‌های پایین‌تر برگردند
