-
در جستجوی پشم زرین
پشم قوچ بالدار آریس یا خروسمالوس که زئوس به تب فرستاد تا جای فریکسوس را بگیرد . این پشم به پشم طلایی یا پشم زرین معروف است و در این مقاله به داستانی اسطوره ایی که در مورد یافتن این پشم است می پردازیم
اين عبارت(در جستجوی پشم زرین) عنوان شعر بلندي است كه در روزگار كهن شهرتي بسزا داشته است و آپولونيوس رودسي،شاعر قرن سوم پيش از ميلاد مسيح آن را سروده است.او داستان كامل جست و جو را نوشته است ،به استثناء آن بخش داستان كه درباره جاسون(ژاسون) و پلياس است و من آن را از اثر پندار گرفته ام.اين قصيده يكي از شاهكارهاي پندار به شمار مي رود و آن را در نيمه قرن پنجم پيش از ميلاد سروده است.آپولينوس سروده خود را با بازگشت پهلوانان و قهرمانان به يونان به پايان مي رساند.من روايت ماجراهاي جاسون و مِده(مديا) را كه از آثار شاعر تراژدي سراي قرن پنجم پيش از ميلاد به نام اوريپيدس گرفته ام،به آن افزودم.اوريپيدس اين روايت را به موضوع يكي از بهترين نمايش نامه هايش بدل كرده است.اين سه شاعر هيچ شباهتي با يكديگر ندارند.هيچ تفسير نثرگونه اي نمي تواند شما را آن گونه كه شايد و بايد از پندار بياگاهاند.مگر اينكه شايد آن توان و استعداد يا چيرگي كه در توصيف دقيق رويدادها از خود نشان داده است بتواند به شما ياري دهد او را بشناسيد.خوانندگان انئيد را بايد از ويرژيل(ويرجيل) به قلم آپولونيوس آگاهانيد.تقاوت بين مديا(مده)اوريپيدس و قهرمان زن آپولونيوس و همچنين "ديدو"ي ويرژيل في نفسه معياري است براي سنجش تراژدي يوناني.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر جیسون و پشم زرین بر قدحی از یونان باستان
نخستين پهلوان يا فهرماني كه در اروپا سفري بزرگ را بر عهده گرفت رهبر گروهي بود كه براي يافتن پشم طلايي آماده شده بود.بعضي ها گمان مي كنند كه اين پهلوان يك نسل پيش از مشهورترين جهانگرد يوناني كه قهرمان داستان اوديسه بود مي زيسته است.اين سفر يك سفر آبي بوده است.رودخانه،درياچه و دريا تنها شاهراه بوده است زيرا در خشكي هيچ جاده اي وجود نداشته است.در هر صورت يك مسافر يا جهانگرد ناگزير بود به خطر هاي موجود در آب و دريا و همچنين خشكي تن در بدهد.كشتيها شب هنگام حركت نمي كردند و در هر جايي كه جاشوان بيتوته يا درنگ مي كردند ممكن بود زيستگاه هيولا ،غول و يا يك جادوگر باشد كه از هر طوفان خطرناك تر و زيانبار تر باشد و كشتي را در هم بشكند.براي مسافرت و ماجراجويي به جرئت و شهامتي فوق العاده نياز بود به ويژه براي آنان كه مي خواستند به خارج بروند.
هيچ داستاني نتوانسته است اين حقيقت،يعني داشتن شهامت و از خود گذشتگي براي رفتن به سفرهاي دور و دراز را بهتر از داستان قهرمانان و پهلوانان كشتي آرگو بيان كند زيرا مسافران در طول سفر براي بدست آوردن پشم طلايي با خطرات گوناگون و زيانباري رو به رو شدند و دست و پنجه نرم كردند.امّا آنها قهرمانان و پهلوانان نامداري بودند و شماري نيز از بزرگترين پهلوانان سرزمين يونان و در حقيقت افرادي بودن كه به حق توانسته بودند از پي اين ماجراها بر آيند.
افسانه پشم طلايي با پادشاهي يوناني به نام آتاماس آغاز مي شود كه از دست همسرش به ستوه آمده بود و او را رها كرده و با شاهزاده خانمي به نام اينو ازدواج كرده بود.نِفِل (نفله) يعني همان همسر نخست پادشاه نگران جان و زندگي دو فرزندش ،به ويژه پسرش فريكسوس بود.او مي پنداشت كه همسر دوم پادشان آن پسر را مي كشد تا پسر خودش سلطنت را به ارث ببرد كه البته حق داشت چنين بينديشد.همسر دوم پادشاه از خانواده اي بزرگ بود.پدرش كادموس نام داشت و شهريار تبس بود و مادر و سه خواهر ديگرش هم زناني شايسته بودند.امّا اينو در صدد بر آمد تا وسيله مرگ آن پسر را فراهم آورد و براي اين هدف نقشه اي زيركانه و استادانه كشيد.او وسايلي ساز كرد و به تمامي بذرهاي ذرّت دست يافت و آنها را پيش از آنكه مردان براي براي كاشتن بردارند برشته كرد.در نتيجه آن سال هيچ محصولي به بار نيامد.چون پادشاه ايلچي خود را مأمور كرد تا به معبد برود و از هاتف غيب معبد بپرسد بايد چه كار كرد و اين مشكل را چگونه حل كند ،آن زن پيام رسان يا ايلچي پادشاه را پنهاني ديد و او را قانع كرد ،يا احتمالاً به او رشوه داد تا بگويد هاتف معبد گفته است كه اين بذرهاي ذرّت نمي رويد مگر اينكه آن شاهزاده جوان را قرباني كنند
مردم كه با خطر قحطي روبرو شده بودند پادشاه را ناگزير كردند سر تسليم فرود آورد و اجازه بدهد پسرش را قرباني كنند.تصور چنين قرباني براي يونانيان ادوار بعد همان قدر هراس آور بود كه اكنون براي ماست و هرگاه در داستاني چنين رويداد يا ماجراي مشابهي پيش مي آمد آن را به موضوع يا حادثه اي مبدل مي ساختند و تغييراتي در آن مي دادند كه زياد هراس انگيز نباشد.بر اساس روايات اين داستان كه اينك به دست ما رسيده است هنگامي كه آن جوان را به قربانگاه مي بردند قوچي شگفت انگيز با پشمي از طلاي ناب او و خواهرش را ربود و با خود به آسمان برد.هرمس آن قوچ را در اجابت دعاي مادرشان فرستاده بود.
هنگام عبور از تنگه اي كه اروپا را از آسيا جدا مي كند دختر كه هل (هله) نام داشت لغزيد و به دريا افتاد و غرق شد(در بعضي روايات آمده است كه پوزئيدون او را از آب گرفت و با او ازدواج كرد) و بدان خاطر تنگه را به نام او خواندند:درياي هله يا هلس پونت(درياي مرمره).پسر جوان سالم به خشكي رسيد و به سرزمين كولكيس پا نهاد كه در كنار درياي ناآرام بود(درياي سياه كه هنوز نام درياي آرام را بر آن ننهاده بودند).مردم كولكيس خشن و درنده خو و جنگجو بودند اما با فريكسوس به مهرباني رفتار كردند و پادشاهشان به نام ايتس يكي از دخترانش را به عقد وي درآورد.شگفت انگيز اينكه مي گويند كه فريكسوس براي قدرداني و سپاس از زئوس كه او را رهانيده بود همان قوچي را قرباني كرد كه او را از قربانگاه ربوده و نجات داده بود،او چنين كرد و پشم آن را به شاه "ايتس" به رسم هديه تقديم كرد.
فريكسوس عمويي داشت كه به حق پادشاه يونان بود اما برادرزاده اش مردي به نام پلياس،تاج و تخت شهرياري را از او گرفته بود.پسر كوچك آن پادشاه كه جاسون نام داشت و وارث قانون سلطنت بود و براي اينكه از هر گزند در امان باشد او را به جايي امن فرستاده بودند،اكنون بزرگ شده و دليرانه بازگشته بود تا تاج و تخت شهرياري را از دست پسرعموي شريرش باز ستاند.
پلياس خائن و غاصب از هاتفي شنيده بود كه به دست يكي از خويشان نزديكش كشته خواهد شد و بايد كاملا مراقب شخصي باشد كه فقط يك لنگه نعلين به پا دارد.درست در همين هنگام بود كه چنين مردي به شهر آمد.يك پاي آن مرد برهنه بود،اما لباس آراسته به تن داشت،و پوست پلنگ به دوش داشت.موهاي پر چين و شكن و درخشانش را نتراشيده بود و آن را پريشان روي شانه و پشت گردنش انداخته بود.آن مرد يكراست به درون شهر آمد و بي باكانه به بازار شد،درست هنگامي كه بازار كاملا شلوغ بود و مردم همه درآنجا گرد آمده بودند.
هيچ كس او را نشناخت ،اما هركس كه او را مي ديد شگفت زده مي شد و از خود مي پرسيد :"يعني ممكن است آپولو باشد؟يا سرورِ آفروديت؟هيچ يك از پسران پوزئيدون هم كه نيست زيرا همگي مرده اند"مردم چون به هم مي رسيدند همين را از يكديگر مي پرسيدند.اما چون پلياس اين خبر را بشنيد بي درنگ و شتابان به بازار آمد و آنگاه كه آن مرد يك نعلين به پا را ديد سخت ترسيد.اما ترس خود را پنهان نگاه داشت و از آن مرد غريبه پرسيد:"تو اهل كدام سرزميني ؟خواهش مي كنم به من دروغ نگو"
آن مرد نرمخويانه و مؤدبانه پاسخ داد:"من به ميهن خويش بازگشته ام تا افتخارات كهن خاندانم را بازيابم.اين سرزمين كه زئوس آن را به پدرم بخشيده بود ديگر به خوبي اداره نمي شود.من پسرعموي تو هستم و مرا نام جاسون نهاده اند.تو و من بايد طبق قانون رفتار كنيم نه اينكه به نيزه ها و شمشيرهاي برنزي توسّل جوييم.هر مقدار ثروتي كه اندوخته اي براي خود نگه دار،هم رمه ها و گله هاي قهوه اي رنگ و كشتزارها،امّا عصاي شهرياري و فرمانروايي و تاج و تخت شاهي را به من واگذار تا بر سر اين چيزها هيچ نزاعي در نگيرد."
پلياس هم به نرمي پاسخ داد:"مي پذيرم.اما نخست بايد كاري كرد.فريكسوس فقيد به ما مي گويد كه پشم طلايي را باز گردان تا بدين سان روح او نيز به خانه اش باز گردد.اين سخني است كه هاتف گفته است.و اما در مورد شخص من،اكنون سالخوردگي يار و همنشين من شده اشت،در حاليكه تو جوانيِ تو تازه شكوفا شده.آيا تو به اين جست و جو مي روي يا نه،من به زئوس سوگند ياد مي كنم و او را شاهد مي گيرم كه پادشاهي و فرمانروايي را به تو بسپارم."
جاسون از پيشنهاد سفر و ماجراي برگ شاد و خوشحال شد.او موافقت خود را اعلام كرد و به همگان و در همه جا اعلام كرد كه اين سفر يك سفر بزرگ و شايان توجه خواهد بود.جوانان سرزمين شادمانه به نداي وي پاسخ گفتند.بهترين و نجيب ترين آنان آمدند تا به وي بپيوندند و او را در اين سفر همراهي كنند:هركول نيز كه خود از پهلوانان بود به آنان پيوست و اورفئوس استاد موسيقي،و كاستور با برادرش پولوكس،پدر آكيلس(آشيل)،پلئوس و بسياري ديگر هم بودند.هرا به جاسون كمك كرد و همو بود كه آتش شوق سفر و ترك ديار را در دل همگان روشن كرد،به طوري كه هيچ كس نمي خواست خانه نشين شود و در كنار مادر زندگي بيهوده اي را بگذراند ،بلكه هر مرد حاضر شد حتي به بهاي از دست دادن جان خويش هم كه شده اكسير بي همتاي دليري،بي باكي و مردي و مردانگي را در كنار دوستان و همقطاران خويش بنوشد.آنها بر كشتي آرگو نشستند،بادبان كشيدند و راهي سفر شدند.جاسون جامي زرّين در دست گرفت و چون شراب درون آن را به دريا ريخت دست نيايش را به سوي زئوس،كه آذرخش نيزه اوست دراز كرد و دعاكنان از او خواست كه به سرعت سير و سفرشان بيفزايد.
خطرات گوناگون و زيادي در پيش داشتند و شماري از رهروان بهاي نوشيدن آن اكسير دليري و بي باكي را با جان خود پرداختند.آنها نخست به لمنوس رسيدند كه جزيره اي شگفت انگيز بود و فقط زنان در آن مي زيستند.اين زنان شوريده و همه را به بجز يك مرد كه شهريار پيرشان بود كشته بودند.هيزيپيل دختر آن پادشاه كه سركرده و رهبر شورشيان بود نگذاشته بود پدر سالخورده اش را بكشند و او را در صندوقي جاي داده و بر پهنه بيكران دريا رها كرده بود كه سرانجام به جاي امني رسيده بود.اما همين موجودات شرير و وحشي از سرنشينان آرگو استقبال كردند و پيش از آنكه آنها به سفرشان ادامه دهند غذا،شراب،جامه خوب و هداياي ديگر را به آنها ارزاني داشتند.
اندكي پس از ترك لمنوس،آرگونات ها يا آرگو نشينان،هركول را در جمع خود از دست دادند.پسربچه اي به نام هيلاس كه زره دار هركول بود،و هركول او را بسيار دوست مي داشت،هنگامي كه كوزه اش را در آب چشمه اي فرو كرده بود توسط يك پري آب زي،،كه سرخي و سپيدي آن جوان دل از وي ربوده بود و مي خواست او را ببوسد،به درون چشمه كشيده شده بود،و از آن پس ديگر كسي او را نديد.هركول ديوانه وار به هر سو و هر كوي و برزني سر كشيد،او را به نام خواند و به ميان جنگل شد كه از دريا بسيار فاصله داشت.هركول پشم طلايي را از ياد برده بود و حتي كشتي آرگو و همراهان و همسفران خويش را.پس از آن ديگر به كشتي باز نگشت و آرگونات ها ناگزير شدند بادبان بكشند و بي او بروند.
دومين ماجرا رو به رو شدن آنها با هارپي ها بود كه موجودات بالدار مهيب و هراس انگيزي با منفارهاي كج و قلاب مانند و چنگالهاي بسيار نيرومند بودند و هرگاه در جايي فرود مي آمدند بوي بد و مشمئز كننده اي از خود بيرون مي دادند و هر موجود زنده اي را ناراحت و پريشان مي كردند.در آن جايي كه كشتي آرگو لنگر انداخته بود تا شبي را به صبح برساند،زن و مرد سالخورده اي مي زيستند كه آپولوي راست گفتار قدرت پيشگويي را به آنان بخشيده بود.پيرمرد پيشگويي راستين بود و به راستي مي گفت كه چه روي خواهد داد.اما زئوس از اين امر ناشاد شده بود و رنجيده خطر زيرا او دوست داشت كه رويدادهها همواره در پرده اي از ابهام قرار داشته باشد و كسي نداند كه او واقعا چه نيتي دارد و مي خواهد چه كند(البته آنها كه هرا را خيلي خوب مي شناختند به زئوس حق مي دادند كه تا اين حد دور انديش باشد).بنابراين زئوس آن پيرمرد را سخت به كيفر رساند.هرگاه پيرمرد سعي مي كرد غذا بخورد هارپي ها كه آنها را سگاه شكاري زئوس هم مي ناميدند به سويش يورش مي بردند و غذايش را بد بو مي كردند و آن را چنان مي آلودند كه نه تنها قابل خوردن نبود بلكه نزديك شدن به آن نيز دل آزار بود.هنگامي كه آرگونات ها آن موجود درمانده را ديدند كه نامش فينئوس بود،واقعا به رؤيايي بي جان مبدّل شده بود و بر پاهاي جمع شده اش مي خزيد و از فرط ضعف مي لرزيد و فقط پوست و استخوان از وي به جاي مانده بود پيرمرد چون آنها را ديد شادي كنان به استقبالشان رفت و التماس كنان از آنان خواست به او كمك كنند او با آن قدرت پيشگويي كه داشت مي دانست كه تنها دو نفر مي توانند او را از شر يورش هارپي ها حفظ كنند،يعني دو نفر از سرنشينان آرگو:پسران بوره(بوره آ) كه بادِ بزرگ شمال بود .آرگونات ها دلسوزانه سخنانش را شنيدند و آن دو نفر به او قول دادند به وي كمك كنند.
هنگامي كه ديگر سرنشينان كشتي آرگو غذا را جلو پيرمرد گذاشتند،پسران بوره با شمشيرهاي آخته به پاسداري از او ايستادند.او هنوز لقمه اش را به دهان نگذاشته بود كه هيولاهاي پليد و مشمئز كننده از آسمان به زير آمدند و هر چه بود خوردند و چون دوباره به هوا بازگشتند بوي آزار دهندشان را برجاي گذاشتند.امّا پسران باد شمال كه خود مثل باد تند و چابك بودند به تعقيب آنها پرداختند،خود را به آنان رساندند و با شمشير به جان آنها افتادند.در حقيقت اگر ايريس ،پيام رسان رنگين كمان خدايان مانع نشده بود تمامي هارپي ها را از بين مي بردند.آن پيام رسان گفت كه آنها بايد از كشتن سگان شكاري زئوس دست بردارند و به جاي آن،ايريس به رودخانه ستيكس سوگند خورد،يعني سوگندي كه هيچ كس نمي تواند آن را بشكند يا نقض كند،كه از اين پس اين هارپي ها ديگر مزاحم فينئوس نمي شوند و او را نمي آزارند.بنابراين آن دو جوان شاد و سرخوش بازگشتند و پيرمرد را دلداري دادند،و پيرمرد نيز از فرط شادي سراسر شب را در كنار قهرمانان گذراند و در ضيافت آنها شركت كرد.
پيرمد نيز به نوبه خود آنها را از خطراتي كه در انتظارشان بود به خوبي آگاه كرد و بخصوص درباره صخره هاي كوبنده سيمپلِگاد به آنان هشدار داد زيرا اين صخره ها هر گاه كه دريا طوفاني مي شد تكان مي خوردند و به هم كوبيده مي شدند.
او گفت براي آنكه بتوانند از ميان آنها سالم بگذرند نخست بايد با يك كبوتر بيازمايند.اگر كبوتر بتواند سالم از ميان صخره ها رد شود،آنگاه شانس گذشتن از ميان آنها وجود دارد.اما اگر كبوتري بين صخره ها گرفتار آيد و كشته شود بايد بازگردند و اميدي بهيافتن و به دست آوردن پشم طلايي هم نداشته باشند.
بامداد روز ديگر لنگر برداشتند و راهي شدند البته با يك كبوتر و ديري نگذشت كه صخره هاي كوبنده را از دور ديدند.ظاهرا طوري مي نمود كه انگار هيچ راه گذري بين آنها نيست ولي آنها كبوتر را آزاد كردند و خود به تماشاي كبوتر ايستادند.كبوتر پريد و رفت و سالم برگشت،فقط انتهاي دمش بين صخره ها هنگامي كه به هم كوبيده شده بودند مانده بود و گير افتاده بود و اندكي قيچي شده بود.صخره ها يكبار ديگر از هم فاصله گرفتند و راه باز شد و پاروزنها با تمام نيرو پارو زدند و در نتيجه توانستند سالم از بين صخره ها بگذرند.اما درست در آخرين لحظه كه صخره ها به هم مي رسيدند فقط تزئينات انتهاي كشتي كوبيده و از جاي كنده شده بود.آنها معجزه آسا نجات يافته بودند.ولي درست پس از عبور آنها بود كه صخره ها در جاي خود ساكن شدند و دريا ريشه دواندند و از جا تكان نخوردند و براي كشتي هاي ديگر هيچ خطري نيافريدند.
اندكي دورتر از آنجا سرزمين زنان جنگجو يا آمازونها بود:شگفتا كه اينان دختران هارموني بودند كه خود از صلح طلب ترين پريان بود.اما آن دختران از راه و روش پدرشان آرس كه خداي قهّار و ستيزيه جوي جنگ بود پيروي مي كردند،نه از مادر مهربانشان.پهلوانان كشتي آرگو شادمانه حاضر بودند اندكي در آنجا درنگ و با آنها نبرد كنند كه البته اين جنگ بدون خونريزي تمام نمي شد زيرا آمازون ها دشمناني ستيزه خو بودند.اما چون باد موافق بود درنگ نكردند و ستابان به راه ادامه دادند.هنگامي كه مي گذشتند قفقاز را هم در يك نگاه زود گذر ديدند،حتي پرومتئوس را هم ديدند كه بر صخره بلندش نشسته بود و صداي به هم خوردن بالهاي عقاب را شنيدند كه شتابان به سوي ضيافت خونينش مي رفت.آنها در هيچ جا و براي هيچ چيز درنگ نكردند و غروب همان روز به كولكيس رسيدند كه سرزمين پشم طلايي بود.
آنها شب را در آنجا سپري كردند بي آنكه آگاه باشند كه ممكن هر آن با چيزي و حادثه اي روبرو شوند اگرچه جز دلاوري و شهامت فوق العاده چيز ديگري نبود تا آنان را ياري دهد.اما در كوه اولمپ يك نشست مشورتي برگزار شد و خدايان به گفتگو نشستند.هرا كه نگران خطري بود كه آرگونات ها را تهديد مي كرد به ديدن آفروديت رفت تا از او ياري بخواهد.الهه عشق از ديدن هرا شگفت زده شد زيرا هرا ميانه خوبي با او نداشت.اما هنگامي كه ملكه كوه اولمپ به خواهش از او خواست ايشان را ياري دهد،الهه عشق ترسان و هراسان به او قول ياري داد.آن دو به اتفاق برنامه اي تدارك ديدند كه كوپيد،يعني پسر آفروديتكاري كند كه دختر شهريار كولكيس به عشق جاسون گرفتار آيد.اين برنامه بسيار خوب بود به خصوص براي جاسون.دختر شهريار كولكيس مده(مديا)نام داشت،جادوگري مي دانست و اگر از آن دانش سياه و شوم خود استفاده مي كرد مي توانست آرگونشينان را نجات بدهد.
بنابراين آفروديت به ديدار كوپيد رفت و به او گفت كه اگر به فرمان مادرش گوش بدهد بازيچه خوبي به او خواهد داد،يعني توپي از طلاي درخشان و ميناي آبي سير.كوپيد شادمان شد و تيردان تير وكمانش را برداشت و از كوه اولمپ به آسمان لايتناهي خزيد و از آنجا به سرزمين كولكيس پاي نهاد.در اين گير و دارد قهرمانان كشتي آرگو به سوي شهر راه افتادند تا از شهريار آنجا بخواهند پشم طلايي را به آنها بدهد.آنها در راه با هيچ خطري روبرو نشدند زيرا هرا آنان را در ميان مهي غليظ پوشانده بود به طوري كه ناديده به كاخ رسيدند.چون به دروازه ورودي كاخ شاهي رسيدند پرده مه كنار رفت و نگهبانان كاخ به محض ديدن پهلوانان برومند و سترگ بيگانه آنها را با حرمت و ادب تمام به درون خواندند و ورودشان را به آگاهي پادشان رساندند.
شاه بي رنگ به پيشوازشان آمد و به آنان خوشامد گفت.خدمتكاران شتابان سرگرم پذيرايي از شاه شدند ،آتش افروختند و براي شست و شوي آنها آب گرم كردند و به تهيه غذا پرداختند.در اين هنگام شاهزاده خانم مده پنهاني بيرون آمد زيرا كنجكاو شده بود ببيند كه اين ميهمانان تازه وارد چه كساني هستند.چون چشمش بر جاسون افتاد كوپيد كمان را بي درنگ برداشت و تيري به سوي قلب آن دوشيزه رها كرد كه آن تير عشق تا ژرفاي قلب دختر جاي گرفت و آتشي سوزان برافروخت و دردي خوشايند بر سراسر وجودش چيره و چهره اش را گه سرخي و گه سفيدي بخشيد.دختر شگفت زده و شرمگين به اتاق خود بازگشت.
پس از آنكه قهرمانان تن بشستند و با خوردن گوشت و نوشيدند شراب خستگي راه را از تن به در كردند شاه ايتس از نام و از سرزمين و دليل سفرشان پرسيد .زيرا پرس و جو از ميهماني كه غذا نخورده و خستگي راه را از تن به در نكرده است ،كاري ناپسند مي دانستند.جاسون به او پاسخ گفت كه همه از والاتباران هستند و پسران يا نوادگان خدايان و از سرزمين يونان آمده اند به اين اميد كه وي پشم طلايي را در ازاي هر خدمتي از آنان بخواهد به ايشان بدهد.آنها دشمنان را سركوب مي كنند و يا هر خدمت ديگري كه از آنها بخواهد انجام خواهند داد.با شنيدن اين سخنان خشمي سنگين در دل پادشاه خزيد زيرا او هم مثل يونانيان بيگانگان را دوست نمي داشت او مي خواست كه بيگانگان به كشورش نيايند ،از اين رو در دل به خود گفت:"اگر اين بيگانگان نان و نمك مرا نخورده بودند همه را مي كشتم.."در حالي كه خاموشي اختيار كرده بود به فكر فرو رفت و انديشيد كه چه بايد بكند.سرانجام فركري به ذهنش رسيد.
وي به جاسون گفت كه به دلاوران و پهلوانان حسد نمي ورزد و اگر آنها دلاوري و تهوّر خود را ثابت كنند،پشم طلايي را به ايشان مي دهد.وي در ادامه سخنان به جاسون گفت:"شما براي اثبات دلاوري خود بايد همان كاري را بكنيد كه من نيز كرده ام"و آن كار اين بود كه آنها دو ورزاي پادشاه را بگيرند و يوغ بر گردنشان بيندازند و بعد با آن زمين را شخم بزنند.پاي اين ورزا ها از برنز بود و نفس آنها آتشين.پس از آن دندانهاي يك اژدها را مثل بذر در زمين شخم زده بريزند ،كه اگر مي ريختند بي درنگ سپاهي از آدميان مسلّح از زمين بر مي خاست و حمله ور مي شد.آنها بايد اين سپاه مسلّح را درو مي كردند و مي كشتند كه واقعا هراس انگيز بود.بعد به آنها گفت:"من همه اين كارها را يك تنه كرده ام و اكنون پشم طلايي را به كسي مي دهم كه مثل خودم شجاع باشد."جاسون ديري به انديشه فرو رفت.اين مقابله سخت دشوار و غير ممكن به نظر مي رسيد و خارج از توان و نيروي آدميزادگان.سرانجام جاسون پاسخ داد:"من اين كار را مي آزمايم هرچند كه كاري مهيب و دور از توان آدميان است و ممكن است به قيمت جانم تمام شود"جاسون اين سخن را بگفت و از جاي برخاست و همراهان را براي استراحت شبانه به كشتي برد.امّا افكار مده او را همچنان تعقيب مي كرد.در طول شب آن دختر به گونه اي بود كه گويي جاسون را در مقابل خود مي ديد و سخنانش را مي شنيد.دلش از نگراني به خاطر آن جوان لبريز شده بود.او حدس زده بود كه چرا پدرش چنين تدبيري كرده است.
چون پهلوانان به كشتي بازگشتند بي درنگ انجمن كردند و به شور نشستند و هركدام از آنها از جاسون خواست اجازه بدهد داوطلب شود و اين كار را شخصا انجام دهد،امّا اين تقاضاها همه بيهوده بود و جاسون به هيچ وجه حاضر نشد سر تسليم فرود آورد.در آن هنگام كه همه سرگرم بحث و تبادل نظر بودند يكي از نوادگان پادشاه كه جاسون روز از مرگ نجاتش داده بود به ديدارشان آمد و آنها را از قدرت جادويي مده آگاه ساخت.او گفت كه هيچ كاري نيست كه آن دختر نتواند انجام دهد،حتي مي تواند جلو حكت ماه و ستارگان را هم بگيرد.اگر پهلوانان بتوانند آن دختر را متقاعد كنند با ايشان همكاري كند كاري مي كند كه جاسون بتواند بر ورزا هاي پادشاه پيروز شود و حتي بر آدمياني كه از دندانها اژدها مي رويد فائق آيد.ظاهرا اين تنها برنامه يا پيشنهادي بود كه اميدواركننده به نظر مي رسيد.بنابراين پهلوانان شاهزاده را ترغيب نمودند بازگردد و مده را متقاعد سازد با ايشان همكاري كند.البته هيچ كس اين را نمي دانست كه خداي عشق اين كار را خيلي پيش از اين كرده است.
دختر تنها در اتاق نشسته بود ،مي گريست و به خود مي گفت كه براي هميشه شرمسار خواهد شد،زيرا دل در گرو عشق يك بيگانه نهاده بود و به خاطر آن عشق در مقابل احساسات ديوانه وار دل سر تسليم فرود آورده است و مي خواهد بر ضد پدر وارد عمل شود.دختر در دل به خود مي گفت:"كاش مي مردم"دختر صندوقچه اي برداشت كه گياهي سمّي و كشنده در آن بود،امّا درست در هنگامي كه صندوچه در دست نشست به ياد زندگي و زيبايي هاي آن افتاد:آفتاب را زيباتر از هميشه يافت.صندوقچه را به كناري گذاشت و بي آنكه به تزلزل خاطري دچار شده باشد در صدد برآمد هرچه در قدرت دارد در راه نجات معشوق خود به كار بگيرد.او مرهم يا پماد سحرآميزي داشت كه اگر كسي آن را بر بدن مي ماليد يك روز از هر گزندي در امان بود و هيچ چيز نمي توانست به او آسيب برساند.گياهي كه ماده اصلي آن مرهم يا پماد بود زماني سبز شده بود كه خون پرومتئوس بر زمين ريخته شده بود.دختر آن مرهم را در لباس پنهان ساخت و رفت كه برادرزاده اش را بيابد،يعني همان شاهزاده اي كه جاسون او را يك بار از مرگ رهانيده بود.او شاهزاده را يافت زيرا او نيز شاهزاده خانم را مي جست تا كاري را آغاز كند كه هم اينك به آن انديشيده بود.دختر سخنان شاهزاده را بي كم و كاست پذيرفت و او را به كشتي بازگرداند تا به جاسون خبر بدهد بيايد و دختر را در جايي خاص ببيند.جاسون نيز چون پيام مده را شنيد از جاي برجست و هنگامي كه به ميعادگاه مي رفت هرا نورِ بزرگي،ابهّت و شكوهمندي را بر سر و رويش پاشيد به طوري كه هركس او را مي ديد انگشت حيرت به دندان مي گزيد.وقتي به نزد مده رسيد مده پنداشت دلش از درون سينه اش بيرون جست و به سوي آن جوان پرواز كرد و پرده اي از مه تيره رنگ جلوي چشمانش را گرفت و نيروي حركت را از او سلب كرد.هردو روبروي هم ايستادند،بي آنكه با هم سخن گويندهمانند دو درخت كاج به هنگامي كه هيچ نسيم يا بادي نمي وزد بي حركت مي ايستندولي با وزش باد هردو نغمه اي سر مي دهند و با هم نجوا مي كنند.بنابراين آن دو نيز چنين بودند،نسيم عشق هردو را به حركت در آورد و سرنوشيت خواست كه آنها داستانها زندگي خود را براي يكديگر بازگويند.
نخست جاسون سخن گفت و خواهش كنان از مده خواست كه با او مهربان باشد.اوگفت كه ناگزير است اميدوار باشد،زيرا مهرباني و خلق و خوي خوب و پسنديده مده نشان مي دهد كه وي در رفتار و سلو نجيبانه سرآمد روزگار است.شاهزاده خانم نمي دانست چگونه با جاسون سخن بگويد ،هرچند كه مي خواست هر چه را كه در دل دارد بي مهابا بيرون بريزد و سفره دل بگشايد و هرچه مي خواست بگويد.بعد آن صندوقچه پر از مرهم را آهسته از سينه بيرون آورد و آن را به دست جاسون داد.مرهم كه هيچ اگر جاسون روح او را مي خواست دختر حاضر بود پيشكش كند.اكنون هردو شرمگين سر خم كرده بودند و به زمين مي نگيرستند و گهگاه نگاهي تند و زود گذر به هم مي انداختند و لبخندي سرشار از اشتياق عاشقانه مي زدند.
سرانجام مده به سخن آمد و گفت كه چگونه از آن مرهم استفاده كند و اگر مقداري از آن را روي سلاحش بريزد آن روز هم خود وي و هم سلاحش از هر گزندي در امان خواهند بود.هرگاه كه انبوه آدمهاي روييده از دندانهاي اژدها به سويش حمله ور شدند وي بايد سنگي به ميانشان بيندازد،زيرا آنگاه همه آنها به سوي يكديگر حمله ور مي شوند و با هم مي جنگند تا همگي نابود شوند.شاهزاده خانم در ادامه سخن گفت:"اكنون بايد به كاخ بازگردم.اما هرگاه صحيح و سالم به ميهن خويش باز گشتيد مده را به خاطر بياوريد زيرا من هم شما را براي هميشه به خاطر خواهم داشت"
جاسون پاسخ داد:"من شما را هيچ گاه ،نه شب و نه روز،از ياد نخواهم برد اگر شما به يونان بياييد به پاس كار و خدمتي كه كرده ايد مورد پرستش همگان قرار خواهيد گرفت و جز مرگ چيزي نمي تواند بين ما جدايي افكند."
آن دو از يكديگر جدا شدند مده به سوي كاخ شاهي بازگشت تا بر خيانتي كه به پدر كرده بود بگريد و جاسون به كشتي رفت تا دو تن از همسفران خود را براي آوردن دندان اژدها گسيل دارد.ضمناً خود به آزمودن آن مرهم پرداخت و چون به آن مرهم دست زد نيرويي خارق العاده در وجودش راه يافت و پهلوانان ديگر نيز از اين جهت سخت شادمان شدند.با اين حال هنگامي كه به صحرايي كه پادشاه و مردم كولكيس به انتظار آمدنشان ايستاده بودند رسيدند و ورزا ها كه شعله آتش از دهانشان بيرون مي زد از آغلشان بيرون جستند،وحشت سراسر وجودشان را فرا گرفت.اما جاسون در برابر آن دو موجود هراس انگيز مانند صخره اي كه در مقابل امواج خروشان ايستادگي مي كند ايستاد.او نخست يكي از ورزاها و سپس ديگري را ناگزير ساخت به زانو درآيند و درحالي كه خود سخت جراحت برداشته بود يوغ را بر پشتشان استوار ساخت.جاسون ورزا ها را به درون كشتزار آورد ،خيش را با قدرت تمام در دل زمين فرو كرد و زمين را شخم زد و دندانهاي اژدها را در شيارها ريخت.چون كار خيش زدن به پايان رسيد از محل دندانها مردان مسلّح بيرون آمدند و بي درنگ به سويش حمله ور شدند.ژاسون سخنان مده را به ياد آورد و سنگي برداشت و به ميان آنها انداخت.جنگجويان با ديدن سنگ با نيزه هاي خود به يكديگر تاختند و يكديگر را هدف قرار دادند به طوري كه شيارها پر از خون شد.بنابراين مقابله پهلوانانه ژاسون با پيروزه به پايان رسيد و اين پيرئزي به كام شاه ايتس تلخ آمد.پادشاه به كاخ بازگشت و به طرح توطئا اي خائنانه بر پد پهلوان نشست و سوگند خورد كه هيچ گاه نمي گذارد آنها به پشم طلايي دست يابند.امّا هرا بيكار ننشسته بود و به سودشان كار مي كرد.وي مده را كه عشق و حرمت توأم با ترس در وجودش رخنه كرده بود ناگزير ساخت با جاسون فرار كند.آن شب مده پنهاني از كاخ بيرون آمد و در آن هواي تاريك پاي در راه گذاشت و به سوي كشتي رفت كه سرنشينان آن مست باده پيروزي و كاميابي بودند و به هيچ خطري نمي انديشيدند.شاهزاده خانم زانو زد و خواهش كرد كه او را هم همراه خود ببرند.مده به آنها گفت كه بايد پشم طلايي را بي درنگ به دست آورند و هرچه سريعتر از اين ديار بروند درغير اين صورت همه كشته خواهند شد.اژدهايي مخوف از پشم طلايي پاسداري مي كند ولي مده مي تواند آن اژدها را با خواندن لالايي خواب كند تا نتواند به پهلوانان آسيب برساند.مده دردمندانه و اندوهگين سخن مي گفت،امّا جاسون كه شادمان بود او را آرام از زمين بلند كرد و در آغوش گرفت و قول داد كه چون به يونان برسند او را به عقد خود درآورد و به همسري خويش برگزيند.سرانجام مده در كشتي نشست و همه به جايي رفتند كه او راهنمايي مي كرد.آنها به باغ مقدسي رفتند كه پشم طلايي از شاخه درختش آويزان بود.اژدهاي نگهبان باغ بسيار مخوف و مهيب بود اما مده بي باكانه به آن نزديك شد و با آواز سحرانگيزش اژدها را خواب كرد.جاسون پشم طلايي شگفت انگيز را با عجله از روي شاخه درخت برداشت و شتابان به سوي كشتي رهسپار شدند و سپيده تازه دميده بود كه به كشتي رسيدند.آنگاه نيرومندترين پهلوانان پشت پارو نشستند و با تمام نيرو پارو زدند و از راه رودخانه خود را به دريا رساندند.
چون پادشاه از اين ماجرا آگاه شد پسرش آپسيتوس يعني برادر مده را به تعقيب آنها فرستاد.اين جوان در پيشاپيش سپاهي گران به سويشان مي تاخت كه محال بود گروه كوچك پهلوانان بتواند بر آن چيره شود و يا حتي فرصت فرار يابد.اما اين بار هم مده به ياريشان آمد و با كاري خارق العاده آنها را نجات داد.مده برادرش را كشت.
شماري مي گويند كه مده به برادرش پيغام فرستاد و به او گفت كه مي خواهد به كشورش بازگردد و اگر برادر در جاي خاصي به ديدن وي بيايد پشم طلايي را هم به او خواهد داد.برادر بي گمان به همان جايي آمد كه قرار ملاقاتشان بود ،جاسون با كارد به وي حمله كرد و هنگامي كه خواهر باز مي گشت مقداري از خون برادر بر روي جامه اش پاشيد.سپاه كه سركرده و فرمانده خود را از دست داده بود رو به هزيمت گذاشت و در نتيجه را رسيدن پهلوانان به دريا باز شد.
در اين هنگام ماجراهاي آرگونات ها يا سرنشينان آرگو تقريباً پايان يافته بود.اما به هنگام عبور از ميان كوه بلند و ديوارگونه سكيلا و گرداب كاريبديس كه هميشه مي جوشد و فوّاره مي زند و موجهاي خروشانش سر به آسمان مي سايد حادثه هولناكي بر آنها گذشت.اما هرا ترتيبي داده بود كه پريان دريايي آماده و مراقب باشند و آنها را راهنمايي كنند و كشتي را سالم از آنجا بگذرانند.
پس از آن به كرت رسيدند كه اگر مده همراه ايشان نبود در آنجا پياده مي شدند.مده به پهلوانان گفت كه تالوس يعني آخرين مرد بازمانده از نژاد كهن و باستاني مفرغ كه تمامي پيكرش به غير از قوزك هاي پايش كه تنها ضعف بدنش است از برنز ساخته شده است در آنجا زندگي مي كند.مده هنوز سرگرم سخن گفتن بود كه تالوس پديدار شد،زشتروي و كريه و اگر اندكي نزديكتر مي شدند بيم آن مي رفت كه كشتي را با پرتاب يك صخره در هم بشكند.آنها پارو زدن را رها كردند و پشت پاروها به استراحت پرداختند\مده از سگان شكاري هادس خواهش كرد بيايند و او را از بين ببند.نيروهاي هولناك اهريمن خواهش او را اجابت كردند.درست هنگامي كه تالوس مي خواست سنگ تيزي به سوي كشتي بيندازد خارشي در قوزك پايش احساس كرد و آن را آنقدر خاراند كه خون از آن جاري شدو سرانجام درگذشت.آنگاه قهرمانان پياده شدند و به استراحت پرداختند.
چون به سرزمين يونان رسيدند قهرمانان از يكديگر جدا شدند و هر يك به خانه و كاشانه خود رفت ،جاسون به اتفاق مده پشم طلايي را برداشت و به ديدن پلياس رفت.وقتي كه به آنجا رسيدند فهميدند كه چه اتفاق وحشتناكي روي داده است.پلياس پدرِ جاسون را ناگزير ساخته بود خود كشي كند و مادر جاسون نيزز از فرط اندوه درگذشته بود.جاسون كه عزم جزم كرده بود اين پليدي جنايت آميز را كيفر بدهد،دست ياري به سوي مده دراز كرد كه هيچ گاه دست رد به سينه اش نزده بود.مده تدبيري حيله گرانه انديشيد و پلياس را كشت.مده به دختران پلياس گفت كه مي تواند پيران را جوان كند و جواني را به آنها باز گرداند و براي اثبات اين مدعا قوچي را پيش روي آنان سر بريد و گوشت آن را در ديگي جوشان ريخت.آنگاه اوراد ويژه جادوگري خواند و لحظه اي بعد برّه اي از درون آب جهيد و شلنگ اندازان از اتاق بيرون رفت.دختران پلياس باور كردند.مده داروي خواب آور نيرومندي به پلياس داد و بعد دخترانش را فراخواند و به آنان گفت پدرشان را تكه تكه كنند.گر چه از دختران سخت خواهان جوان شدن دوباره پدرشان بودند ولي نمي توانستند خود را قانع كنند دست به چنين كاري بزنند.امّا سرانجام اين كار شوم تحقق يافت و بدن تكه تكه شده پلياس در آب جاي گرفت و دختران زل زدند و به مده خيره شدند تا وردي جادوگرانه بخواند و او را در حالي كه جوان شده است زنده كند و به آنها بازگرداند.اما مده رفته بود هم از كاخ و هم از شهر و در نتيجه وحشت زده دريافتند كه خود قاتل پدرشان بوده اند.در حقيقت انتقام جاسون گرفته شده بود.
آنها پس از مرگ پلياس به كورينت آمدند و صاحب دو پسر شدند و زندگي حتي براي آدمي مثل مده كه عين تبعيديها تنها بود به خوبي و خوشي مي گذشت.زيرا عشق شديد او به جاسون او را برانگيخت خانواده اش را رها كند و كوچكترين ارزشي براي كشورش قائل نشود.اما سرانجام جاسون يا آنكه پهلواني بزرگ و نامدار بود آن خسّت ذاتي و فطريش را آشكار كرد.وي دختر پادشاه كورينت را نامزد كرد تا به عقد خود در آورد.اين ازدواج پيوندي شكوهمند بود و جاسون همواره اسير و مقهور جاه طلبي ها بود و فقط به جاه و مقام مي انديشيد و عشق و سپاس را از ياد برده بود.مده كه از اين بي وفايي و خيانت شوهر به شگفت آمده بود و از فرط ناراحتي و اندوهي كه به اين سبب به او دست داده بود،به طريقي پيام خود را به شاه كورينت رساند و او را به هراس انداخت كه ممكن است به دخترش گزندي برساند.واقعا چه آدم بي تدبيري بوده است كه به چنين امر مهمي نينديشيده بود.شاه به وي پيام داد كه خود و پسرانش بايد كشور را ترك كنند.و اين محكوميت شبيه مرگ بود.زني با كودكاني بي پناه و بي سرپرست در تبعيد به سر مي برد و خود نيز مثل آنها بي يارو ياور بود.در يكي از روزها كه نشسته بود و به وقايع گذشته فكر مي كرد ،جاسون پيش رويش پديدار شد و روبرويش ايستادمده به جاسون نگاه كرد امّا سخني نگفت.جاسون اكنون در كنارش ايستاده بود ولي فرسنگها از او دور بود.جاسون با خونسردي تمام گفت كه او از همان نخست مي دانسته است كه مده چه روح نا آرام و سركشي داشته است.اگر آن سخنان ابلهانه و زيان بارش را درباره عروس جديد بر زبان نياورده بود اكنون مي توانست در كورينت اقامت كند.اما با وجود اين جاسون هر چه در توان داشته است براي او انجام داده است.او را فقط به خاطر همين كارهاست كه از اين كشور تبعيد مي كنند ولي نمي كشند.جاسون گفت كه واقعا به دشواري توانسته است پادشاه كورينت را قانع كند و در اين راه رنجهاي بسيار كشيده است.اكنون هم به همين دليل نزد او آمده است تا نشان بده كه كسي نيست كه دست رد به سينه دوست بزند.اكنون مقدمات را فراهم آورده و مده مي تواند هر مقدار پول نياز دارد همراه خود بردارد.
چه خدمت بزرگي!سيلاب خشم مده از سخنان جاسون به راه افتاد.مده گفت:"تو به ديدن من آمده اي؟"
و چه خوب كردي كه آمدي.
زيرا بار قلبم را سبك خواهد كرد
اگر بتوانم پستي تو را بر تو آشكار كنم
من تو را رهانيدم و يونانيان اين را مي دانند.
ورزا ها،آدمهاي اژدهايي،اژدهاي نگهبان
همه را من از بين بردم.من تو را پيروز كردم
من چراغ رهايي تو را در دست داشتم
پدرم و ميهنم را هم را در برابر
سرزميني عجيب رها كردم
من دشمنان تو را سركوب كدم
بدترين مرگ را براي پلياس آوردم
اكنون تو مرا رها مي كني.
اكنون به كجا روي آورم؟به خانه پدرم؟
نزد دختران پلياس؟من به خاطر تو
دشمن همه شدم
ولي خودم من كه با آنها دشمن نبودم
واي بر من كه تو را شوهري با وفا
و مردي شايسته مي پنداشتم
اكنون يك تبعيدي ام اي خدا
يار و ياوري ندارم و كاملا تنها هستم
اسخ جاسون به سخنان مده اين بود كه آفروديت او را رهانيد نه مده:همان آفروديتي كه سبب شد تا وي در گرو عشق او بگذارد.ضمناً جاسون براي آنكه او را به يونان ،اين سرزمين متمدن آورده حق بزرگي به گردن او دارد.و در واقع چه خدمتي از اين بزرگتر كه به همگان گفته است مده به آرگونات ها ياري داده است و مردم نيز به همين دليل او را گرامي داشتند.اما كاش اندكي درايت داشت تا از شنيدن خبر ازدواج دوم شوهرش شاد مي شد زيرا چنين پيوندي هم براي مده و هم براي فرزندانش سودمند بود.خود مده مسئول تبعيد است
مده به رغم تمامي كاستيها و عيب هايي كه داشت زني دانا بود.مده چيزي به جاسون نگفتفقط پولش را نپذيرفت.او به شوهرش گفت كه هيچ چيز با خود نمي برد و هيچ كمكي نمي خواهدجاسون خشمگينانه با لحني اعتراض آميز گفت:اين غرور خودسرانه تو
هر آدم مهرباني را از تو گريزان مي كند
ولي اين تو هستي كه زيان مي بيني
مده درست همين لحظه تصميم گرفت كين خود را بستاند و واقعا مي دانست چگونه انتقام بگيرد.مده تصميم گرفت كه عروس يا همسر دوم جاسون را بكشد و بعد... و بعد؟ولي او به ماجراهاي آينده هيچ نمي انديشيد.به خود گفت :"اول كشتن آن دختر"
مده بهترين پيراهنش را از صندوق بيرون آورد.بعد آن جامه را به كشنده ترين داروها بيالود و آن را در يك سبد جاي داد و سبد را به دست پسرانش سپرد تا آن را براي زن دوم جاسون ببرند.مده به پسرانش گفت به او بگويند آن را بي درنگ بپوشد تا معلوم شود كه وي آن را پسنديده است.شاهزاده خانم پيراهن را شادمانه و يزرگوارانه پذيرفت و حاضر شد آن را بي درنگ بپوشد.هنوز ديري از پوشيدن آن جامه نگذشته بود كه آتشي هراس انگيز و سوزان او را در بر گرفت.شاهزاده مرد حتي گوشت بدنش نيز آب شد.
چون مده از كاميابي توطئه اش باخبر شد توجه خود را به كار هراس انگيز ديگري معطوف ساخت.فرزندانش هيچ پناهگاهي ندارند و هيچ كس حاضر نيست به آنها كمك كند.پس ناگزير هستند به بردگي تن دهند.بنابراين در دل گفت:"من نمي گذارم آنها زنده بمانند تا بيگانگاناز آنها بيگاري بكشند
و دستي بيرحم تر از من آنان را بكشد
من كه به آنان زندگي بخشيدم مرگ را هم مي بخشم
اوه،ترس به دل راه مده،به جوانيشان مينديش
و اينكه چقدر عزيزند و چگونه به دنيا آمدند
اين را فراموش كن –فراموش خواهم كرد كه پسران من هستند
يك لحظه زود گذر و بعد اندوهي جاودانه
هنگامي كه جاسون خشمگين و برافروخته از بلايي كه مده بر سر عروسش آورده بود به درون خانه آمد، البته مصمم بود كه او را بكشد،دو پسر خود را مرده يافت و مده بر بام خانه بر ارابه اي سوار مي شد كه چند اژدها آن را مي كشيدند.آنها مده را به آسمان بردند و از چشمان جاسون كه پيوسته نفرين مي كرد و در نتيجه اين رويداد مهيب خويشتن را از دست داده بود،ناپديد كردند.
-
تتیس
تتیس کسی نیست جز دختر زئوس و دوریس ، رییس نرئید ها . در این مقاله به طور اجمالی سرگذشت او و تک فرزندش آشیل را بررسی می کنیم
او دختر زئوس و دوریس بود و بر طبق روایات آمده است که گفته شده بود او با هر کس ازدواج کند فرزندش بزرگتر از پدرش خواهد بود ، به همین دلیل خدایان تصمیم گرفتند که وی با مردی فانی ازدواج کند . این شخص کسی نبود جز پلئوس ، شاه مورمیدون ها . به پلئوس توصیه شده بود که بر تتیس دست یابد و وی این کار را ، هنگامی که تتیس در ساحلی در سپیاس خفته بود ، انجام داد .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تتیس و زئوس
تتیس از روی اجبار همسر پلئوس شد و همه ی جاودان ها به عروسی آن ها آمدند اما نام یک ایزد بانو که اریس نام داشت خالی بود و او همان بود که سیب زرین نفاق را میان مهمانان افکند که بعد ها موجب جنگ تروا شد .
تتیس و پلئوس صاحب یک فرزند پسر شدند و اسمش را آشیل گذاشتند . تتیس سعی داشت که آشیل را رویین تن کند و برای این کار او را در آب ها های رود استوکس فرو برد اما پاشنه ی پایش که در دست تتیس بود ، بیرون ماند و تنها نقطه ی آسیب پذیر تنش بود .
تتیس در دوران زندگی مراقب پسرش بود و سعی داشت از پیشگویی که در آن ذکر شده بود آشیل در جنگ تروا خواهد مرد جلوگیری کند . به همین دلیل تتیس او را در جزیره ی اسکوروس پنهان کرد . اما سرداران او را یافتند و به همراه پاتروکلوس در شمار جنگ آوران تروا آوردند.
پاتروکلوس در جنگ کشته شد ، به همین دلیل تتیس به نزد آشیل آمد و یک دست زره تازه که هفایستوس ساخته بود ، به او داد . ولی آن را پوشید و تروواییان وحشت زده را به سمت شهرشان بازگرداند و در این زمان هکتور را کشت اما پس بازگشتش به جنگ عمری کوتاه داشت زیرا با تیری که پاریس پرتاب کرده بود کشته شد . این تیر را آپولون هدایت کرد و به نقطه ی آسیب پذیر آشیل زاد تا آن پیشگویی حقیقت یابد و تتیس را که می کوشید مانع آن شود ناکام بگذارد .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تتیس در مراسم سوگواری آشیل
-
مینوس
شاه کرت ، پسر زئوس و ائوروپا ، برادر رادامانتوس و سارپدون ، شوهر پاسیفائه و پدر گلائوکوس ، آندروگئوس ، آریادنه و فایدرا که مانند سارپدون زندگی اش به درازا کشید و شامل رویداد هایی مشهور است که در این مقاله به اختصار به آن می پردازیم .
مینوس مدعی فرمانروایی بر جزیره ی کرت بود و به همین سبب و برای جلب نظر پوسیدون گاوی را از طریق دریا فرستاد و برای او قربانی کرد و پوسیدون هم در تایید فرمانروایی او برایش گاوی فرستاد . مینوس کاخی را کنوسوس ساخت اما زیبایی گاوی که پوسیدون برای او فرستاده بود به حدی بود که او گاو فرستاده شده ی پوسیدون را بر خلاف رسم قربانی نکرد و به جایش گاو دیگری را قربانی نمود . پوسیدون برای تنبیه او ، همسر مینوس را عاشق آن گاو کرد و به اون اجازه داد که با گاو جفت گیری کند که از این آمیزش مینوتائور پدید آمد . گاو پس از این واقعه دیوانه شد و آن طور که در افسانه ها آمده به دست تسئوس در آتن و برای آتنه بعد ها قربانی شد .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مینوتائور
مینوس همیشه به همسرش وفادار نبود و آن قدر به دنبال بریتومارتیس رفت تا بریتومارتیس از دست او خود را به دریا انداخت اما در دریا آرتمیس او را به خدایی رساند و از آن پس بریتومارتیس ایزد بانوی دیکتونا شد .
پاسیفائه همسر مینوس که از این زنبارگی های مینوس خسته شده بود وردی بر او خواند که از بدنش مار و عقرب در می آمد و معشوق های او را می کشت اما پروکریس یکی دیگر از معشوقه های وی ، این نفرین را بی اثر ساخت اما در عوض نیزه ی شکاری مینوس را که هیچ گاه به خطا نمی رفت از او گرفت .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
نفرین پاسیفائه
یونانیان مینوس را به منزله ی شاهی که فرمانروای گستره ی دریاها بود و همه ی یونانیان را در بر می گرفت می شناختند و اعتقاد داشتند هر نه سال یک بار او با زئوس رو در رو گفتگو می کند .مینوس پس از کشته شدن پسرش به توطئه ی آیگوئس در جنگ آتن وارد جنگ با آتن شد و شهر را فتح کرد . او پس از شکست آتن ، خراجی برابر هفت پسر و دختر و جوان بر آتن بست که آن ها را برای خوراک مینوتائور در نظر داشت که البته تسئوس همراه با آخرین محموله ی خراج راهی کرت شد و مینوتائور را کشت .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
نبرد مینوتائور و تسئوس
کمی پس از آن دایدالوس و پسرش که زندانی مینوس بودند از زندان گریختند . مینوس دایدالوس را تا سیسیل دنبال کرد اما آنجا دختران کوکالوس به فریب او را در خانه ای که دادالوس پنهان بود کشتند .
پس از آن سربازان مینوس شهر هراکلئا را بنیان گذاشتند که مقبره ی مینوس در آن بود که البته بعد ها به وسیله ی ترون ویران شد
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
-
اوریون
پسر غول آسای پوسیدون، زئوس و هرمس که می گویند هنگامی که این سه خدای یونای گاوی را پنهان کرده و سپس بر روی ادرار کردند و او را به خاک سپردند نه ماه پس از آن اوریون به دنیا آمد . در این مقاله به شرح نسبتا کاملی از زندگی او می پردازیم .
اوریون پسری فوق العاده زیبا و همچنین شکارچی ماهری بود که شکار مورد علاقه اش خرگوش بود . او در جوانی عاشق مروپه دختر اوینوپیون شد اما اوینوپیون که خود اهل خیوس بود شرط ازدواج با دخترش را رها سازی جزیره ای از حیوانات وحشی قرار داد . اوریون به راحتی این کار را انجام داد اما اوینوپیون از عهد خودش سرباز زد .
اوریون که چاره ای دیگری را نمی دید سعی کرد با فریب مروپه او را به دست آورد اما اوینوپیون با کمک دیونوسوس پدرش ، اوریون را کور کرد .
پیشگو یونانی به اوریون گفت تنها راه بدست آوردن بینایی اش این است که به سمت شرق دور برود و چشمانش را در برابر اشعه ی خورشید قرار بدهد . اوریون به سبب اینکه پسر پوسیدون بود به راحتی می توانست بر روی آب راه برود . او با همین شیوه خود را به لمنوس رساند و از آنجا با کمک کدالیون که بر شانه های اون نشسته بود در جهت آفتاب حرکت کرد و بینایی خودش را دوباره بدست آورد .از آن پس , او تا مرگ همراه آرتمیس بود .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
کدالین سوار بر شانه های اوریون و راهنمایی او به سمت آفتاب
روایات مختلی در مورد مرگ این پسر غول آسا وجود دارد که به شرح برخی از آن ها می پردازیم .
روایت نخست این است که اوریون لاف دلیرتر بودن بر آرتمیس را می زد و آپولون می ترسید که آرتمیس عاشق او شود ، به همین دلیل مقدمات مرگ او را فراهم کرد . روایت دیگر این است که اوریون قصد دست درازی به ندیمه ی آرتمیس ، اوپیس را داشت که عقربی به نام اسکورپیوس او را گزید و کشت . روایت دیگر این است که آپولون در یک ستیز تصادفی باعث مرگ او شد و یا آن که آپولون با خواهرش آرتمیس مسابقه ی نشانه زنی می داد و در همان حال اوریون در آب مشغول شنا بود که آرتمیس سر غول را قطع کرد بدون این که بداند این سر اوریون است .
در هر حال اوریون پس از مرگ به هیات صورت فلکی در آسمان قرار گرفت که به همین نام است و زیر پای او صورت فلک لپوس (خرگوش ) قرار دارد که بیانگر جانوری است که او به شکارش علاقه داشته است
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
صورت فلکی اوریون ، اگر دقت کنید صورت فلکی لپوس (خرگوش) را هم در زیر پای او می بینید.
-
آرتميس(ديانا)
این مطلب در مورد افسانه های یونان است.(آرتمیس)
آرتميس(ديانا)
او را به خاطر زادگاهش ،كوه سينتوس در دلوس،سينتيا هم خوانده اند.او خواهر دوقلوي آپولوست و دختر زئوس و لتو.
او بانوي وحوش بود و مير شكارِ خدايان؛كاري بس غريب براي يك زن.آرتميس مانند يك شكارچي خوب ،هميشه مواظب نوزادان بود،و در هر جا نگاهبان و پاسدار.با وجود اين ،با تضاد اخلاقي ويژه اي كهدر داستانهاي اساطيري ديده مي شود،از حركت ناوگان يونان به تروا جلوگيري كرد تا اينكه دوشيزه اي را برايش قرباني كردند.در بسياري از داستانها او را زني آتشين مزاج و تند خو و كينه جو كعرفي كرده اند.از سوي ديگر مي گفتند زناني كه آرام و بدون درد و سريع جان مي بازند،مرگشان بر اثر تير هاي نقره اي اوست.
چونفئوبوس آفتاب بود و او نيز ماه،بنابراين آن دو را به ترتيب فوئبه و سلنه كه به زبان لاتيني لونا گويندمي ناميدند.اما هيچ يك از اين دو نام ،يعني سلبه و لونا به او تعلق نداشت.فوئبه يك تيتان بود و از خدايان كهن و سالخورده ،و سلنه هم همينطور كه واقعا الهه ماه بود و اين فوئبه هيچ ربطي به آپولو ندارد.آن الهه خواهر هليوس،خداي آفتاب، بود كه آپولو را با وي اشتباه گرفته اند.
در ديوان شاعران دورانهاي بعد آرتميس را هكات يا هكاته هم خوانده اند و با او يكي دانسته اند.اين زن «الهه ايست با سه شكل يا صورت» :سلن يا سلنه در آسمان،آرتميس بر روي زمينو هكات يا هكاته در دنياي زيرين و نيز در دنياي بالا در آن هنگام كه در تاريكي فرو رفته است.هكاته الهه بخش تيره ماه بود و نيز شبهاي تيره اي كه ماه پنهان مانده است.اين الهه با تاريكي سر و كار داشته،و الهه گذرگاه ها بود،كه مي گفتند محل ويژه جادوگران اهريمن صفت است.او الهه اي شوم بود:
هكاته دوزخ،
كه مي تواند هر چيز نيرومندي را در هم بشكند.
بهوش،بهوش!سگان تازي وي در شهر پارس مي كنند.
در هر جا كه سه راه به هم مي رسند او ايستاده است.
تغيير ناگهاني الهه اي بادپا و شكارچي بزرگي كه در جنگل ها خيز بر مي دارد و چون برق مي گذرد و الهه اي كه ماه را با نور خود تا اين حد زيبايي مي بخشد،و الهه اي كه در ستايش وي سروده اند:
در اصل بسيار عفيف و پاكدامن است،
و برگها و ميوه ها و گلها براي او گرد مي آيند
ولي براي ناپاكان هرگز
بسيار شگفت انگيز است.كاملا آشكار است كه اين الهه ميان «خير و شر» يا نيكي و بدي سرگردان و مردّد است و اين حالت در تمامي خدايان ديده مي شود.اين الهه درخت سرو و تمامي جانوران وحشي،به ويژه گوزن را مقدس مي دانست.
-
تیتان یا تایتان (به یونانی: Titan)
نام یکی از نژادهای ایزدان در اساطیر یونانی است. تیتان‌ها ایزدان نیرومندی بودند که در عصر طلایی فرمانروایی میکردند.
تیتان‌ها فرزندان اورانوس و گايا هستند. البته اورانوس و گايا فرزندان ديگری هم به نام های سيکلوپ ها و هکاتونچيرس ها داشتند. ۱۲ تايتان اصلی و بعضی فرزندان آنها تايتان ناميده ميشوند.
زئوس با پدرش کرونوس برای کسب قدرت جنگيد.در اين جنگ بيشتر تايتانها در برابر المپی ها (بعد از به قدرت رسيدن المپی شدند) قرار گرفتند. البته بسياری از تايتانها در طرف المپی ها قرار گرفتند مثل رِئا (مادر زئوس) و تميس و متيس و فرزندان هی پريون و پرومتئوس و اپی متئوس.
گايا به زئوس کمک های زيادی کرد علت هم اين بود که کرونوس فرزندان او سيکلوپ ها و هکاتونچيرس ها را زندانی کرده بود.
المپی ها در اين جنگ پيروز گشتند.و تايتانها را تنبيه کردند.
تیتان های اصلی:
کرونوس--رِئا--اکئانوس--تتيس--هی پريون--منه موزين--تميس--ياپتوس--کئوس--کريوس--
فوبه--تئا
(در برخی منابع تايتان سيزدهمی به نام ديونه نيز آورده شده است )
تايتانهای نسل دوم:
متيس فرزند اکئانوس
فرزندان هی پريون شامل
هليوس
سلنه
ائوس
فرزندان ياپتوس شامل
پرومتئوس
اپی متئوس
اطلس
سایکلوپ ها:
سایکلوپ (Cyclope) یا غول یک‌چشم یکی از موجودات افسانه‌ای در اساطیر یونان است.
یونانیان خدایان و هیولاها را فرزندان تیتان‌ها- خدایان اولیه- می‌دانستند که بیشتر آنها فرزند گایا الهه مادر و اورانوس بودند. اورانوس خدای آسمان و فرزند گایا بود و گایا خود به تنهایی او را به وجود آورده بود. این دو با یکدیگر فرزندان بسیاری به وجود آوردند که شامل 12 تن از تایتان‌ها نیز هست. سایکلوپ‌ها، که غول‌هایی یک چشم بودند، سه نفر بودند و نماد تندر، برق و آذرخش به شمار می‌‌آمدند. این غول‌ها، اولین آهنگران بودند و توسط تایتانی به نام کرونوس، زندانی شدند. زئوس هنگام شورش بر علیه تایتان‌ها، سایکلوپ‌ها را آزاد کرد و در عوض آنها اسلحه معروف او، صاعقه و تندر را به او هدیه دادند. هزیود از سیکلوپها به عنوان دیو توفان یاد کرده است. زیرا نامشان این را می نمایاند: برونتها، تندر، استروپها، برق، آرژها و آذرخش.
هکاتونچیرس ها:
هکاتونکایر یا هکاتونچيرس (Hecatonchire) یکی از موجودات افسانه‌ای در اساطیر یونان است.
هکاتونکایر به معنی «صد دست» است. این موجودات با ۵۰ سر و ۱۰۰ دست قدرتمند، فرزندان گایا و اورانوس بودند. این سه موجود صد دست، از پدر خود متنفر بودند و اورانوس آنها را به رحم مادرشان باز گرداند. آنها بعدها در شورشی علیه اورانوس شرکت کردند، اما کرونوس (برادرشان) باز هم آنها را به زندان انداخت و بعد توسط زئوس آزاد شدند و به نبرد با تایتان‌ها پرداختند. آنها می‌توانستند در آن واحد چندین تخته سنگ عظیم را به سمت دشمنان خود پرتاب کنند. از اسم هکتانخیرها یا سنتیمان ها-« دارای صد دست»- میشود به شخصیت آنها پی برد. آنان سه تن بودند: کوتوس خشمناک، بریارئوس نیرومند،گیژر بزرگ اندام.
-
اتلانتیس
نمیدونم چقدر با اتلانتیس اشنایی دارید..؟ کشوری که ابتدا فقط درافسانه ها ازش یاد میشد.
اما طی یک قرن گذشته اتلانتیس چیزی فرا تر از یک افسانه غیر واقعی مشخص شده...
و ذهن صد ها دانشمند رو به خودش مشغول کرده...
کشوری با تمدن فوق پیشرفته...چندین بار پیش رفته تراز تمدن حال حاظر جهان... مردمانی که وسیله نقلیه هوایی داشتند
آتلانتیس نام قاره ای است که بنا بر گفته ها 12000 سال پیش بر اثر حادثه یا جنگ یا چیزی شبیه به این به زیر آب فرو رفته است .
مهمترین سند معتبر در مورد آتلانتیس نوشته های فیلسوف معروف یونانی افلاطون است که 3000 سال پیش اطلاعات مکتوب و جالبی
را در مورد آتلانتیس از خود به جا گذاشته است. به گفته افلاطون این قاره مهد تمدنی بسیار عالی و پیشرفته بوده که نه تنها در زمینه
تکنولوژی بلکه در تمام شاخه های علوم و هنر در حد عالی پیشرفته بوده است . افلاطون خصوصیات جالبی را در مورد مردم آتلانتیس و
نحوه زندگی آنان بیان میکند . او می گوید که مردم آتلانتیس بسیار خوش خلق و مهربان بودند . آنها داری قد بلند ، پوستی سفید و
موهای روشن بودند . آنها افراد مومنی بودند و هیچ چیز پیش آنها از اخلاقیات و ارزشها مهمتر نبود. با مهربانی در کنار هم زندگی
میکردند و در اقتصاد آنها پول وجود نداشت. ارتش آتلانتیس بالغ بر یک میلیون و دویست هزار نفر نیرو داشت که بر اساس آن می توان
جمعیت آتلانتیس را در حدود چند میلیون نفر تخمین زد . آتلانتیس دارای کشتزار های وسیعی بود که در دشت های وسیع آن سرزمین
قرار داشتند و محصولات فراوانی تولید می کردند. اینها بخشی از مطالبی است که افلاطون در مورد آتلانتیس گفته است.
تا یک قرن پیش آتلانتیس تنها یک افسانه بود اما در طی یک قرن گذشته به مدد ابزار پیشرفته مانند ابر کامپیوتر ها و ماهواره ها محققان و
باستان شناسان و دیگر متخصصان توانستند با توجه شواهد به یقین پیدا کنند که آتلانتیس یک افسانه نبوده است. تصویری که همراه این
نوشته است تصویری است از پستی بلندی های سطح زمین در 12000 سال پیش که با توجه به حرکات پوسته زمین توسط ابر کامپیوتر ها
شبیه سازی شده است.
این تصویر تائید کننده سخن افلاطون است که معتقد است آتلانتیس قاره ای است در میان اقیانوس اطلس . البته افلاطون در نوشته های
خود بیان می کند که در مغرب آتلانتیس قاره ای بسیار وسیع تر قرار دارد. این مشخص میکند که افلاطون آتلانتیس را با قاره امریکا اشتباه
نگرفته است
بله آتلانتیس واقعیت دارد و امروزه تحقیقات گسترده و پیشرفته و حتی سری بر روی آن انجام می شود . اما چرا تحقیقات در مورد آتلانتیس
تا این حد مهم است ؟ در این مورد توضیحات کاملتری خواهم داد اما در اینجا به مهمترین دلیل آن اشاره می کنم. یکی از مهمترین دلایل
تحقیقات در مورد آتلانتیس ، میراث آتلانتیس است که به گنج آتلانتیس معروف است. اشتباه نکنید گنج آتلانتیس آن چیزی نیست که ما به
عنوان گنج میشناسیم . میراث آتلانتیس منابع و کتاب هایی است که شامل تمام علوم آتلانتیس است که قبل از نابودی آتلانتیس توسط
افرادی از آتلانتیس خارج شد و در مکان های امنی مخفی شده است . این افراد بازماندگان آتلانتیس محسوب میشوند . تحقیقات در مورد
آتلانتیسبه سه بخش تقسیم می شود . دوران قبل از حادثه، دوران بعد از حادثه و تحقیقات در مورد حادثه ای که موجب نابودی آتلانتیس
گردید. منابع تحقیقات در مورد دوران قبل از نابودی آتلانتیس بیشتر افسانه های مکتوب در پاپیروسها و کتیبه های سنگی و افسانه های
اقوام قدیمی مانند مایا و آزتک در امریکای مرکزی و جنوبی است که تعداد آنها کم نیست . دوست عزیزم آقای سیدجلال صیادمیری اخیرا
مطالبی را در مورد تمدن مایا و آثار تمدن پیشرفته آنان در وبلاگ گذاشته که بسیار جالب و خواندنی است و در آن اشاره شده که هنوز
مشخص نیست که اقوام مایا از کجا به چنین علوم پیشرفته ای دست پیدا کرده اند .در حقیقت آثار تمدنهای بسیار پیشرفته فقط در امریکای
جنوبی نیست بلکه در نقاط زیادی از دنیا این آثار وجود دارد مانند مصر و یا اروپا و آسیا که برای هیچ کدام از آنها جواب مشخصی وجود ندارد.
اما آتلانتیس شناسان معتقدند که ریشه و مبداء تمام این تمدنها از آتلانتیس است. به همین دلیل در مورد ارتباط تمدن مایا و تمدن مصر با
آتلانتیس توضیح میدهم که هم با مطالب قبلی ارتباط داشته باشد و هم در ادامه بحث باشد. مملکت مقتدری که در وسط اقیانوس اطلس
واقع بوده به طور حتم مستعمراتی در اروپا ، افریقا و آمریکا داشته است . دلایلی که برای تایید این فرض موجود است کم نیست
مصر قدیم اهرام را با ابعاد فوق العاده عظیم ساخته است . بابل دارای برجهایی در یک صف و یک ردیف بوده بنام " زیگورات " که در آنها هم
مطالعات نجومی و هم مراسم مذهبی انجام می شده . ساکنان قدیم امریکای مرکزی و جنوبی نیز اهرامی عظیم ساخته بودند که هم به
عنوان معبد و هم به عنوان رصد خانه و هم برای مقبره به کار میرفته . راه بابل یا مصر تا مکزیک بسیار دور و دراز است ، ولی این رسم
مشترک که در هر دو قسمت اقیانوس هرم می ساختند فقط با این فرض به آسانی توجیه می شود که قبول کنیم که مهد و مبداء ساختمان
اهرام در آتلانتیس بوده است و از آنجا به شرق و غرب این قاره انتقال یافته .
عقیده جاری بر این است که اهرام را فقط بدین جهت ساخته اند که می خواستند نشان دهند که احتیاج به کوههای مصنوعی دارند. این
عقیده ممکن است در جلگه مصر و بین النهرین درست باشد ، ولی با ایجاد اهرام در اراضی پر فراز و نشیب مکزیک و دشتهای پرو جور در
نمی آید . پس مسلما علل دیگری سبب شده است که در دو طرف اقیانوس اطلس اهرامی مشابه همدیگر بسازند . روایتی که از آتلانتیس
به ما رسیده شاید یکی از این علل باشد .
یوسفوس فلاویوس مورخ یهودی قرن اول میلادی میگوید که برج بابل را نمرود ساخت تا در صورت وقوع طوفان دیگری به آنجا پناه ببرد . ( به
باور قدما آتلانتیس بر اثر طوفان مهیبی که کره رمین را بر هم ریخت و خرابیها و تلفات زیادی به بار آورد نابود شد – البته دسته ای عقیده دارند
که بر اثر زلزله شدید یا سونامی ویران و از بین رفته است)
مورخ مکزیکی ایکس تلیل خوشیتل نیز در مورد اهرامی که به عقیده وی توسط اقوام تولتک ساخته شده نظیر همین دلیل را می آورد . او
می گوید : " چون عده نفوس بشر زیاد شد ، یک "زاکولی " بسیار مرتفع ساختند که امروزه برج بسیار بلندی است و قصدشان این بود که اگر
جهان دوم نیز به نوبه خود فنا شود به آنجا پناه ببرند "
برخی از دانشمندان نقاد مصرا مدعی هستند که اهرام آسیا و افریقا و امریکا مستقلا پیدایش یافته اند و به طوری که دانشمندان
آتلانتیس شناس تایید می کنند مبداء و منشاء مشترک ندارند . اجازه بدهید سوال کنیم که اگر مبداء و منشاء مشترک نداشته اند ، پس چرا
مصرف آنها مشابه بوده است ؟ " یوسفوس " و " ایکس تلیل خوشیتل " هر دو مصرف اهرام را یکسان تعریف می کنند و میگویند منظور از
ساختمان آنها ایجاد پناهگاهی بوده که در صورت وقوع طوفان دوام اورده و بکار اید .
ساکنان امریکای مرکزی در تمام ادوار ، منتظر پایان دنیا بوده اند و به همین جهت است که اقدام به قربانی کردن افراد بشر می نمایند تا
بدین وسیله ( به عقیده قوم آزتک ) خشم خدایان را تسکین و نوع بشر را از سانحه مرگبار جدیدی نجات دهند .
طوایف اولمک از اسلاف اقوام مایا و آزتک هستند ممکن است از اتباع کشور آتلانتیس بوده باشند . وقتی که باستان شناسان در تعین سن
هرم "چیو کوئیل کو " واقع در مجاورت شهر مکزیکو دچار مشکل شدند از علمای زمین شناس مدد گرفتند زیرا که نیمی از قائده این هرم زیر
پوششی از گدازه های آتشفشانی بود . دو کوه آتشفشان در مجاورت این هرم واقع است و طبعا این سوال پیش می آید که تاریخ فوران
آتشفشان در چه سالی بوده است . جوابی که بدست آمد حیرت انگیز بود . فوران آتشفشان مربوط به 8 هزار سال پیش است . اگر این
پاسخ صحیح باشد ، وجود تمدنی بسیار عالی در امریکای جنوبی در زمانی بسیار دور ثابت می گردد.
همانطور که در امریکا هرمهایی کشف شده ، ابولهول هایی هم در یوکاتان کشف گردیده است . سبک ساختمان این ابولهول ها به سبک
مایا است .
روحانیون آزتک خاطراط مقدسی را از " آزتلان " حفظ کرده و معتقد بودند که آزتلان کشوری در شرق بوده و " کواتزال کواتل " از آنجا به امریکا
آمده و تمدن را به ارمغان آورده است . قبایل اینکا "ویراکوشا " را تقدیس می کردند و معتقد بودند که وی از کشور فجر آمده است .
در مدارک و اسناد بسیار قدیمی مصر آمده است که " طاط " از یک کشور غربی آمده و مدنیت و دانش را در دره نیل مستقر ساخته است .
یونانیان قدیم در وصف " بستانهای مینو سرشت " سرودهایی می خواندند و معتقد بودند که بستانهای مزبور در مغرب جزیره جزیره
سعادتمندان واقع است . به عقیده آنان سرزمین مردگان یا " تارتار " زیر کوههای جزیره ای قرار داشت که در دریای مغرب واقع شده بود .
یونانیان قدیم و مصریان قدیم این جزیره مرموز را در مغرب نشان میدادند . ساکنان قدیم امریکای مرکزی و جنوبی وقتی میخواستند محل
کشور " کواتزال کواتل " یا " ویراکوشا " را نشان دهند اشاره به مشرق میکردند . این کشور که در غرب دریای مدیترانه و در شرق امریکا واقع
بود جز سرزمین آتلانتیس که زیر آبهای اقیانوس غرق شده جای دیگری نمیتواند باشد .
کریستوبال مولینا کشیش اسپانیولی مقیم کوزکو در پرو در قرن شانردهم نوشته که اینکاها تفصیل کامل طوفان بزرگ را از مانکوکوپاک دریافت
کرده بودند . طبق این روایت ، کشوری قبل از طوفان وجود داشته که همه مردم آن به یک زبان سخن می گفتند این کشور مسلما سرزمین
افسانه ای آتلانتیس است . اگر چه فاصله بین اسرائیل و بابل در اسیا تا مکزیک در امریکای مرکزی خیلی زیاد است با این وجود همین
اعتقاد در کتب مذهبی بابل و اسرائیل عینا محفوظ است .
در تورات حکایت از دوره ایست که در دنیا تنها یک نژاد و یک زبان وجود داشت . بعد از ساختن برج بابل زبانهای مختلف ظهور کرد و مردمان
سخن یکدیگر را نفهمیدمد.
بروزه مورخ بابلی اشاره به دورانی دارد که یک قوم قدیمی چنان به قدرت خود مغرور گردید که از خدا غافل ماند . در بابل برجی چنان مرتفع
بنا کرد که سر به آسمان می سایید . ولی خداوند آن برج را به کمک باد سرنگون کرد و خرابه های آن به اسم بابل نامیده شد. آتلانتیس آن
زمان مردم فقط به یک زبان سخن میگفتند.
اگرچه عجیب است ولی باید گفت که در مکزیک در تواریخ اقوام تولتک نیز روایاتی نظیر قصه برج بابل ، در باره ساختن یک هرم مرتفع و ظهور
زبانهای مختلف وجود دارد.
رشته پیوند دیگری هست که مصر قدیم را به پروی قدیم از فراز اقیانوسها به هم ربط میدهد . تقویم هردو شامل 18 ماه بوده و هر ماه 20
روز داشته و در آخر هر سال 5 روز عید بوده است . آیا این مشابهت را باید صرفا تصادف دانست یا رسمی است کهن که از یکجا سرچشمه
گرفته است ؟
مطالبی از این دست که نشان میدهد تمدنهای پیشرفته قدیم همگی به نوعی با آتلانتیس در ارتباط بوده و مدعی هستند که علم و تمدن
از آتلانتیس به آنها رسیده زیاد است و این خود دلیل واضح و روشنی است که منشاء و مبداء تمدنهای پیشرفته و آثار به جای مانده از آنها را
مشخص می کند. همانطور که می بینید تمدنهای قدیم باهم چندان بی ارتباط هم نبوده اند. همیشه به یاد داشته باشید که حقیقت امروز،
افسانه فردا است. در میان افسانه ها حقایق در خور توجهی وجود دارد که تنها با چشم افراد خوشفکر و جسور دیده میشوند.
نابودی اتلانتیس
به دو طریق میتوان در مورد این موضوع بحث کرد . اول از نظر علمی و شواهد و مدارک موجود¦nbsp; زمین شناسی که صرفا جنبه علمی خواهد
داشت و بیشتر مورد نظر کسانی است که با شک و تردید به مسئله آتلانتیس می نگرند . دوم از نظر مدارک و شواهدی که در افسانه ها و
اساطیر ملل مختلف وجود دارد و همچنین نوشته ها و مکتوباتی مثل نوشته های افلاطون و پاپیروسها و کتیبه ها و ... . از نظر علمی قویترین احتمالی که در این مورد وجود دارد و دلایل و مدارک کافی در مورد وقوع آن موجود است برخورد یک شهاب سنگ با سطح کره زمین
در محدوده دریای کارائیب و خلیج مکزیک است. محققان اندازه و زاویه برخورد این شهاب سنگ را مورد محاسبه قرار داده اند اثرات برخورد
این شهاب سنگ با کره زمین را شبیه سازی کرده اند. تاریخ برخورد با تاریخ طوفان بزرگ مطابقت دارد . ورود شهاب سنگ به جو کره زمین
باعث برهم ریختن جو و بروز طوفانها و رعدوبرق های قدرتمند می شود که میتواند روزها و هفته ها طول بکشد . بر اثر برخورد شهاب
سنگ با زمین زلزله مهیبی رخ میدهد که همراه با حالت انفجار است . این زلزله در بخش بزرگی از کره زمین خرابی های بسیاری ایجاد می
کند . بر اثر برخورد شهاب سنگ با سطح آب موج های بسیار عظیمی به وجود می آید که امروزه ما آن را با نام سونامی می شناسیم .
البته این موجها بسیار بزرگتر و مخربتر از سونامی هایی است که ما اخیرا دیده ایمو کیلومترها در ساحل پیشروی می کند . به نظر شما
اگر در زمان ما چنین اتفاقی رخ دهد از تمدن امروزی ما برای آیندگان چه باقی خواهد ماند ؟ آیا آیندگان هم به ما همانند افسانه می نگرند ؟
قاره آتلانتیس بر بستری از شن و ماسه قرار داشت که بر اثر برخورد شهاب سنگ با بستر اقیانوس اطلس و بر اثر زمین لرزه شدید زیر قاره
آتلانتیس خالی شد و قاره به زیر آب فرو رفت . البته قبل از فرو رفتن سطح قاره بر اثر شعله های آتشی که از برخورد شهاب سنگ با جو به
وجود آمده بود احتمالا سوخته بود و بر اثر زلزله کاملا تخریب شده بود و در نهایت به زیر آب فرو رفت . آتلانتیس قلب تپنده تمدن آن روز بود . به
همراه آتلانتیس تمدن های بسیار دیگری که شعبات آتلانتیس بودند به یکباره از میان رفتند. دانشمندان جامعه شناس بر این باورند که نجات
یافتگان از این حادثه تقریبا تمام تمدن و منابع علمی خود را از دست داده بودند و با مشکلات جدی برای ادامه حیات روبرو بودند . تمام وسایل
و ابزار خود را از دست داده بودند و بسیاری از متخصصین در علوم و فنون مختلف از میان رفته بودند . به طور خلاصه بشر باید از صفر شروع
میکرد . از ابتدا باید تمدنی جدید را پایه ریزی میکرد . تمدنی که تا امروز ادامه یافته است ; نابودی آتلانتیس و طوفان بزرگ در واقع پایان یک
دوره طلایی از تمدن بشری بودکه بشر امروزی هرگز نتوانست حتی به قسمتی از آن دست یابد .
در اینجا سوالهای مهمی مطرح می شود که دیگر تحقیقات صرفا علمی قادر به پاسخگویی آن نمی باشد . سوالاتی از قبیل اینکه چرا
آتلانتیس با آن علوم پیشرفته نتوانست برخورد شهاب سنگ را پیش بینی کند و از برخورد آن جلوگیری کند ؟ چرا چنین تمدن عالی و
پیشرفته ای باید چنین قافلگیر کننده و بیرحمانه نابود شود طوری که تمام آثار آن از میان برود ؟ و سوالاتی از این قبیل .
پاس این سوالات در بخش دوم تحقیقاتپیدا میشود . آنجایی که افسانه ها و اساطیر بیان می کنند که آغاز این پایان از کجا شروع می شود.
افلاطون اشاره به انحطاط اخلاقی مردم آتلانتیس می کند و می گوید:" این انحطاط موقعی پیش آمد که پستی و خودخواهی بر صفات خوب
چیره شد . در آن زمان" زئوس "( خدای خدایان ) چون مشاهده کرد که یک قوم مشهور باستانی به وضعی اسف انگیز گرفتار شده و
علیه تمام آسیا و اروپا قیام کرده تصمیم گرفت که عذاب مهیبی به مکافات عملشان بر آنها نازل کند. بنا بر گفته افلاطون مردانی که صاحب
خوی جنگجویی بودند ، در زمین فرو رفتند و جزیره آتلانتیس نیز به همان گونه از بین رفت ، یعنی امواج آن را بلعید."
افلاطون پیش بینی میکرده که خوانندگان کتابش در صحت این گفتار شک خواهند کرد لذا تاکیید می کند که این حکایت اگر چه عجیب به نظر
می رسد ، ولی عین حقیقت است . امروزه این حکایت بیش از پیش بوسیله اطلاعات علمی تائید می شود. اساطیر و نوشته های
باستانی می گویند که در آخرین روز آتلانتیس ، سانحه عظیمی بروز کرد. امواجی به ارتفاع کوه ها با کمک گرد باد ها و انفجارات آتشفشانی
تمام کره زمین را زیرو رو کردند . تمدن متوقف گردید و بشریت به حال توحش در آمد . لوح های سومری مربوط به گیلگمش از " اوتناپیش
تیم " نخستین جد بشر کنونی صحبت میدارد که به اتفاق خانواده اش تنها کسی بود که از طوفان بزرگ جان سالم به در برد . او کسان خویش
و حیوانات و پرندگان را در یک کشتی پناه داد. گویا حکایت کشتی نوح که در تورات آمده ، روایتی مقتبس از این قصه است که مدتها پس از
وقوع آن حکایت شده است ." زند اوستای" ایرانیان روایت دیگری از قصه طوفان دارد. اهورا مزدا خدای ایرانیان به "ییما" پیر قوم ایرانی فرمان
داد که خود را برای روز طوفان آماده سازد. لذا "ییما" غاری حفر کرد و در آن آنچه را که از حیوان و نبات برای بشر لازم بود از سیل و طوفان
محفوظ ساخت. بدین طریق بعد از طوفان و خرابی های حاصله از آن تمدن بشری از نو شکوفا شد. در " مهابراتای " هندوان شرح داده شده
که چگونه برهما به شکل ماهی بر " مانو " پدر بشر ظاهر گردید و خبر داد که عنقریب طوفان وقوع خواهد یافت. به وی دستور داد که کشتی
بسازد و عقلای هفتگانه را که در زبان هندی " ریشی " نامیده می شدند و کلیه بذرهایمختلفی را که برهمنان شرح داده بود در کشتی
نهاده و بادقت مراقبت و حفظ نماید. " مانو " امر برهما را اجرا کرد و کشتی او را به اتفاق عقلای هفت گانه و بذرهای مخصوص تغذیه
بازماندگان طوفان روی امواج خروشان سیر و حرکت داد .پس از چند سال در جبال هیمالیا فرود آمد و به خشکی نشست.
شباهت میان قصه نوح و مانو را نمیتوان تصادف صرف تلقی کرد. در هرجا که صحبت از طوفان کبیر است می بینیمکه شخصیت هایی
برگزیده ، قبلا از وقوع این سانحه جهانی با خبر بوده اند . آتلانتیس هم از این قائده مستثنی نبوده است. در یک تفسیر قدیمی در کتاب "
دزیان " که قریب به صد سال پیش در یکی از صومعه های هیمالیا به دست " هلن بلاواتسکی" رسیده آمده است که " نخستین امواج آب
فرارسیدند ، هفت جزیره بزرگ را فرا گرفتند ، آنچه مقدس بود نجات یافت و آنچه پلید بود نابود گشت ". در تفسیر دیگر از این کتاب وضع
مهاجرت ار آتلانتیس با وضوح کامل تشریح گردیده است. " شاه بزرگ ، که با سیمای درخشان فرمانروای مردان نورانی آتلانتیس بود ، چون
وقوع سانحه ای اجتناب ناپذیر را پیش بینی کرد ، کشتی های هوایی خود را نزد برادران خویش که فرماندهان کشورش بودند ، فرستاد و به
آنان چنین پیام داد : ای مردان نیکو سیر ، آماده شوید ، عروج کنید و تا هنوز زمین خشک است از آن عبور کنید ." گویا اجرای این نقشه را از
از رؤسای بد سرشت مقتدر کشور مخفی نگاه داشتند. آنگاه در یک شب تیره و تار ، در حالی که " مردان نیکوسیر " از خطر سیل برکنار
بودند ، شاه بزرگ امرای خود را جمع کرد ، سیمای درخشان خود را پوشانید و گریست. چون ساعت مقرر فرا رسید ، شاهزادگان روی "
ویما " ( کشتیهای پرنده ) سوار شدند و به دنبال قبایل خود به سمت شمال و شرق ( یعنی اروپا و افریقا) رهسپار شدند. در همان اوان
سنگهای آسمانی توده توده بر کشور آتلانتیس فرو بارید ، در حالیکه بدسرشتان آن کشور هنوز در خواب بودند.
مطالب گفته شده در بالا بسیار مفصل تر از آن است که در اینجا آورده شده و برای اینکه مطلب در یک قسمت بگنجد خلاصه شده است .
اما از همین مطالب گفته شده میتوان نتایج مهمی را بدست آورد و به مسائل مهمی اشاره کرد که می تواند موضوع قسمتهای بعدی
باشد . اولین نتیجه مهمی که از این گفته ها بدست می آید این است که به احتمال بسیار زیاد¦ طوفان نوح همان طوفان بزرگ بوده که موجب
نابودی آتلانتیس شده است و این دو اتفاق در یک زمان رخ داده است. دومین نتیجه مهم در مورد ابعاد اعتقادی این اتفاق است . ما تا به
حال داستانهای قرآنی در مورد اقوامی مانند قوم لوط و قوم عاد و ثمود را به کرات شنیده ایم اینکه چطور از پیامبر خود نافرمانی کردند و
جامعه آنها رو به انحراف گذاشت . رذایل اخلاقی و شرک و بت پرستی میان آنان رواج یافت . در نهایت خداوند به پیامبر آن قوم دستور داد که
خانواده و یاران خود را¦nbsp; قبل از اینکه عذاب الهی بر آن قوم نازل شود از آنجا دور سازد و در آخر هم نزول عذاب الهی آنچه که در گفته های
افلاطون و افسانه ها موجود است بسیار با آنچه که ما از داستانهای قرآنی شنیده ایم هماهنگی و شباهت دارد. دست کم از نتیجه اول
بدست آمده میتوانیم بگوییم که قطعا آنچه بر سر قوم نوح آمده عذاب الهی بوده پس طوفان بزرگ عذابی الهی در سطح جهانی بوده . پس
در آن دوران انحطاط اخلاقی مختص آتلانتیس و قوم نوح نبوده بلکه در سراسر جهان گسترش یافته بوده ( مثل زمان ما ! ). با این تفاصیر
خداوند با طوفان زمین را پاک کرد و در اختیار افراد صالح قرار داد تا از نو تمدنی پاکیزه را بنا کنند. به نظر شما حالا که این تمدن ما هم به جایی
رسیده که مانند زمان قبل از طوفان ، فساد و انحطاط اخلاقی در سرتاسر آن پراکنده است این بار خداوند با این تمدن چه خواهد کرد ؟ آیا
داستان نابودی آتلانتیس تکرار خواهد شد ؟آیا ما هم در آغاز یک پایان هستیم ؟خداوند در قرآن که بعد از طوفان نازل شده وعده داده که
زمین را بندگان صالح به ارث میبرند . نترسید این بار قرار نیست طوفان بیاید . خودتان بهتر میدانید که این اتفاق چگونه می افتد ! . هدفم از
این تفصیر این بود که نشان بدهم این یک روش و سنت الهی است که از ابتدای خلقت بشر بر روی زمین بر قرار بوده و ربطی به اعتقاد یا
مذهب خاصی ندارد . هر تمدنی از بشر که فاسد شود به نوعی از روی زمین پاک میشود و تمدنی جدید و پاک جای آن را می گیرد. و تا
زمانی که این تمدن پاکی و اصول خود را حفظ کند به حیات خود ادامه می دهد و رشد می کند و زمانی که به درجه ای از فساد برسد از روی
زمین پاک می شود.
نکته ای که توجه شما را به آن جلب می کنم تا موضوع قسمت بعدی باشد این است که افرادی مثل نوح یا مانو مامور شدند که نسل
انسان ، حیوان و گیاهان را برای تمدن بعدی حفظ کنند . اماکسانی که از آتلانتیس کمی قبل از طوفان هجرت کردند وظیفه دیگری داشتند.
آنها مامور بودند که علومی را که آتلانتیس به آنها دست یافته را از آتلانتیس به مکان امنی انتقال دهند و آن علوم پیشرفته را برای نسلهای
بعدی حفظ کنند . پس از طوفان وقتی که همراهان نوح و مانو از کشتیهای خود پیاده شدند این بازماندگان آتلانتیس بودند که به کمک آنها
رفتند و برای آنها ابزار و وسایل مورد نیاز زندگی را تهیه کردند. به طور کلی وظیفه آنها بعد از طوفان این بود که علوم را دوباره در اختیار بشر
قرار دهند تا به توحش و نابودی دچار نشود.
¦ Atlantis (قسمت دوم)
همه چیز بیشتر به یک فیلم علمی ـ تخیلی می ماند. داستانی عجیب، مثل این که در قبرس زلزله بیاید و امواج عظیم سونامی در آن
راه بیفتد. آن وقت در وسط این فاجعه، ناگهان از دل دریا جزیره ای سربرآورد که دانشمندان و باستان شناسان، خوشحال از این ماجرا به
اکتشاف آن بروند؛ همان شهر گم شده آتلانتیس.
این ها قصه است، اما جالب این جا است که کسانی هستند که واقعا دارند در به در دنبال همان آتلانتیس می گردند. همه چیز هم زیر
سر افلاطون است. فیلسوف یونانی آن قدر با آب و تاب داستان نابودی تمدنی پیشرفته در آتلانتیس را شرح داده بود که همه باورشان
شد حتما جایی شبیه آن وجود داشته است. بماند که قصه نابودی تمدن های قدیمی، مثل تمدن های بین النهرین و مصر، همیشه
برای مردم جالب بوده است.
اما آتلانتیس چیز دیگری است. وقتی افلاطون ادعا می کند آرمان شهری که در فلسفه اش توصیف کرده در آتلانتیس تحقق داشته
است، دیگر آرزوی یافتن آن شهر باستانی خیلی ها را راحت نمی گذارد. شهری که ادعا می کنند آمریکا را بر اساس آن ساخته اند و نام
خود را به اقیانوس آتلانتیک یا همان اطلس داده است .
اهرام مصر نماد تمدن پیشرفته مصر باستان
فاجعه، ناگهانی و وحشتناک بود. زلزله عظیمی اتفاق افتاد، و به دنبال آن با یک سونامی عظیم، تمام جزیره را آب فرا گرفت. آن هایی که
از حادثه جان به در بردند تنها فرصت یافتند تا شاهد فاجعه ای عظیم تر باشند. جزیره در مقابل هجوم نیروهای طبیعی تاب نیاورد، قطعه
قطعه شد و به زیر آب فرو رفت.
این سرنوشت جزیرة افسانه ای آتلانتیس بود. روایتی که از فیلسوف یونانی، افلاطون، به جا مانده است. حتی امروز، حدود 2400 سال
پس از افسانه سرایی افلاطون، ماجرای آتلانتیس، جذابیت های داستانی خود را از دست نداده است. اما تنها در سال های اخیر است
که دانشگاهیان، آن را چیزی بیش از یک افسانه می دانند. امروزه شواهد جدید و حیرت انگیز، چیزهایی را در پشت داستان افلاطون
آشکار کرده اند. این یافته ها نشان داده اند که روزگاری واقعا جزیره ای در غرب تنگه جبل الطارق وجود داشته است؛ جایی که افلاطون
آن را ستون های هرکول نامیده بود. این جزیره درست مثل ادعای افلاطون با زلزله و سونامی نابود شده است.
دکتر" مارک آندره گاچر"، محقق مؤسسه اروپایی تحقیقات دریایی کسی است که در اکتشافات اخیر نقش داشته است. او می گوید
انطباق واقعیت های زمین شناسی با یک افسانه کهن، شگفت انگیز است: روی دادن یک چنین زلزله هایی که منجر به سونامی می
شوند در منطقه ای که افلاطون برای داستان خود انتخاب کرده بود، نشان می دهد که این انطباق، چیزی فراتر از یک اتفاق تصادفی
بوده است. یافته های گاچر آخرین قطعه ای است که پازل را کامل می کند.
حتی در زمان افلاطون هم داستان آتلانتیس، غیر قابل باور به نظر می رسید. شرح داستان او از دولت - شهری که در یک جزیره بنا شده
بود و پایانی ناگهانی و اسفبار داشت از نظر بسیاری از مردم (از جمله شاگرد مشهورش ارسطو) داستانی خیالی بود. اما چیزهای
دیگری هم در داستان او وجود داشت که به نظر می رسید ریشه در حقیقتی ژرف دارد. افلاطون صراحتا در گزارش خود می گوید مصریان
که داستان آتلانتیس را به یونانی ها داده اند، خود نیز شاهدان دست اولی برای حادثه نداشتند. تنها آن را از متنی قدیمی تر با یک زبان
ناشناخته، به زبان خودشان ترجمه کرده بودند. این ها سخنان" رابرت سرمست"، نویسنده کتاب "اکتشاف آتلانتیس "و یکی از افراد
برجسته در جست وجوی شهر گمشده است. افلاطون تاریخ آن واقعه را 9000 سال قبل از زمان سولون می داند". سولون" یک دولتمرد
یونانی بود که حدود سال 600 ق.م. می زیسته است. پس داستان نابودی آتلانتیس بنا به گفته افلاطون، به 11600 سال قبل بازمی
گردد. اما توصیف افلاطون از یک تمدن پیشرفته که در یک متروپولیس با دیوارهایی از طلا زندگی می کردند، تردیدهای فراوانی را
برانگیخته است. این خیال پردازی ها، اکثر پژوهشگران را به این نتیجه رسانده است که بعضی از عناصر گزارش افلاطون مانند مکان،
تمدن پیشرفته و تاریخ تخریب شهر، احتمالا اشتباه است.
کشف آتلانتیس .
قرن ها، دیدگاه افلاطون درباره تمدن پیشرفته ای که به سرنوشتی وحشتناک دچار شد برای محققین آن قدر قانع کننده نبود که به
جزئیات دقیق محل آن توجه کنند. مکان های پیشنهادی برای آتلانتیس که بر پایه دلایل متفاوتی قرار داشت، پای آتلانتیس را به همه
جای کره زمین کشیده بود. در سال 1882 یک نویسنده و سیاستمدار آمریکایی به نام" ایگناتیوس دانلی "، تلاش های فراوانی کرد تا با
حفظ قسمت های اصلی داستان، این جزیره افسانه ای را در وسط اقیانوس اطلس پیدا کند. او به دنبال مردمانی باهوش بود که همه
چیز را از کشاورزی گرفته تا باروت، اختراع کرده بودند . چنین ادعاهایی برای مردم جذاب بود، اما این اطمینان را به دانشمندان می داد
که کل ماجرا یک دروغ بزرگ است. اما بدگمانی ها در سال 1939 تغییر کرد. در آن سال، باستان شناس برجسته یونانی،" اسپیریدون
ماریناتوس" نظریه ای ارائه داد که تا همین اواخر باورپذیرترین توضیح برای افسانه قدیمی به شمار می رفت. ماریناتوس ادعا کرد که
منشأ داستان آتلانتیس، یک واقعة تاریخی است: نابودی یک جزیره در یک فاجعه عظیم که قبل از زمان افلاطون اتفاق افتاده بود. او ترا را
به عنوان محل واقعه پیشنهاد کرد. ترا جزیره ای واقعی در مدیترانه که از ستون های هرکول خیلی دور بوده است. پس از آن، یک واقعة
آتشفشانی، درست در همان محل کشف کرد که زمانش حدودا 1500 سال قبل از میلاد بوده است. این زمان، بود تقریبا می شود 900
سال قبل از زمان سولون، نه 9000 سال قبل از سولون که افلاطون ادعا کرده بود. ماریناتوس همچنین ادعای افلاطون را قبول کرد که در
آن جزیره، تمدنی پیشرفته وجود داشته و نابود شده است. استنادش هم به این بود که آتشفشان" ترا " تمدن "مینوسیان" را در نزدیکی
کرت نابود کرده بود .
"راز مدیترانه"¦nbsp;
نظریه ترا واکنش های متفاوتی را به دنبال داشت. بعضی باستان شناسان ادعا کردند که آن چه افلاطون به عنوان ویژگی های آتلانتیس
توصیف کرده بود، با آن چه امروز به تمدن مینوسیان نسبت می دهند انطباق دارد. اما همچنان تلاش های آن ها برای توضیح اختلاف
موجود بین زمانبندی افلاطون و نابودی ترا به نتایج خوبی نرسیده . با این حال، این تصور که آتلانتیس در مدیترانه بوده است، همچنان
طرفداران خود را دارد. از دهه 1990، رابرت سرمست دلایلی را ذکر کرده که نشان می دهد آتلانتیس حدودا در 80 کیلومتری جنوب
شرقی قبرس قرار داشته است؛ قبل از این که گودال مدیترانه در حدود 12هزار سال پیش، پر از آب شود. همچنین سرمست سال
گذشته عکس هایی را منتشر کرد که ادعا می کند گروه اعزامی او از عمق 1500 متری گرفته اند. او با ذوق زدگی می گوید: این
عکس ها قدیمی ترین سازه های ساخت بشر را نشان می دهد که تا کنون دیدهشده اند. اما سرمست اذعان می کند شکاف های
زیادی در نظریه اش وجود دارد. زمین شناسان ثابت کرده اند که گودال مدیترانه حدود پنج میلیون سال پیش، پر از آب شده است، و آن
سازه های ساخته بشر تماما ساختارهایی طبیعی هستند. با این حال، سرمست امیدوار است که بتواند مردم را با زیردریایی به آن
اعماق ببرد تا بتوانند بقایای آتلانتیس را ببینند. درست همان موقعی که ادعاهای سرمست رسانه ها را جذب خود کرده است، توجه
دانشمندان در جای دیگری متمرکز است. چیزی که حتی ممکن است اعتبار بیشتری به داستان افلاطون بدهد. در سال 2001، دکتر"
ژاک کولینا-ژیرارد" از دانشگاه مدیترانه ای فرانسه، به واقعیتی توجه کرد که هر کس دیگری هم می توانست آن را بداند: این که واقعا
جزیره ای درست جلوی ستون های هرکول حدود 12000 سال قبل وجود داشته است. این جزیره که اسپارتل نام دارد به دنبال بالارفتن
آب دریاها پس از عصر یخبندان، کاملا به زیر آب رفته است. اسپارتل در جایی قرار دارد که به نظر می رسد زلزلهو سونامی های
وحشتناکی در آن جا اتفاق می افتند. درست شبیه آن وقایعی که مطابق داستان، آتلانتیس را نابود کرده است.
آیا داستان افلاطون می تواند واقعی باشد؟ طبق تحقیقات گروه" ژیرارد"، یک زلزله عظیم حدود 12000 سال پیش در کف اقیانوس اتفاق
افتاد و به دنبال آن یک سونامی بزرگ با امواجی به ارتفاع حدودا 20 متر روی داد. پروفسور "مک کوی" زمین شناس می گوید نیاز به
تجزیه سنگ های آن منطقه دارد تا مسأله را حل کند. مک کوی به شوخی می گوید: توجه کنید گفتم سنگ. اگر آن جا هرنوع بقایایی از
تمدن پیدا شد، شام مهمان من! !.هیچ کس انتظار ندارد که داستان افلاطون با توصیفاتش از لنگرگاههای وسیع، معابد و سرزمینی
که تحت فرمان فرزندان" پوسایدون" بوده است، با تمام جزئیاتش قابل دفاع باشد. اما حالا حدس هایی مبتنی برواقعیت وجود دارد که
داستان او توصیف یک فاجعه انسانی است که پیش از تاریخ اتفاق افتاده است. افسانه آتلانتیس می تواند هشداری باشد از پس هزاره
ها، در مقابل بی توجهی ما نسبت به نیروهای طبیعت. ما هنوز هم نمی توانیم این نیروها را که 12000 سال پیش، آتلانتیس افسانه
ای را نابود کرد، کنترل کنیم .
تصویری که افلاطون از آتلانتیس می دهد .
افلاطون شهر آتلانتیس را در کتاب جمهوریت به صورت حلقه هایی تصویر کرده بود که در میان آب قرار دارند و قصری در مرکز آن است .
1. ترا - باستان شناسی یونانی، اسپیریدون ماریناتوس، کسی بود که احتمالا به خاطر عرق ملی اش، در 1939 این جزیرة یونانی را یک
آتلانتیس احتمالی دیگر خواند.
2. نزدیک قبرس - از آغاز دهة 90، رابرت سرمست اصرار می کند که آتلانتیس در 80 کیلومتری جنوب شرقی قبرس واقع بوده است.
3. اسپیتز برگن - ژان بیلی، ستاره شناس فرانسوی، جزیرة اسپیتزبرگن در نزدیکی ساحل نروژ را هم به لیست کاندیداها اضافه کرد.
4. اسپارتل - سال 2001، دکتر ژاک کولینا ژیرارد به این نکته اشاره کرد که 12 هزار سال پیش، جزیرة اسپارتل، درست در غرب تنگة جبل الطارق قرار داشته است. جولای همین سال، مارک آندره گوشه با شواهد زمین شناسی ای که ارائه کرد، به حرف ژیرارد صحه گذاشت و نامزدی این جزیره برای آتلانتیس را محکم تر کرد.
5. دریای ساراگوسا - ایگناتیوس دانلی، عضو کنگرة آمریکا در قرن 19، اعلام کرد که آتلانتیس در بستر این دریا دفن شده است.
6. قطب جنوب - در 1995، دو کانادایی به نام های رند و رز فلم آت جایی در قطب جنوب را محل احتمالی آتلانتیس دانستند تا کلکسیون نامزدها از هر جهت کامل شود.
7. بیمینی- - ادگار کیس، پیشگوی معروف، این جزیره واقع در باهاما را محل آتلانتیس معرفی کرد.
آتلانتیس کجا است؟.
در طول قرن ها، چند صد منطقه به عنوان نامزدهای مکان آتلانتیس معرفی شده اند. از جزیرة اسپیتزبرگن که ستاره شناس فرانسوی"
ژان بیلی" در 1778 معرفی اش کرد تا قطب جنوب که حرفش را رند و "رز فلم آت"، نویسنده های کانادایی در 1995 پیش کشیدند. اما
ایگناتیوس دانلی، عضو کنگرة آمریکا در قرن نوزدهم، دوباره ایدة جایی وسط اقیانوس اطلس را به عنوان محل احتمالی آتلانتیس مطرح
کرد. (افلاطون هم تقریبا همین نظر را داشت.) دلایلی که این آدم ها برای حرف هایشان می آوردند هم به اندازة همین پراکندگی
جغرافیایی، تنوع دارد. دانلی برای حرفش به مهاجرت مارماهی ها به طرف دریای ساراگوسا استناد می کرد و فلم آت ها، حرف از جا به
جایی شدید پوستة زمین می زدند .
آتلانتیس میان تاریخ و جغرافیا
آتلانتیس را قرن چهارم پیش از میلاد، افلاطون سر زبان ها انداخت و مشهور کرد. افسانة آتلانتیس، داستان جزیره ای با تمدن بسیار
پیشرفته است که ناگهان با یک فاجعه، از صفحة تاریخ و جغرافیا محو شد. از زمان فلاطون، دانشمندان و صاحب نظران، پیوسته بر سر
اعتبار این گفته ها بحث کرده اند. خیلی ها آن را یک افسانة کاملا تخیلی می دانند. بقیه هم به افلاطون رحم می کنند و می گویند
حرف هایش احتمالا الهام گرفته از فوران آتشفشان عظیمی است که حدود هزار سال پیش از او، نواحی شرق مدیترانه را تحت تأثیر
قرار داد. با این حال، به تازگی، بعضی از کارشناسان، ساختارهای پیدا شده بر بستر دریای مدیترانه، جایی نزدیک سواحل قبرس را باقی
مانده یک شهر عظیم تصور می کنند. اما مخالفان، پیدایش این ساختارها را صرفا نتیجة فعالیت های طبیعی زمین شناسی می دانند.
یک جای دیگر که کاندیدای آبرومندانه تری برای آتلانتیس به حساب می آید، جزیره ای در نزدیکی تنگه جبل الطارق است. همان جایی
که ظاهرا داستان افلاطون اتفاق می افتد.
شواهد زمین شناسی، نشان می دهد که این جزیرة غرق شده ـ معروف به اسپارتل ـ تقریبا 12 هزار سال پیش ، قربانی یک زمین لرزه
عظیم و سونامی حاصل از آن شده است. این تاریخ، زمانی است که به طرز غریبی با گفته های افلاطون، همخوانی دارد .
ادگار کیس؛ یک موردغریب
یکی از عجیب ترین اپیزودهای داستان آتلانتیس در 1927 کلید خورد. یعنی زمانی که یک پیشگوی آمریکایی به نام "ادگار کیس" ادعا کرد
جای شهر افسانه ای را می داند. سپس در جریان خلسه های هیپنوتیزمی اش خبر از تمدنی می داد که زمانی در نزدیکی جزیرة
بیمینی واقع در دریای کارائیب وجود داشته و قربانی یک فاجعة طبیعی شده است. در 1940، او همة شهرت حرفه ای اش را سر دست
گرفت و یک پیشگویی عجیب کرد: بقایای آتلانتیس در اواخر دهه 60 دوباره پدیدار می شود. وقتی کیس در 1945 مرد، همه مطمئن
شدند که او قبل از پیشگویی، با پزشک خانوادگی اش مشورت کرده است. اما در 1968 گزارش هایی مبنی بر وجود یک جاده منتشر
شد. این جاده، از بلوک های دست ساز سنگ آهک ساخته شده بود و به طرف خارج بیمینی می رفت. البته شکاک ها و بدبین ها گفتند
که این می تواند یک ساختار کاملا طبیعی باشد و اصلا سنگ آهک، گزینه خیلی ضعیف و ابلهانه ای برای ساخت جاده است.
بررسی های بعدی، نشان داد که سنگ ها را یک سیستم پیچیدة زبانه و حفره به هم متصل می کند و پایه های مرمرین هم در
میانشان دیده می شود. در 1998، آزمایش هایی که متخصصان مؤسسه تحقیقات ساختمان انگلستان روی این سنگ ها انجام دادند،
وجود زغال سنگ و کلینکر سیمان در آن ها را معلوم کرد. بررسی یکی از نمونه ها با میکروسکوپ الکترونی هم پرده از وجود یک ورقة
کوچک طلا در آن برداشت. علائم روی این ورقه، نشان از کار یک صنعتگر باحوصله می داد . این شواهد عجیب می توانست روح کیس را
شاد کند. اما شکاک ها گفتند که قطعات مرمری و بقیة چیزهای دست ساز، احتمالا به عنوان تجهیزات یک مزرعة کشت کتان به آمریکا
برده می شده که با وقوع یک سانحه، کشتی حامل آن ها در بستر اقیانوس جا خوش کرده است. احتمالا این خیلی محتمل تر از وجود
آتلانتیس و پیش بینی ظهور دوبارة آن است .
آیا فجایع طبیعی، بعضی از بزرگ ترین تمدن های تاریخ را نابود کردند؟
سقوط امپراتوری ها ویرانه های پمپی شهری که زیر خاکستر مدفون شد .
نابودی تمدن اَکَّد در عراق مرکزی دور و بر 4 هزار سال پیش، مدت ها است تاریخ دانان را گیج کرده است. محو همزمان پادشاهی مصر
بعد از ساخت اهرام بزرگ، و همین طور نابودی صدها شهر واقع در حوالی فلسطین، معماهایی از همین دست اند. در تصاویر ماهواره
ای که سال 2001 از جنوب عراق گرفته شد، یک گودال 3 کیلومتری تقریبا جدید دیده می شود که با توجه به ابعاد و عمرش، می تواند
نشان دهندة برخورد یک شهاب سنگ عظیم با قدرت تخریبی معادل صدها بمب هیدروژنی باشد . دور و بر 3600 سال پیش هم شهرها
و شهرک های ساخته شده بر روی جزیرة آتشفشانی ترا در دریای مدیترانه، با یک فوران آتشفشانی، یک شبه نابود شدند. عواقب این
اتفاق، ـ که یک سونامی عظیم را هم شامل می شد ـ نابودی تدریجی تمدن مینوسیان در کرت را رقم زد. بسیاری از محققان معتقدند
تمدن آتلانتیس، حدود 12 هزار سال پیش به پایان کار خودش رسید. این حرف اگر درست باشد، آتلانتیس را به معروف ترین فاجعة کل
تاریخ پیوند می دهد: طوفان نوح. شواهد سیل بنیان کنی که همة دنیا را درنوردید، در اساطیر و مذاهب بسیاری از تمدن ها و فرهنگ
های کهن ـ از مکزیک تا خاورمیانه و چین ـ وجود دارد. همة این نشانه ها می تواند روایتی از پایان آخرین عصر یخبندان، آب شدن ورقه ها
و کوه های عظیم یخ و افزایش 100 متری سطح آب دریاها در 10 هزار سال پیش باشد . مطالعات زمین شناسی نشان می دهد که
تحت تأثیر همین اتفاق، دریای مدیترانه به دریای سیاه متصل شد و بخش عظیمی از منطقه را زیر آب برد
-
ا ین مقاله در مورد مینروا است.
پالاس آتنا (مينروا)
پالاس تنها دختر زئوس بودهيچ مادري او را نزاده بود*.او پسر زئوس و ميتيس بوده است ولي پس از تولد زئوس او را خورد. زيرا به وي گفته بودند كه متيس پس از اين پسري خواهد آورد كه شهرياري را از زئوس خواهدگرفت.براي تولّد دوباره دختر زئوس ابه هفا استوس دستور داد تا سرش را با تبر بشكافد.او در حالي كه كاملا بزرگ بود و تمامي پيكرش را در زره پوشانده بود،از سر زئوس بيرون جست.در نخستين شرح حال وي در كتاب ايلياد،او را الهه اي كاملا شرير ،سنگدل و تند خوي و بيرحم جنگ معرّفي كرده اند ،امّا در جايي ديگر اين جنگجويي بدان خاطر است كه مي خواسته دولت و ميهن را از شر دشمنان برون مرزي حفظ كند.او قبل از هر چيزي الهه شهر بود ،پشتيبان و نگه دارنده زندگي متمدّن و صنايع دستي و كشاورزي ،و مخترع افسار بود ، و نخستين كسي كه اسب را رام كرد تا انسانها بتوانند بر آن سوار شوند.
او فرزند نور چشمي زئوس بود.زئوس نيزه سه سر خود و همچنين سلاح ويرانگرش را كه صاعقه يا آذرخش نام داشت با اطمينان خاطر تمام به دست وي مي داد.
آن كلمه اي كه اغلب با آن توصيف مي شود "رنگارين چشم" بودكه زماني نيز آن را به "درخشان چشم" ترجمه كرده اند.در اشعار دورانهاي بعدي او را به دانايي هوش و درايت و منطق و پارسايي ستوده اند.
-
نارسیس یانرگس/
جوان زیبایی بودکه لذتهای عشق راحقیرمیشمرد
نارسیس پسرزیبای خدای ((سفیز))خدای رودخانه والهه ای بنام ((ری ُ په))است به هنگام زادن او/پدرومادرش آینده اورااز((تیرزیاس ))جویاشدندواوجواب دادکه کودک عمرزیادی خواهدکرداگربه خودنگاه نکند چون نارسیس به سن رشد رسید محبوب ومعشوق عده کثیری ازدختران زیبا رووچندین الهه گردید .منتهی اوبه این خواسته ها وآرزوها توجهی نداشت .عاقبت اکو الهه یونان سخت دچار عشق اوشد ولی این الهه هم مانند دیگران موردبی اعتنایی قرارگرفت (ااکو)ازشدت نومیدی منزوری گشت وبه حدی ضعیف وناتوان شدکه ازاوجز ناله حزینی باقی نماند آنان که موردتحقیر وبی اعتنایی نارسیس قرارگرفته بودنند .تنبیه اوراازخدایان خواستارشدند .((نمیس ))ربه النوع انتقام الهی که گاهی جنایات راتنبیه میکرد وهرفردی که نظام دنیا را برهم میزد وتعادل جهانی رابه مخاطره می افکند ،اوبرای صیانت جهان این قبیل افراد را مورد موُاخذه وتقاص خدایان قرارمیداد /صدای تظلم عاشقان نارسیس راشنید ومقدمات راطوری فراهم کردکه نارسیس دریابد که دیگران از زیبایی اوچه میکشند .روزی بسیارگرم نارسیس دربازگشت ازشکارگاه /براثرکوفتگی وتشنگی به چشمه ای بس زلال رومی آورد تابنوشد وبیاساید هنگام نوشیدن آب / عکس چهره فریبای خویش را درآب صاف آیینه گون چشمه می بیند وبه زیبایی خود فریفته شده وعاشق خود میگردد .وبرای آغوش کشیدن وبوسیدن تصویر زیبای خود چندان خم شدکه درآب جهید اما جهیدن همان وغرق شدن ومردن همان / خدایان یونان به پاس زیبایی واین ناکامی /اورابه گلی به نام ((نارسیس ))یا((نرگس )) بدل نمودند که برلب آب روئیده وزیبایی خود رانظاره میکند وبه خود عشق می ورزد .البته در جای دیگر چیزی در مورد افتادن او در آب گفته نشده فقط گفته شده: نارسیس تشنه می شود و برای نوشیدن آب به کنار رود می رود. تصویر خود را در آب می بیند و از ترس اینکه مبادا خدشه ای به صورت انعکاس یافته ی او در آب ایجاد شود دست خود را درون آب نمی برد و سرانجام همانگونه که شیفته وار به تصویر خود می نگرد به تدریج از شدت تشنگی جان می سپرد و از محل مرگ او گل نرگس سر بر می آورد.
-
هرکول، یا هراکلس
، نام قهرمان اسطوره‌ای یونان و روم باستان فرزند خدای زئوس و آلکمنه است. برای تبدیل شدن به یکی از خدایان وادار شد که دوازده مرحله پر خطر را پشت سر بگذارد که به دوازده خان هرکول معروف است.
[
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[
هرکول و شیر نیمان در بشقاب نقره‌ای قرن شش پیش از میلاد
