سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
قبل از شروع
در قسمت‌های قبلی کلیاتی درباره ارتباط پردازنده و مادربرد گفته شد و بیان کردیم که انتخاب پردازنده به ‌منظور ارتقا، بدون در نظر گرفتن نوع و امکانات مادربرد قابل انجام نیست. در حال حاضر، به‌دلیل تنوع بسیار زیاد پردازنده‌ها از یک‌طرف و کاهش قیمت و تغییرات عمده در دنیای سیستم‌های پردازشی از طرف دیگر، موضوع ارتقا پردازنده در دل بسیاری از دوستداران کامپیوتر وسوسه انداخته است. به ‌نظرم دوستانی که سیستم‌هایی مربوط به سال‌های 80 تا 82 دارند از خیر تغییر پردازنده گذشته و برنامه‌ای برای دگرگونی ساختاری در تمام اجزاء داشته باشند. شاید تا سال 84 و با توجه به نیاز آن روزگار، تغییر پردازنده‌های خانواده Pentium2 به Pentium3 تغییر کیفی عمده‌ای را موجب می‌شد، اما در شرایط کنونی، این‌گونه تغییرات در موارد محدودی کارساز است و توصیه می‌شود که این عزیزان از خیر ارتقا موردی گذشته و دل به دریا زده و به‌فکر تغییرات اساسی در نگرش خود و سیستم پردازشی موجود باشند. ناگفته نماند کیفیت بسیاری از سیستم‌های پردازشی مبتنی بر پردازنده‌های Pentium3 را می‌توان با ارتقا در ظرفیت حافظه تا یک گیگابایت و تهیه کارت گرافیک دست دوم مناسب، تا میزان قابل‌توجهی بهبود بخشید. من بارها و به دفعات شاهد بودم که کیفیت یک سیستم مبتنی بر پردازنده Pentium3 800 MHz با یک گیگابایت حافظه و کارت گرافیک 32 مگابایتی در مقایسه کیفی تفاوت چندانی با سیستم مبتنی بر یک پردازنده Pentium4 2 GHz با همین مشخصات ندارد. بر این اساس، مسئله انتخاب سیستم پردازشی جدید موجب تغییرات عمده در کلیت سیستم خواهد شد. قبلا به‌عرض رسانده‌ام که هر مادربردی از هر پردازنده‌ای پشتیبانی نمی‌کند و این مورد، اولین محدودیت در انتخاب و ارتقا پردازنده خواهد بود.
AMD یا Intel، مسئله این است!
سه چهار سال پیش قبولاندن استفاده از پردازنده‌های AMD به مشتری‌جماعت، روان آسوده و دل امیدوار و صبر ایوب و فک روان و کلامی بدون خطا می‌خواست. در آن روزگار سهم شرکت AMD از بازار سیستم‌های پردازشی کمتر از 5 درصد بود و هم اکنون این میزان به بیش از 25 درصد رسیده است. نکته جالب ریشه‌یابی این تغییر وضعیت است که البته دانستن جزئیات آن در نوشتار دیگری دنبال خواهد شد،‌ اما بد نیست بدانید که رفع برخی ضعف‌های اساسی در پردازنده‌های AMD که تولید گرما اصلی‌ترین آن بود،‌ موجب برتری این شرکت در این جدال شد. پردازنده‌‌های AMD به‌طور سنتی تا سال گذشته بهترین پشتیبان بازی‌ها و امور گرافیکی بودند.
از آن‌سو پردازنده‌های Intel برای پردازش‌های همزمان و به‌منظور استفاده توسط برنامه‌نویسان و امور حرفه‌ای تدوین صدا توصیه می‌شد. این وضعیت تا سال گذشته هم به همین منوال بود تا این که تغییر نگاه Intel به ماهیت پردازنده و تولید خانواده پردازشی Core 2 Duo، شرایط را تغییر داد. عجله کنید این مورد را بیشتر توضیح خواهم داد.
Athlon XP و Pentium4
تکلیف دوستانی که مادربردهای ایشان مربوط به بیش از چهار سال گذشته است، روشن شد. این دوستان برای تغییر پردازنده، چاره‌ای جز تغییر مادربرد ندارند، البته امکان استفاده از پردازنده‌های دست دوم هم برای این منظور فراهم است، اما شاید پاسخگوی انتظار دوستان نباشد. یکی از اصلی‌تری دلایل ارتقا، پشتیبانی از بازی‌های جدید و البته سنگین گرافیکی و پردازشی است. معرفی پردازنده Athlon XP حرکتی اساسی در جهت ارتقا کیفیت بازی‌ها بود و این خانواده پردازشی انصافا حریف قدری برای پردازنده‌های خانواده Pentium4 بودند. Athlon XP پردازنده داغی بود و مشکل آن با استفاده از یک سیستم خنک‌کننده مدرن و خوب حل می‌شد. اما این مورد تاکنون هم در ذهن بسیاری به ‌یادگار نقش بسته است که پردازنده‌های AMD داغ هستند و خطرناک!
به‌شدت توصیه می‌کنم افرادی که از پردازنده‌های Athlon XP استفاده کنند، برای ارتقا حداقل تا نمایشگاه الکامپ تهران دست نگه دارند. البته دوستان دارنده کامپیوترهای مبتنی بر پردازنده Pentium4 نیز می‌توانند تا پاییز سال جاری صبر کنند. راستش را بخواهید سیستم‌های مبتنی بر پردازنده‌های Athlon XP و Pentium4، بسیاری از امور جاری مانند وب‌گردی، نرم‌افزارهای Office، پخش موسیقی و فیلم، برنامه‌نویسی تحت وب و امور گرافیکی را پشتیبانی می‌کنند. بی‌خودی برای خود هزینه نتراشید.
هفته آینده درباره این دو موجود بیشتر صحبت خواهم کرد و گریزی به امکانات پردازنده Athlon64 خواهم زد.

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
دنیای جدید پردازش
هفته گذشته درباره معرفی پردازنده Athlon XP و ماجرای رقابت این موجود با پردازنده Pentium4 به قدر کفایت نوشته شد. حقیقت ماجرا این است که AMD با معرفی این پردازنده، قدم به دنیای جدیدی نهاد و بستر جدیدی نیز برای مصرف‌کنندگان گشود. دوران پردازنده‌های Pentium4 را می‌توان به دو دوره قبل و بعد از ارایه Athlon XP تقسیم کرد. خانواده پردازشی Athlon به بیان دقیق کلمه، سرخوشی Intel را بر باد داد! قبول دارم که خانواده Athlon XP محصولات داغی بودند، داغ بدین معنی که در حین کار گرمای بسیاری تولید می‌کردند و طبیعی است که هر گاه فشار کار افزایش یابد، میزان فعالیت پردازنده بیشتر می‌شود و دمای پردازنده به‌علت افزایش گرما بالاتر می‌رود. مشکل حرارتی پردازنده Athlon XP با نصب یک ‌عدد فن فرد اعلاء قابل‌ حل بود! اما چرا دمای پردازنده‌های Pentium4 بالا نمی‌رفت؟
ماجرا از این قرار بود که Intel در داخل پردازنده‌های خود حسگری نصب کرده بود که هرگاه میزان گرمای تولید شده و به‌تبع آن دمای هسته پردازشی افزایش می‌یافت، طبق یک الگوریتم تعریف شده، سرعت فرکانس پردازنده را کاهش می‌داد. دعوای اصلی بین مسؤولان این دو شرکت این بود که صاحبان AMD مدعی بودند که نباید برای کاهش دمای پردازنده از کیفیت کاری آن کاست، درصورتی که می‌توان به‌کمک سیستم‌های خنک‌کننده این نقیصه را رفع کرد و مسؤولان Intel در مقابل این مدعا سکوت اختیار کرده بودند و به‌هیچ وجه زیر بار نمی‌رفتند، به‌ همین راحتی!
دنیای 64 بیتی
به خاطر دارم که Barton XP داغ‌ترین، بهترین و آخرین نسل از پردازنده‌های Athlon XP بود که برای مسؤولان Intel کلافه‌کننده‌ترین، سمج‌ترین و ارزان‌ترین رقیب در برابر Pentium4 قلمداد می‌شد. AMD فرصت چندانی به مصرف‌کنندگان بازار نداد و بلافاصله و به‌طور ناگهانی خانواده جدیدی را معرفی کرد که دنیای پردازش آن هنگامه را زیر و زبر کرد. پردازنده 64 بیتی Athlon64 به‌عنوان نسل جدید پردازنده‌ها مانند آوار بر سر Pentium4 خراب شد! نکته جالب این‌جا بود که دمای هسته پردازشی Athlon64 به ‌ندرت از 40 درجه فراتر می‌رفت، در حالی‌که دمای پردازنده‌های Pentium4 به‌ندرت کمتر از 40 درجه سانتی‌گراد را نشان می‌داد. به بیان دیگر جنگ این دو مغلوبه شده بود و AMD با حل مشکل گرمای پردازنده‌های خود و البته قراردادن کنترل‌گر حافظه در داخل پردازنده، بر رقیب پیشی گرفته بود. در مبحث مادربرد گفته شد که رابطه بین پردازنده و حافظه اصلی سیستم (RAM) توسط چیپ‌ست اصلی سیستم (Northbridge) کنترل می‌شود. AMD با طرحی جالب، نقش چیپ‌ست مادربرد را از میان برداشت و بخش کنترل حافظه سیستم را در داخل هسته پردازنده‌ها قرار داد تا ارتباط با حافظه سریع‌تر و با وقفه کمتری برقرار شوند.
به ضرس قاطع می‌توان ادعا کرد که پردازنده‌های Pentium4 در برابر پردازنده‌های Athlon64 حرفی برای گفتن نداشتند و ندارند. این گفته را به‌ حساب طرفداری نگارنده از AMD‌ نگذارید،‌ بلکه واقع ماجرا را به‌ حضور عرض کردم! Intel برای لاپوشانی ضعف ساختاری و ماهیتی Pentium4 در برابر Athlon64 جنگ جدیدی تحت‌عنوان نبرد فرکانس‌ها را آغاز کرد. سرعت فرکانس پردازنده‌ها به‌صورت کیلویی افزایش یافت و جالب بود که این روند آنقدر بی‌منطق پیش رفت که فن‌هایی که توسط کارخانه در داخل جعبه پردازنده‌ها قرار گرفته بودند، پاسخگوی گرمای تولید شده پردازنده نبودند و چه بسیار پردازنده‌هایی که در این معرکه بی‌صدا سوختند! Intel باخت را قبول نداشت و در ادامه مسیر اشتباه خود، اقدام به ‌معرفی پردازنده‌های دوهسته‌ای کرد.
قبل از دو قلوها
ماجراهای شیرین پردازنده‌های دوهسته‌ای را هفته آینده پیگیری خواهیم کرد. دوستان خواهان ارتقا، دو دسته هستند: دسته اول، صاحب یک دستگاه فرد اعلاء با پردازنده 478 پینی Pentium4 و دسته دوم، صاحب یک فقره پردازنده 462 پینی AthlonXP هستند. هر دو دسته برای ارتقا نیاز به تعویض مادربرد دارند. دقت داشته باشید که هنگام تعویض مادربرد می‌توانید نوع پردازنده خود را نیز تغییر دهید. به‌ بیان دیگر اگر مصرف‌کننده محصولات Intel بودید، نیازی نیست که این روند را ادامه بدهید و بالعکس!
راه‌های عملی ارتقا پس از مبحث دوهسته‌ای‌ها بیان خواهد شد، اندکی صبر پیشه کنید، ضرر نخواهید کرد!

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
قبل از ورود
ارتقاجویان شامل دو دسته دارندگان دستگاه‌های فرد اعلا مبتنی بر پردازنده 478 پینی Pentium4 و صاحبان دستگاه‌هایی با پردازنده 462 پینی AthlonXP هستند. با توجه به شرایط روز به ضرس قاطع می‌توان گفت که هر دو دسته برای ارتقا سخت‌افزاری، نیاز به تغییرات اساسی در چینش قطعات مانند تعویض مادربرد خواهند داشت، چراکه سوکت‌‌های تمام پردازنده‌های جدید بدون تعارف تغییر کرده و هیچ پردازنده‌ای با سوکت 478 یا 462 پینی تولید نمی‌شود. پس مادربرد به‌عنوان اولین گزینه تغییر خواهد کرد و به‌تبع آن نوبت به پردازنده خواهد رسید. برای انتخاب پردازنده مناسب یک عقب‌گرد دوباره مورد نیاز خواهد بود و آن انتخاب چیپ‌ست مناسب برای مادربرد است تا به‌ خوبی از قابلیت‌های پردازنده پشتیبانی کند. توجه داشته باشید که کم‌کاری، تنبلی، ضعف یا ناتوانی اغلب سیستم‌های کامپیوتری امروزه نه به‌ دلیل عدم کیفیت که در عدم تناسب توان کاری قطعات با یکدیگر نمایان شده است. حتی اگر تمام قطعات شما ضعیف انتخاب شده باشند، اما اصل تناسب قطعات رعایت شده باشد، به ‌دلیل کم ‌نیاوردن در مقابل دستگاه‌های گران‌قیمت و رعایت حال شما، یک حداقل کیفیت پردازشی در اختیار شما قرار خواهد گرفت! مطلب بالا را این‌گونه می‌توان بیان کرد که انتخاب نوع پردازنده و قابلیت‌های آن به‌نوعی در هنگام انتخاب چیپ‌ست مادربرد صورت خواهد گرفت. در این مورد دقت کرده و تعارف را کنار بگذارید!
سلام
جاناتان لیوینگستون، مرغ دریایی داستان معروف جاناتان جناب ریچارد باخ در قسمتی مطلب جالبی عنوان می‌کند که "چرا دشوارترین کار در جهان این است که پرنده‌ای را متقاعد کنی که آزاد است؟" یعنی پرنده آزاد است و بیچاره نمی‌داند. همین مطلب درباره استفاده از سازنده پردازنده‌ها نیز صدق می‌کند. می‌توان گفت که "چرا دشوارترین کار در جهان این است که خریدار را متقاعد کنی که در انتخاب بین AMD و Intel مختار است؟"
باور کنید که خریدار در هنگام تعویض مادربرد می‌تواند نوع پردازنده خود را نیز تغییر دهد. بارها با این موضوع برخورد داشته‌ام که خریدار خود را محکوم به انتخاب نوع خاصی از پردازنده‌ها کرده است و در عین عدم رفع نیاز، دست‌بردار هم نیست. پس به‌عنوان اولین اصل بپذیرید که یکی از فرصت‌ها، تغییر بستر پردازشی در هنگام تغییر مادربرد است!
دیگر اینکه
بزرگان Intel هیچ‌گاه باور نمی‌کردند و آن‌ها هم که باور کرده بودند، نمی‌پذیرفتند و آنان هم که پذیرفته بودند نمی‌دانستند که AMD،‌ همان شرکتی که برای تولید پردازنده Intel 80386 التماس می‌کرد، چگونه امروز این چنین شده است. Athlon64 شیرین مشتری‌پسند، در مقابل Pentium4 منفور پرفروش قرار گرفته بود! همین‌قدر بدانید که AMD با کمک پردازنده Athlon64 توانست سهم کمتر از 10 درصدی بازار پردازنده‌های خانگی را به بیش از 20 درصد ارتقا دهد و این اتفاق دیدنی بود. این بحث را ادامه نمی‌دهم و به هفته آینده موکول می‌کنم، چراکه قبل از آن باید به‌صورت تلگرافی درباره نگاه این دو بزرگوار به موضوع پردازش صحبت کنم! مشکلی که Intel در ارایه پردازنده‌های Pentium4 با سرعت بیشتر از 4/2 گیگاهرتز بدان برخورده بود، عدم کارآیی هسته پردازشی بود. به بیان دیگر عملکرد پردازشی پردازنده 3 گیگاهرتزی با مدل 6/2 گیگاهرتزی تفاوت قابل توجهی نداشت، اما برای Intel افت فراوانی به همراه داشت و به‌ مرور زبان تحلیلگران فنی را دراز کرده بود که آقا این چه ....
مشکل کار Intel در روش پردازشی بود که برخلاف سازندگان بزرگ پردازنده مانند: IBM، AMD و HP انتخاب کرده بود. Intel از روش پردازشی Speed-Daemon بهره گرفته و AMD خود را با روش Braniac هماهنگ ساخته بود. مفهومی در سیستم‌های پردازشی وجود دارد به‌نام IPC که به تعداد دستورالعمل‌هایی که پردازنده قادر است در هر فرکانس سرعت خود انجام دهد، اطلاق می‌شود. تکنولوژی HyperThraeding که به‌ همراه پردازنده‌های Pentium4 ارایه می‌شد، برای افزایش میزان IPC پردازنده طراحی شده بود. Intel معتقد به افزایش سرعت فرکانس پردازنده‌های پردازشی بود و در نقطه مقابل IBM و AMD به افزایش IPC در هر فرکانس سرعت پردازنده اعتقاد داشتند و به ‌افزایش سرعت فرکانس بی‌توجه بودند. نتیجه کار به‌سود AMD و IBM‌بود چرا که ...
هفته آینده با پیگیری این موضوع وارد بحث ارتقا پردازنده‌ها خواهیم شد.

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
قبل از سلام
هفته گذشته به‌صورت تلگرافی گفته شد که بزرگ‌ترین اختلاف میان شرکت‌های Intel و AMD در نگاه کاملا متفاوت ایشان به‌موضوع پردازش بود. گفته شد که برای امثال AMD افزایش کمیت تعداد دستورالعمل‌های قابل اجرا در هر فرکانس پردازشی و برای جماعت Intel افزایش کمیت تعداد فرکانس‌ها در واحد زمان اهمیت داشت. البته جناب هکتور روئیز، مدیرعامل AMD‌ تلاش بسیاری کرد تا به ‌عالم و آدم بفهماند که بابام‌جان به‌ پیر، به‌ پیغمبر این روش بهتر است! بعدترها معلوم شد که این بنده خدا راست می‌گفته و ادعای وی صحیح بوده است!
هفته گذشته بحث بر سر جدال پردازنده‌های خانواده Pentium4 و Athlon64‌ بود و گفتیم که خداوکیلی محصول AMD از لحاظ قیمت، در اغلب اوقات بر محصول Intel‌ از بعد کیفی برتری داشت! اما فرصت نشد بگوییم که Intel برای حال‌گیری از AMD اقدام به‌ معرفی پردازنده‌ای دوهسته‌ای به‌نام PentiumD‌ کرد و الحق و الانصاف کیفیت این خانواده پردازشی شامل دو قبیله سری D8XX و D9XX تا حدی قابل‌قبول بود. البته کیفیت به نسبت قیمت سری D9XX بهتر نشان داده است. القصه AMD نیز بیکار ننشست و اقدام به‌معرفی پردازنده دوهسته‌ای خود با نام Athlon64 X2 کرد و سعی نمود که پاسخ دندان‌شکنی به PentiumD بدهد! این شرکت به‌ نوعی قصد داشت از یک‌سوکیفیت پردازشی ارایه شده را به‌رخ حریف بکشاند و از سوی دیگر مخاطب را نیز بدان عادت دهد. اینجا بود که آن اتفاق جالب افتاد و Intel نسل جدید پردازنده‌های خود را به‌جهانیان معرفی و حق مطلب را ادا کرد. خانواده پردازشی Intel Core 2 از همان شیوه‌ پردازشی استفاده می‌کند که سال‌هاست IBM‌ و AMD از آن بهره‌برداری می‌کنند و ثمره کیفی آن را هم می‌بینند. معرفی Core 2 Duo عقب‌ماندگی کیفی محصولات قبلی Intel را جبران کرد و جبهه جدی و جدیدی در برابر AMD‌ گشود.
قبل از نتیجه‌گیری اخلاقی
باور کنید که چاره نداشتم جز اینکه تاریخچه مختصر پردازنده‌ها را بگویم. قبل از نتیجه‌گیری اخلاقی، نکته بسیار مهمی را یادآور می‌شوم. در عرف بازار ایران متأسفانه پردازنده‌ها با سرعت فرکانس شناخته و فروخته می‌شوند. خب، خریدار بینوا نیز با همین ذهنیت و تعریف وارد بازار می‌شود و اقدام به‌ خرید می‌کند! البته این مشکل برمی‌گردد به توهم سرعت بیشتر فرکانس، چراکه تا چند سال پیش سرعت فرکانس پردازنده ملاک برتری کیفی محسوب می‌شد. هم‌اکنون این‌چنین نیست، چنانچه به‌سرعت فرکانس پردازنده‌های نسل جدید Intel Core 2 ‌نظری بیاندازید، جز این نخواهید دید. Intel‌ که خود زمانی داعیه‌دار سرعت بیشتر بود، از ادعای خود دست شسته است و به‌ افزایش تعداد دستورالعمل‌ها در هر فرکانس فکر می‌کند... و البته خریدار ایرانی با همان تفکر قدیمی و نخ‌نما شده اقدام به‌خرید پردازنده‌های نسل جدید می‌کند! ماجرای تقلب برخی فروشندگان در فروش PentiumD 945‌ را که فراموش نکرده‌اید. سرعت فرکانس دو مدل PentiumD945 و PentiumD950 یکسان بود و چون خریدار ایرانی پردازنده را فقط به ‌سرعت فرکانس می‌شناسد، به ‌تصور خرید مدل بالاتر (D950)، با پرداخت همان هزینه، مدل پایین‌تر (D945) را دریافت می‌کرد. به‌همین سادگی!
به‌شدت توصیه می‌کنم که از این به بعد پردازنده‌ها را با نام مدل آن‌ها بشناسید. شیوه نام‌گذاری دو شرکت Intel‌ و AMD به ‌گونه‌ای است که هم برای سلول‌های خاکستری زحمت کمتری ایجاد می‌کند و شما هم درگیر برخی مشکلات نخواهید شد! مضاف اینکه باکلاس‌تر هم است!
نتیجه‌گیری فنی
نتیجه اخلاقی موضوع پردازنده‌ها را در فرصتی دیگر خواهم گفت. خوانندگان محترمی که به‌دنبال انتخاب پردازنده مناسب برای ارتقا هستند، دقت کنند که Intel از سال گذشته نسل جدید پردازنده‌های خود را (Core 2 Duo) معرفی کرده است و این موجودات نیز نشان داده‌اند که چند مرده حلاج‌اند. اما AMD مدت‌هاست تبلیغ‌های فراوانی برای معرفی نسل دهم پردازنده‌های خود به‌راه انداخته است. این پردازنده‌ها که تحت‌عنوان Phenom شناخته خواهند شد، قرار است که به‌فاصله چند روز پس از توزیع در بازار شق‌القمر کنند و فتیله جناب Core 2 Duo را بپیچانند! از آن‌جا که حرف و ادعا مالیات ندارد، مسؤولان AMD هرچه دل تنگ‌شان می‌خواهد، می‌گویند و روغن داغ محصول خود را بیشتر می‌کنند! خلاصه اینکه الآن زمان مناسبی برای ارتقا نیست و تا اطلاع ثانوی به‌مطالعه و تحقیق درباره پردازنده‌ها بپردازید. هفته آینده موضوع پردازنده را خواهیم بست!

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
آماده وداع باشید!
اول کلام گفته باشم که قرار است موضوع پردازنده تمام شود و برود پی کارش! مردیم از بس تو این هفته‌نامه همه‌اش از پردازنده گفتیم و نوشتیم و خواندیم! القصه تا هفته گذشته نگاه کلی به موضوع پردازنده داشتیم و گفتیم که چه شد که این شد! از AMD و رشد سریع و هوشمندانه‌اش و از Intel و بازگشت مدبرانه‌اش سخن گفتیم. بحث‌هایی نیز درباره برخی ترفندهای ناشایست گفتیم و تا هفته آینده باید حق مطلب را ادا کنیم و از حضور جناب پردازنده مرخص شویم! اینکه کدام پردازنده به چه کاری می‌آید، آنقدر اهمیت دارد که باید مطلب پردازنده را چند هفته دیگر کش دهیم که این کار را نخواهیم کرد. این هفته اختصاص به AMD‌ دارد و هفته آینده به Intel. و اما بعد ...
AMD
پردازنده‌های AMD از لحاظ نوع سوکت به پنج دسته سوکت 754 پین، 939 پین، 940 پین، سوکت AM2 و سوکت 1207 پین تقسیم می‌شوند. البته سوکت‌های دیگری نیز وجود دارند که از آن‌ها صرف‌نظر می‌کنیم. از بعد خانواده پردازشی، محصولات AMD شامل: خانواده‌های پردازشی Sempron، Athlon64، Athlon64 X2، Athlon-FX و Opteron است. هر یک از این خانواده‌ها با هدف خاصی طراحی و تولید شده‌اند و کاربرد مشخصی دارند. توجه داشته باشید که پردازنده‌هایی که براساس سوکت AM2 طراحی می‌شوند، از حافظه‌های نسل DDR2 بهره می‌برند و دیگر پردازنده‌ها از حافظه‌های نسل DDR پشتیبانی خواهند کرد.
Sempron به‌عنوان ارزان‌ترین پردازنده این شرکت برای استفاده‌های ساده و به ‌نوعی دم‌دستی طراحی شده است. کاربران عام خانگی که طالب شنیدن موسیقی و تماشای فیلم و گشت و گذار در اینترنت و کار با نرم‌افزارهای مجموعه Office و برنامه‌های مشابه هستند با بهایی کمتر از 50 هزار تومان می‌توانند یک فقره پردازنده 775 پینی Sempron‌ تهیه کنند. شبه‌پردازنده CeleronD رقیب اصلی، اما ناتوان Sempron محسوب می‌شود.
Athlon64 به‌نظر نگارنده از محصولات ماندگار AMD محسوب می‌شود و به‌این زودی‌ها از خاطر مصرف‌کنندگان محو نخواهد شد! باز هم به‌ نظر نگارنده، پردازنده 939 پینی Athlon64 به‌همراه حافظه DDR کارکرد مطلوب‌تری نسبت به پردازنده‌های Athlon64 سوکت AM2 با حافظه DDR2‌ دارد. تا چندی دیگر این پردازنده به‌عنوان ارزان‌ترین شناخته خواهد شد و به‌نوعی Sempron را ظرف یک‌سال آینده سر به نیست خواهد کرد! کمبود مادربرد سوکت 939 بزرگترین مشکل برای استفاده از پردازنده‌های 939 پینی است. بازی‌دوستان از طرفداران پر و پا قرص این پردازنده‌ها هستند. بهای این موجودات پنجاه و خرده‌ای هزار تومان تا هفتاد هشتاد هزار تومان است.
Atlon64 X2 اولین پردازنده دوهسته‌ای این شرکت است که برخلاف تصور رایج، نه برای اجرای بهتر بازی‌ها که برای پردازش‌های موازی و استفاده همزمان از چند برنامه طراحی و تولید شده است. انصافا در این عرصه موفق نشان داده و در زمینه پشتیبانی از بازی‌های سنگین گرافیکی و پردازش‌های سخت و طاقت‌فرسا، آبرومندانه رفتار کرده است! بهای ارزان‌ترین محصول این خانواده حول و حوش شصت و خرده‌ای هزار تومان است و گران‌قیمت‌ترین آن که Athlon64 6000 نام دارد، نزدیکی‌های دویست هزار تومان قیمت دارد.
Athlon-FX به‌عنوان خانواده اشرافی AMD شناخته می‌شود! خداوکیلی گران است و تنها پولدار جماعت حق نزدیک شدن به آن را برای خود قایل خواهد شد! این پردازنده را در ادبیات عامیانه بازار، آخرشه خطاب می‌کنند! درباره قیمت صحبت نکنیم سنگین‌تر است!
و اما Opteron، این پردازنده به‌عنوان محصولی برای استفاده در سرورها طراحی شده است. شرکت AMD برای اینکه حالی به برو بچه‌های هوادار خود داده باشد، گونه‌ای از این پردازنده را با سوکت 939 وارد بازار کرد که با استقبال بسیاری مواجه شد. برای افرادی که نیازمند تهیه شبه‌سروری در ابعاد کوچک هستند، این پردازنده به‌شدت توصیه می‌شود. ثبات کاری این محصول فوق‌العاده است. نمونه‌های معمولی آن را می‌توانید با بهایی کمتر از 170 هزار تومان تهیه کنید، ‌البته اگر یافتید! این از پردازنده‌های AMD، البته موارد بالا صرفا یک کلی‌گویی تمام عیار بود که در آن بسیاری از مسایل فنی‌تر گفته نشد. همین‌قدر برای ارتقا کافی‌است!

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
و اینک وداع!
این جلسه با موضوع پردازنده وداع خواهیم کرد. بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم که برای خرید هر قطعه جدید علاوه بر مشورت و دریافت نظرات دیگران، تکانی به خود داده و کمی مطالعه، تحقیق، پژوهش و سرک کشیدن به سوراخ سمبه قطعه مورد نظر را در دستور کار خود را دهید! انتخاب نهایی قطعه باید با شما باشد. کمی تامل و تدبر به‌طور حتم مثمرثمر خواهد بود و کارگشا. از نق که بگذریم هفته گذشته کلیاتی درباره خانواده‌های پردازشی شرکت AMD گفته شد و این هفته کلام را با بررسی کلی خانواده‌های پردازشی شرکت Intel به سرانجام خواهیم رساند. اگر رخصت فرمایید پردازنده‌هایی را که از سوکت قدیمی 478 پینی استفاده می‌کنند را از دایره توجه خود به‌ کناری نهاده و بر مدل‌های جدید متمرکز شویم. و اما بعد ...
Intel
پردازنده‌های Intel برخلاف رقیب خود AMD تنوع سوکت بسیار محدودتری دارد. خانواده‌های پردازشی جدید Intel همگی از سوکت 775 پینی LGA775 استفاده می‌کنند، بنابراین کار تاحدودی راحت‌تر است. CeleronD، Pentium4، PentiumD، Pentium Dual Core و Intel Core 2 خانواده‌های پردازشی طراحی شده برای مصرف عام را تشکیل می‌دهند.
CeleronD شبه پردازنده‌ای است که صراحتا به ‌درد لای جرز دیوار می‌خورد! به‌طور حتم اگر قصد دارید پول اندک خود را دو دستی در جوب بریزید، می‌توانید از این شبه پردازنده استفاده کنید! شک نکنید که تهیه Sempron بر این موجود شرف دارد، همین!
Pentium4 نام خانواده پردازشی است که خدا را شکر تا یک‌سال آینده غزل خداحافظی را خواهد خواند! تاکید می‌کنم کلا بی‌خیال این خانواده و اعوان و انصارش شوید.
PentiumD نام اولین سری از پردازنده‌های دوهسته‌ای ارایه شده توسط Intel است که از بعد کیفی گاهی اوقات در وادی کیفیت سیر می‌کند! خانواده PentiumD به دو قبیله تقسیم می‌شوند. نام مدل‌های قبیله‌ها با یک عدد سه رقمی مشخص می‌شود که نام مدل‌های قبیله اول با عدد 8 و قبیله دوم که از بعد کیفی برتری‌هایی بر قبیله اول دارد با عدد 9 آغاز می‌شود. همچنین پردازنده‌هایی که عدد آخر نام مدل آن‌ها به صفر ختم می‌شود، تمامی امکانات را دارند و مدل‌هایی که عدد آخر آنها به پنج ختم می‌شود با امکانات محدودتر و البته قیمت ارزان‌تر عرضه شده‌اند. استفاده از هسته پردازشی Pentium4 کار را در انتخاب آن قدری مشکل کرده است. به‌نظر می‌رسد خداحافظی با هر نوع پردازنده‌ای که به‌نوعی با هسته‌های پردازشی Pentium4 مرتبط باشد به‌صلاح مصرف‌کننده نهایی خواهد بود. ناگفته نماند که PentiumD تا آنجا که توانست برای Intel آبروداری کرد!
Intel Core 2 نام خانواده گسترده‌ای است که به‌معنی واقع کلمه پردازنده هستند. خانواده Intel Core 2 شامل چند قبیله هم پیمان است. پردازنده‌های دوهسته‌ای Core 2 Duo، پردازنده‌های چهارهسته‌ای Core 2 Quad‌ نام دارند. Intel بر اساس سیاست ویژه خود،‌ اقدام به معرفی خانواده اشرافی متناسب با هر خانواده پردازشی کرده و آنها را Extreme Edition خطاب کرده است! قیمت و کیفیت این مدل‌ها تفاوت بسیاری با دیگر مدل‌های ارایه شده دارد. خانواده Core 2 Duo با توجه به قابلیت‌ها و امکانات عرضه شده، شامل چند زیرمجموعه است که از خانواده Core 2 Duo محسوب می‌شوند، اما از بعد کیفی در دسته‌بندی دیگری قرار گرفته‌اند و با نام مدل مشخص می‌شوند. نام مدل‌های کیفی با عدد 6 و عدد مدل‌های پایین‌تر با 4 آغاز می‌شوند. به تازگی نیز مدل جدیدی با نام Pentium Dual Core وارد بازار شده است که Intel‌ سعی دارد آن را خانواده مجزایی معرفی کند؛ اما این پردازنده‌ها از هسته ضعیف شده Core 2 Duo‌ استفاده می‌کنند و می‌توان آن را جانشین شایسته‌ای برای Pentium4 قلمداد کرد.
در پایان بخوانید که Core 2 Duo حاکم بازار پردازنده‌های بالای 200 هزار تومان است و Athlon64 X2 فرمانروای بازار کمتر از 200 هزار تومان محسوب می‌شود. Core 2 Duo بهترین پردازنده کنونی بازار برای Over Clocking است، در آن شک نکنید!

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟ ()
به حافظه سلامی دوباره کنیم
بعد از سلام و احوالپرسی با جناب حافظه، خوب می‌دانم که اغلب شمایان در انتخاب نوع حافظه دچار مشکلات عدیده‌ای هستید! انتخاب نام و کیفیت فنی قطعات حافظه از آن دغدغه‌هایی است که اجداد بشر امروزی از عهد مفرغ و آتش در ذهن داشته‌اند و اکنون این دغدغه به ما و زمانه ما رسیده است! بعد از صحبت‌های مطول درباره انتخاب مناسب مادربرد و پس از آن پردازنده پدر و مادر دار، اکنون به شیوه‌های صحیح و خداپسندانه انتخاب قطعه حافظه برای ارتقا رسیده‌ایم! خیلی خلاصه و سریع عرض کنم که در دنیای کنونی پنج نوع حافظه وجود دارد که روی دستگاه‌ها درحال استفاده از آن‌ها هستند، البته استفاده که چه عرض کنم که اغلب ایشان در حال جان کندن هستند! SDRAM جد صالح قطعات حافظه کنونی است و در قسمت قبل درباره سازگاری انواع پردازنده با حافظه‌ها قدری سخن گفته شد. امید که گفته‌های بعدی ما تکرار مکررات نباشد.
SDRAM
پردازنده‌های Pentium2 و پس از آن Pentium3 و حتی نمونه‌های اولیه Pentium4 برمبنای استفاده از این حافظه‌های 168 پینی SDRAM طراحی و عرضه شدند. سرعت اولیه این حافظه‌ها از 66 مگاهرتز آغاز شد و تا 133 مگاهرتز ادامه پیدا کرد. بسیاری از مادربردها قادر به سازگاری کامل با این نوع حافظه نبودند و متاسفانه در اوج ناجوانمردی این موضوع به‌عنوان ضعف حافظه‌های SDRAM نوشته شد که نه اخلاقی بود و نه خداپسندانه!
Intel در اواسط دهه 90 میلادی استاندارد PC100 را معرفی کرد و مادربردسازان مجبور به پیروی از آن شدند و این مشکل به خوبی و خوشی رفع شد! مشکل دیگری که حافظه‌های نسل SDRAM داشتند، عدم توانایی در همراهی افزایش سرعت فرکانس پردازنده‌ها بود. هنگامی که پردازنده Pentium4 وارد بازار شد،‌ نوع جدیدی از حافظه‌ها با نام RDRAM عرضه شد که با این پردازنده سازگاری کامل داشت و با سرعت فرکانس 400 مگاهرتز فعالیت می‌کرد. اما وجود چند مشکل، ادامه این روند را دچار اختلال کرد. اول اینکه، باید از یک جفت کامل حافظه RDRAM روی مادربرد استفاده می‌شد، دیگر اینکه بهای این حافظه‌ها بالاتر از متوسط توان خرید مصرف‌کنندگان بود و آخر اینکه تست‌های انجام شده، نشان داد که برخی برنامه‌ها در سیستم‌هایی که از RDRAM بهره می‌برند، آهسته‌تر کار می‌کنند و آخر اینکه تفاوت کیفی محسوسی بین استفاده از این حافظه‌ها و انواع SDRAM‌مشاهده نشد. این چنین شد که حافظه‌های RDRAM در مزارع باقالی مدفون و به ‌مرور فراموش شد!
DDR SDRAM
که به ‌اختصار DDR‌ خوانده می‌شود و به‌صورت گسترده توسط پردازنده‌های Pentium4 و انواع پردازنده‌های AMD مورد استفاده قرار گرفت. کیفیت و پایداری این نسل از حافظه‌های SDRAM نسبت به پدر خود بهتر و درصد سازگاری آن با انواع مادربردها بیشتر شده بود! DDR در تعداد پین‌ها و ولتاژ کاری با پدر خود تفاوت‌هایی داشت،‌مضاف اینکه پهنای باند ارتباطی آن نیز دو برابر شده بود. Intel استفاده از حافظه‌های DDR را تا هنگام استفاده از سوکت 478 ادامه داد و پس از ارایه سوکت LGA775 به‌سمت استفاده از نسل DDR2 گام برداشت. اما AMD در همراهی با DDR‌ وفادار ماند و تا همین اواخر از این نسل حافظه پشتیبانی می‌کرد. حقیقت ماجرا این است که کیفیت پردازشی اغلب پردازنده‌های AMD با همراهی حافظه‌های DDR برای بسیاری از پردازنده‌های کنونی دست‌نیافتنی شده است. این گفته به‌طور حتم اقرار به کیفیت نیست، بلکه واقعیتی است که مورد قبول و اقبال بسیاری از کارشناسان این‌کاره قرار دارد. دسترسی سریع به داده‌ها قابلیتی بود که نسل حافظه بعدی مدت‌ها بدان دست‌نیافت.هرچند عمر حافظه‌های SDRAM‌ به پایان رسیده است، اما DDR همچنان تولید می‌شود و طالب دارد.
هفته آینده درباره DRR2 و DDR3 صحبت می‌کنیم و پس از آن می‌پردازیم به موضوع اصلی خودمان، یعنی ارتقا پردازنده‌ها!

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
و آن‌گاه DDR‌
پس از عرضه حافظه‌های نسل SDRAM نگاه‌ها به نقش قطعات حافظه تغییر کرد. این اتفاقات پس از عرضه پردازنده‌های جدید پررنگ‌تر شد. عرضه حافظه‌های DDR‌ نقش مستقلی برای حافظه‌ها تعریف کرد و از آن پس بود که دنیای اختصاصی حافظه‌ها شکل گرفت. حافظه نسل DDR‌ سازگارترین حافظه با پردازنده‌های Athlon64 بود. اینتل به این حافظه وفادار نماند و با عرضه پردازنده‌های سوکت LGA775 دوران حمایت از نسل جدیدتر DDR2‌ را پایه‌گذاری کرد. AMD اعلام کرده است تا زمانی که پردازنده‌های 939 پینی Athlon64 در بازار توزیع می‌شوند از این حافظه‌ها پشتیبانی خواهد کرد. البته شرکت‌های سازنده حافظه به‌جز Hynix دست از تولید حافظه‌های نسل DDR شستند و تولید حافظه‌های DDR2 را در رأس امر خود قرار دادند. AMD با معرفی پردازنده‌های سوکت AM2 پشتیبانی از حافظه‌های DDR2 را آغاز کرد. البته کارشناسان بدین نتیجه منطقی رسیده‌اند که ترکیب پردازنده‌های Athlon64 با سوکت 940 پینی AM2 نمی‌توانند کیفیت پردازنده 939 پینی Athlon64 با حافظه‌های DDR را ارایه کنند. در واقع AMD محصولات خانواده سوکت AM2 را برای عقب نماندن از قافله بازار و اینتل عرضه کرد و خیل عظیم انتقادات کارشناسان را به جان خرید!
DDR2 چیست؟
این DDR2 که می‌گویند یعنی چه؟! این DDR2 معنی خاصی ندارد و خلاصه DDR2 SDRAM است. یادم رفت که بگویم DDR نیز خلاصه DDR SDRAM است و تمام این حافظه‌ها از نسل SDRAM هستند. DDR‌ در واقع مخفف شده Double Data Rate به معنی انتقال دو برابر داده‌ها است و بدین منظور از حافظه‌های DDR می‌شود حافظه‌هایی از نسل SDRAM تولید کرد که داده‌ها را با سرعت دو برابر انتقال می‌دهند. بدین ترتیب حافظه‌های DDR2 داده‌ها را با دو برابر سرعت حافظه‌های DDR و چهار برابر حافظه‌های SDRAM منتقل می‌کنند. نسل DDR2 هم‌اکنون پرمصرف‌ترین و رایج‌ترین حافظه موجود در بازار است. سرعت فرکانس حافظه‌های DDR از 266 مگاهرتز آغاز شد و سپس مدل‌های 333 مگاهرتزی و در نهایت مدل‌های 400 مگاهرتزی وارد بازار شدند و بعدها تلاش‌هایی برای عمومی کردن مدل‌های 533 مگاهرتزی حافظه‌های DDR توسط برخی شرکت‌ها صورت گرفت و پاسخ مناسب دریافت نشد. در همین زمان بود که حافظه‌‌های 533 مگاهرتزی و اندکی بعد مدل‌های 667 مگاهرتزی حافظه‌های DDR2 وارد بازار شدند. مدل‌های 800 مگاهرتزی به‌عنوان سریع‌ترین حافظه تا مدت‌ها در صدر ماندند تا اینکه مدل‌هایی جدیدتر با سرعت 1066 مگاهرتز وارد بازار شده‌اند. هم‌اکنون حافظه‌های نسل DDR2‌ با سرعت 1266 و 1333 مگاهرتز وارد بازار شده‌اند و توسط سیستم های سطح بالا مورد استفاده قرار می‌گیرند.
باز هم یادم رفت بگویم که فقط پردازنده‌های نسل جدید Core 2 Duo می‌توانستند از حافظه‌های سریع 1066 مگاهرتزی به بالا به صورت پایدار استفاده کنند. محصولات AMD می‌تواند از حافظه‌های 800 مگاهرتزی به صورت پایدار استفاده کنند! نکته دیگر درباره حافظه‌های DDR2 افزایش ظرفیت این قطعات بود. در حال حاضر قطعات 2 گیگابایتی از این نسل در بازار توزیع شده و البته در بسیاری از مادربردها با مشکلاتی مواجه است. با عرضه این قطعات پرظرفیت بر روی مادربردهای سطح بالا می‌توان تا 8 گیگابایت از حافظه‌های DDR2 نصب و استفاده کرد. افزایش سرعت فرکانس DDR2 باعث افزایش زمان‌بندی (Timing) حافظه خواهد شد که از اصلی‌ترین نقطه ضعف این حافظه‌های در برابر نسل‌های پیشین تلقی می‌شود. در مدل‌های گران‌قیمت سعی فراوانی شده است که همراه با افزایش سرعت فرکانس حافظه‌ها، اعداد مربوط به زمان‌بندی کاهش یابد. بهای این قطعات قدری بالا و خرید آن برای عموم تاحدودی ناممکن است.
و اما DDR3
پس از معرفی پردازنده‌های نسل جدید Core 2 Duo و چیپ‌ست‌های جدید Bearlake‌، عرضه حافظه‌های نسل DDR3 توسط سازندگان گنده آغاز شده است. سرعت انتقال داده‌های DDR3 دو برابر DDR2، چهار برابر DDR و هشت برابر SDRAM‌ است. تفاوت دیگر این حافظه‌‌ها در تعداد پین‌های پایه قطعه و میزان مصرف انرژی آن‌هاست. در فرصت‌های بعد بیشتر در این باب سخن خواهم گفت.

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!
اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:
محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!
محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!
محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.
محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت های پیشین با محدودیت‌های موجود در قطعات حافظه و مادربردها برای ارتقا آشنا شدید. این محدودیت‌ها گاهی در داخل قطعه نهفته است و به مشخصات فیزیکی آن بستگی دارد و گاهی اوقات مربوط به سازگاری قطعه با دیگر اجزاء سیستم است. برای مثال، نوع پردازنده نصب شده روی مادربرد و مشخصات فنی آن، استفاده از نوعی قطعات حافظه را ایجاب خواهد کرد. دقت در این موارد مته به خشخاش گذاشتن بیجا نیست،‌ بلکه استفاده حداکثری از قطعه‌ای است که بابت آن هزینه پرداخت شده. عدم دقت در این‌گونه موارد ممکن است کارآیی سیستم شما را در حد خاک‌انداز کاهش دهد!
سازنده چیپ
تنوع قطعه حافظه در بازار داخلی شگفت‌انگیزناک است! بنابراین به اتکا دانسته‌های اندک خود، اقدام به خرید نکنید. قبل از ارتکاب عمل خرید حافظه و آلوده شدن دستان‌تان به انواع تقلبی یا ناکارآمد آن، دقت و توجه بیشتری به توصیه‌ها داشته باشید! دانستن نام سازنده قطعه حافظه از دانستن تاریخ اعزام به خدمت برای مجردان و یاد آوردن تاریخ تولد همسر برای متاهلان محترم واجب‌تر است! پس در این‌باره اهتمام ورزید که پشیمانی سودی نخواهد داشت! به‌طور کلی پنج شش سازنده تراز اول چیپ حافظه مانند Samsung، Micron، PDP، Hynix، Winbond و Infineon بیش از 90 درصد قطعات حافظه موجود در دنیا را تولید می‌کنند، بنابراین چیپ اغلب قطعات حافظه‌ای که خریداری می‌کنید، توسط این جنابان ساخته شده است. نمونه‌های فراوانی در بازار وجود دارند که نام تولیدکننده آنها مشخص است، اما تولید کننده چیپ آن مجهول‌الهویه است. از این موجودات حذر کنید!
سازنده قطعه
نام‌های بسیاری از قطعات حافظه موجود در بازار با نام‌هایی که در قسمت قبل بدان اشاره شد، تفاوت دارند. Samsung چند سالی است که از بازار داخلی رخت بر بسته و کسی PDP را نمی شناسد. در این میان شاید تعدادی از اهالی بازار با Micron و کیفیت محصولاتش آشنا باشند. نام‌‌هایی که گوش‌ها و چشم‌های شما بدان‌ها عادت کرده‌اند از چیپ‌های تولید شده توسط این سازندگان بزرگ برای تولید قطعات نهایی استفاده می‌کنند. در این میان برخی از تولیدکنندگان چیپ حافظه خود نیز محصولاتی با نام‌های متفاوت در بازار توزیع می‌کنند. Samsung که با چیپ و نام خود بازار حضور دارد. Micron کمتر با نام خود در بازار ظاهر شده و اغلب محصولات تجاری خود را با نام معروف Crucial در بازار توزیع می‌کند. PDP را کمتر کسی می‌شناسد در صورتی که این شرکت سازنده قطعات فوق‌العاده Patriot است که در بازار ایران به‌خوبی شناخته شده و مورد پذیرش اهالی فن قرار گرفته است. مابقی شرکت‌های سازنده حافظه ترجیح داده‌اند که به تولید همان چیپ اکتفا کنند. البته کیفیت چیپ‌های تولید شده توسط این شرکت‌ها متفاوت بوده و بالطبع قیمت‌های مختلفی خواهند داشت. شرکت‌هایی مانند Corsair، OCz، Kingston، TwinMos، A-Data، PNY، PQI، Mushkin، Buffalo، Apacer، Trancsend و Super Talent بیشتر در کار طراحی بوده و از چیپ‌های تولید شده استفاده می‌کنند. در واقع هنر این جماعت در طراحی قطعات و مدیریت کانال‌های توزیع و فروش است.
بقیه
گونه دیگری از شرکت‌ها هستند که نه خود سازنده چیپ بوده و نه حتی طراح قطعه هستند. تنها زحمتی که این شرکت‌ها متقبل می‌شوند انعقاد قرارداد و سفارش تعداد مشخصی قطعه و ارایه نام خود برای حک‌ شدن روی قطعات و فروش آن‌ها در بازار است. توصیه می‌شود با احترام بی‌خیال محصولات این دسته از شرکت‌ها شوید!