مشاعره

تا فرداي تو باشم و باشي
تا سايبان زندگيم باشي و باشم

من خواب دیده‌ام
که کسی نمی آید
کسی به فکر ما نیست
و کسانی که دوست داریم
هی کم و کم‌تر می شوند

دلم دارد ميخواندچشم مي گريد كسي نمي بيند
بستم زمونه نمي بينم
لحظه اي نمي نگرم
خواب نمي بينم /بيدار بيدارم
سحرگاهان خواب تو مي بينم
بي تو با دلم خلوت كردم
با تو خلوت كردم

من و این دو روز عمری که به زیستن نیرزد

پس از آنکه من نباشم به گریستن نیرزد

در سلسله عشق تو مغموم و صبورم
نازم بكش اي دوست كه مظلوم و صبورم

رندان همگي فرصت ديدار تو دارند
غير از من دل ساده كه محروم و صبورم

در شهر تو اي دوست چنان زار و غريبم
در دست تو اي دوست چنان موم و صبورم

دل بد مكن انديشه پرواز ندارم
حاجت به قفس نيست كه مصدوم و صبورم

هرگز نكنم عشق تو را پيش كسي فاش
در پرده اسرار تو مكتوم و صبورم

دنياي عجيبيست ز آلودگي خلق
گريانم از اين درد كه معصوم و صبورم

من و جام خاطره را،و بهار را
و ماهی سرخ را
که چونان « نقطه پایانی » رنگین و ’مذ ّهب
فرجام بی حصل تبار تزئینی خود را
اصرار می کند.

درآمد
چه آرزوها كه داشتم من و ديگر ندارم
چها كه مي بينم و باور ندارم
چها ،‌چها ، چها ، كه مي بينم و باور ندارم

مويه
حذر نجويم از هر چه مرا برسر آيد
گو در آيد ، در آيد
كه بگذر ندارد و من هم كه بگذر ندارم

برگشت به فرود
اگرچه باور ندارم كه ياور ندارم
چه آرزوها كه داشتم من و ديگر ندارم

مخالف
سپيده سر زد و من خوابم نبرده باز
نه خوابم كه سير ستاره و مهتابم نبرده باز
چه آرزوها كه داشتيم و دگر نداريم
خبر نداريم
خوشا كزين بستر ديگر ، سر بر نداريم

برگشت
در اين غم ، چون شمع ماتم
عجب كه از گريه آبم نبرده باز
چها چها چها كه مي بينم و باور ندارم
چه آرزوها كه داشتم من و ديگر ندارم ...

مرا دردی است اندر دل اگر گویم زبان سوزد
اگر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد
منجم طالع بخت مرا از برج بیرون کرد
که من کم طالعم ترسم زآهم آسمان سوزد

در ره منزل ليلي كه خطرهاست در آن
شرط اول آن است كه مجنون باشي

یا ربا این لطفها را از لبش پاینده دار
او همه لطفست جمله یا ربش پاینده دار
ای بسی حقها که دارد بر شب تاریک ماه
ای خدای روز و شب تو بر شبش پاینده دار
هست منزلهای خوش مر روح را از مذهبش
ای خدایا روح را بر مذهبش پاینده دار
طفل جان در مکتبش استاد استادان شدست
ای خدا این طفل را در مکتبش پاینده دار
لشکر دین را ز شاهم شمس تبریزی ضیاست
ای خدایا تا ابد بر موکبش پاینده دار