Printable View
فصل حالا فصل گوجه و سيب و خيار بستنيس
چن روز ديگه تو تكيه سينه زنيس
اي علي اي علي ديوونه
تخت فنري بهتره يا تخته مرده شور خونه ؟
گيرم تو هم خود تو به آب شور زدي
رفتي و اون كولي خانومو به تور زدي
ماهي چيه ؟ ماهي كه ايمون نميشه نون نميشه
اون يه وجب پوست تنش واسه فاطي تنبون نميشه
دس كه به ماهي بزني از سرتا پات بو ميگريه
بوت تو دماغا مي پيچه
دنيا ازت رو ميگيره
بگير بخواب بگير بخواب
كه كار باطل نكني
با فكراي صد تا يه غاز
حل مسائل نكني
فروغ فرخ زاد
یا وفا خود نبود در عالم..............یا مگر کس در این زمانه نکرد
کس نباموخت علم تیر از من.............که مرا عاقبت نشانه نکرد
در این شبگیر
کدامین جام و پیغام صبوحی مستتان کرده ست ؟ ای مرغان
که چونین بر برهنه شاخه های این درخت برده خوابش دور
غریب افتاده از اقران بستانش در این بیغوله ی مهجور
قرار از دست داده ، شاد می شنگید و می خوانید ؟
خوشا ، دیگر خوشا حال شما ، اما
سپهر پیر بد عهد است و بی مهر است ، می دانید ؟
از اخوان
دلقت به چکار آید و مسحی و مرقع................خود را ز عملهای نکوهیده بری دار
حاجت بکلاه برکی داشتنت نیست..............درویش صفت باش و کلاه تتری دار
مسحی : تسبیح
مرقع : سجاده
تتری : تاتاری
روزی به سر سنگ عقابی به هوا خواست بهر طلب طعمه پر و بال بیاراست
توان بحلق فرو بردن استخوان درشت.............ولی شکم بدرد چون بگیرد اندر ناف
فرانک بدو گفت کای نامجوی
بگویم ترا هر چه گفتی بگوی
تو بشناس کز مرز ایران زمین
یکی مرد بد نام او آبتین
ز تخم کیان بود و بیدار بود
خردمند و گرد و بی‌آزار بود
ز طهمورث گرد بودش نژاد
پدر بر پدر بر همی داشت یاد
پدر بد ترا و مرا نیک شوی
نبد روز روشن مرا جز بدوی
یکی درد و یکی درمون پسنده..............یکی وصل و یکی هجرون پسنده
مو از درمون و درد و وصل و هجرون............. پسندم آنچه را جانون پسنده
هی به خود بسپار بسیار گفته : شب نمی پاید
آرزو گم کرده ای بس مانده حیران : از چه جویی
با که پویی راه
با سر سودایی خود در کلاف دیگران گم
روزگاری تاج خونین کرده از منقار دوست
پا کوبیده به بام روشن همسایه : کان گم کرده اوست
اینک از این اینه در این خلیج سکن و آرام
با کدامین دختر تصویر رویا گرم می داری ؟
خشکسار اشتیاقت را نهال وعده می کاری ؟
يا بخت من طريق مروت فروگراشت
يا او به شاهراه طريقت گرر نكرد
**
سلام
اواتور جدید مبارک
دو ماشین امروز
با هم تصادف کردند!
لب های یک نه به هنگام دیگری را
بوسید!
و اسمان به زمین امد!
ایستادند تا کسی
این جنایت را
با کروکی ثبت کند!
اخر به چه حقی
این اهن ها همدیگر را
خراشیدند!
ان سو تر
بی هیچ ترمزی!
گربه ای زیر چرخ های یک ماشین
مرد!
نه کسی اه کشید!
و نه کروکی!
سلام مرسی ممنون همین الان یکی بهم گفت خیلی زشته!
يک شب آتش در نيستاني فتاد
سوخت چون اشکي که بر جاني فتاد
+++
ولش کن مهم دل خودته
انقدر تا حالا به من از این حرفا زدن!!!
ولی به نظر من خوشگله
دردا که بهار عیش ما آخر شد
دوران گل از باد فنا آخر شد
شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما
افسانهء افسانه سرا آخر شد
نمی دونم حالا اینم تنوع واسه چند روز بد نیست
دل كه آيينه صافي است غباري دارد
از خدا مي طلبم صحبت روشن رايي
***
من همیشه با تنوع موافق بودم
خیلی خوبه
منم خیلی وقته دنبال یه اواتور جدیدم
چیز خوبی هنوز پیدا نکردم
یک باره رفت آن همه سرمستی
یک باره مرد ان همه شادابی
می سوزم _ ای کجایی کز بوسه
بر کام تشنه بزنم آبی؟
منم با تنوع موافقم 100 درصد
يه شعر مي خوام واسه سنگ قبرم.
اگه ميشه لطف كنيد
امیدوارم که 1000 سال زنده باشی یک تاپیک با این موضوع داشتیم اما اگه احتیاج شدید دارینقل قول:
بر سنگ قبرم بنويسيد خسته بود
اهل زمين نبود نمازش شكسته بود
بر سنگ قبرم بنويسيد شيشه بود
تنها از اين نظر كه سراپا شكسته بود
بر سنگ قبر من بنويسيد پاك بود
چشمان او كه دائما از اشك شسته بود
بر سنگ قبر من بنويسيد اين درخت
عمري براي هر تبر و تيشه دسته بود
بر سنگ قبر من بنويسيد كل عمر
پشت دري كه باز نمي شد نشسته بود
مرسي فرانك خانوم هزار سال چي مي خوام امشب خودكشي كنم
اين شعري هم كه گفتي هيچيش به من نمي خورد!!!
يكي ز شب گرفتگان، چراغ برنمي كند
كسي به كوچه سار شب، در سحر نمي زند
***
فرانک خانوم اواتور خوب پیدا کردی امارشو به هم پی ام بده
***
یزدان جون ادمی که خودکشی میکنه اصولا براش ختم نمیگیرن تو اخر غربت خاکش میکنن
در ضمن یه کنکور و گوشی و ... ارزش فنا شدن رو نداره
ولی خب کلن من این شعر رو دوست دارم این رو تو وصیت نامت بنویس
به آیین مستان بریدم به خاک
به آب خرابات غسلم دهید
پس آنگاه بر دوش مستم نهید
به تابوتی از چوب تاکم کنید
به راه خرابات خاکم کنید
مریزید بر گور من جز شراب
میارید در ماتمم جز رباب
مبادا عزیزان که در مرگ من
بنالد به جز مطرب و چنگ زن
تو خود حافظا سر ز مستی متاب
که سلطان نخواهد خراج از خراب
اینم برا سنگ
چرا از مرگ می ترسید؟چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟در این دوران که هرکه رازَر در ترازو زور در بازوست.جهان را دست این نا مردم صد رنگ بسپارید که کام از یکدگر گیرندو خون یکدگر ریزند.در این غوغا فرو ماننذوغوغاها برنگیزند.چرا از مرگ میترسید؟
دستم نه،
اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو مي لرزد!
نمي دانم چرا
وقتي به عكس ِ سياه و سفيد اين قاب ِ طاقچه نشين
نگاه مي كنم،
پرده ي لرزاني از باران و نمك
چهره ي تو را هاشور مي زند!
چشم حتما
مرسي محمد جان
تنها كنكور نيست.مشكل من زندگي منه توهم اگه زندگي نداشتي مثل من مي شدي
دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دير مغان و شراب ناب کجا
***
باز رفتی تو کانال د
افتادن واژه های نورانی
در بستر شب جواب مثبت بودند
گیسویش شریک با باران
از شانه آسمانخراش ها می ریخت
بر لنبر آفتابگیرها می بارید
بی شائبه از جنس رطوبت بودند
همبستر آب، محرم گرداب
جایی که نشان نداشت دعوت بودند
دیگه با اجازتون دارم می رم
این دال اخری هم واسه حسن ختام
دلا امشب سفر دارم ....چه سودائي به سر دارم
اینم دال اخر من شبت بخیر
من آن مورم که در پایم بمالند............نه زنبورم که از دستم بنالند
کجا خود شکر این نعمت گزارم.............که زور مردم آزاری ندارم
اگه هنوز تصمیمتو عملی نکردی، این شعر هم بخصوص برای سنگ قبر یه آدم نا امید بدنیست:نقل قول:
يه شعر مي خوام واسه سنگ قبرم.
اگه ميشه لطف كنيد
آدم آخر کو و ذریات او.................نام جرویات و کلیات او
کو زمین کو کوه و دریا کو فلک.................کو پری کو دیو و مردم کو ملک
کو کنون آن صد هزاران تن بخاک.................کو کنون آن صد هزاران جان پاک
کو بوقت جان بدادن پیچ پیچ.................کو کسی کو جان و تن کو هیچ هیچ
هر دو عالم را و صد چندان که هست.................گر بسایی و ببیزی زانچه هست
چون سرای پیچ پیچ آید تو را .................بر سر غربال هیچ آید تو را
از شوخی گذشته زیادی بخاطر مشکلات خودتو ناراحت نکن. بقول شاعر:
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب.................باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور
می ری
ومن
فقط نگاهت می کنم
تعجب نکن که چرا گریه نمی کنم
بی تو
یک عمر فرصت برای گریستن دارم
اما
برای تماشای تو
همین یک لحظه باقیست.
تا نیک ندانی که سخن عین صواب است...................باید که به گفتن دهن از هم نگشایی
گر راست سخن گویی و در بند بمانی...................به که دروغت دهد از بند رهایی
يك بحر ... سرشك بودم و عمري سوز
افسرده و پير مي شدم روز به روز
با خيل گرسنگان چو همرزم شدم
سوزم : همه ساز گشت و شامم همه روز
زاهدی در میان رندان بود..............زان میان گفت شاهدی بلخی
گر ملولی زما ترش منشین.............که نو هم در میان ما تلخی
جمعی چو گل و لاله بهم پیوسته............تو هیزم خشک در میانی رسته
چون باد مخالف و چو سرما ناخوش...........چون برف نشسته اى و چون یخ بسته
هنوز و همیشه
من با غروب به خون می نشینم
و در دمیدن لبخند غنچه یاس
طلوع میکنم
تو باور کن!
زندگی را با طلوع عطر گل یاس
در بلندترین شعشعه سپیده صبح
سلام خواهم گفت
تو باور کن!
نگویند از سر بازیچه حرفی..............کز آن پندی نگیرد صاحب هوش
و گر صد باب حکمت پیش نادان..............بخوانند آیدش بازیچه در گوش
شدن تندیس جهان است
و بودن واژه ایست بسنده برای زیستن
شدن آغاز گرانسریست
مرزی میان خاک و دوزخ
به شدن بر می خیزیم
پیش از آنکه خواب را به انتها برده باشیم
تا کورسوی چراغی
از نو ما را به سرایی دیگر بفریبد
یک نگاه..... در خماری می مانیم
شاعر: پیمان آزاد
من جنینی به شکم
چشم ها را بستم
و در این باغ بزرگ
دست را چرخاندم
که به یک کرم سلامی بکنم
و به یک میوه نورسته بی تاب و حریص
باز از گوشه لب
خنده کامل و نابی بکنم
مگر نسيم سحر بوي زلف يار منست
که راحت دل رنجور بي قرار من است
سلام
تا بلرزد در تنم
در تنانانا تنم
تناناناتنم
تاتنم
تابلرزد در تکمه های پيراهنت
در تکانه های صدايت
گم مي شوم در هياهوی بادها
در نارنجی پيراهنت
در هوهو همه دم هوهوی صدا
در کلمه کلمه کلمه ی کلامت
در کلماتت
در تکانه های صدايت
در تکمه های پيراهنت
تنها تر از یک برگ
با بار شادیهای مهجورم
در آبهای سبز تابستان
آرام میرانم
تا سرزمین مرگ
تا ساحل غمهای پاییزی
در سایه ای خود را رها کردم
در سایه بی اعتبار عشق
در سایه فرار خوشبختی
در سایه ناپایداریها
فروغ فرخزاد
او عشق من است
مي تواند در يك دم هر چهار فصل باشد
ديدن اخبار آب و هوا فايده اي ندارد
زمستان و بهار و تابستان در محاصره پاييزم
پيش بيني بلند مدت براي محبوب من فايده اي ندارد
او مي توند در يك دم چهار فصل باشد
در یکی فریاد
زیستن -
[ پرواز ِ عصبانی ِ فـّواره ئی
که خلاصیش از خاک
نیست
و رهائی را
تجربه ئی می کند.]
و شکوهِ مردن
در فواره فریادی -
[زمینت
دیوانه آسا
با خویش می کشد
تا باروری را
دستمایه ئی کند؛
که شهیدان و عاصیان
یارانند
بار آورانند.]
ورنه خاک
از تو
باتلاقی خواهد شد
چون به گونه جوباران ِ حقیر
مرده باشی.
***
فریادی شو تا باران
وگرنه
مرداران!
از شاملو
نواي عشق بر افروختي چنان در دل
که در زمان علم صبر سر نگون کردي
سلام
يادته من و تو داشتيم ساده زندگی می کرديم
از همين چشمه ی شفاف رفع تشنگی می کرديم
يه دفعه يه مهمون اومد، دلمو يه جوری دزديد
دل تو به روش نياورد از همون دقيقه فهميد
اولش فکر نمی کردم که دلم رو برده باشه
يا دلم گول چشای روشنش رو خورده باشه
اما نه...گذشت و ديدم دل من ديونه تر شد
به تو گفتم و دلت از قصه ی من با خبر شد