مشاعره

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو
که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

همتم بدرقه ی راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم

ای نسیم سحری بندگی من برسان
که فراموش مکن وقت دعای سحرم

خرم آن روز کزین مرحله بر بندم بار
وز سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم

حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل
دیده دریا کنم از اشک و در او غوطه خورم

پایه ی نظم بلند است و جهانگیر بگو
تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم

من غلام قمرم غير قمر هيچ مگو
پيش من جز سخن شهد شكر هيچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از اين بي خبري رنج ببر هيچ مگو

وين باده جانگزا به كامت ريز
خواهم كه مگر ز مرگ بگريزم

من تمنا کردم
که تو با من باشی
تو به من گفتی
- هرگز ،هرگز
پاسخی سخت و درشت
و مرا غصه این هرگز ، کشت

سلام
شب خوش

تا بفردای جزا زهر ندامت می خورد
هر که امروز انتظار عیش فردا می کشد


سلام بر فرانکه عزيز کم پيدايی

ديدي تمام قصه هاي ما اشتباه بود
شش دفتر کنار اتاقم سياه بود

ديگر فريب دست قضا را نمي خورم
گندم به پشت گرمي حوا نمي خورم

فردا کنار خاطره ها بيگانه مي شوم
در پيچ و تاب جاده ها ديوانه مي شوم

ما که هستیم اقا مهدی
شما خوبی ؟

من شمع رسوا نيستم تا گريه در محفل كنم
اول كنم انديشه اي تا برگزينم پيشه اي

ممنون ما زير سايه شما هستيم

يك شب اگرم بود سري بر سر بالين
در آينه ي روشن رويا تو نبودي
چون دور جوانيت گذشت آمدي از در
اي واي تو بودي برم اما تو نبودي

اختیار دارید

مرو راهي كه پايت را ببندند
مكن كاري كه هوشياران بخندند

دست از دلم بردار که خونبار است
تو نیز بخند که روزگارم خنده دار است

آخر من ندیدم بر خودم آنچنان فعلی
نمیدانم چرا کارم بر عام خنده دار است