مشاعره

تو دیوونه رفتی یه شب بی نشونه

تو خواستی که قلبم پریشون بمونه

واست گریه ی من

دیگه بی امونه

دل از درده عشقت یه دریای خونه

چه روزهای زلالی بود!

همیشه یکی از ما چشم می گذاشت،

تا بی نهایت ِ بوسه می شمرد

و دیگری

در حول و حوش ِ شهامت ِ سایه ها پنهان می شد!

ساده ساده پیدایم می کردی! پونه پنهان نشین من!

پس چرا در سکوت این مغازه پیدایم نمی کنی؟

بیا و سرزده برگرد!

بگو: «-سک سک! مسافر ساده سرودنها!»

اگر دلت بخواهد
با هر ترانه به گریه ات می اندازم
تو شمعدانی های لیوانت را سیراب کن
اما من دلم برای کاکتوس های خودم می سوزد

اگر من جای او بودم

که می دیدم یکی عریان و لرزان،

دیگری پوشیده از صد جامه ی رنگین

زمین و آسمان را

واژگون ،مستانه می کردم



عجب صبری خدا دارد!

ديوانه چون طغيان كند زنجير و زندان بشكند
از زلف ليلي حلقه اي در گردن مجنون كنيد

در سکانس آخر اين ماجرا
پاهايم از فلسفه وا می ماند
او می رود
و زمستان کمی تند تر می بارد روی سرم
روی تنم
روی تنانانای تنم
روی گيسوان پريشان زنم که سه شب تبدار هذيان های من بوده است

تنها نه من از عشق رخت شهره شهرم

صاحب نظری نیست که افسانه نکردی



نازم سرت ای شمع که شهری زدی آتش

و اندیشه ز دود دل پروانه نکردی



با چشم تو محرم نشدم تا به نگاهی

بیگانه ام از محرم و بیگانه نکردی.

تا نسوزم
تا نسوزانم
تا مبادا بى هوا خاموش
پس چگونه بى امان روشن نگه دارم
سال ها این پاره آتش را
در كف دستم؟
تا بدانم همچنان هستم.

مرد دیگری نشسته
پشت این نقاب خنده
با نگاه غوطه­ور میان اشک
با دل فشرده در میان مشت
خنجری نشسته در میان سینه
خنجری نشسته در میان پشت

کاش می­شد این نگاه غوطه­ور میان اشک را
بر جهان دیگری نثار کرد

کاش می­شد این دل فشرده بی­بهاتر از تمام سکه­های قلب را
زیر آسمان دیگری قمار کرد

در هر غروب

در امتداد شب

من هستم و تـمامت تنهایی.

با خویشتن نشستن.

در خویشتن شکستن.

این راز سر به مهر ٬

تا کی درون سینه نـهفتن ٬

گـفتن.

یـاری کن ٬

مرا به گفتن این راز ٬ باز یاری کن.

ای روی تو به تـیره شبان آفـتاب روز

می خـواهـمت هـنوز.