Printable View
بگذار همه بدانند
چه قدر دلم می‌خواست روی شانه‌های تو
به خواب روم !
تو آرام بلند شدی
دست‌هايم را از هم گشودی
موهای پريشانم را شانه زدی .
حالا اين دختر کوچک
که مدام تو را می‌خواهد
خسته‌ام کرده است .
او حرف‌های مرا نمی‌فهمد
بيا و برايش بگو
که ديگر باز نخواهی گشت .
تنها نشسته ای
چای مینوشی
و سیگار میکشی !
هیچ کس تو را به یاد نمی آورد ..
این همه آدم ،
روی دنیای به این بزرگی
و تو
حتی
آرزوی یکی هم نبودی !
در يك روز تعطيل
به دنيا آمدم
با شناسنامه ای جعلی
از پدری كه دلم ميخواهد
نداشته باشم
در جنگلي كه هرگز گم نشدم
ميبيني ؟
به همين سادگی مي توان
تو را انكار كرد .
پاییز آمده ...
حس ِ درختانی که ذره ذره می میرند را
خوب می توانم بفهمم !
هنوز اما
خاطره‌ی گنگ سایه‌ات که در تاریکی مرا در ربود
آرام‌ترین لالایی دنیاست...
پاشنه در چرخید
تو آمدی
پشت بر من واژه ای جویدی
تمام شعرهایم سنگ شدند
چشم در چشم ستاره ها
ترانه ای سرودم
و من حالا
پس از آن سالهای بی رویا
پشت بر در خانه
و دروازه ی این شهر
می خوابم
و موهای سپیدم را می شمارم!
زندگی می تواند
از آنسوی لیوان زیباتر شود
تو
آب پرتقال را بنوش
من موجها را کنار میزنم
پاییز که میشود
پیوسته تکرار می شوی
در خیالم
میان شنبه ها
تا تمام سه شنبه های همیشه
و چه ساده
کوچه های باورم
به رنگ انتظار می شود
از کدام طرف این دریا
دنبال کشتی ات بدوم؟
ساحل
اینجا
تنها معنی جدایی می دهد
مشرق یا مغرب
چه فرقی می کند از کجا؟
تو دور می شوی
و اینجا
تمام قسمت ها سرگردانند!
این تاریکی ربطی به آفتاب ندارد.
ببین لنگ ظهر است
و
کفش هایم در تاریکی راه می روند .