مشاعره

دود گر بالا نشيند كسر شان شعله نيست
جاي چشم ابرو نگيرد گر چه او بالاتر است

تو نیز از نیاکان بیاموز کار
اگر در سرت شور سر زنگی است

تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من
سالها شد كه منم بر در ميخانه مقيم

من نگویم که به درد دل من گوش کنید

بهتر آن است که این قصه فراموش کنید

عاشقان را بگذارید بنالند همه

مصلحت نیست که این زمزمه خاموش کنید

در سخن مخفی شدم مانند بو در برگ گل
هر که خواهد دیدنم گو در سخن بیند مرا

آنانکه حسین را خدا میپنداشتند
کفرش به کنار عجب خدایی داشتند

در چمن تو می چرد آهوی دشت آسمان
گرد سر تو می پرد باز سپید کهکشان
هر چه به گرد خویشتن می نگرم درین چمن
اینه ی ضمیر من جز تو نمی دهد نشان

نگوبامن حكايت گل وسبزه ديروز
نگوبامن شكايت دل ازقصه امروز

زبور عشق نوازی نه کار هر مرغیست
بیا و نوگل این بلبل غزلخوان باش

طریق خدمت و آیین بندگی کردن
خدای را که رها کن به ما و سلطان باش

*-*عاقبت یک روز مغرب محومشرق می شود

عاقبت غربی ترین دل نیز عاشق می شود

شرط می بندم که فردایی – نه خیلی دیرودور-

مهربانی، حاکم کل مناطق می شود

هم، زمان سهمیه دلهای دل تنگ وصبور،

هم، زمین ارثیه جانهای لایق می شود