Printable View
غمی به سینه من میچکد شبانه ترین
بخوان ترانه ای ای دوست عاشقانه ترین
مرا به نام صدا کن که عزم توسن جان
سفر به سوی دیاریست بی نشانه ترین
تو ای شکفته درآفاق شعر وشیدایی
نهال باغچه ام باش بی جوانه ترین
سری به سینه من نه مگر که گوش کنی
صدای عشق که مانده است غمگنانه ترین
چو شعر و ماه ولاله دوستت دارم
مرا کلام دل اینست صادقانه ترین
نثار مقدم مسعود با شکوه تو باد
تمام هستی ام ای عشق ای یگانه ترین
ای سر چشمه ی محبت
ای عشق واقعی
چگونه ستایشت کنم در حالی که قلبت از محبت بی نیاز است
چگونه ببوسمت وقتی که عشقت در وجودم جاری میشود
بگزار نامت را تکرار کنم نامت زیباست دلنشین است
چه داشته ای که اینگونه مرا تلسم کرده ای
من اینگونه نبودم تو عشق را با من آشنا کردی
تو هوای دلم را با طراوت کردی
زمانی که با تو هستم به آسمان به بیکران برواز میکنم
پس بدان دوستت دارم گرچه پایان راه را نمیدانم
دلت شاد و لبت خندان بماند
برايت عمر جاويدان بماند
خدا را مي دهم سوگند بر عشق
هر آن خواهي آن برايت بماند
تمام فصل سالت عيد باشد
فكر بلبل همه آنست كه گل شد يارش************** گل در انديشه كه چون عشوه كند دركارش
دلربايي همه آن نيست كه عاشق بكشند********** خواجه آنست كه باشد غم خدمتكارش
جاي آنست كه خون موج زند در دل لعل************* زين تغابن كه خزف مي‌شكند بازارش
بلبل از فيض گل آموخت سخن ورنه نبود************ اين همه قول و غزل تعبيه در منقارش
اي كه در كوچه معشوقه ما ميگذري**************** برحذر باش كه سر مي‌شكند ديوارش
آن سفر كرده كه صد قافله دل همره اوست******** هر كجا هست خدايا بسلامت دارش
صحبت عافيتت گرچه خوش افتاد اي دل************* جانب عشق عزيز است فرو مگذارش
صوفي سرخوش از اين دست كه كج كرد كلاه******** به دو جام دگر آشفته شود دستارش
دل حافظ كه بديدار تو خو گر شده بود
ناز پرورد وصالست مجو آزارش
با آنکه همچون اشک غم بر خاک ره افتاده ام من
با آنکه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من
در سر ندارم هوسي، چشمي ندارم به کسي، آزاده ام من
با آنکه از بي حاصلي سر در گريبانم چو گل
شادم که از روشن دلي پاکيزه دامانم چو گل
خندان لب و خونين جگر مانند جام باده ام آزاده ام من
يا رب چو من افتاده اي کو؟
افتاده آزاده اي کو
تا رفته از جانم برون سوداي هستي
آسوده ام آسوده از غوغاي هستي
گلبانگ مستي آفرين همچون رهي سر داده ام من
مرغ شباهنگم ولي در دام غم افتاده ام من
خندان لب و خونين جگر مانند جام باده ام آزاده ام من
دوستم داشته باش،
بادها، دلتنگند
دست ها، بيهوده،
چشم ها، بي رنگند
دوستم داشته باش،
شهرها مي لرزند
برگ ها مي سوزند،
يادها مي گَندَند
باز شو تا پرواز،
سبز باش از آواز
آشتي كن با رنگ،
عشق بازي با ساز
دوستم داشته باش،
عطرها در راهند
دوستت دارم ها،
آه! چه كوتاهند
دوستت خواهم داشت،
بيشتر از باران
گرم تر از لبخند،
داغ، چون تابستان
دوستت خواهم داشت،
شادتر خواهم شد
ناب تر، روشن تر،
بارور خواهم شد
دوستم داشته باش،
برگ را باور كن
آفتابي تر شو،
باغ را از بَر كن
خواب ديدم در خواب،
آب، آبي تر بود
روز، پر سوز نبود،
زخم، شرم آور بود
خواب ديدم در تو،
رود از تب مي سوخت
نور گيسو مي بافت،
باغچه گل مي دوخت
دوستم داشته باش...
شهریار قنبری
آمد که من و تو را به ما قاب شود
قندی به دل تنگ غزل آب شود
آبستن ِ عشق! زندگی نه ماهه است
سیبی که تولدش به مهتاب شود
باریده خدا گلوی باران خیس است
روئیده زمین که زندگی ناب شود
می سازمش ای صنم به قلبم طاقی
ابروی کمانی که چو محراب شود
نیت شده ام، به نیتِ نایَت نی
فالی که گشوده ام در این باب شود
می ترسم از اینکه اشک در قابِ دو چشم
تا صبح غزل گوید و بی تاب شود....
پروانه به شمع بوسه زد و بال و پرش سوخت
بيچاره از اين عشق فقط سوختن آموخت
دلم تنگه برای اون همیشه
خدای من بگو فردا چی می شه؟
خودت دل دادی و دلدار دادی
خودت عشقو به ما بسیار دادی
خودت ما رو دو عاشق آفریدی
دلی جنس شقایق آفریدی
خودت ما رو خراب یار کردی
به درد ناب عشق بسیار کردی
خودت گفتی فقط عاشق بمونید
فقط حرف دلاتونو بخونید
خدای من اجابت کن دعامو
خدای خوب من بشنو صدامو
دلم نذر نگاه نازنینم
قسم بر تو که من عاشق ترینم
فدای ناز لبخندش وجودم
چشای عاشق بود و نبودم
الهی قلبمون آروم بگیره
الهی عشق ما هرگز نمیره
كاش مي شد تو روزگارت
تو بهار موندگارت
ميون اين همه يارت
من باشم دار و ندارت