مشاعره

داغ فراق بین که طربنامه‌ی وصال .......... ای لاله رخ به خون جگر می‌نگارمت
چند است نرخ بوسه به شهر شما که من ......... عمری است کز دو دیده گهر می‌شمارمت
دستی که در فراق تو میکوفتم به سر .......... باور نداشتم که به گردن درآرمت
ای غم که حق صحبت دیرینه داشتی ........... باری چو می‌روی به خدا می‌سپارمت

تشویش وقت پیر مغان می‌دهند باز
این سالکان نگر که چه با پیر می‌کنند
صد ملک دل به نیم نظر می‌توان خرید
خوبان در این معامله تقصیر می‌کنند

دور از لب شیرین تو چون شمع سیه روز ............ خوش آتش و آبی به هم آمیخته بودیم
با گریه‌ی خونین من و خنده‌ی مهتاب ............... آب رخی از شبنم و گل ریخته بودیم
از چشم تو سرمست و به بالای توهمدست ............. صد فتنه ز هر گوشه برانگیخته بودیم
زان پیش که در زلف تو بندیم دل خویش .............. ما رشته‌ی مهر از همه بگسیخته بودیم

منم كه بي تو نفس مي كشم زهي خجلت
مگر تو عفو كني ورنه چيست عذر گناه
ز دوستان تو آموخت در طريقت مهر
سپيده دم كه صبا چاك زد شعار سياه

هرکس بد ما به خلق گوید ما چهره به غم نمی خراشیم
ما خوبی او به خلق گوییم تا هر دو دروغ گفته باشیم

من به دست تو
آب میدهم
تو به چشم من آبرو بده!
من به چشمهای بی قرار تو
قول میدهم:
ریشه های ما به آب
شاخه های ما به آفتاب میرسد
ما دوباره سبز میشویم.

مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي
ز بامي كه برخاست مشكل نشيند

دلم گلدان شب بو های رویا ست
پر است از اطلسی های نگاهت
تو مثل یک گل سرخ وفادار
کنار خانه روییدی و رفتی

یه روز سرد و سنگی پیمونمو شکستی
مثل گل زینتی تو گلخونه نشستی
بهار میاد دوباره بویه تورو میاره

هم ترانه یاد من باش!بی بهانه یاد من باش!
وقت بیداری مهتاب. عاشقانه یاد من باش
اگه باشی با نگاهت.میشه از حادثه رد شد!
میشه تو آتیش عشقت.گر گرفتن بلد شد!
اگه دوری.اگه نیستی.نفس فریاد من باش!
تا ابد تا ته دنیا.تا همیشه یاد من باش..