شعر گمنام

اگر به یادم بیاوری گه گاه


من همانی ام

که سال هاست همین جای دنیا مانده ام

تو تنها کافیست مرا

گه گاهی به یادم بیاوری !

یاد آور !

اتاق های تو در تو

با بادگیر های بلند

که حتماً قناتی از آن می گذرد

در کویر داغ لوت .

یاد آور !

صفویه که چادر سرمان کرد

و رضا خان

که گیس هامان را پریشان کرد .

یاد آور !

تمام زنان در جنگ

وقتی نفت در خلیج می سوخت٬

تمام زنانی که با یک پلاک

با یک شماره

عزیزانشان را به یاد می آورند .

و تو ٬

چرا هنوز در خم نگاه یک مرد مانده ای ؟

فراموش نکن

- تو -

وارث این سرزمینی

به آسمان نگاه کن .

در دستهایت زندگی می کنم

حس زیبایی نیست

از چشم کسی بیافتی

و بال دستهایش شوی .

رفیق
پای درد دلم اگر بنشینی
کاسه صبرت لبریز
کاغذ حوصله ات مچاله
و گوش های دلت زنگ می زند
اگر که آمده ای
تنها جایی برای دمی نشستن
پیدا کرده باشی
و گرد خستگی ات را بتکانی بر دلم
و بروی

اینجا
هر طرف که بنگری باد و باران است
باران خورده دوام می آورد
رگبار اینجا را ( شاید !)
و من
با چتر آمده را دوست نمی دارم

برای من نه چراغ بیاور
و نه دریچه ای حتی
غبار اینجا را
بی دریچه دوست تر دارم

برای من شانه هایت
و برای دلت دستمالی بیاور
اگرخط خطی هایم
خوانا باشند برایت
احتمال گریستنمان بسیار است

از تو اثری نیست .
این نامه را برای خودم مینویسم !
چرا که خوب میدانم !
به زودی برگشت خواهد خورد !!!


" میلاد تهرانی "

دلم برایت تنگ شده است !
میخواهم آنقدر اشک بریزم
تا غبار فاصله ، از قلبم تمیز شود .
ولی میترسم ...
"تهران"،"ونیز" شود!!!

اتفاقات خنده داری می افتد ...

" میگویی برای قلبت دامی پهن کرده ام ،

تا دوباره عاشقت کنم .

"عزیزکم ، کسی این گونه تا به حال ...

کلاغ هم نگرفته !!! "*

می خندم ! فقط می خندم !

درست يك روز است كه يكديگر را ترك كرده ايم

ولي بي تو لحظه هاآن قدر دير مي گذرند

كه ميخواهم فردا....

سالگرد جدايي مان را جشن بگيرم!!!!

خيلي ها معناي اميد را

از زمين هاي خاكي ناكجاآباد آموختند.

چشم به آسمان ندوز

قرار نيست اتفاق هاي بزرگ...

هميشه از آنجا شروع شود!!!!

”روزی با هم خواهیم گریخت!

از این شهر خالی از شادی.

با تقدیر نبردی تن به تن خواهم کرد.

و پیروز خواهیم شد بر این سیاهی!”

و او رفت...

تا این گونه آخرین دروغهای یک گلادیاتور

در تاریخ ماندگار شود!!!