Printable View
یاسمن ها را به بوی عشق بوییده
بالهای خسته اش را در تلاشی گرم
هر نسیم رهگذر با مهر بوسیده
باز کن در ... اوست
باز کن در ... اوست
اشک حسرت می نشیند بر نگاه من
رنگ ظلمت میدود در رنگ آه من
لیک من با خشم میگویم
باز هم رویا
آنهم اینسان تیره و درهم
باید از داروی تلخ خواب
عاقبت بر زخم بیداری نهم مرهم
می فشارم پلکهای خسته را بر هم
نقل قول:
مرا با خود تنها رها کردی
ندیدی با این دل چه ها کردی
رها کردم اشک از دو دیده
فغان سر دادم هر شب تا سپیده
همچنان شب کور
میگریزم روز و شب از نور
تا نتابد سایه ام بر خک
در اتاق تیره ام با پنجه لرزان
راه می بندم بر وزنها
می خزم در گوشه ای تنها
ای هزاران روح سرگردان
گرد من لغزیده در امواج تاریکی
سایه من کو ؟
نور وحشت می درخشد در بلور بانگ خاموشم
سایه من کو ؟
سایه من کو ؟
او چو رویایی درون پیکرم آهسته می روید
من من گمگشته را در خویش می جوید
پنجه او چون مهی تاریک
میخزد در تار و پود سرد رگهایم
در سیاهی رنگ می گیرد
دلم گرفته است از این همه سیاهی
به خود دلگرمی داده ام به رویاهای واهی
درون چشمان من گشته است بی فروغ و نور
ندارم قطره اشکی که بسازم به آن سوز و آهی
یاور همیشه مومن ..تو برو سفر سلامت
غم من نخور که دوری ..برای من شده عادت
توان از پاهای من بردی
تمام عمر از خون دلم خوردی
به آرزوی مرگت نشستم
دریغ از اشکم در آن هنگامی که مردی
يه روزي زير گنبد نيلي بود يه گلدون تنهاي تنها
خالي بود جاي گل توي قلبش لونه داشت تو سينش غم دنيا
حالا غصه و غم ديگه رفته بازم اومده عطر بهارون
چونکه غنچه پاکي نشسته ميون دل تنهاي گلدون
نمی گیرد کسی از ما سراغی
نمانده در چمن، جز بانگ زاغی
نه پایی، تا ز تاریکی گریزم
نه دستی، تا بر افروزم چراغی
نقل قول:
قاصدكي بر بال فرشته
عازم شهر فرشتهتو رويا
هزار تا ارزو غصه
از دوري /فاصله
در كوي اول در شهر خراب
نا اميد و بازمانده و خراب
اميد وصال رخنه بود
در راه دگر
كوي دوم قاصدك هاي برهنه مانده
عجب از روزگار بر جاي مانده
قاصدك ها با لباس برهنه
ماندند عجب از قاصدك در برهنگي
قاصدك ره به جاي نبرد
بار عزم در شهر فرشته
هر ان كوي و همان
بدتر از ان كوي و همان
روشني در خود ديد
فرشته همچو خود ديد
مانده در باده خود
ان همه باده خود
بي بال و پرواز از اسمان
همه خود در ان اسمان ديد
در این راهی که بی من پیشه کردی
به بدرغه ات خواهم آمد اما به سردی