مشاعره

محبوبم... اشک هایت را پاک کن !
زیرا عشقی که چشمان ما را گشوده و ما را خادم خویش ساخته
موهبت صبوری و شکیبایی را نیز به ما ارزانی می دارد .
اشک هایت را پاک کن و آرام بگیر
زیرا ما با عشق میثاق بسته ایم
و برای آن عشق است که رنج نداری ،تلخی ، بی نوایی و درد جدایی را تاب می آوریم

مو سپید آخر شدی ای برف
تا سرانجام چنین دیدی
در دلم باریدی ... ای افسوس
بر سر گورم نباریدی
چون نهالی سست میلرزد
روحم از سرمای تنهایی
میخزد در ظلمت قلبم
وحشت دنیای تنهایی

یک روز، عاقبت-
همراه لک لکان مهاجر به عشق یار
پر باز می کنم
فرمان چو در رسد
با شوق وصل، هجرت جاوید خویش را
آغاز می کنم

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع
بر رویمان ببست به شادی در بهشت
او میگشاید ... او که به لطف و صفای خویش
گویی که خک طینت ما را ز غم سرشت
طوفان طعنه خنده ما زلب نشست
کوهیم و در میانه دریا نشسته ایم

می و میخانه کجا، حال نگاه تو کجا؟
که ندارد بشری حالت چشمان تو را
لب به دندان گزم از حسرت یک بوسه ی گرم
چون به لبخند ببینم لب و دندان تو را! :31:

از آن روزی که به دنیایم رها کردند

دو چشمم را به اشک جلا دادند

و آن روزی که مرگ دادند وجودم را

شکستند آیینه سکوتم را

آن آتشی که در دل ما شعله میکشد
گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود
دیگر به ما که سوخته ایم از شرار عشق
نام گناهکاره رسوا نداده بود
بگذار تا به طعنه بگویند مردمان
در گوش هم حکایت عشق مدام ‚ ما
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است در جریده عالم دوام ما

اي بـس به ســــنـگ آمـده آن پــاي پــر ز داغ
اي بـس به ســر فتـاده در آغوش ســـنـگ ها

از فراز صخره های گمشده در ابر تاریکی
بنگرم رقص دوار انگیز طوفانهای دریا را
در غروبی دور
چون کبوترهای وحشی زیر پر گیرم
دشتها را کوهها را آسمانها را
بشنوم از لابلای بوته های خشک
نغمه های شادی مرغان صحرا را

آی انسان بزرگ!
هیچ در یاد تو هست
که گل سرخ بهاری بودی؟
کودکی را تو به خاطر داری
که ز اندوه، فراری بودی؟