مشاعره

مامور کــــم از خودی چرا باید بود
یا خدمت چون خودی چرا باید کرد

در عشق ترک کام کن ترک حبوب و دام کن

مر سنگ را زر نام کن شکر لقب نه بر جفا

آتش دل را ننشانی ، تا به دامانم ننشینی
دل سیهی ، که مرادِ رهی ندهی

جن از تن مرد آهسته بیرون می آمد
و آن رهروان را که یک لحظه می ایستادند
یا با نگاهی بر او می گذشتند
یا سکه ای بر زمین می نهادند
دیدیم و با هم شنیدیم
آن مرد کی را که می گفت و می رفت : این بازی اوست
و آن دیگری را که می رفت و می گفت : این کار هر روزی اوست

تو كز محنت ديگران بي غمي
نشايد كه نامت نهند آدمي

یک عمر خسته منتظر دیدن کسی
بیدارم آه... ،فرصت خوابم نمی دهید

لب تشنه تا جهنم عصیان شتافتم
حتا امید کذب سرابم نمی دهید

بیگانه نیستید اگر دشمن منید ، ...!!
نشنیده اید ، یا که جوابم نمی دهید

دگر ره گفت بعد از زندگانی
بیاد آرم حدیث این جهانی

جوابش داد پیر دانش آموز
که ای روشن چراغ عالم‌افروز

تو آن نوری که پیش از صحبت
خاک ولایت داشتی بر بام افلاک

ز تو گر باز پرسند آن نشانها
نیاری هیچ حرفی یاد از آنها

چو روزی بگذری زین محنت‌آباد
از آن ترسم کز این هم ناوری یاد

کسی کو یاد نارد قصه دوش
تواند کردن امشب را فراموش

به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
که مونس دم صبحم دعای دولت توست
سرشک من که ز طوفان نوح دست برد
ز لوح سینه نیارست نقش مهر تو شست
بکن معامله​ای وین دل شکسته بخر
که با شکستگی ارزد به صد هزار درست
زبان مور به آصف دراز گشت و رواست
که خواجه خاتم جم یاوه کرد و بازنجست
دلا طمع مبر از لطف بی​نهایت دوست
چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست
به صدق کوش که خورشید زاید از نفست
که از دروغ سیه روی گشت صبح نخست
شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز
نمی​کنی به ترحم نطاق سلسله سست
مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوی
گناه باغ چه باشد چو این گیاه نرست
...

..تکیه داده ام به باد
روی ریسمان آسمان ایستاده ام..
بر لب دو پرتگاه ناگهان....
ناگهانی از صدا..
ناگهانی از سکوت...
زیرپای من دهان درهءسقوط باز مانده است..
ناگزیر
با صدایی از سکوت
تا همیشه...
روی برزخ دو پرتگاه
راه می روم..
سرنوشت من ..سرودن است!
چرا ..
...

تو بودي آسمان با ستاره هايش
تو بودي درختي با پرنده هايش
رفتي آسمان آبي خانمان پر زد
رفتي پروانه هاي گلهايمان پر زد
لحظه لحظه ديدم گلها پر پر شدن
خاطرات را ديدم كه پر پر شدن