سروده هاي محمد جاويد

توبه


یک شب مراد بقّال درخواب دید خود را // با حالتی پریشان بنشسته می زند زار
گفتا چه رفته بر تو چون است روزگارت// گفتش به آه وناله دربرزخَم گرفتار
یک روز بر سر من با سنگ وزنه کوبند// روز دگر برندم تا پای چوبۀ دار
یا وزنۀ ترازو سازند داغ و سوزان // بر پشت من گذارند با شدت و به تکرار
هرروز مشتری ها یک تازیانه بر دست// آیند و می زنندم شلّاق سخت و بسیار
بیدار شد زوحشت، حیران زخواب دوشین // یادآوری کابوس شد موجبات آزار
تعبیر خواب خود را دانست و با خودش گفت//صد لعنت خداوند بر کم فروش بی عار
روزدگر چو بگشود درب مغازۀ خود// تاباردیگرازسر گیرد ادامۀ کار
انداخت پاره سنگی درکفۀ ترازو// تاچَربد آن چه رااو خواهد فروخت این بار
شکروسپاس آورد برربّ حیّ «جاوید»// کزخواب غفلت اورا، این خواب کرد بیدار

ممنون محمد جان كي ميشه من كتابتو بخرم اينا هم توش هست

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Mohammad Modarresi

ممنون محمد جان كي ميشه من كتابتو بخرم اينا هم توش هست

---

ممنونم
بعضي هاش هست .ضمنا كتاب دومم همش طنزه

سلام....
محمدجان میشه بگی ...کتابتو با چه شعری آغاز کردی...
وقسمتهایی از اونو اینجا قرار بدی

مرسی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Dash Ashki

سلام....
محمدجان میشه بگی ...کتابتو با چه شعری آغاز کردی...
وقسمتهایی از اونو اینجا قرار بدی

مرسی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

---

كتابم را باين دوشعر آغاز كرده ام:


گلستان جاوید

به نام آنکه جام جان به ما داد // عدم را هستی ارض و سما داد
به نام آن خدای حــی سـبـــحان // که بخشیده همه موجود را جان
نمایم دفتر اشعار خود باز // کنم در آسمان شعر پرواز
نشانــم در گلســـتان ادب گـــُل // زنم بر روی دریای هنر پُل
گلســتانی پــر از گـُـلواژۀ نــاب // که سازد اهل دل را پر تب و تاب
گلســتانــی ز گــلهای بهاری// درون جویبارش شعر، جاری
گلستانی که نامــــش باد« جـاویــد» // بماند تا ابد چون ماه و خورشید

( معذرت از شاعران )

مـــن بــــه بزم شـــاعــــران نا آشنا ناخوانده ام // نـيــستـم شـــاعـــر که درآغاز ايــن ره مانده ام
عــاشـــقـــي گـــم كـــرده راهـــم از پــي يار آمدم // ليك صد افسوس درس عاشقي نـــا خــوانــده ام
خـــاك بــيـــزِ كـــوي رِنـــدان و اديـــبـــانـم كنون // هـــمــچــو خفاشی ز خورشید ادب وامــانـــده ام
ناخدایی نــو رحیلـم در يـــــَم مـــــوّاج شــــعــــر // كشــتــي ام را با امــيد و لــطــف يزدان رانده ام
سالِكي بــي تـــوشــه ام ره پـــوی صحراي ادب // از هــزاران مـثـنـوي، در حـــد بــيــتي خوانده ام
گــر مــرا دربــان کاخ شــاعــران شــهـرت دهند // پـــادشـــاهی مــی شــوم کــز ملک رو گردانده ام
گرچه اين ره بس خطير است و مُرادم بس بعيـد // ترس را با حکم « هرکس جست ، یابد » رانــده ام
گـــر سـرودم گــفـتــه هــايي را به وزن و قافيـه // بــر تــنـش رنگين لباس شــعـــر را پوشانـده ام
گــفــتـۀ « جاويد» چـون از دل بـــرآيـــد، لاجـرم // مي نــشــيــنــد بردل و نــوری بــدان تــابانده ام

شوخي با خيام:

«گویند بهشت و حورعین خواهد بود»// آنجا می ناب و انگبین خواهد بود»
دانم که زشانس و بخت و اقبال کجم// فردوس منم مثل زمین خواهد بود
******
«ای دوست غم جهان بیهوده مخور»// از ظرف کسی شربت و پالود مخور
از بانک تو بهر مسکنت وام مگیر // پولی که به بهره گشته آلوده مخور
*****
« ای دوست حقیقت شنو از من سخنی»// هرگز تو مگو راز دل خود به زنی
اونیز بگوید به زن همسایه// گردند همه خبربه چشمک زدنی
*******
«گویند مرا که دوزخی باشد مست»// آتش بزنند برسروگردن و دست
در آتش هجر تو بسوزم شب و روز// گویی که جهنم منم اینجا هست

سلام

این کتاب امروز به دست من رسید

واقعا که خیلی باهاش حال کردم

هر کی بخره مطمئنم 2 روزه همه شعر ها رو می خونه

چون من الان که می خواستم این متن رو بنویسم دلم نمیومد کتاب رو بگذارم کنار

دستتون درد نکنه آقای جاوید

نقل قول:

---

نوشته شده توسط entezar

سلام

این کتاب امروز به دست من رسید

واقعا که خیلی باهاش حال کردم

هر کی بخره مطمئنم 2 روزه همه شعر ها رو می خونه

چون من الان که می خواستم این متن رو بنویسم دلم نمیومد کتاب رو بگذارم کنار

دستتون درد نکنه آقای جاوید

---

خوشحالم که کتاب به این سرعت به دستت رسید و راضی هستی/ از اظهار لطفت هم ممنونم

ديو سپيد

من که روزی تك سواري تيز تك بودم چوباد// درمسيرتند بادي، ناروا افتاده ام
باخودم ره توشه و برگ و نوايي داشتم// حال من را بین چه بي برگ ونوا افتاده ام
صيد مي كردم چه دل هايي به مهر روي خود// لیک چون صيدي به صد دام بلا افتاده ام
همچو باغ پرگلي شاداب بودم در بهار// برگ خشكم گوشۀ اين نا كجا افتاده ام
از ازل بيگانه بودم با فريب و حيلتش// من نمي دانم چرا راه خطا افتاده ام؟
چون شدم مأنوس با ديو سپيد زشت روي// صد گلو فريادم اما بي صدا افتاده ام
اوسپيد است ليك تيره كرده همچون شام تار// روزگارم را، ببين حالا كجا افتاده ام
«هركس از ره مي رسد برخيز بر لبهاش هست »//« هيچ كس اما نمي پرسد چرا افتاده ام»
چون كه شد «جاويد» شام تيره ام تا روز حشر // خوب مي دانم كه از چشم خدا افتاده ام
«بیت تضمین از غلامحسن اولاد»

دو رباعي از كتاب گلستان جاويد

امـــشـــب دل مــــــن هــــوای جـــام مــــی کـــــرد×× زین روی ره میکده را خوش طی کرد
آن ســــــاغـــــر مـــــی فـــــروش بــا عشوه و ناز×× با غمزه خود اسب دلم را پی کرد

کــَشـــتـــی دلــــم بـــه ســـاحــلــش لــنــگــــر زد×× مانند کبوتری بسویش پر زد
چـــون دیـــد کـــه یــار بـــی وفـــایــی کــرده ست×× پا بر دل خود نهاده، با خنجر زد