تاپیک جامع مقالات و کتاب های ورزشی

به نظر شما بهترین زمان برای پیاده روی چه زمانی است، صبح، ظهر، عصر یا شب؟ بهترین زمان برای پیاده روی، هر زمانی است که شما آن را ترجیح می دهید و در آن احساس راحتی دارید؛ مثلا احساس می کنید در صبح، انرژی بیشتری برای انجام این کار دارید، لذا صبح بهترین زمان برای پیاده روی شماست.
● پیاده روی در صبح
پیاده روی هنگام صبح مناسب است، زیرا اگر بعد از پیاده روی به منزل تان برگردید، می توانید دوش بگیرید تا چربی و عرق بدن تان از بین برود، یا اگر شاغل هستید و مدت زمانی را برای پیاده روی تا محل کارتان اختصاص می دهید، با روحیه شادتری سر کار حاضر خواهید شد و روز خود را با آرامش بیشتری آغاز خواهید کرد.
همچنین به دلیل گرسنه شدن بعد از پیاده روی، صبحانه ای که میل می کنید اثر فوق العاده مثبتی را بر بدن شما می گذارد.
صبحانه یکی از وعده های غذایی است که بر خوردن آن بسیار تاکید می شود، زیرا باعث شادابی هر چه بیشتر شما می شود. اگر شما از آن دسته افرادی هستید که تا صبحانه نخورند، نمی توانند هیچ کاری را (حتی پیاده روی در صبح) انجام دهند، به شما توصیه می کنیم که نیم ساعت قبل از پیاده روی، صبحانه بخورید و بعد از آن آماده پیاده روی شوید.
پیاده روی در صبح هیچ گونه اختلالی در سلامتی و خواب تان ایجاد نمی کند، چون شما بعد از بیدار شدن، شروع به ورزش کرده اید و خواب تان تکمیل شده است.
اما اگر قبل از خواب پیاده روی کنید، ممکن است نتوانید به راحتی بخوابید و مشکلی در خواب تان به وجود آید، زیرا در هنگام شب و استراحت باید ریتم قلبتان آرام باشد تا بتواند آرامش خود را بازیابد و اگر شما زیاد پیاده روی کنید، قلبتان خوب استراحت نکرده و در فردای آن روز خسته است .
نکته مهمی که در این جا وجود دارد، این است که پیاده روی شما نباید خیلی به طول بیانجامد تا خسته شوید و برای دفعه بعدی دیگر انگیزه ای نداشته باشید.
● پیاده روی در ظهر
پیاده روی در ظهر شرایط مناسب تری دارد، زیرا نه شما از خواب بیدار شده اید که خسته باشید و نه بعد از این فعالیت، قصد استراحت دارید، بلکه برای کارهایی که در طول روز می خواهید انجام بدهید، دارای انرژی بیشتری هستید. شما در این زمان می توانید پیاده روی سریع داشته باشید، زیرا بدن تان کالری را به سرعت از دست می دهد.
هنگام پیاده روی باید پشت صاف و شکم به طرف داخل باشد و دست ها در جهت مخالف یکدیگر، به جلو و عقب حرکت کنند
● پیاده روی در شب
کالری های اضافه ای را که در طول روز دریافت کرده اید، می توانید به سادگی و با انجام پیاده روی های شبانه، از بین ببرید.
مشکلی که پیاده روی های شبانه دارد همت افراد است، زیرا در طول روز افراد خسته می شوند و دیگر انرژی برای پیاده روی های شبانه ندارند و بعد از مدتی ممکن است از این کار پشیمان شوند. البته همانطور که قبلا ذکر گردید پیاده روی نباید بلافاصله قبل از زمان خواب باشد، چون ممکن است در خواب شما اختلال ایجاد کند.
● نکات جالب درباره پیاده روی
▪ دانشمندان در بررسی های خود دریافتند که پیاده روی و انجام فعالیت های ورزشی سبک می تواند توان حافظه در سالمندان را بهبود بخشد.
متخصصان می گویند ۴۰ دقیقه پیاده روی آرام به میزان سه نوبت در هفته می تواند باعث افزایش اندازه غده هیپوکامپ در مغز شود که بخش حافظه و خاطرات را در مغز در کنترل دارد و عملکرد ذهن را حتی با بالا رفتن سن، بهبود بخشد.
▪ پزشکان می گویند با انجام حداقل ۳۰ دقیقه پیاده روی روزانه ، خطر مرگ ناشی از سرطان به میزان چشمگیری کاهش می یابد.
▪ بررسی ها پیش تر نیز نشان داده است پیاده روی ساده ، در پیشگیری از ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و سکته های قلبی و مغزی نیز موثر است.
▪ انجام فعالیت های ورزشی در دوران بارداری در کاهش استرس مؤثر است. ولی توصیه می شود از پرداختن به ورزش های پرجنب و جوش و شدید در این دوران خودداری گردد.
▪ سرعت پیاده روی باید آن قدر باشد که فرد عرق کند و ضربان قلب او در محدوده ضربان قلب هدف قرار گیرد.
▪ پیاده روی باید حداقل ۱۰ دقیقه به طور پیوسته باشد. قدم زدن با دوستان، خرید کردن و تماشای ویترین مغازه ها را نمی توان جزء ورزش پیاده روی محسوب کرد.
▪ از کفش های مناسب و مخصوص پیاده روی استفاده کنید.
▪ هنگام پیاده روی باید پشت صاف و شکم به داخل باشد و دست ها در جهت مخالف یکدیگر، به جلو و عقب حرکت کنند.
▪ اگر سابقه انجام فعالیت ورزشی را ندارید، بهتر است روزهای اول با ۵ تا ۱۰ دقیقه راه رفتن تند پیاده روی را آغاز کنید و به مرور طی مدت ۶ هفته آن را به ۳۰ دقیقه برسانید.

چرا فکر می کنیم وسیله ی ورزشی مثل ترد میل سخت است و پیاده روی در محیط بیرون ما را بیشتر لاغر می کند تا اینکه بر روی ترد میل راه برویم ؟!
من به تازگی یک دستگاه ترد میل خریداری کرده ام ٰ، هنگامی که بر روی این دستگاه راه می روم ، احساس می کنم راه رفتن بر روی این دستگاه از راه رفتن در یک جاده ناهموار نیز سخت تر است .
ابتدا که می خواهم راه رفتن را بر روی دستگاه ترد میل &#۶۵۱۵۳;غاز کنم ار درجه ی دو مایل در یک ساعت استفاده می کنم زیرا نمی دانم هنگامی که برای پیاده روی به بیرون می روم با چه سرعتی راه می روم &#۶۵۱۵۳;یا سرعت راه رفتنم بیش از این میزان است یا کمتر از این میزان ؟؟
اما با این سرعتی که برای دستگاه تنظیم می کنم تنها پانزده دقیقه می توانم راه بروم ، در صورتی که وقتی برای پیاده روی به بیرون و در فضای باز می روم حداقل زمانی که پیاده روی می کنم سی دقیقه می باشد . اگر هم سرعت ترد میل را کمتر کنم ، احساس می کنم پیاده روی و یا ورزشی انجام نداده ام .&#۶۵۱۵۳;یا تفاوتی در ورزش گردن با ترد میل و پیاده روی در محیط بیرون وجود دارد ؟؟ کدام یک بهتر است ؟؟
▪ خانم مارتیکا هینر اینگونه پاسخ می دهد:
شما در حال ورزش کردن هستید و بدن تان را ورزش می دهید چه در محیط خانه باشید و چه در محیط بیرون به پیاده روی ، خرید یا .... مشغول باشید . بین پیاد روی در محیط بیرون و قدم زدن یا دویدن بر روی دستکاه ترد میل تفاوت چندانی وجود ندارد اما تفاوت اصلی زمانی بروز می کند که شما هر روز و به مدت بیست دقیقه پیاده روی کنید ، این مساله اهمیت پیدا می کند و تفاوتی را به وجود می &#۶۵۱۵۳;ورد .
▪ تفاوتی که شاید بین دستگاه ترد میل و پیاده روی در محیط باز وجود دارد بدین ترتیب باشد :
شما هنگامی که بر روی ترد میل راه می روید تنها تمرکز تان بر روی راه رفتن است و دوباره همان حرکات تکرار می شود اما هنگامی که در محیط بیرون برای پیاده روی می روید توجه تان علاوه بر مسیری که راه می روید باید به این موضوع نیز باشد که خود و بدن تان را در مسیر مورد نظر به جلو برانید . در پیاده روی میزان و بلندی گام هایی که بر می دارید نیز بسیار مهم هستند . البته در پیاده روی بسته به زمینی که بر روی &#۶۵۱۵۳;ن راه می روید میزان کالری که می سوزانید تفاوت می کند
اگر بر روی زمینی که راه می روید پوشیده از شن ، ماسه ، یا زمینی باشد که دارای تپه های بلند و کوتاهی باشد مسلم است که میزان کالری که می سوزانید به مراتب بیشتر از میزان کالری خواهد بود که بر روی زمین صاف یا پیاده روی بر روی ترد میل انجام می دهید . تحقیقات بسیاری در این زمینه انجام شده است و نتایج متفاوتی را داده است .
▪ برای پیاده روی که مثمر ثمر باشد باید این نگات را رعایت کنید :
گام های بلند و طولانی را به هنگام پیاده روی بر دارید ، تحقیقی که اخیرا در سال ۲۰۰۹ انجام شده است نشان می دهد که افرادی که دارای سنی بالای پنجاه سال هستند ، و تا کنون تجربه ی راه رفتن بر روی ترد میل را ندارند ، کالری را که به وسیله ی پیاده روی در محیط بیرون از دست می دهید به تناسب بیشتر از کالری است که به وسیله ی راه رفتن بر روی ترد میل از دست می دهید .
پس به افراد بالای پنجاه سال ترد میل را توصیه نمی کنیم . بعد از پیاده روی چه بر روی ترد میل باشد و چه در محیط بیرون به یک دوش &#۶۵۱۵۳;ب گرم احتیاج دارید .
برای افراد دیگری که کمتر از پنجاه سال سن را دارند، راه رفتن و یا قدم زدن بر روی ترد میل با یک سرعت معمولی با دویدن در محیط بیرون برابر است .
زیرا هنگامی که شما بر روی ترد میل راه می روید با یک سرعت معمولی و مدام راه می روید اما در محیط بیرون با همین سرعت نمی توانید راه بروید زیرا زود احساس خستگی می کنید . به همین دلیل بعضی از افراد احساس می کنند که راه رفتن بر روی ترد میل به مراتب بهتر از زاه رقتن در محیط بیرون است .
بخصوص اگر شما در محیطی که دستگاه ترد میل تان در &#۶۵۱۵۳;نجا قرار دارد دستگاه ضبط صوتی قرار داشته باشد و همزمان با ورزش کردن به موسیقی نیز گوش دهید در این صورت زمانی را که بر روی ترد میل راه می روید به نظرتان کوتاهتر می رسد یا این که یک دستگاه تلویزیون را در محیط قرار دهید و به هنگام ورزش کردن تلویزیون نیز ببینید همین اثر را ایجاد می کند .
اما اگر شما دستگاه ترد میل ندارید و در محیط بیرون به پیاده روی مشغول هستید به شما توصیه می کنیم هنگامی که برای پیاده روی به محیط بیرون می روید به اطراف تان زیاد دقت نداشته باشید و بیشتر ذهن خود را بر حرکات ورزشی تان متمرگز کنید مثلا به هنگام راه رفتن چند ثانیه شکم تان را به داحل ببرید و بعد شکم تان را رها کنید ، اگر این فعالیت را به هنگام راه رفتن انجام دهید باعث می شود که شکم شما بیش از پیش کوچک شود .
در نهایت باید گفت راه رفتن چه در محیط خانه و چه در بیرون از منزل و در فضای باز تقریبا اثر یکسانی دارد و تفاوت چندانی ندارد فقط به شما توصیه می کنیم به هنگام پیاده روی گام هایتان را بلند بر دارید ، سریع راه بروید ، پیاده روی را هر روز و به مدت بیست تا سی دقیقه انجام دهید تا اثرات &#۶۵۱۵۳;ن را سریعتر مشاهده کنید.

شیوه صحیح قرار گرفتن بدن یا به عبارتی صاف ایستادن، مسئله مهمی است که روز به روز بیشتر به دست فراموشی سپرده می شود. روزهایی که سرکار و در مدرسه می گذارنیم پر از عادات و تکالیفی است که به شکلی کاملا دور از فاکتورهای انسانی –ارگونومی انجام می گیرند.
چند مثال آشنای این موارد: کار با کامپیوتر، کیفهای رو دوشی یا کوله پشتی بسیار سنگین و قرار دادن گوشی تلفن بین گردن و شانه است.
پشت ما، بهای تمام این رفتارهای نادرست را می پردازد. بنابر نتایج یک تحقیق در دانشگاه دوک (Duke University)، درد پشت در آمریکا سالانه هزینه ای معادل ۹۰ میلیارد دلار دربر دارد.
گذشته از پشت درد، وضعیت نادرست بدن می تواند مشکلات دیگری از جمله تحلیل مفاصل و آرتروز فرسایشی را نیز ایجاد کند.
به گفته شرلی سارمن (Shirley Sahrmann) استاد ورزش درمانی در دانشکده طب دانشگاه واشینگتن: ” قرار گرفتن نادرست، ماهیچه ها و مفاصل را به شدت تحت فشار قرار داده و زمینه را برای پشت درد و آرتروز فراهم می کند.”
به این ترتیب که مثلا قرار گرفتن در فضای کاری که نادرست چیده شده باشد، موجب می شود که شخص بالاتنه خود را به جلو خم کرده، فشاری مضاعف بر ستون مهره ها وارد کند و همین موجب تاب برداشتن تدریجی ستون مهره ها شود. سپس عضلات خود را با این حالت قرارگیری جدید وفق می دهند. به تدریج ماهیچه های سینه کوتاه شده، عضلات شکمی ضعیف می شوند و از طرف دیگر عضلات پشت بلند و بیش از حد کشیده می شوند.
این طرز قرارگیری بدن می تواند غضروف میان مهره ها را فشرده و از بین ببرد. در طول زمان، این حالت می تواند به آرتروز فرسایشی منجر شود. به طور خلاصه، “بدن ما برای نشستن در تمام روز ساخته نشده است”.
برای مبارزه با این خمیدگی رایج، صاف نگهداشتن پشت بهترین و ساده ترین راه به نظر می رسد. اما بنا به گفته جان کرایستمن (John Christman)، صاف ایستادن کافی نیست. شما باید عضلات خود را در مقابل خمیدگی ورزیده کنید و آنها را در جهت عکس آن کشش دهید. کرایستمن که دارای فوق تخصص بیوفیزیولوژی است، برای دستیابی به بدنی متعادل و “رعنا” یک برنامه ورزشی برای کشش و تقویت عضلات به وجود آورده است.
او می گوید:” طرز قرار گرفتن صحیح این نیست که ستون مهره ها را در اثر صافی بیش از حد پشت از بین ببریم. اصل مطلب قوی کردن عضلات است و همین، مشکل را حل می کند.”
کرایستمن و همکارش بون (Bohne) برای مبارزه با خمیدگی چند توصیه دارند. ابتدا با پاسخ به پرسشهای زیر ببینید که طرز قرار گرفتن بدن شما چگونه است:
▪ آیا در پایان یک روز کاری، گردن و شانه هایتان خسته تر از بقیه بدنتان هستند؟
▪ آیا عضلات شانه شما به طور مشخصی بیش از باقی بدنتان ورزیده است؟
▪ آیا عضلات شانه و کتف شما محکم هستند؟
▪ آیا ماساژ گردن و شانه آسایش بسیاری برایتان به همراه دارد؟
اگر پاسخ شما به هر یک از این پرسشها مثبت باشد، باید طرز قرار گیری بدنتان اصلاح شود.
● چگونه فرم قرارگیری بدن را بهبود بخشیم؟
▪ عضلات شکم خود را در قسمت ناف کمی منقبض کنید، این انقباض را به سمت پشت بکشید و به عبارتی “شکم خود را تو دهید” . این کار ماهیچه های شکمی را محکم کرده و قفسه سینه را تقویت می کند.
▪ عضلات سینه را کشش دهید. رو به دیوار بایستید، یک دست خود را به سمت خارج بدن و چسبیده به دیوار با زاویه ۹۰ درجه نسبت به بدن قرار دهید و در حالی که دستتان بر روی دیوار قرار دارد، بالاتنه را به سمت بیرون و در جهت مخالف دست، بچرخانید تا کشش را در سینه خود حس کنید. مدتی به این حالت بمانید، سپس جهت کشش را تغییر دهید.
▪ عضلات پشت ران را کشش دهید. نشستن این ماهیچه ها را کوتاه کرده و قسمت پایین پشت و عضلات شکم را تحت فشار قرار می دهد. • عضلات پشت را تقویت کنید. بازوهای خود را در مقابلتان نگهدارید و دستتان را به آرامی مشت کنید.بازوها را به طور همزمان از آرنج خم کرده و سرشانه را لمس کنید.
گاهی نکات کوچک از اهمیت بسیاری برخوردارند. اما عده بسیاری از این نکات ریز ارگونومی بی خبرند.
▪ همواره مراقب فرم قرارگیری بدنتان باشید. هرچه بیشتر با فرم صحیح بدن آشنا باشید، قرار گرفتن در آن برایتان ساده تر خواهد بود.
▪ هرگز کیفی که روی یک شانه قرار می گیرد را پر و سنگین نکنید. در صورت امکان یک کوله پشتی دو بند تهیه کنید، هر دو بند آن را بر شانه بیاندازید و آنرا سنگین نکنید.
▪ از پوشیدن مداوم کفش پاشنه بلند خودداری کنید.
▪ بر روی تشک سفت بخوابید و هنگام خواب به پهلو یا پشت قرار بگیرید.
▪ یک صندلی ارگونومی ک تهیه کنید.
▪ گوشی تلفن را بین شانه و گردن نگه ندارید.
▪ صفحه مانیتور کامپیوتر باید در زاویه ۱۵ درجه قرار بگیرد.
▪ هر یک یا دو ساعت از پشت میز بلند شده و در اتاق حرکت کنید.

هنوز هم بین خیلی از مردانبدنساز روشهای غیر اصولی تمرینی دیده میشود (که شاید متداول ترین آنها انجامتمرینات هوازی طولانی قبل از کار باوزنه باشد) بنابراین عجیب نیست که اشتباهاتبیشتری در باشگاههای فیتنس و بدنسازی خانمها وجود داشته باشد .
در این مطلب به یکسری باورهای نادرست و اشتباهاتی که خانمها هنگام کار با وزنه مرتکب می شوند اشاره می کنم .
۱) به باشگاه آمدم تا وزن کم کنم
کاهش وزن کلماتی است که خیلی زیاد از طرف خانمها روی آن تاکید می شود منکر این واقعیت نیستم که درصد عمده ای ازکسانی که پا به باشگاه می گذارند مشکل اضافه وزن دارند و به دلایل زیادی ( که مهمترین آن بالابردن سطح سلامت عمومی بدن است) علاقه دارند تا از شر چربی های اضافه خلاص شوند اما توجه داشته باشید هنگامی که صحبت از بدنسازی می شود منظور ما کاهش چربی است نه وزن کاهش وزن الزاما کاهش چربی بدن نیست .
هنگامی که همزمان با تمرینات هوازی بدنسازی می کنید عضله سازی می کنید و درصد چربی بدنتان کم می شود که نتیجه آن فرم گرفتن بدنتان است ولی ممکن است وزنتان ثابت بماند یا حتی بیشتر همبشود بنابراین با عدد روی ترازو قضاوت نکنید بلکه درصد چربی بدنتان را اندازه بگیرید و از آئینه یا دوربین عکاسی کمک بگیرید .
۲) حدود یک کیلو وزن اضافه کردم !
همانطورکه ذکر شد عدد روی ترازو چندان معیار مهم ( و البته دقیقی ) نیست به جای ترازو بیشتر توجه تان به آئینه باشد عوامل زیادی از جمله زمانی که خودتان را وزن می کنید ( صبح با معده خالی یا بعد ار ناهار ) و همچنین مقدار آب بدن می تواند در این حد در وزن شما تفاوت ایجاد کند .
۳) من رژیم دارم !
رژیم از نظر خیلی از خانمها به معنی محرومیت از یکسری مواد غذائی ( در راس آنها کربو هیدرات ) در یک مدت زمان مشخص و تا یک تاریخ خاص است . رژیمهائی اینچنینی معمولا فرد را از یک سری غذاهای مورد علاقه منع می کند و اغلب گرسنگی شدید خستگی و کلافگی عارض فردمی شود و به محض رسیدن تاریخ مشخص اتمام رژیم ( مثلا تاریخ عروسی و یا موارد مشابه ) فرد دچار برگشت وزن و اغلب وزن بیشتر از قبل می شود ( که البته این قضیه برمی گردد به افت متابولیسم فرد و همچنین حسرت خوردن غذاهای مورد علاقه اش در دوران رژیم که معمولا برای چند روز به یک ماه و سال می کشد)
دو راه برای اجتناب از این نوع رژیم ها ( که اصطلاحا به کاهش وزن یویوئی معروفند ) وجود دارد
۱) جایگزین کردن عادات سالم غذائی در تمام طول زندگی
۲) انجام مرتب ورزشهای هوازی و بدنسازی عادات سالم غذائی به معنی وعده های غذائی کوچک مقوی – متنوع و متعدد در طول روز
۳) تغذیه سالم و ورزش باید جزو اهداف تان برای کل زندگی باشد نه یک دوره ۴ و ششهفته ای
جالب اینکه مطابق تحقیق پژوهشگران کسانی که از روش رژیم های شدید و کاهش وزن سریع پیروی می کنند بیشتر از کسانی که اضافه وزن دارند ولی این وزن راثابت نگه داشته اند در معرض امراض قلبی و سایر عوارض چاقی قرار دارند .
۴) اگر باهام کار داشتی روی تردمیل دارم می دوم .
ورزش هوازی یکی از راههای چربی سوزی است نه تنها راه آن خیلی خانمها به باشگاه می آیند تا فقط مقداری هوازی کارکنند حقیقت این است که چربی سوزی در برنامه تمرین با وزنه – رژیم کم کالری و هوازی خیلی بیشتر و بهتر از تمرینات کاردیو ( هوازی ) و رژیم است .
۵) من باید قرصهای چربی سوز مصرف کنم .
اول باید بپرسم آیا کلمه یوهمبی را تا حالا شنیدهاید؟ در مورد عوارض افدرا چه می دانید؟ آِیا می دانید چه قدر در روز تحمل مصرف کافئین را دارید؟
اگر جواب درستی برای پاسخ سوالات بالا ندارید پس بهتر است مکملهای چربی سوز را با احتیاط مصرف کنید .ضمنا به خاطر داشته باشید چربی سوزها حکم ابزار کمکی برای برنامه تمرین و رژیم غذائی تان هستند و به تنهائی تاثیر چندانی ندارند .
۶) من سالاد می خورم .
سالاد می تواند منبع خیلی عالی از موادغذائی کم کالری و سرشار از فیبر و ویتامین ها باشد که حاوی مقدار کمی چربی . کربوهیدرات است ولی دقت کنید نوشتم می تواند باشد به این دلیل که بعضی ها به سالاد انواع سسهای چرب – پنیر پیتزا و سایر مواد پرکالری اضافه می کنندکه حاوی کالری زیادی خواهد شد. برای تهیه سالاد از سبزیجات برگ پهن نظیر کاهو –بروکلی – کلم – فلفل دلمه ای به همراه منابع پروتئینی از جمله گردو لوبیا – پنیر کم چرب و ... استفاده کنید
۷) من معمولا صبحانه نمی خورم .
کاملا اثبات شده که کسانی که یک صبحانه کامل و ترکیب شده از کربو هیدراتها – پروتئین و چربی های سالم مصرف می کنند خیلی کمتر از کسانی که این وعده را حذف می کنند دچار اضافه وزن می شوند .
گرچه شما کالری های یک وعده را حذف کرده اید اما در طول روز جبران آنرا ولی ازمنابع غذائی ناسالم خواهید کرد یک صبحانه کامل مانع پرخوری شما در طول روز می شودضمنا بعد از یک شب کامل محرومیت بدن از مواد غذائی ( و کم شدن متابولیسم بدن ) صبحانه سیستم متابولیسم بدن را مجدد فعال می کند . بنابراین اگر به دنبال کاهش چربیهای بدن خود هستید حداکثر تا ۴۵ دقیقه بعد از بیدار شدن از خواب صبحانه بخورید .
۸) برای لاغری شکم باید دراز نشست کار کنم .
در ورزش لاغری موضعی امکان پذیر نیست ( البته در سایر روشها هم همین تئوری صادق است ) تنها راه حل کاهش چربی های بدن ( کل بدن) سوزاندن کالری بیشتر از آنچه مصرف کرده اید . با تمرین روییک ناحیه خاص از بدن فقط عضلات آن قسمت را تقویت می کنید از یک نفر با عضلات شکم ششت که بپرسید به شما خواهد گفت تمرینات هوازی و رژیم تنها راه حل نمایان کردن این عضلات است.
۹) وزنه کار نمی کنم چون عضلاتم حجیم خواهد شد .
تعدادی خیلی کمی از خانمها هستند که با دستگاههای بدنسازی و وزنه ها تمرین کنند و اکثرا بر این باور هستند که وزنه ها موجب مردانه شدن فیزیک بدنی آنها خواهد شد . دلیلش هم ازآنجا نشات می گیرد که مردان در یک دوره تمرین با وزنه می توانند حجم عضلانی قابل توجه ای کسب کنند و خانمها از این نگرانند که آنها هم به همین شکل رشد عضلانی داشتهباشند . اما به دلیل تفاوت هورمونی مردان با زنان ( ترشح خیلی کم هورمونهای عضله ساز مردانه در زنان) و نوع تمرین با وزنه درخانمها که معمولا ۴۰ تا پنجاه درصد رکورد است جای نگرانی نیست .
۱۰) این کم چرب است پس هر مقداری که دوست داشته باشم می توانم بخورم.
توجه کنید که واژه کم چرب حتما به معنی کم کالری نیست . برچسب مواد غذائی را بادقت بخوانید بعضی مواد غذائی شامل مقادیر زیادی شکر و کالری هستند و اهداف لاغری بر مبنای مقدار کالری دریافتی روزانه شما تنظیم می شود می توانید ۱۰۰ کالری از یک غذای پرچرب بخورید یا اینکه از یک ماده غذائی کم چرب ۵۰۰ کالری وارد بدن خودتان کنید.

واقعیت این است که شاید در جامعه ما به اندازه کافی در مورد مزایای ورزش در دوران حاملگی (به شرطی که متعادل بوده و شما را در خطر لیز خوردن یا افتادن قرار ندهد) صحبت نشده است. در حالیکه فعالیتهایی همچون شنا، پیاده روی و آیروبیک سبک، انتخابهای مناسبی در بارداری هستند.
حتی اگر بدن شما به طور طبیعی نیز به اندازه کافی انعطاف پذیر باشد، هورمون ریلکسین (که مفاصل لگن را برای آمادگی جهت زایمان، شل و نرم می کند و در نتیجه بر همه مفاصل و رباطهای بدن تأثیر می گذارد)، بدن شما را مستعد پیچ خوردگی، رگ به رگ شدن و یا سایر آسیب دیدگی ها می کند. به همین دلیل است که انتخاب فعالیت و ورزش مناسب، از اهمیت مضاعفی برخوردار است.
اگر شما باید در شرایط بدنی مناسب باقی بمانید، بهتر است که فعالیتهای خود را بر پایه یک برنامه منظم انجام دهید. بهترین راه آن است که حداقل سه بار در هفته ورزش کنید. ورزش به صورت نامنظم و پراکنده شما را در معرض جراحت و آسیب دیدگی قرار می دهد. بعلاوه، در صورتی که هر از چند گاهی یکبار ورزش کنید، از مزایا و محاسن ورزش در دوران حاملگی بهره نخواهید برد.
نکات دیگری که باید رعایت کنید عبارتند از:
▪ پیش از آغاز برنامه ورزشی، نظر پزشک یا مامای خود را جویا شوید.
اگر قبلا هم به طور منظم ورزش می کردید، در صورتی که حاملگی شما "پر خطر" ارزیابی نشود، احتمالا می توانید برنامه ورزشی خود را در طول دوران حاملگی نیز ادامه دهید. مشورت با پزشک یا ماما در مورد اطمینان از انتخاب مناسب فعالیت ورزشی، بسیار خوب است. بعلاوه اگر شما هرگز یک ورزشکار حرفه ای نبوده اید، آنها می توانند برای چگونگی شروع برنامه ورزشی، راهنماییهایی برای شما داشته باشند.
▪ لباسهای چند تکه و خنک بپوشید، به نحوی که هوا به پوست شما برسد و از کفشهای سبک و در عین حال محکم ورزشی استفاده کنید.
برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد بدن در حین ورزش، چند لایه لباس بپوشید تا بتوانید به راحتی بخشی از آنها را از بدن درآورید؛ یا اینکه از لباسهای ورزشی مخصوص استفاده کنید. هر چند مطالعه ای که خطرات گرم شدن بیش از حد بدن برای بارداری انسان را اثبات کند وجود ندارد، اما برخی مطالعات بر روی حیوانات نشان داده اند که این عامل می تواند منجر به بروز اختلالاتی شود. بنا به نظر متخصصین، دمای بدن شما (یعنی دمای زیر بازوی شما) باید پس از ورزش، کمتر از ۳۸.۲ درجه سانتیگراد باشد. همچنین اطمینان حاصل کنید که سوتین دوران حاملگی شما به اندازه کافی محکم است تا از پستانهای شما مراقبت کافی به عمل آورد.
شما به کفشهای ورزشی نیز نیاز خواهید داشت تا رباطها و تاندونهای عضلات پای شما را حمایت کنند. در صورتی که اندازه کفش شما در اثر تورم خفیف پاها تغییر کرده است، یک جفت کفش نو و راحت بخرید.
▪ قبل از تمرین، بدن خود را گرم کنید.
گرم کردن بدن قبل از تمرین، ماهیچه ها و مفاصل را برای تمرین و ورزش آماده می کند، و کمک می کند تا ضربان قلب شما به تدریج افزایش یابد. اگر شما از این مرحله صرف نظر کنید و بلافاصله به سراغ فعالیت شدید بدنی بروید (پیش از آنکه بدن شما آماده شده باشد)، ممکن است فشار شدیدی بر رباطهای عضلات خود بیاورید که موجب در رفتگی یا ضرب دیدگی آنها و آسیب دیدن شما شود.
▪ دائما به حرکت ادامه داده و متوقف نشوید.
ایستادن بدون حرکت در یک نقطه برای مدت زمان طولانی و در حالت کششی (کشیده نگه داشتن برخی عضلات)، که در بعضی تمرینهای یوگا یا برخی رقصها دیده می شود، ممکن است موجب کاهش جریان خون به رحم و جمع شدن خون در پاهای شما شود، که نهایتا ممکن است منجر به احساس سرگیجه شود. پس حرکت خود را متوقف نکنید و وضعیت بدن خود را مدام تغییر داده یا در جا حرکت کنید.
▪ پس از سه ماهه اول، از ورزش کردن در حالیکه بر روی پشت خود دراز کشیده اید، خودداری کنید.
صرف نظر از احساس ناراحتی، این وضعیت بدن ممکن است منجر به بروز سرگیجه شود. در این حالت، رحم بر روی سیاهرگ بزرگ تحتانی (که یک رگ خونی بزرگ است و مسئولیت خونرسانی به رحم و جنین را به عهده دارد) قرار می گیرد و جریان خون به مغز و رحم مختل می شود. به جای این حالت، بر روی آرنجهای خود تکیه دهید یا به پهلو دراز بکشید.
▪ از خم شدن کامل، پرش یا جهش، و یا درازنشست کامل خودداری کنید.
این حالتها ممکن است فشار شدیدی بر رباطها وارد کنند و ممکن است احتمال بروز پارگی در منطقه لگنی را افزایش دهند. در عوض، تمرینهای دیگری را انجام دهید که همان عضلات را در حالت کشیده قرار می دهند. شنا و پیاده روی، به جای حرکتهایی همچون پرش یا خم شدن، می توانند عضله چهار سر و همچنین کفل را به حرکت وادارند.
▪ از ورزش یا تمرین بیش از حد خودداری کنید.
برنامه ورزشی نباید موجب خستگی شدید شما بشود. برخی از خانمها مایل هستند که ضربان قلب خود را در حین ورزش کنترل کنند، اما شما هرگز نباید صرفا بر ضربان قلب خود (به عنوان معیاری برای تعیین شدت مناسب ورزش) تکیه کنید، زیرا میزان ضربان قلب در طول دوران حاملگی تغییرات وسیعی دارد. یک قانون کلی خوب آن است که: اگر نمی توانید در طول تمرین، یک مکالمه عادی را به راحتی انجام دهید، سرعت تمرین خود را کم کنید.
▪ اگر احساس ناراحتی یا درد می کنید، فورا ورزش را متوقف کنید.
به وضعیت بدن خود دقت کنید. هنگامی که ناراحتی یا درد بروز می کند، حتما مشکلی در کار است؛ پس فعالیت خود را متوقف کنید. شما باید با بدن خود کار کنید و به ندای آن گوش دهید، نه آنکه آن را تنبیه کنید. مراقب علامتهای خطر باشید.
▪ پیش از ورزش، در حین آن و پس از انجام تمرینات مقادیر زیادی از آب بنوشید.
اگر مایعات ننوشید، ممکن است بدن شما مقادیر زیادی آب را بر اثر تعریق و تنفس سریع از دست بدهد؛ که به نوبه خود ممکن است موجب بروز برخی انقباضات عضلانی و همچنین افزایش دمای بدن شما شود. برخی اوقات، ممکن است این موارد به حدی برسند که برای شما و کودکتان خطرناک باشد. دو ساعت پیش از آغاز برنامه ورزشی، دو لیوان آب بنوشید. در هنگام ورزش نیز، هر ۱۵ تا ۲۰ دقیقه، یک یا دو لیوان آب بنوشید.
▪ در صورتی که روی زمین نشسته یا دراز کشیده اید، به آرامی از زمین بلند شوید.
محل مرکز ثقل بدن شما در دوران حاملگی تغییر می کند. به همین دلیل، باید در هنگام تغییر وضعیت، مراقبت زیادی به عمل آورید. بلند شدن سریع از زمین، موجب بروز احساس سرگیجه شده و حتی ممکن است منجر به از دست دادن تعادل و افتادن روی زمین بشود.
▪ در هوای خیلی گرم و یا بسیار مرطوب، از ورزش در هوای آزاد خودداری کنید.
چه حامله باشید یا نباشید، از ورزش در هنگامی که تابش خورشید بسیار داغ بوده و هوا نیز بسیار مرطوب است، خودداری کنید. اینگونه آب و هوا، احتمال بروز گرمازدگی (گرم شدن بیش از حد بدن) را در شما افزایش می دهد. در روزهای بسیار گرم یا بسیار مرطوب، فعالیت شدید نکنید و یا در یک محیط سربسته با تهویه هوایی مناسب، ورزش کنید.
▪ از ورزشهای خطرناک دوری کنید.
از آنجا که مفاصل شما نرمتر و شل تر از حالت عادی هستند، بهتر است از فعالیتهایی که ممکن است موجب لیز خوردن یا به زمین افتادن شما شوند (که احتمال آسیب دیدن شکم شما را افزایش می دهند)، خودداری کنید. اسب سواری، اسکی، کوهنوردی و بسیاری از ورزشهای برخوردی (از قبیل: فوتبال، بسکتبال و...)، به هیچ وجه توصیه نمی شوند. همچنین بهتر است از ورزشهایی که در آنها از راکت استفاده می شود (از قبیل پینگ پونگ، تنیس یا اسکواش) نیز خودداری کنید، زیرا ممکن است این فعالیتها برای زانوهای شما سنگین باشند.
▪ در انتهای برنامه ورزشی، حتما به تدریج بدن خود را خنک کنید.
به مدت چند دقیقه درجا حرکت کرده یا حرکات کششی سبک انجام دهید. به این ترتیب، ضربان قلب شما به تدریج به مقدار طبیعی خود باز می گردد.

تمرینات کششی و عمومی مفیدی برای نرمش های صبحگاهی وجود دارند که برای شروع با آنها آشنا میشویم.
خوب ابتدا بهتر است این تمرینات کششی را به صورت مرتب از پایین به بالا یا از بالا به پایین انجام دهید تا دچار سردرگمی در عضلات نشوید که در اینجا از پایین به بالا به طرح کردن تمرینات پرداخته شده است.
این حرکات بسیار ساده هستند و بدون هیچ وسیله ای امکان پذیر هستند. این تمرین ها برای آغاز انجام ورزش های مختلف و نرمش های صبح گاهی بسیار مفید است.
● عضلات مفصل مچ پا:
در مقابل دیوار، حالت قائم در دو یا سه قدم از آن بایستید.
با کمک دست ها از متمایل شدن به طرف دیوار جلوگیری کنید.
یک پایتان را به طرف جلو خم کنید و پای دیگرتان را راست نگه دارید و به آرامی در مقابل دیوار تکیه دهید.
پای عقبتان را در پایین هم سطح و موازی با ران ها نگه دارید.
همراه با عمل بازدم، پاشنه ی پای عقب را از زمین بلند کنید و وزنتان را روی سینه منتقل کنید. سپس پای عقب را با پای جلو عوض کنید.
● عضلات پایین پا:
الف)
به حالت قائم بایستید به طوری که پشت و پاشنه های پا، هم سطح در مقابل دیوار قرار گیرد. (بدن شما به دیوار کاملا بچسبد)
پا را یک یا دو قدم دور از دیوار قرار دهید و پا و مچ ها را به طرف داخل بچرخانید.
همراه با عمل بازدم به آرامی خم شوید.
ب)
به حالت قائم در چهار یا پنج قدمی از یک دیوار بایستید.
پا را در همانجا نگه دارید و با دست به دیوار تکیه دهید بدون اینکه تعادل بین سر، گردن، مهره ها، لگن، پا ها و مچ به هم بخورد. (همگی در یک راستا باشند)
هر دو پاشنه را بالا ببرید و سپس نزدیک به هم و موازی با لگن نگاه دارید.
همراه با عمل بازدم بازو ها را خم کنید و سینه را به طرف دیوار حرکت دهید. سپس پاشنه ها را به سمت پایین فشار دهید.
● عضلات خلفی ران:
الف)
به حالت قائم بایستید و یک پایتان را کمی بالا بیاورید و آنگاه پا را روی یک سطح بلندی در یک ارتفاع مناسب و راحت قرار دهید.
همراه با عمل بازدم هر دو پا را به حالت کشیده نگاه دارید. قسمت بالا تنه را صاف کنید و از ناحیه کمر به جلو خم شوید و تنه را روی ران که بالا آمده است پایین بیاورید.
برای کم شدن تنش ایجاد شده در گروه عضلات همسترینگ (عضلات ناحیه پشت ران که تحت کشش و فشار است) عضله چهار سر ران خود (عضله روی ران، بالای زانو) را منقیض کنید.
ب)
به حالت قائم بایستید. و پا ها را نزدیک به هم قرار دهید.
همراه با عمل بازدم پاها را راست نگه دارید و سپس قسمت بالای بالا تنه را صاف کنید و از ناحیه کمر به جلو خم شوید و انگشتان خود را لمس کنید.
همراه با عمل بازدم زمانی که خواستید به وضعیت قائم برگردید زانو ها را خم و بالا تنه را خم کنید و سپس به وضعیت قائم برگردید.
به خاطر داشته باشید که هر دو پای شما باید صاف و کشیده باشد.
● عضلات نزدیک کننده های رانی:
به حالت قائم روی زمین بشیند در حالی که پاها کاملا کشیده باشند.
پا ها را تا جایی که ممکن است از هم باز کنید.
همراه با عمل بازدم تنه را بچرخانید و بالا تنه را به روی پای چپ و سپس راست نزدیک کنید. و قسمت پایین بالا تنه و پا ها را راست نگه دارید.
بر روی نگاه داشتن پشت خود و صاف بودن پا ها و قرار داشتن پاشنه های پا بر روی زمین تمرکز کنید.
● عضلات چهار سر رانی:
صاف بایستید و یک سطح مانند دیوار را برای حفظ تعادل نگه دارید.
یک زانو را خم کرده و پاشنه یک پا را بالا بیاورید و آن را نزدیک باسن نگه دارید.
همراه با انجام عمل بازدم پاشنه پا را به طرف باسن بکشید و به صورت ضربدری پای خم شده را پشت پای تکیه گاه (پشت قسمت مخالف باسن) ببرید و بدون آنکه فشار بیش از حدی به زانو وارد کنید پاشنه پا را به طرف باسن بکشید.
● عضلات لگن و سرینی ها:
به حالت قائم بایستید و پا هایتان را حدود ۶۰ سانتی متر از هم باز کنید.
زانوی راست را خم کنید و پای چپ را از عقب کشیده و زانوی پای چپ را به زمین برسانید به طوری که سر انگشتان روی زمین باشد.
دست های خود را روی لگن قرار دهید و همراه با عمل بازدم به آرامی خم شوید و ران پای چپ خود را به طرف زمین فشار دهید.
● عضلات ناحیه تحتانی تنه:
به پشت دراز بکشید زانو ها را خم کرده و پاشنه ها را به لگن نزدیک کنید. دست ها را در دو طرف گردن گذاشته به طوری که سر انگشتان دست به طرف پا ها باشند.
همراه با عمل بازدم دست ها و پا ها را با هم باز کرده و با بلند کردن بدن یک پل کامل بزنید.
با انجام عمل بازدم دوباره به وضعیت شروع باز گردید.
● عضلات ناحیه فوقانی تنه:
به صورت چهار دست و پا به روی زمین قرار بگیرید، سپس دست های خود را به سمت جلو باز کنید و قفسه سینه خود را به زمین نزدیک کنید.
همراه با انجام عمل بازدم شانه های خود را باز کرده و آنها را به زمین فشار دهید تا در ناحیه پشت شما یک قوس ایجاد شود.
● عضلات ناحیه سینه:
روبروی یک چهار چوب در یا گوشه اتاق بایستید و آرنج های خود را تا سطح شانه بالا بیاورید.
سپس آرنج های خود راخم کرده طوری که ساعد های شما به صورت قائم قرار گیرند، سپس کف دست های خود را روی در یا دیوار قرار دهید تا ناحیه جناغی عضله سسینه ای در دو طرف تحت کشش قرار گیرد.این وضعیت نیز شبیه حرف T می باشد.
همراه با انجام عمل بازدم کل بدن را به جلو خم کنید.
● عضلات شانه ها:
روی یک صندلی بنشینید، سپس یک دست خود را تا سطح شانه بالا بیاورید.
دست را در عرض شانه مخالف خم کنید.
آرنج بالا آمده را با دست مخالف بگیرید و همراه با عمل بازدم آنرا به طرف عقب بکشید.
این حرکت را با دست باز و خم شده انجام دهید و ببینید در کدام حالت احساس کشش بیشتری می کنید و آن را انجام دهید.
● عضلات ناحیه دست و مچ:
صاف بایستید و سپس یک دست را پشت سر برده و تا جایی که می توانید آنرا به شانه سمت مخالف نزدیک کنید.
دست دیگر را از بالای سر به سمت عقب برده سپس انگشتان دو دست را در هم غلاب کنید
این کشش را برای چند لحظه نگه دارید سپس جای دست ها را عوض کنید.

آزمایشات به عمل آمده توسط دستگاه اندازه گیری الکترومیوگرافی (EMG) نشان داده است که این حرکات مؤثرترین حرکات برای درگیری سه سر عضلات پشت بازو می باشد.
۱) پشت بازو با دمبل خوابیده روی میز زیر سینه:
آزمایشات به عمل آمده توسط دستگاه اندازه گیری الکترومیوگرافی (EMG) نشان داده است که این حرکت مؤثرترین حرکت برای درگیری سه سر عضلات پشت بازو می باشد. بر روی میز زیر سینه و یا شکم شیب دار به پشت دراز بکشید و پاها را پشت تشک استوانه ای شکل مخصوص قلاب کنید. بهتر است در این حرکت دمبل ها را به گونه ای در دست بگیرید که کف دست ها رو به روی یکدیگر قرار داشته باشند. سپس مثل حرکت پشت بازو با دمبل خوابیده، دمبل ها را از بالاترین نقطه و با حفظ بخش بالاآرنج (بازو) به صورت عمودی تا جائی پائین بیاورید که ساعد با بازو تماس پیدا کند. در این نقطه به احتمال زیاد دمبل ها با سر شانه تماس خواهند داشت پس از رسیدن به نقطه دمبل ها را به طرف بالا و رسیدن به این نقطه شروع حرکت. پرس کنید سعی کنید در این حرکت بخش بالای آرنج (بازو) کاملاً ثابت باقی بماند و تنها بخش پائین آرنج (ساعد) را حرکت کند.
۲) پشت بازو، پرس کالیفرنیائی
وزنه انتخابی بر این حرکت چیزی بین وزنه تمرینی تان در حرکت پرس پشت بازو خوابیده (پشت بازو دست جمع) و پشت بازو با هالتر خوابیده است. دست ها را بر روی میله با فاصله حدود ۳۵ سانت از یکدیگر بگیرید. در همان وضعیت پرس سینه خوابیده میله هالتر را از روی پایه بردارید و از بالاترین نقطه شروع کنید و با کنترل هالتر را تا بخش فوقانی عضلات سینه (بالاسینه) پائین بیاورید. به خاطر داشته باشید که در مسیر پائین آوردن هالتر مفصل آرنج در یک مسیر قائم حرکت کند و از باز کردن آرنج تا جای ممکن خودداری کنید. در پائین ترین نقطه از دامنه حرکت ساعد می بایست با بازو و میله هالتر هم با بالاسینه تماس پیدا کند. حال مسیر را معکوس کنید و از پائین ترین بخش هالتر را به سمت بالا پرس کنید و آن را یک تا دو درجه قبل از قفل شدن مفصل آرنج بالا بیاورید و به همین منوال حرکت را برای تکرارهای معین شده اجراء کنید.
۳) پارالل پشت بازو (دیپ)
برای اجراء این حرکت در صورت امکان بهتر است از پارالل V شکل استفاده کنید. علت ارجحیت پارالل V شکل در قیاس با پارالل موازی در این است که امکان جمع تر گرفتن دست ها و به حداقل رسانی درگیری عضلات سرشانه بر روی میله وجود دارد. حرکت را از بالاترین بخش دامنه حرکتی شروع کنید و با حفظ بدن تا حد ممکن در وضعیت قائم. خود را با کنترل به سمت پائین ببرید و پس از تماس بازو با ساعد در پائین ترین نقطه دوباره خود را به سمت بالا پرس کنید. به خاطر داشته ۹۸ درصد کل مسیر را بالا بروید و قبل از قفل شدن مفصل آرنج دوباره مسیر حرکت را تعویض کنید. ضمناً در طول اجراء تکرار تا جای ممکن سعی کنید کل بدن در وضعیت صاف باقی بماند. اگر در این حرکت به بدن زاویه بدهید.
آن موقع است که حرکت مبدل به یک حرکت برای عضلات سینه خواهد شد. اگر هنوز توانائی انجام این حرکت با شکل فوق را ندارید بهتر است حرکت پشت بازو پرسی بر روی میز زیر سینه را اجراء کنید و زمانی که به قدرت کافی در این عضلات دست یافتید. سراغ حرکت پشت بازو دیپ بیائید. برای آن دسته که قادر به اجراء این حرکت هستند در ابتدا وزن بدن کافی به نظر می رسد ولی پس از قوی تر شدن پشت بازوها می توانبد با قرار دادن یک عدد دمبل در بین مچ پاها و یا استفاده از کمربند مخصوص وزنه پارالل بر میزان مقاومت و فشار عضلانی در این حرکت بیفزائید.
۴) پرس پشت بازو بر روی میز با شیب ۱۰ درجه منفی (زیر سینه با شیب ۱۰ درجه) این حرکت را شبیه به حرکت پرس پشت بازو (پرس سینه دست جمع) بر روی میز پرس سینه اجراء کنید ولی با این تفاوت که آن را بر روی میز با شیب منفی و با قلاب کردن پاها بر روی تشک های استوانه ای اجراء شود. برا ی بلند کردن وزنه از روی پایه بهتر است که از حریف تمرینی تان بخواهید این کار را برایتان انجام دهد. پس از بالا آوردن میله هالتر تا بالاترین بخش از دامنه حرکت روند پائین بردن آن را با کنترل و تا رسیدن میله هالتر بر روی قفسه سینه ادامه دهید و سپس آن را به سمت بالا پرس کنید و پس از اینکه میله هالتر ۱۰ الی ۱۵ سانت بالا رفت تمرکز خود را در عین بالا بردن به فشار دادن میله به سمت عقب متمرکز سازید و از ساعدها برای اهرم کردن بیشتر وزنه کمک بگیرید. یادتان باشد که تا ۹۵ درصد کل مسیر حرکت به سمت بالا بیائید و از قفل کردن مفصل آرنج خودداری کنید.
۵) پرس پشت بازو نشسته در داخل پایه اسکوات
برای اجراء این حرکت به یک میز با پشتی قابل تنظیم نیاز می باشد. میز مورد نظر را در داخل فضای پای اسکوات قرار دهید و زاویه آن را بین ۸۰ تا ۹۰ درجه تنظیم کنید. ضمناً بخش نشیمن گاه میز نیز می بایست شیب سر بالا داشته باشد تا از سر خوردن موقع اجراء حرکت جلوگیری شود. پین های مخصوص را در ارتفاع موی سر ثابت کنید و سپس میله هالتر را بر روی آنها قرار دهید.
پس از تثبیت موقعیت خود، میله هالتر را از روی پایه بردارید و سپس آن را از بالاترین نقطه از دامنه حرکت تا رسیدن به پین ها تحت کنترل پائین بیاورید. سپس در همین نقطه میله هالتر را برای مدت زمان مشخصی به حالت سکون نگاه دارید و فشار ممتد عضلانی را بر روی عضلات پشت بازو احساس کنید. سپس میله را جهت تکمیل تکرار به سمت بالا پرس کنید. درتمامی طول دامنه حرکت آرنج، می بایست به سمت بیرون باشد. مکث های ۲ تا ۴ ثانیه ای در پائین ترین بخش از دامنه حرکت بهترین نیجه را در پی خواهد داشت. ریتم های حرکتی پیشنهادی برای این حرکت ۰ ۱ ۲ ۲ و ۰ ۱ ۲ ۳ می باشد. یعنی برای مثال ۳ ثانیه بخش پائین آوردن، دو ثانیه مکث پائین، یک ثانیه زمان بالا بردن و صفر ثانیه مکث بالا.
۶) جلو بازو گردشی (زات من) با دمبل تک دست به روی میز لاری
بر روی میز لاری بنشینید و با خودتان و یا از حریف تمرینی تان بخواهید که یک عدد دمبل به شما بدهد. سپس حرکت جلوبازو با دمبل لاری به صورتی که کف دست ها به سمت بالا قرار دارد را انجام دهید. پس از بالا آوردن دمبل تا بالاترین بخش از دامنه حرکت مچ را به سمت داخل بچرخانید و مسیر پائین بردن دمبل را به صورت کف دست و به پائین و یا کنترل اجراء کنید. با این چرخش باعث خواهید شد که بخش بالا آوردن دمبل عضله براچیالیس (Brachialis) جلوبازو درگیر شود و در بخش پائین رفتن عضله براچیالیس و براچیورادیالیس جلوبازو درگیر شوند. پس از اجراء تکرارهای یک ست برای یک دست دمبل را به دست مخالف داده و تکرارهای مربوط به آن دست را آغاز کنید به خاطر داشته باشید که در پائین ترین بخش به حداکثر کشش عضلانی در عضلات( فلکسور (منقبض کننده بازو قبل از چرخاندن مچ دست یابید.
۷) جلو بازو مچ صاف با میله خم (EZ) مکثی
میله خم را بردارید آن را به صورت مچ صافی همان دست از رو و با فاصله عرض شانه ها و یا خم دوم بگیرید. در نوع گرفتن موقعیت کف دست ها نسبت به یکدیگر به صورت روبرو با زاویه ۴۵ درجه خواهد بود. سپس از پائین ترین نقطه از دامنه حرکت هالتر را تا نقطه ای که بالای ساعد یا جلوبازو تماس پیدا کرد بالا بیاورید. پس از آن یک مکث یک کرده و میله هالتر را با کنترل به سمت پائین هدایت کنید. نکاتی که می بایست در اجراء این حرکت به آنها توجه داشته باشید ضربه نزدن و کمک نگرفتن از کمر برای بالا آوردن وزنه و باز نکردن آرنج ها به طرفین می باشد.
۸) جلو بازو با دمبل نشسته گردشی (زات من)
برای اجراء این حرکت در انتهاء یک میز پرس سینه و یا یک میز تکیه گاه بنشینید و دو عدد دمبل را بردارید. سپس از پائین ترین بخش از دامنه حرکت دمبل را به صورت مچ برعکس به سمت بالا و تا حداکثر انقباض عضلانی در عضلات جلوبازو بالا بیاورید و پس از رسیدن به این نقطه مچ را به سمت داخل بچرخانید و مسیر پائین بردن دمبل را به صورت مچ صاف انجام دهید. یک از موارد مهم در اجراء این حرکت حفظ آرنج ها در کنار پهلو و جلوگیری از باز شدن آنها می باشد. اکر بازویتان از بدن فاصله گرفت در این شرایط بهتر است از وزنه ای سبک تر استفاده کنید تا روند قوی تر شدن عضلات جلوبازویتان به صورت متناسب پیش برود.
۹) جلو بازو با دمبل نشسته موازی (چکشی)
بر روی یک میز مسطح بنشینید و دمبل را به صورتی در میان کف دست ها بگیرید که قسمت داخل دمبل با انگشت نشانه و شصت تماس داشته باشد و زاویه مچ دست هم مثل حرکت جلوبازو با دمبل چکشی باشد.
گرفتن دمبل بدین شکل باعث درگیری بیشتر سر کوتاه عضله جلوبازو خواهد شد. سپس دمبل را از پائین ترین بخش از دامنه حرکت تا ۴۰ درجه مانده به رسیدن به بازو بالا بیاورید. در این نقطه مچ دست را به سمت خارج بچرخانید و از این بخش از دامنه حرکت به بعد را به صورت جلوبازو با دمبل مچ برعکس انجام دهید و دمبل را تا حداکثر انقباض در عضلات جلوبازو بالا بیاورید و به همین ترتیب آن را دوباره به نقطه شروع بازگردانید.
۱۰) جلو بازو با هالتر دست جمع لاری
در این حرکت از وزنه سبک تر در قیاس با حرکت جلوبازو با هالتر ایستاده استفاده کنید.
صندلی میز لاری را در سطحی تنظیم کنید که ران هایتان موازی با زمین قرار گیرند. اگر نشیمنگاه صندلی به صورت شیب دار (سرپائینی) باشد برا ی کمر مناسب تر خواهد بود.
میله هالتر را با فاصله (کف دست ها از یکدیگر) حدود ۲۰ تا ۲۵ سانت بگیرید و حرکت را از پائین ترین بخش از دامنه حرکت شروع کنید و آن را تا رسیدن به نقطه انقباض نهائی عضله و قبل از عبور از نقطه اتمام فشار بر روی عضله جلوبازو بالا بیاورید. سپس مسیر برگشت را با کنترل و تا کشش نهائی عضلات فلکسور (منقبض کننده) جلوبازو ادامه دهید. یکی از نکات مهم در اجراء این حرکت صاف نگه داشتن امتداد کف دست با مچ و جلوگیری از چرخش مچ دست به سمت پائین می باشد.

پزشکان می گویند تشویق نوجوانان دیابتی به شرکت در فعالیت های ورزشی می تواند گزینه مناسبی باشد اما فعالیت های ورزشی در بسیاری از موارد ممکن است این بیماران را سردرگم کند یا حتی برایشان خطرناک و مضر باشد....
دکتر علیرضا استقامتی، فوق تخصص غدد و متابولیسم و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران، به رایج ترین پرسش های دیابتی ها در این حوزه پاسخ می دهد.
▪ آقای دکتر! نظر شما در مورد ورزش کردن دانش آموزان دیابتی چیست؟
در اکثر دانش آموزانی که مبتلا به دیابت نوع۱ هستند و انسولین تزریق می کنند؛ فعالیت های فیزیکی منظم می توانند باعث بهبود عملکرد انسولین در بدنشان شوند همچنین قندخونشان را کنترل کنند. دانش آموزان می توانند هر نوع ورزشی را تحت نظارت مربی انجام دهند و ورزش ممنوع نداریم اما این دانش آموزان نیازمند مراقبت هایی هستند. آنچه که بسیار حائزاهمیت است کنترل قندخون است. اگر قندخون کمتر از ۱۰۰ یا بالاتر از ۲۵۰ و یا کتون در ادرار موجود باشد، ورزش باید به تاخیر افتد. همان طور که می دانیم عضلات هنگام ورزش قند زیادی برای انرژی مصرف می کنند و این امر موجب کاهش قندخون حین ورزش، بلافاصله یا بعد از ورزش می شود پس دانش آموزانی که انسولین تزریق می کنند، در روز ورزش باید دوز انسولین را کاهش دهند و نیمی از انسولین مصرفی را تزریق و هر نیم ساعت قندخون شان را بررسی کنند.
▪ گفتید اگر قندخون زیر ۱۰۰ یا بالای ۲۵۰ باشد، ورزش را باید به تاخیر انداخت اما در مدرسه ساعت ورزشی، ساعت مشخصی است.
در مدرسه نمی توان این نکته را رعایت کرد. اما به طور کلی اگر کسی بخواهد ساعت ۱۰ صبح والیبال بازی کند و قند خونش ۷۰ باشد، بهتر است ورزش را به تعویق اندازد و قبل از شروع ورزش چیزی بخورد و حدود نیم ساعت بعد قندخون را چک کند. اگر قند خون بالاتر آمده بود، می تواند ورزش کند اما چنانچه با این قندخون شروع به ورزش هایی مانند والیبال یا فوتبال کند، خطر افت قندخون و تشنج ناشی از این افت را خواهد داشت. اگر قندخون بالای ۲۵۰ نیز بود باید انسولین کوتاه مدت تزریق و بعد از یک ساعت دوباره میزان قند خون با گلوکومتر اندازه گیری شود. در صورت کاهش قندخون فرد می تواند ورزش کند.
▪ دانش آموزان دیابتی هنگام ورزش چه غذایی باید همراه داشته باشند؟
دانش آموزان زمان ورزش باید مایعات کافی بنوشند و بهترین مایعی که توصیه می کنیم آب است. منابع خوب کربوهیدرات برای ورزش بیسکویت، آبمیوه، میوه، ساندویچ های کوچک نان و پنیر هستند. این غذاها یا نوشیدنی های حاوی قند برای درمان هیپوگلیسمی احتمالی (افت قندخون) باید در محل بازی و ورزش در دسترس باشند تا اگر دانش آموز دچار ضعف شد، از آن استفاده کند البته می توان با حل کردن ۴ تا ۵ حبه قند در آب، افت قندخون را بهبود بخشید. قندخون قبل، حین ورزش و بعد ورزش حتما باید کنترل شود.
▪ بهتر است انسولین در چه ناحیه ای تزریق شود؟
بهتر است هنگام ورزش انسولین در اندام هایی که حرکت بیشتری دارند، تزریق نشود. بهترین محل تزریق در ناحیه شکم است.
▪ نقش مربیان تربیت بدنی در مراقبت از این کودکان چیست؟
خانواده ها حتما باید اطلاعات لازم را در مورد فرزند بیمار به اطلاع مسوولان مدارس برسانند و مسوولان باید آگاهی و شناخت داشته باشند و از قبل خود را آماده کنند و تمهیدات لازم مهیا باشد. در محیط های ورزشی حتما باید آبمیوه، نوشابه های حاوی قند یا چند حبه قند موجود و دستگاه کنترل قندخون همیشه همراه دانش آموزان مبتلا به دیابت باشد. امکانات مراکز ورزشی باید کامل باشد ولی حتما لازم نیست مربیان طرز استفاده از گلوکومتر را بدانند. در مواقعی که شک وجود دارد اصل را باید بر درمان گذاشت و هر چه سریع تر دانش آموز را به اولین مرکز درمانی اعزام کرد. این دانش آموزان احتیاج بیشتری به نظارت حین ورزش دارند.
▪ توصیه شما به دانش آموزانی که می خواهند فعالیت ورزشی را خارج از ساعات مدرسه ادامه دهند چیست؟
ورزش در افراد مختلف فرق می کند. دانش آموزان می توانند ورزش های هوازی مانند پیاده روی را ۵ روز در هفته و هر روز نیم ساعت، ورزش های قهرمانی و شدید یا طولانی را ۲ تا ۳ بار در هفته و ورزش های مقاومتی را ۳ بار در هفته انجام دهند اما بهترین راه، مشورت با یک متخصص پزشکی ورزشی است.
▪ آیا این دانش آموزان می توانند روزی به یک ورزشکار حرفه ای تبدیل شوند؟
ورزش حرفه ای نیازمند تیم حرفه ای است. اگر تیم مدیریت قوی و مربی تحصیلکرده ای باشد که از اصول علم تمرین و علم ورزش آگاهی داشته باشد با حضور یک پزشک مجرب و آگاه در کنترل دیابت می توانند به صورت حرفه ای نیز ورزش کنند.

در سالیان اخیر ورزش تریبونی بسیار گسترده و کم خرج برای سیاستمداران شده و آنهاحداکثر بهره برداری را از آن برای پیشبرد اهداف خود می نمایند و بسیاری از اصحاب تجارت و سرمایه داران عظیم غربی و آسیایی شهرت از دست رفته یا هرگز بدست نیامده خود را در چمن سبز استادیوم ها و باشگاه های ورزشی می جویند. بعضا در لابه لای سوت ممتد هواداران و فریاد روی سکوها زمزمه شعار های سیاسی شنیده می شود و مردمان ، ناراضی بودن خود را از سیاست و اداره کشور در میان غریو تشویق هواداران خویش فریاد می کنند بدون اینکه واهمه ای از تفتیش عقاید خویش داشته باشند چرا که این فریاد و نهیب پاره ای از جامعه است که در برابر صدها دوربین از شبکه های خبری و خبرگزاریها به غرش در می آید و صاحب منصبانی که آرام و آسوده در خانه های محصورشان پشت گیرنده ها با وحشت به این هیاهو می نگرند سراسر وجودشان به لرزه در می آید اما عده ای نیز با اجیر کردن لیدر هایی عوام فریب و دادن اندک وجهی به آنان سعی در تخریب مخالفان خود را دارند و بسیاری از اوقات از جای خاصی از ورزشگاه افراد بسیاری خود وخانواده اشان حتک حرمت می شوند و بدون چکاندن ماشه ای مدیر یا سرپرست سازمانی آرام آرام به حاشیه انزوا و بایکوتی ناخواسته می رود .
واین داستانیست که دامنه سیطره آن بر پیکره ورزش جهان رو به فزونیست و کیست که نداند که در افتتاحیه المپیک پکن چه گذشت و کدامین رهبران سیاسی در چه جایگاهی غرور و شوکت اژدهای سرخ را به نظاره نشستند و چینی ها فریاد بلند ترقی و استقلال خود را بر سر خود کامگانی از آنسوی زمین فرود آوردند و جهان به نبوغ وهنر آنان افرین گفت و روسای پنتاگون در ساختمان شش گوشه اشان به تفکری عمیق فرو رفتند و تولد ابر قدرت جدید را در جایی که آفتاب بر می خیزد به نظاره نشستند .
سعود به جام جهانی برای کشورهایی فاتحی چون برزیل ، آلمان ، ایتالیا و فرانسه معنا و اهمیتی مانند ممالک توسعه نیافته چون کشور های آفریقایی ندارد . حضور در جمع سی و دو تیم حاضر در مرحله پایانی برای دولت های گمنام چنان کسب مشروعیتی بزرگ است که بیرق سرزمینشان بر روی میلیونها گیرنده تلوزیونی در جای جای کره زمین به نمایش در می آید و سرزمینی چون غنا ، آمریکا را در قلب جهان توسعه یافته به لرزه درمی آورد و ملیونها نفر به نام این سرزمین خیره شوند که آیا درست دیده اند و اشتباهی صورت نگرفته ! آری نه اینجا افریقاست و آوردگاهی با حضور مردانی گمنام از سرزمین غنا.
ابراهاموویچ مالک میلیاردر و افسانه ای باشگاه چلسی ره صد ساله را یک شبه پیمود . این سرمایه دار روسی اگر یک قرن در تجارت موفقیت کسب میکرد نمیتوانست شهرت افسانه ای را که با حضور در راس قدرت چلسی بدست آورده کسب کند. وی این باشگاه را نزدیک ۷۰ مییلیون دلار خرید و قصد فروش ان را به رقمی نزدیک به هفتصد ملیون دلار دارد . ابراهاموویچ شهرتی بسیار با خریدن این باشگاه بدست آورد و همچنین سود بسیار زیادی کسب کرد که هرگز در قلمرو تجارت به چنین چیزی نمیرسید آری ورزش دیگر ورزش نیست..و تبدیل به بورسی بسیار پر منفعت تر از وال استریت گشته است!
حقیقت آن است که ورزش و سیاست همیشه با هم به طور نزدیک مربوط بوده اند.
المپیک برلین در ۱۹۳۶ همان قدر زیر سلطه تبلیغات نازی ها قرار داشت که تحت تاثیر رویدادهای ورزشی بود. طی دوره جنگ سرد « دیپلوماسی پینگ پونگ » به بهبود روابط رسمی میان چین و ایالات متحده کمک نمود. در ۱۹۹۰ قبل از آن که دو آلمان با هم متحد شوند یک تیم ورزشی روانه بازی های المپیک کردند.
بی کفایتی چین در شیوه رفتار خود با بحران تبت البته برای کسی شگفت انگیز نبود. رژیم پکن در واقع قربانی ناتوانی در انجام اصلاحات در خودش می باشد. چین در بازی های المپیک فرصتی نمادین برای استحکام بخشیدن و ستایش جایگاه جدید خود در جهان می دید. حاکمان چین که وقایع تبت آنها را غافلگیر کرده و از جهت شدت و محبوبیت آنچه آن را احساسات « ضد چینی » نامیدند شگفت زده شده بودند دوباره به شیوه های سنتی رژیم های تمامیت خواه بازگشتند و برای ایجاد ناسیونالیسم عمیق و احساسی از تحقیر در برابر غرب در شهروندان خود به تلاش پرداختند.
تحریم المپیک نیز در سالهای مختلف بهانه ای بود ه است برای دولت ها در جهت اعتراض و برائت از دولت مقابل خود یا در سال ۱۹۶۸ دو دونده ی دوی سرعت آمریکا بر روی سکوی قهرمانی به جنبش حمایت از حقوق سیاهان ادای احترام کردند که سیاست از راهی وارد خواهد شد و جدایی بازیهای المپیک از سیاست امکان پذیر نبوده است.
واینگونه است که جام جهانی ۲۰۱۰ قاره ی سیاه را از انزوا خارج می کند و آفریقا به جهان ثابت می کند که دیگر در حاشیه نیست بلکه میزبانی توانمند برای جشنواره ها و فستیوالهای جهانی می باشد و در آینده ای نه چندان دور قطر جزیره ای کوچک در آبهای خلیج همیشه فارس در صدر رسانه های جهان قرار خواهد گرفت.

اولین قدم در ورزش های موثر برای آرتروز، انجام ورزش هایی برای انعطاف پذیری و برای حرکت مفصل، کاهش سفتی و کمک به پیشگیری از سفت شدن بافت های اطراف مفصل است...
ورزش های انعطاف پذیری به آرامی عضلات را تحت کشش قرار می دهند و دراز می کنند و مفاصل را در دامنه حرکتی که برای شما راحت است نباید احساس درد کنید اما احساس مقاومت ایجاد می کنند، حرکت می دهند. شما این ورزش ها را هنگامی باید انجام دهید که کمترین احساس درد و سفتی مفصل را دارید؛ مثلا بعد از یک حمام گرم یا در انتهای روز. اگر مسکن می خورید، هنگامی تمرین های کششی را انجام دهید که دارو بیشترین اثر خود را گذاشته است.
شما می توانید با انجام یک تا دو نوبت ورزش در طول یک روز (سه روز در هفته) شروع کنید اما سعی کنید به تدریج میزان ورزش تان را بالا بیرید، به طوری که چند حرکت ورزشی را دست کم یک بار در روز انجام دهید.
۱) کشش داخل ران با زانوهای خم شده، در حالی که کف های پاهای تان به هم چسبیده است، بنشینید. پاشنه پاهای تان را به نزدیک بدن تان بکشید. ساق یا قوزک پای تان را با دست های تان بگیرید، به آهستگی بالاتنه تان را خم کنید و به آرامی با آرنج های تان زانوهای تان را به پایین فشار دهید. ۲۰ تا ۳۰ ثانیه در این حالت بمانید.
۲) کشش لگن و کمربه پشت دراز بکشید، در حالی که ران های تان در حالت صاف روی زمین قرار دارد. گردن تان را روی زمین بگذارید اما به سمت قفسه سینه تان نگاه کنید. هر دو زانوی تان را خم کنید و آنها را با دست های تان در چنگ بگیرید و زانو را به سمت شانه های تان بکشید. تا جایی که به راحتی می توانید آن را ادامه دهید.
دم و بازدم عمیق انجام دهید. هنگامی که نفس تان را بیرون می دهید، زانوها را به بدن تان نزدیک تر کنید. در حالی که به طور عادی تنفس می کنید، ۲۰ تا ۳۰ ثانیه زانوهای تان را در این حالت نگه دارید.
۳) چرخش دوگانه مفصل لگنبه پشت دراز بکشید، در حالی که زانوهای تان خم شده است و کف پاهای تان به طور صاف روی زمین قرار دارد.
شانه های تان را روی زمین قرار دهید، به آرامی زانوی تان را به یک طرف پایین بیاورید و سرتان را به طرف مقابل بچرخانید. ۲۰ تا ۳۰ ثانیه در این حالت بمانید. زانوهای تان از حالت پایین آمده به یک طرف خارج کنید و این حرکت را در طرف دیگر تکرار کنید.
▪ تمرین های قدرتی
شما با تقویت عضلات تان می توانید از مفاصل مبتلای خودتان حفاظت و پشتیبانی کنید و کارکرد کلی آنها را بهبود بخشید. بی حرکتی به دلیل آرتروز و سالمندی به طور کلی، توده عضلانی را کاهش می دهد و ضعف و تحلیل عضلات بدن را افزایش می دهد.
تمرین های قدرتی شامل انقباض عضلات در مقابل مقاومت است. این مقاومت ممکن است ناشی از وزن خود بدن باشد یا وزنه های متصل به دست یا قوزک پا یا نوارهای کشی ایجادکننده مقاومت.
پزشک شما برحسب وضعیت مفاصل تان و میزان دردتان ورزش های معینی را به شما توصیه خواهد کرد. در این تمرین ها عضلات نباید تا حد خسته شدن به فعالیت وا داشته شوند. به جای ۸ تا ۱۲ حرکتی که به طور معمول برای تمرین های مقاومتی توصیه می شود، در مبتلایان به آرتروز این تمرین ها با چهار تا شش حرکت شروع می شود. اگر دچار درد مفصلی هستید که بیش از یک ساعت پس از ورزش شما طول می کشد، احتمالا در انجام ورزش زیاده روی کرده اید. شما نباید ورزش های قدرتی را بیش از دوبار در هفته انجام دهید.
۴) ایستادن روی صندلی : یک صندلی را به دیوار تکیه دهید. در جلوی صندلی بنشینید، زانوها ی تان خم شده باشد و کف پاهای تان را صاف روی زمین بگذارید. در وضعیت نیمه خمیده به طوری که بازوهای تان متقاطع و دست های تان روی شانه های تان باشد، به پشت صندلی تکیه دهید. در حالی که سرو گردن و کمرتان را صاف نگه داشته اید، بالاتنه تان را به جلو بیاورید و بعد به تدریج از روی صندلی بلند شوید. مدتی در این حالت بمانید. بعد دوباره به آهستگی روی صندلی بنشینید و به وضعیت اولیه خود بازگردید. این حرکت را چهار تا شش بار تکرار کنید. به تدریج تعداد تکرار تمرین را به ۸ تا ۱۲ حرکت برسانید.
۵) باز کردن مفصل لگن در حالی که پشتی صندلی را برای حفظ تعادل در دست گرفته اید، تنه تان را به جلو خم کنید و به آهستگی ران راست تان را به طور مستقیم در پشت سرتان بالا ببرید. تا جایی که می توانید ران را بالا ببرید، بدون اینکه زانو ی تان را خم کنید یا بدن تان به جلو متمایل شود، در این حال بمانید. پس از مدتی وقفه، پای تان را پایین بیاورید و به وضعیت اولیه تان باز گردید. چهار تا شش بار این حرکت را تکرار کنید. بعد با پای چپ تان این حرکت را تکرار کنید. به تدریج تعداد تکرارها را به ۸ تا ۱۲ افزایش دهید. برای افزایش مقاومت، می توانید هنگام بالا بردن پای تان از وزنه های قوزک استفاده کنید.
۶) پل زدن
روی پشت تان روی تشک دراز بکشید، در حالی که زانوهای تان خم شده است و کف پاهای تان صاف روی زمین قرار دارد. کف دست تان را نزدیک لگن تان صاف روی زمین بگذارید. تا جایی که می توانید باسن تان را از زمین بلند کنید و در عین حال کمرتان را صاف نگه دارید و از دست های تان برای حفظ تعادل استفاده کنید. باسن تان را پایین بیاورید اما نه در حدی که به تشک بچسبد و دوباره آن را بالا ببرید. این حرکت را چهار تا شش بار تکرار کنید. به تدریج تعداد حرکات را به ۸ تا ۱۲ برسانید.