باران ...

سوختم باران بزن شاید تو خاموشم کنی

شاید امشب سوزش این زخمها را کم کنی

آه باران من سراپای وجودم آتش است

پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی

باران میبارد امشب
دلم غم دارد امشب
آرام جان خسته
ره میسپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم
شاید از فکر سفر برگردی امشب
از تو دارم یادگاری
سردی این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشمم
میچکد با نم نم باران به دامن
بسته ای بار سفر را
با تو ای عاشقترین بد کرده ام من
رنگ چشمت رنگ دریا
سینه من دشت غمها
یادم آید زیر باران
با تو بودم با تو تنها
زیر باران با تو بودم
زیر باران با تو تنها

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به او گفتم
باران که ببارد
عادت خواهی کرد به گریستن در باران
و اشک های توبارانی خواهد شد
هم چون تمام باران ها ،
خندید؛ او عادت را نمی فهمید ...

باران كه بزندتازه آسمان می‌شود
عین این دل من،
بی‌ستاره و مه‌آلود،
آنوقت این دل بی‌همراه
می‌خواهد كه بخواند
نمناك، چون نوای باران؛
می‌خواهد كه آواز در آواز باران بیفكند،
چندان كه آسمان هم نداند؛
این نوا از كدامین برآمده!
به‌گاه رعد اما،
سكوت می‌كند این دل،
كه شهرآشوب نمی‌داند!!!

كاش بارانی ببارد قلبها را تر كند
بگذرد از هفت بند ما صدا را تر كند

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگهای هوا را تر كند

بشكند در هم طلسم كهنه ی این باغ را
شاخه های خشك بی بار دعا را تر كند

مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت
سرزمین سینه ها تا نا كجا را تر كند

چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها
شاید این باران كه می بارد- شما را تر كند

اگر باران نبارد، آسمان دلگير خواهد ماند
زمين چون كودكي در انتظار شير خواهد ماند
اگر باران نبارد دشت، بي سجّاده خواهد شد
اگر باران نبارد رود، بي تفسير خواهد ماند
اگر باران نبارد، از عطش جنگل چه خواهد كرد؟
يقين همچون كويري تفته از تبخير خواهد ماند
اگر باران نبارد، سعي خورشيد و صفاي آب
به گِرد كعبة اين خاك، بيتأثير خواهد ماند
اگر باران نبارد ريشه ها ـ اين بيشه هاي سبز!
به زندان سياهِ خاك، در زنجير خواهد ماند
اگر باران نبارد ـ گرچه ميدانم كه ميبارد ـ
مدار فصلها در امتداد تير خواهد ماند
اگر باران نبارد، بر شب ـ آن باران نوراني ـ
پي تثبيت خود اين شام، بي شبگير خواهد ماند
ببار اي جاري همواره! اي باران نوراني!
به ديدار تو تا كي اين زمين پير، خواهد ماند؟

چـشـم در راه ِ تـو اَ م
ای تـو بـاران ِ رهـــــایــی
بـه تــَن ِ خســتــه ی شــب !

. . .

تــو بـبـــا ر
تا بــِرویــَد گــل ِ عـشــق
زیـــن کــویــری که
اسـیــر ِ عـطــش است

با چه سوراخ فراخی می کند غربال
اب را بر روی شهر این ابر مالامال
این چه بارانی است
که فرو میشوید از هر سنگ
وز هر خاطری
هر نام و نقشی را
راستی بی رحم بارانی است!

بوی باران بوی سبزه بوی خاک
شاخه های شسته ، باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس ، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار...
خوش به حال چشمه ها و دشتها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب
ای دل من ، گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی پوشی به کام
باده رنگین نمی بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که میباید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می شود هفتاد رنگ...

باران‌ شبيه‌ آبشار آمد
سرشار آمد، سيل‌ وار آمد
آمد شبيه‌ سيل، امّا سبز
بي‌دلهره، بي‌دار دار آمد
جَر جَر به‌ جان‌ جويها افتاد
شر شر سراغ‌ كشتزار آمد
با ما قراري‌ داشت‌ هر باره‌
اين‌ بار امّا بي‌قرار آمد
ما منتظر بوديم،ها! امّا
اين‌ بار دور از انتظار آمد
در هرم‌ گرماخيز تابستان‌
يكبار ديگر نوبهار آمد
ديدي‌ دوباره‌ باغچه‌ خنديد
گلدان‌ ببين! از نو به‌ بار آمد
اي‌ خانه‌هاي‌ بيصدا -- آواز
اي‌ كوچه‌هاي‌ خسته‌ يار آمد
اي‌ كوهها -- آنك‌ -- گل‌ خورشيد
اي‌ جاده‌ها -- اينك‌ -- سوار آمد