Printable View
می خواهم خود را نابود کنم
می خواهم محو شوم
هیچ هم نباشم
من میتوانم
همه چیز برای یک پرواز آماده است
یک پرتگاه بلند
و در انتها فرود بر زمینی سراسر چمن
یا دریایی که صخره های تیزی دارد
ولی شاید این حق مادرم نباشد
که جسد دختر عزیزش را متلاشی تحویل بگیرد
یکی باید بلاخره بمیرد
من میکشم
من مرگ را میکشم
ميشه بگين اين شعر از كيه آخه من خيلي وقته كه اين شعر رو توي امضام دارم ولي نميدونم از كيه؟نقل قول:
به گمانم...
تنها رهگذر كوچه تنهايي من
قطره باران هاييست ملموس
كه به يمن قدم ياد نگاهت در دل
و به دلداري اين خسته وجود
در حريم نفسم مي بارند .
و همه هم فرياد ..
شعر زيبايي چشمان تو را مي خوانند.
به گمانم حتي ..
گل نيلوفر احساساتم
كه زمان هاست دلش پژمرده
به اميد حضور سبزت
و به روياي هوايي تازه
مي رود تا فردا..
و شعف وار...
به احساس زمان مي خندد.
شاعر نيلوفر حميدي
باز دریای دلم طوفانیست
آسمان کسلم بارانیست
نی بی همدمم وتا به ابد
ناله در حنجره ام زندانیست
شرح تنهایی من می پرسی؟
شرح تنهایی من طولانیست
دور باطل زده ام قصه من
غم سرگشتگی و حیرانیست
بعد سر گشتگی وحیرانیم
باز هم حیرت وسرگردانیست
نسخ وتعلیق من از سرمشقیست
که مرا حک شده بر پیشانیست
قصه عشق بپرس از مجنون
که غم بی سر وبی سامانیست
حتــي غريبــه‌ها مي‌دانند
كــه شانــه‌هاي غـرورت
تــشنه هـــق هـــق اســت
حتــي مي‌دانند
كه بــايد پلكهــايت را
دوســت داشــت
تــا آشنــايي را نشنــاسي .
مي‌دانــي ؟
مــن هيــچ بـغضي را ارزان
نـفروختـــه‌ام
تنهـــا ،
سـايـه‌هـــاي حضــورم را
پــوششي مي‌كنــم
بــر شانـه‌هــاي عريــان غـرورت
تــا ،
غــريبــه‌اي عبــور نـكـنـد .
مسلط شـــده‌اي بـــر من ...
تـــو را مي‌گويــم ...
تـــازيانه مي‌زنــي ...
هـــي ديـــوانــه ...
مـــي‌خواهم بــگويــم :
تـــازيــانه از ســرم بــردار ...
مـــي‌تــرسم بــگويـنـد ديـــوانــه شـــده‌ام ...
بـــا خـــودم كلنـجـــار مـــي‌روم ...
تـــا ديـــوانــگي بـــه ســـراغم نيـــامده ...
بــرگردان تـنـهاييم را ...
به صد رسيده بودی
چشم بسته
گرچه قرار ما يک بازی ساده بود
نيامدی بگردی
و شايد از هزار هم گذشته بودی
من پشت درختها زرد می شدم
و ديگر خيال پيدا شدن
از سرم پريد
از زندگي از اين همه تكرار خسته ام
از هاي و هوي كوچه و بازار خسته ام
دلگيرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر كه و هر كار خسته ام
دل خسته سوي خانه تن خسته مي كشم
آوخ ... كزين حصار دل آزار خسته ام
بيزارم از خموشي تقويم روي ميز
وز دنگ دنگ ساعت ديوار خسته ام
از او ككه گفت يار تو هستم ولي نبود
از خود كه بي شكيبم و بي يار خسته ام
تنها و دل گرفته و بيزار و بي اميد
از حال من مپرس كه بسيار خسته ام
محمدعلی بهمنی
دیروز عزراییل را دیدم
با همان کیف پستچی مآبش
پر از قبض روح
که به سراغ مشترکین می رفت
مصرف عمر من بالا رفته است
خیلی زود نوبت من می شود.
" مرگ گرداب"
آنزمانکه گور،
-تنها آرام گاه تو-
تنها چاره گاه تو خواهد بود،
چه شیرین است
مرگ را در آغوش گرفتن.
بگذار آرام بگیرم
من حتی از خودم بدم می آید
واز تمام آدم هایی که عاشق می شوند
وحتی،
از تمام آدم های خوب.
بگذار آرام بمیرم
بگذار آرام بگیرم.
" شعر از خودم"
****************
پرنده مردنی است
دلم گرفته ست.
دلم گرفته است
به ایوان میروم وانگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب میکشم.
چراغ های رابطه تاریکند
چراغ های رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به مهمانی گنجشک ها
نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست.
دلم گرفته ست
به ایوان میروم
اما دیگر گریه ها نیز
آراممان نمی کنند.
********
نميدانم پس از مرگم چه خواهد شد
نميخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولي بسيار مشتاقم
که از خاک گلويم سوتکي سازد
گلويم سوتکي باشد
بدست کودکي گستاخ و بازيگوش
و او
يکريز و پي در پي
دم گرم خودش را بر گلويم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدين سان بشکند در من
سکوت مرگبارم را
(دکترعلی شریعتی)