بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

آلبوم خانوادگی ما خالی از عکس است. از بچه ها چندان عکسی نداریم. دلمان نمی خواهد آنها را به کسی نشان بدهیم. از یک بچه معمولی در همه حالتی عکس می گیریم. با لباسهای مختلف٬ فیگورهای متفاوت و در تمام موقعیتها. در عکسها٬ او را در حال فوت کردن شمع تولدش٬ برداشتن اولین قدمش و اولین حمام کردنش می بینیم. بزرگ شدنش را می نگریم و احساساتی می شویم.
اما در مورد یک بچه معلول٬ چه کسی هست که دلش بخواهد سقوط و پسرفت لحظه به لحظه او را دنبال کند؟ حالا که به آن چند دانه عکس ماتیو نگاه می کنم٬ در می یابم که او چندان زیبا نبود٬ از ظاهرش هم معلوم بود که کاملا غیر طبیعی است. ما٬ والدین او٬ این را نمی دیدیم. برای ما او حتی زیبا هم بود٬ آخر اولین بچه ما بود. به هر حال٬ همیشه می گوییم «یک بچه زیبا». چرا که بچه ها اجازه ندارند زشت باشند٬ در هر صورت٬ اگر هم زشت باشند ما اجازه نداریم که آن را بر زبان بیاوریم.

کجا می ریم بابا؟--ژان لویی فورنیه

يه مدتي كه مي گذرد و آدم زندگي خودش ته مي كشد فقط به وساطت زندگي ديگران زندگي مي كند .



آدم مرده به جاي خودش برنمي گردد ، آدم مرده بايد به همان زندگي كه يك زماني مال او بوده قناعت كند . آدم مرده با صدقه ي خاطره زندگي مي كند .



دور و بر ما را معما گرفته و آن اندك چيزي كه به ياري عقل مي دانيم صرفا استثنايي است در دنياي سراسر معما .



هنر دقيق ترين نماد زندگي است .



خودم درد جدايي را چشيده ام ، از آن كه دوستش داشتم جدا مانده ام و درد جدايي را چشيده ام تا آستان اشك .

وقتی که یک کودک هنگام خوردن خامه و شکلات، سر و صورتش را کثیف می کند، همه از این صحنه به خنده می افتند، اما اگر او یک کودک معلول باشد، هیچ کس نمی خندد. کارهای او هرگز کسی را به خنده نمی اندازد. او هرگز صورتی را که نگاهش کند و بخندد نمی بیند، مگر یک چند خنده احمقانه تمسخر آمیز.

کجا می ریم بابا؟-- ژان لویی فورنیه

وقتی که بخواهند کسی را دار بزنند؛اگر او را به راستی حلق اویز کنند,میمیرد و همه چیز تمام میشود .اما اگر او را مجبور کنند در همه مراسم پیش از اعدام شرکت کند و درست در لحظه انداختن طناب دار به گردنش ؛خبر لغو اعدام را به او بدهند بی شک در تمام زندگی رنج گره دار را دور گردن خویش احساس خواهد کرد!

نامه به پدر-کافکا

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

انتظار سخت است
فراموش کردن هم سخت است
اما اینکه ندانی باید انتظار بکشی یا فراموش کنی
از همه سخت تر است.

کنار رودخانه ی پیدرا نشستم و گریستم / پائولو کوئیلو

اوایل ازدواجمان به چهره همسرم در خواب نگاه می کردم. این تنها چیزی بود که آرامم می کرد و به من احساس امنیت می داد. برای همین مدت زیادی او را در خواب تماشا می کردم.
اما یک روز این عادت را ترک کردم. از کی؟ سعی کردم به خاطر آورم. شاید از آن روزی که من و مادر شوهرم، سر اسم گذاشتن روی پسرم بحثمان شد. آن روز دعوای شدیدی بین ما در گرفت، اما همسرم نتوانست چیزی به هیچ کدام مان بگوید. او کنار ایستاده بود و سعی می کرد ما را آرام کند.
از آن به بعد، دیگر احساس نکردم همسرم حامی من است. فکر کنم این تنها چیزی بود که از او خواستم و او نتوانست به من بدهد. البته همه اینها به سالها پیش بر می گردد. من و مادر شوهرم مدتهاست آشتی کرده ایم. من روی پسرم، اسمی را گذاشتم که دلم می خواست. به علاوه، رابطه من و همسرم هم خیلی زود به حالت عادی بازگشت.
اما مطمئنم این پایان نگاه کردن های من به چهره خوابیده او بود.


کجا ممکن است پیدایش کنم -- هاروکی موراکامی

جوونی بدترین جای قصه ی زندگیه! تو جوونی کم کم دنیا رو می فهمی و می بینی آدما بی ارزشن! میفهمی حقیقت و آزادی و عدالت واسه هیچ کس ارزش نداره!اینا چیزای ناجوری ان و آدما با بردگی و دروغ و بی عدالتی راحت تر کنار میان!مث خوک تو این کثافتا می لول...ن!
من از وقتی قاطی سیاست شدم این چیزا رو فهمیدم!باید قاطی سیاست بشی تا بفهمی آدما هیچ ارزشی ندارن!همین دلقکای شارلاتان به درد حکومت به درد این آدما میخورن!
با یه عالمه امید وارد سیاست می شی و به خودت میگی سیاست یه وظیفست تا باهاش دنیای بهتری واسه ی آدما بسازی ولی وقتی جلو میری میبینی هیچی به اندازه ی سیاست آدما رو به لجن نمیکشه!



یک مرد - اوریانا فالاچی

فایده پیمان ها چیست، این پیمان ها نیستند که در میان مردم وابستگی ایجاد می کنند. اگر انسان احساس خاصی نسبت به چیزی داشته باشد این احساس او را بدان وابسته می سازد.
ولی اگر چنان احساسی در او نباشد، هیچ عاملی قادر به ایجاد چنان وابستگی نخواهد بود.


من ترجیح میدهم که هر نوع آدمی باشم ولی احمق نباشم.

خرمگس - اتل لیلیان وینیچ "

سلام بر همه .
من بیشتر توی فروم همسایه فعالیت میکنم ولی از این به بعد هر چی اونجا می نویسم اینجا هم قرار میدم !

هر روز برای دنیا مسلم تر می شود مسئله عدالت، خود عدالت نیست، قاضی هایند. عدالت در قوانین جا دارد، در قانون مدنی، درنتیجه اجرای قانون باید کار ساده ای باشد. فقط سواد می خواهد، درک انچه مکتوب شده، و توانایی شنیدن بی طرفانه ی اظهارات متهم و شاکی-علاوه بر گفته شاهدان- وصادر کردن حکم بر پایه وجدان. فساد هزاران شکل دارد، و در مورد عدالت انچه به بدترین فساد می کشاند نوع رابطه میان قاضی و متهم است ...

از کتاب نوت بوک (ژوزه ساراماگو)

بعضی می گویند بدبینی بیماری سالمندان است، ناخوشی روزهای پایانی عمر، نوعی تصلب اراده. جرِِِِِئت ندارم بگویم این تشخیص کاملا اشتباه است، اما می توانم بگویم این اسان ترین راه از سر بیرون کردن مسائل است، انگار که بگوییم وضع فعلی جهان فقط نتیجه سالمندی سالمندان است...تا به امروز امیدواری جوانان هرگز نتوانسته جهان را بهتر کند، و تلخی فزاینده ی پیرها هم هرگز انقدر نبوده که دنیا را بدتر کند. البته این دنیای بیچاره مسئول مصیبت هایی نیست که از انها رنج می کشد. چیزی که وضع دنیا می نامیم در واقع وضع خود ماست، ما ابنای مفلوک بشر، خواه نا خواه متشکل از پیرانی هستیم که زمانی جوان بودند، جوانانی که پیر خواهند شد، و انها که دیگر جوان نیستند اما هنوز پیر نشده اند. پس تقصیر از کیست؟ شنیده ام می گویند تقصیر با همه ماست، اما به نظر من این گونه اظهارات، که در ظاهر عدالت را به طور مساوی تقسیم می کنند، فقط به این درد می خورند که مسئولیت مقصران واقعی را زیر چتر خیالی گناهی جمعی کم رنگ یا پنهان کنند. ان ها هستند که باید خجالت بکشند_نه از وضع این دنیا، از وضع زندگی.

از کتاب نوت بوک (ژوزه ساراماگو)