Printable View
سکون
همراهِ سکوتی تلخ
می فشارد رویاهای خمیده مرا
در میان حصار زمان خود.
و نفسم
زیر چکمه های قدرت
به شماره افتاده است.
و من در دهلیزهای ترس و وحشت و تاریکی
منقبض شده ام.
وشب یعنی کابوس بی انتها
و سکوت سارها
سرمشق شبانه من.
و زمان
در ثانیه های جسورِ ساعت دیواری
متوقف شده است.
امسال
خاک،مرثیه ای دوباره برای آینه سر خواهد داد...
مي دانم
رفته بودي تا بازنگردي وْ
با گذشت هر لحظه، هر دم
خاطراتمان بي رنگ تر مي شود
در خيال بي رحم تو!
تو كه از زنجیره و محبت مي گفتي
چگونه از شعر و پروانه گريختي؟
تو در جست و جوي نان بودي
نه عاشق بوي گندم!
تو رفتي
به دنبال شعلة گل هاي كاغذي وْ
گم شدي در هوايي بيگانه تر از من
و من
ماندم وْ
يأس ياس ها و بوي غريب پيراهن ات.
گم شدم
در بيراهه هاي دروغ تو
و غرق گشتم
ميان مرداب چشمهايت.
به باد سپرده بودم
به تو بگويد
اينجا چقدر دلتنگم!
چه یقین محکمی است
که همه ما رفتنی
هستیم
ولی چرا کسی این را
باور نمی کند
در ایستگاه باد
قلب قطار درختان
از تپش های تب آلوده
ایستاد
تو . . .
نیامده بودی
چه صحرایی است
صحرای تنهایی
و چه جشنی به پا داشته است
آنچه نیست
مي ترسم
از كابوس هاي شبانه و پاييز.
دستي بيرون مي آيد از تاريكي و
مي ربايد تن رنجور مرا!
مي برد آنجا كه خاك و زمين از هم جدايند و
آب و آتش يكي
در جمع من و تنهايي و اشك
سرشارم از وحشتي بي پايان
و سرم را
به تاريكي مي كوبم
و خودم را
ميان پنجره هاي بسته
فرياد
پس چرا مسافر ما از سفر
باز نمي گردد؟!
تنهایم کنار پنجره می آیم
نسیم تبسم تو جاریست
قاصدکها آمده اند
در رقص باد و یاد
سبز
سپید
سرخ...
و این آخرین قاصدک
چقدر شبیه لبخند خداحافظی توست!
****
می خوانمت
با هفت زبان
در اوج عشق و عاطفه ایستاده ای
سرشار از تکلم درخت و آفتاب
سرشار از تنفس آینه و عود
سرشار از بلوغ آسمان
و من هر چه می آیم
به انتهای خطوط دستان تو نمی رسم
می خواهم در بیرنگی گم شوم
****
نمی دانم
شابد به نسیمی که صبح گاه
در سایه روشن حسرت و لبخند
از کنار دستهایت عبور کرد
می اندیشی
و من به آن بادبادکی فکر می کنم
که در سپیده دم ستاره و اسپند
در نگاه زلال تو تخم گذاشت
و تو نم نم
در تنهایی و ماه
ناپدید شدی
و تنها رد پایت
در امتداد مسیرهای خیس بی پایان
جا ماند
****
جای تامل نیست
قاصدکها آمده اند
و تو در سرود خلسه و خاکستر
ناپیدا شده ای
و من به معراج نیلوفرانه تو می اندیشم
و به انتظار شب بوها
که در بهاری زرد
به شکوفه نشست
****
نمی دانم کدام پرنده
در نبض مدادهایت جاری بود
که هیچ کاغذی
در وسعت حجم آن نگنجید
راستی نگفتی کدام باد
بادبادکهایت را با خود برد
****
پنجره را می بندم
خانه در موسیقی لبخند تو گم می شود
و آفتابگردان نگاه تو
در آسمان هشتم
ناتمام ادامه دارد
و من
به یاد آن پرنده ای می افتم
که صبح
در متن بلوغ و آفتاب
ناپیدا گم شد
ناپیدا گم شد.
باز هم درسينه ام گُل كرده آهي، رهگذر
سوختم در آتش سردِ نگاهي، رهگذر
زير ِ مشتِ سرخ ِ پاييزان، منم آوار ِ زرد
در كوير ِ دل نمي رويد گياهي، رهگذر
شب، شبِ بوران و كوتاه است ديوار ِ اميد
نيست جز تيغ ِ برهنه سر پناهي، رهگذر
يك نفس با من بمان و يك هزاره غم بخوان
از كتابي آسماني در نگاهي، رهگذر
در دو سمت فاصله با طنز تلخي بين ما
بركه مي گويد غم ِ ماهي به ماهي، رهگذر
با دلِ غمديده ي من، فال حافظ مي زند
اين سَر ِ شوريده در اعماقِ چاهي، رهگذر
« راست مي گويي كه اين شب، حسرتي بي روزن است»
مانده يك ناهيد رؤيا تا پگاهي، رهگذر
كوله بارت را ببَر اين دردها، اين اشك ها
باز هم اينجا بيا، گاهي به گاهي، رهگذر
دیگر آن مجنون سابق نیستم
آن بیابان گرد عاشق نیستم
اینک از اهل نسیم و سایه ام
با تب صحرا موافق نیستم
با سلامی با خیالی دل خوشم
در تکاپوی حقایق نیستم
بس کنید اصرار را، بی فایده ست
من برای عشق لایق نیستم
مهدي اخوان ثالث > زمستان
گزارش
خدايا ! پر از کينه شد سينه ام
چو شب رنگ درد و دريغا گرفت
دل پاکروتر ز آيينه ام
دلم ديگر آن شعله ي شاد نيست
همه خشم و خون است و درد و دريغ
سرايي درين شهرک آباد نيست
خدايا ! زمين سرد و بي نور شد
بي آزرم شد ، عشق ازو دور شد
کهن گور شد ، مسخ شد ، کور شد
مگر پشت اين پرده ي آبگون
تو ننشسته اي بر سرير سپهر
به دست اندرت رشته ي چند و چون ؟شبي جبه ديگر کن و پوستين
فرود آي از آن بارگاه بلند
رها کرده ي خويشتن را ببين
زمين ديگر آن کودک پاک نيست
پر آلودگيهاست دامان وي
که خاکش به سر ، گرچه جز خاک نيست
گزارشگران تو گويا دگر
زبانشان فسرده ست ، يا روز و شب
دروغ و دروغ آورندت خبر
کسي ديگر اينجا تو را بنده نيست
درين کهنه محراب تاريک ، بس
فريبنده هست و پرستنده نيست
علي رفت ، زردشت فرمند خفت
شبان تو گم گشت ، و بوداي پاک
رخ اندر شب ني روانان نهفت
نمانده ست جز من کسي بر زمين
دگر ناکسانند و نامردمان
بلند آستان و پليد آستين
همه باغها پير و پژمرده اند
همه راهها مانده بي رهگذر
همه شمع و قنديلها مرده اند
تو گر مرده اي ، جانشين تو کيست ؟که پرسد ؟ که جويد ؟ که فرمان دهد ؟وگر زنده اي ، کاين پسنديده نيست
مگر صخره هاي سپهر بلندکه بودند روزي به فرمان تو
سر از امر و نهي تو پيچيده اند ؟مگر مهر و توفان و آب ، اي خدا
دگر نيست در پنجه ي پير تو ؟که گويي : بسوز ، و بروب ، و برآي
گذشت ، آي پير پريشان ! بس است
بميران ، که دونند ، و کمتر ز دون
بسوزان ، که پستند ، و ز آن سوي پست
يکي بشنو اين نعره ي خشم را
براي که بر پا نگه داشتي
زميني چنين بي حيا چشم را ؟گر اين بردباري براي من است
نخواهم من اين صبر و سنگ تو را
نبيني که ديگر نه جاي من است ؟ازين غرقه در ظلمت و گمرهي
ازين گوي سرگشته ي ناسپاس
چه ماده ست ؟ چه قرنهاي تهي ؟گران است اين بار بر دوش من
گران است ، کز پس شرم و شرف
بفرسود روح سيه پوش من
خدايا ! غم آلوده شد خانه ام
پر از خشم و خون است و درد و دريغ
دل خسته ي پير ديوانه ام