Printable View
با لاله كه گفت ...
از ديده بجاي اشك خون مي آيد دل خون شد و از ديده برون مي آيد
دل خون شد از اين غصه كه از قصه عشق مي ديد كه آهنگ فسون مي آيد
مي رفت و دو چشم انتظارم بر راه كان عمر كه رفت باز چون مي آيد
با لاله كه گفت حال مارا كه چنين دلسوخته و غرقه به خون مي آيد
كوتاه كن اين قصه جانسوز اي شمع كز صحبت تو بوي جنون مي آيد
دکتر علی شریعتی
1335/12/5
همه چيز در سکوت
رنگ تو را پيدا مي کند
انگار سکوت يعني تمام حرف هاي تو
نگاه کن......
سکوت کرده ام!
سراغم را نمي گيري ؟
یک طرف لیوان آبی واژگون
یک طرف قندان و قندش سرنگون
ریخته واریخته هر چیز ِ من
مانده چای و استکان بر میز من
آن طر ف تر هم کتابی بی نشان
آبِ گلدانم چکیده روی آن
همچنان غرقم میانِ فکر ِ خود
بی تفاوت می شوم با شعر ِ خود
می دَوم در کوچه های بی کسی
پشتِ سر، انبوهی از دلواپسی
زیر پاهایم زمین رنجیده شد
حزنِ تنهایی من پیچیده شد
رو به رویم انتظار، رو پنجره
امتدادِ بغض های حنجره
فکر من در سایۀ تاریکِ غم
بوی تندِ خاطره در پیچ و خم
خاطراتی تلخ، همچون زهر ِ مار
لیک صبرم هست، کوهی استوار
هر چه بادا باد، هر چه شد که شد
سر به روی میز، می پرسم ز خود
من چگونه صبر را دامن زدم
بر لبانم قفلی از آهن زدم
من چگونه صبر کردم این چنین
صبر بر بی رحمی های این زمین
هر چه دیدم، یا سرم آمد که هیچ
باز گفتم: صبر تا پایانِ پیچ
صبر می گوید که آخر آفرین
یا تو سنگی یا ز کوهی آهنین!
... چند روزيست....
هيچكس اشكي براي ما نريخت هركه باما بود از غمها گريخت
چندروزي هست حالم ديدنيست حال من از اين و ان پرسيدنيست
گاه بر روي زمين زل مي زنم گاه بر حافظ تفاءل مي زنم
حافظ ديوانه فالم را گرفت يك غزل امد كه حالم را گرفت:
(ما زياران چشم ياري داشتيم خود غلط بود انچه مي پنداشتيم)
من می‌روم، عزیز! فراموش کن مرا
چون دیگران، تو نیز، فراموش کن مرا
ازمن هر آن چه خاطره داری تو جمع کن
یک جا به آب ریز، فراموش کن مرا
جارو بکش به صحن دل و هر چه از من است
بنمای ریز ریز، فراموش کن مرا
بِکََّن به نوک چاقوی نفرت، تو اسم ِ من
ازپشت و روی میز، فراموش کن مرا
در مرگ من بنوش شرابی و هِی برقص
درحال جست و خیز، فراموش کن مرا
دیدم ای بس آفتابی راکو پیاپی در غروب افسردآفتاب بی غروب منای دریغا،در جنوب افسرد
و آفتاب خسته ی بیماراز غروب می وزیدپاییز بودعصر جمعه ی پاییزله له زنانعطش زدهآوارهباد هاریک تکه روزنامه ی چرب مچاله رادر انتهای کوچه ی بن بستبا خشم می جویدتا دور دید مناندوهبار غباری گسدر هم دویده بود
کنج قفس نشستم و در خلوت سکوتغمگین گریستماین درد می کشد که ندانم در این قفسپایبند کیستم؟خامش ز چیستم؟
در خلوت تنهايی ام
حضور مبهمت
مرهمی است بر درد های کهنه ی دلم.
بی تو ؛ شبهايم
بدون شبگرد عاشق ؛
مرگ بار ترين شب هاست.
عکس قشنگت روبروم
نگاه تو تو چشمام
قصه میگن چشمای تو
از عشقی بی سرانجام
از اون روزا تا این شبا....
انگار یه عمر گذشته
ببین که شیشه دلم
تو دسته تو شکسته
......
نگو نگو....تموم شده
گذشته ها گذشته...
این فاصله میون ما طلسم سر گذشته
بمون بمون که اشک غم
نشسته توی چشمام
نمی شنوی فریادمو که بی تو خیلی تنهام....
می خوام تو شبهای خودم خلوت کنم به یادت
تو شهر رویا گم بشم به یاد خاطراتت
تو نیستی و بدون تو فضای خونه سرده
بیا ای عشق خوب من دلم هواتو کرده...