Printable View
مردي براي بدرقه ات گريه مي کند
با يک عصا و عينک و باراني و کلاه
بعد از تو لحظه هاي من از جنس گريه اند
از جنس ياس هاي سپيد و رز سياه
عکسي به يادگار ببر از جواني ام
از يک بهار پرپر و از شاعري تباه
لب هاي من و جسم تو چيزي عجيب نيست
پروانه اي نشسته بر اندام يک گياه
هرگز فراموشت نخواهم کرد زیبا
حالا که دیگر بی تو سودن کار من نیست
با واژه هایم راحتم بگذار و بُگذر
شاعر شدن از تو سرودن کار من نیست
تو چشاش ديگه غم نیست ماهه اما مبهم نيست
عاشقا بياين ديگه زيبا مال مريم نیست
اون چشای روشن داشت اون يکی جز من داشت
من تو حسرت موندن اون خيال رفتن داشت
تو که شبات روز شدن و روزمو رنگ شب زدی
کاش لااقل بچه بودم با اون شبای معمولی
کاش جای موندن توی عشق ، تو مشق شب مونده بودم
تو مشکل سفیدی اون کاغذای معمولی
یک نفر داره میاد
زندگی رو میاره
تو اونی ، اون یک نفر
ای هم شب تن خسته
می تونی کلید باشی
واسه درای بسته
یک نفر یه روز میاد
از ایرج جنتی عطایی
در این دنیا که حتی ابر نمیگرید به حال من
همه گریزانند از من تو هم بگذر از این تنها
گره افتاده در کارم , به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرورفتن , چه راهی پیش رو دارم
ما به هم محتاجیم
مثل دیوونه به خواب
مثل گندم به زمین
مثل شوره زار به آب
ما به هم محتاجیم
مثل ما به آدما
مثل ماهیا به آب
مثل آدم به هوا
از ایرج جنتی عطایی
آسمون تو مرگ عشق تو یاخته هام نوشتی
این یه غمنامه تلخ که تو سر تا پام نوشتی
من به لحظه شکستن اگه نزدیک اگه دورم
از ترحم تو بیزار که خودم سنگ صبورم
من برام فرقي نداره كه تو باشي يا نباشي
خيلي وقته ديگه نيستي تو دلم جايي برات نيست
ديگه از صبر و تحمل تو دل من خبري نسيت
صحبت دشت و جنون و قصه دربه دري نيست
نفساي قيمتيمو زير پاهاي تو ريختم
پس كو اون هواي تازه بگو كه هيچ اثري نيست
تو شب گم می شدم
هم خونه خواب گل می دید
همسایه از خوشه ی خواب
سبد سبد خنده می چید
وقتی تو شب گم می شدم
ستاره شب شکن نبود
میون این شب زده ها
هیشکی به فکر من نبود
آواز خون کوچه ها
شعراشو از یاد برده بود
چراغا خوابیده بودن
شعله شونو باد برده بود
آخ اگه شب شیشه ای بود
پل به ستاره می زدم
شکست اینه ی شبو
نیزه ی خورشید می شدم
میان کاغذ از چیزی که خواندم
تنم لرزید،اشکی هم فشاندم
خدا می دانداما من چه دیدم
عذابی بدتر از آتش کشیدم
نوشته بود معشوقی به عاشق
برو! من از تو آخر دل بریدم
من دیوونه رو باش که نفهمیدم تو بی رحمی
تمام مشکلم اینه که حرفامو نمی فهمی
منو باش که نفهمیدم تو بی ذوقی بی احساسی
دروغ بود اینکه می گفتی تو هم محو گل یاسی
--------
فرانک
دیگه دوستم نداری؟
يادته .....
توي اون غروب پاييز
دستم انگشتر كردي
واي
واي كه چه آسان فراموش كردي
پس چرا ....
همون كلاغه
ميگفت ... !
ديشب زير بارون
انگشتر تو دست
يك نامحرم
نا محرم كه نه... يك فرشته كردي
پس ....
پس قول و قرارمون چي ميشه
تو ساحل !!
دستامون تو دست هم زير بارون چي ميشه
راست ميگفت قصه گو
من كجا
و
شما كجا
و
تقدير .... !!
انگار خوشبختي نمي خواد
من مزه اش بچشم
من می میرم برات
امضای نو مبارک
من نمی خوام تو ‹ویام سوار ابرا بشم
تو آرزوی کالم باز با تو تنها بشم
من نمی خوام که با شعر حرفمو گفته باشم
توی خیالم واسه تو شب یلدا باشم
می خوام برات بمیرم شاید که باور کنی
شاید با برق چشمات مرگو آسونتر کنی
------------
تو دوسش داری گل گلی؟
یا می برم یا باز هم نقش شکستی تلخ را
در خاطرات سرخ خود با رنج آذین می کنم
حالا نه تو مال منی نه خواستی سهمت شوم
این مشکل من بود و هست در عشق گلچین می کنم
کم کم ز یادم می روی این روزگار و رسم اوست
این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین می کنم
بسیار زیاد
من نباشم کی میاد انقدر برات دعا کنه ؟
هر چی برگردونی رو تو ، باز تو رو صدا کنه
کیه که بدونه دیشب با رقیبش بودی و
انقد عاشقت باشه ، بازم بهت نگاه کنه ؟
------------
فرانک سیا خوابیده؟
هر دم به بیرون خیره میگشتم
پاکیزه برف همچو کرکی نرم
آرام می بارید
بر نردبام کهنه چوبی
بر رشته سست طناب رخت
بر گیسوان کاجهای پیر
و فکر می کردم به فردا آه
فردا
حجم سفید لیز
با خش خش چادر مادربزرگ آغاز میشد
و با ظهور سایه مغشوش او در چارچوب در
که ناگهان خود را رها می کرد در احساس سرد نور
و طرح سرگردان پرواز کبوترها
در جامهای رنگی شیشه
فردا ...
گمونم اره
از بلندای نور شب جاریست
سقف خورشید بس که پایین است
باز فرهاد عاشقی دیگر
خفته در خواب ناز شیرین است
باز هم بابکی به بند اسیر
در اسارت به دست افشین است
خونِ منصورِ دیگری اینجا
ریخته، چون غروب رنگین است
تو پاییزی نکن صحن و سرا را
بیا از من بگیر این غصه ها را
به گوش من مخوان آهنگ رفتن
پرستویت منم ، آری منم من
...
نگاتون آخر منو کشت به هر کی که دیدید بگید
بذارید اسمم لااقل جز دیوونه ها باشه
دیوونه ای که واستون عمرشو ، جونشو گذاشت
تا که یه بار بهش بگید من می خوامت بیا باشه
هي مي گم جاي تو خالي
هي ميگم جاي تو خالي
تو شباي پر ستاره
دل من هواتو داره
ياد من مي مونه نيستي
بودنت خواب و خياله
روي بام خاطراتت من كبوتر شدم اما
با يه سنگ نفرت تو پريدم از بوم دنيا
حالا بعد رفتن تو من يه گوشه اي نشستم
هي مي گم كجايي اخر اخه من دل به كي بستم
من عشق را دیدم ـ
احساس را دیدم
و خودم را در آئینه تو!
چه پوچ بودم و زشت!
و تو را درآئینه خود!
چه سلیس بودی و روان
نفس کز گرمگاه سينه می آيد برون ابری شود تاريک
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت
نفس کاينست ، پس ديگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور يا نزديک.
عجب مشاعره خوبي ؛ هوس كردم منم خودم رو يك امتحاني كنم (( فعلا در حد همون هوس هست نترسيد دوستان ))
سوال :
اين اشعاري كه گفته ميشه ؛ مال شاعران اسم و رسم دار هست يا نه ؟؟
مشاعره در اين تاپيك چند نفري انجام ميشه ؟
سلام دوست خوبمنقل قول:
با اجازه سایه گلم
اولا که ما خوش حال می شیم دوستان جدید را ببینیم
دوما اینجا هدفمون ارائه شعرای قشنگ در غالب مشاعره است مهم نیست شاعر اسم و رسم دار باشه یا نه
شعری که دوست داریم و قشنگ هر چه قدر شد حتی یک شعر کامل ( لازم نیست تک بیت باشه ) را می ذاریم و سعی می کنیم تکراری نباشه
و سعی می کنیم شعرای همدیگر را هم بخونیم و احساسات همدیگر را هم درک کنیم و .....
و اگه پستهامون هم زمان شد نفر دوم پستشا اصلاح می کنه
و دست سایه گلم درد نکنه با این تاپیک و اگه ناقص و اشتباه گفتم امیدوارم زود بیاد توضیح درست تر و کامل تر بده
كامم از تلخي دهر چون زهر گشت
بانگ نوش شاد خواران یاد باد
من شعری که دوست دارم همین امضامه : آسمان آبی بود ... ماهی فکر کرد دریاست ... پرید ...
دردی است غیر مدرن کانرا دوا نباشد
پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن
Magmagf عزيز ممنون بابت جوابت
توجيه شدم ؛ ايشالا سايه هم بياد مشكل ها رو بگيره بعد اگر مشكلي نبود Turn On ميشم ايشالا
نقل قول:
نمی خوام از آسمون چیزی برات بیارم
عکستو رو قله ی هیمالیا بذارم
نمی خوام از پشت ابر ماهو واست بچینم
فقط تو خواب و رؤیا تو باشی در کنارم
می خوام برات بمیرم شاید که باور کنی
شاید با برق چشمات مرگو آسونتر کنی
یه عمریه با واژه هام به سوی تو پر می کشم
به پای انتظار تو چله نشین ترین منم
خسته از این حال و هوام یه عاشق سر پاپتی
واس وجود خواب زدهَ‌م شبیه کوک ساعتی
دلم از این فاصله ها بد جوری ترسیده عزیز
این آسمون واس سفر تو رو پسندیده عزیز
امیر عصر فاجعه! آخر کار ظلمتی
قله نشین من تویی همیشه در نهایتی
یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین میرسد
و باز میشود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنگ
از فروغ خرخ زاد
گر بدين سان زيست بايد پست
من چه بي شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوائي نياويزم
بر بلند كاج خشك كوچه بن بست
گر بدين سان زيست بايد پاك
من چه ناپاكم اگر ننشانم از ايمان خود، چون كوه
يادگاري جاودانه بر تراز بي بقاي خاك!
کاشکی اونم بدونه که خوبی بهت نیومده
این همه خوبی آخرش چی به سر من اومده
حالا که میری یه نظر پشت سر ت رو هم ببین
ببین که تنها نمی شم تنها تو باختی نازنین
همینقدرم که خواستمت از سرتم زیادی
فکر نکنی تو قلب من یه لحظه از تو یادیه
خیال نکن به یادتم بدون که مردی تو دلم
خودت می دونی جای عشق نفرت کاشتی تو دلم
--------
فرانک خانوم دلمو شیکستی
من ديگه تو رو نمي خوام من از عشقت توبه كردم
نه يه بار،دو بار و صد بار ،صد هزار مرتبه كردم
مث آزادي و زندون مث پرواز و قفس بود
همه رو با داشتن تو بدجوري تجربه كردم
خدا نکنه . چرا؟
ما در نبرد خصم ،
با دشنه ای نئین ،
پیکار کرده ایم.
ما را به کف ، جز این نی دشمن ستیز نه
و آن نیز ای دریغ
لبریز عقده های فرومانده در گلو ...
و قطره های اشکی که از فراق تو می چکد
روح عطشوار مرا سیراب می کند
اینک چه سخت
لبخند معصومانه ی تو
دستان اراده ی مرا تا اوج سقوط می کشاند
و چه بی رحم است
چشمان زیرک تو
در خواب های آشفته ی من
ای کاش بی دریغ بود روزگار در سخاوت خویش
تا ستارگان
آذین آسمان پیوند ما می شدند
ده دقیقه سکوت به احترام دوستان و نیکانم
غژ و غژ گهواره های کهنه و جرینگ جرینگ زنگوله ها
دوست خوب من
وقتی مادری بمیرد قسمتی از فرزندانش را با خود زیر گل خواهد برد
ما باید مادرانمان را دوست بداریم
وقتی اخم می کنند و بی دلیل وسایل خانه را به هم می ریزند
ما باید بدویم دستشان را بگیریم
تا مبادا که خدای نکرده تب کرده باشند
ماباید پدرانمان را دوست بداریم
برایشان دمپایی مرغوب بخریم
و وقتی دیدیم به نقطه ای خیره مانده اند برایشان یک استکان چای بریزیم
پدران ‚ پدران ‚ پدرانمان را
ما باید دوست بداریم
از حسین پناهی
من دیوانه دلم تنگ تو بود و دیدم
دل زیبای گلم ، قحط تبسم شده است
جرم من چیست ، بگو ، معجزه ی ماه بهشت
باز در ذهن قشنگت چه تجسم شده است
قهر کردی گل من ، چشم ، ولی حق با توست
هر زمان صحبتی از حق تقدم شده است
آخر شعر بیا لطف کن و زیبا شو
اسمت انگار میان غضبت گم شده است
تو كه شبات روز شدن و روزمو رنگ شب زدي
كاش لااقل بچه بودم با اون شباي معمولي
كاش جاي موندن توي عشق ، تو مشق شب مونده بودم
تو مشكل سفيدي اون كاغذاي معمولي
ما بدجوري بهم زديم حسرت به دل موندم هنوز
بيرون بريم با هم يه روز ، حتي يه جاي معمولي
راستش مي خواستم اولاش نقشي واست بازيكنم
نقش يه دختر خوش بي اعتناي معمولي