اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

همه رفتند کسي دور و برم نيست
چنين بي کس شدن درباورم نيست
اگر اين آخراي عاقبت بود
که جز افسوس هوايي در سرم نيست
همهرفتند کسي با ما نموندش
کسي خط دل ما رو نخوندش
همه رفتند ولي اين دل ما را
همون که فکر نميکرديم سوزوندش
عجب بالا و پايين داره دنيا
عجب اينروزگار دلسرده با ما
يه روز دور و برم صد تا رفيق بود
...منو امروز ببينتنهاي تنها
..........تنهاي تنها
تنهاي تنها..........
......تنهايتنها

غم به دل، شور به سر، سلسله برپا دارم
به تماشاي من آييد! تماشا دارم

دل بي‌درد ندارد خبر از درد دلم
ناله‌ام، در دل دل‌سوختگان جا دارم

هركسي چنگ به دامان نگاري زد و من
به كف از شور جنون دامن صحرا دارم

سر ديوانه‌ي ما را به كلوخي ننواخت
گله از طفل تهي‌كيسه‌ي دنيا دارم

دلستاني كه به يك بوسه ستاند جاني
كو در اين شهر، كه امشب سر سودا دارم

صحبت از حلقه‌ي گيسويي و ماه رويي است
تو چه داني كه چه شب ها، چه سحرها دارم

در سر كوچه‌ي زلف تو اگر دست دهد
شكوه‌ها از دل شوريده‌ي شيدا دارم

شستشو مي‌كنم از اشك به ميخانه پناه
شيشه‌ها در بغل از گريه‌ي مينا دارم

"بيكرانه
در انتهاي هر سفر
در آيينه
دار و ندار خويش را مرور مي كنم
اين خاك تيره اين زمين
پايوش پاي خسته ام
اين سقف كوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خداي دل
در آخرين سفر
در آيينه به حز دو بيكرانه كران
به جز زمين و آسمان
چيزي نمانده است
گم گشته ام، كجا
نديده اي مرا ؟"

مرحوم حسین پناهی

عابر از کنار پنجره خانه گذشت

گوش از شنیدن ماند

و چشم از دیدن مرد

پنجره فریاد زد

او نیست…نیست…نیست

شب چه خسته است

من چه خسته ام

آه ای ستاره های شب

خوابتان حرام باد…


احمد آزمون

نمیتــونم ببخشمــت ، دور شــو بـــــرو نبینمـــت


تیـــکه ای بـــودی از دلــم ، گندیــدی و بریدمت


هـــزارویک رنگی بدون دروغ و نیرنگی بدون


واسـه دل عاشــق مــــن بدنامــی وننـــگی بدون


یادت میـــاد گفتـــم بهت اگه نمیشــی مرحــــــمم


تــوروخـــدا زخـــمم نشـو که تیـکه پارس بدنــم


تو عیــن نا باوریــام تـــوهم شـــدی یه زخـم نـو


هیچ نمیخــوام مثل تـو شــم از جلوی چشـام برو

چشیدن مرگ

گواراست

آنگاه که زندگی

تلخ است

دنیا غم انگیز است . . . واقعاً غم انگیز است

چرا آنچه با شکوه است

غم انگیز است

چرا آنچه زیباست

غم انگیز است

چرا آنچه عمیق است

غم انگیز است

چقدر خسته ام از این دقیقه های پاپتی
از امتداد خسته ی کلاف بی عدالتی

بهار می شود و ما دوباره سبز می شویم
تمام می شود تمام فصل بی عدالتی

چقدر سرسپرده ی دروغ دلقکان شدن
چقدر خام عشوه ی عروسکان ساعتی

همیشه صفر سهم ما و بیست سهم دیگران
به جُرم دست و پا زدن در این کلاس لعنتی

کلاغ پَر، پرنده پَر، فرشته پَر، ستاره پَر
از این زمین یخ زده، از این هوای لعنتی

من دست شُسته ام ز غرورم برای تو
افتاده ام چو قطره ی شبنم به پای تو

ای نارفيق و از همه من غريبه تر
با من بمان: غريبه ی درد آشنای تو

زين روزهای خسته ملولم، بيا ببين
اين دل چگونه مي شکند زير ِ پای تو

گفتی تو هم شکسته دلت، مثل من، ولی
باور نمي کند دلم، اين ادعای تو

گفتی صبور باش، صبورم، ولی، چه سود
عمری منم و حسرت يک دم وفای تو

مي بخشمت، برو، به دلم پُشت کن، برو
بخشيد دل تو را، بگذشت از خطای تو

يک روز می رسد که ببينی ميان ما
يک فاصله است و چشم تری از جفای تو

من مي روم شبی و تو می مانی و همين
مُشتی غزل و روح من آن شب رهای تو

شايد دوباره تر شود اين گونه ها ز اشک
از حسرتِ تو، بغض تو، شايد جفای تو

يک شب به عشق مي رسد آخر دلت، ولی
آن شب هنوز مي تپد اين دل برای تو؟