اشعـار عاشقـانـه

چرخش تند لاستیک های ماشین
تو را به جلو می راند
گام های سست راه
من را به عقب.
جاده از همان جایی تمام شد
که ستاره آغازش را نشان کرده بود.
شبهایی که دست به ماه
لب به تب
واژه به هذیان کشیده بودند
طلوع می کنند
سپیده که سر بزند
من آغاز می شوم
تو به پایان می رسی

گل های مریم را در آب انداخته ام
کنار عکست عود روشن کرده ام
ته سیگار های سوخته را دور ریخته ام
پرنیان دیدار پوشیده ام و منتظر...
گویی صدای پای کسی پشت دیوارها
مرا نوید رسیدنت می دهد.
بیا دارم سازم را کوک می کنم
می خواهم ترانه ی قدم هایت را امشب بنوازم.

پائيز

از چه ره ي طبيعت افسونكار
بر بسته ام دو چشم پر از غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم را
اين جلوه هاي حسرت و ماتم را

پائيز،اي مسافر خاك آلود

در دامن تچه چيز نهان داري
جز برگ هاي مرده و خشكيده
ديگر چه ثروتي به جهان داري

جز غم چه ميدهد به دل شاعر
سنگين،غروب تيره و خاموشت؟
جز سردي و ملال چه چه ميبخشد
بر جان درد مند آغوشت؟

در دامن سكوت غم افزايت
اندوه خفته ميدهد آزارم
آن آرزوي گمشده مي رقصد
در پرده هاي مبهم پندارم

پائيز،اي سرود خيال انگيز
پائيز،اي ترانه ي محنت بار
پائيز،اي تبسم افسرده
بر چه رهي طبيعت افسونكار

فروغ فرخ زاد

از بی حوصلگی هایی که تا من است
و غرور سنگینی که من!
به سجود جاده های نا بهنگامی
وشعرهایی که شب و روزم
شب و روزم..

این راه را آمده یا نیامده به انتها رسیده ام
کنار شب کلاه مرد خسته ای که نای سفر نداشت
و دهان گناه آلودی که در رویاهای من خمیازه می کشید
شاید این تقدیر دور
به برودت تنهایی جاده می رسد
بی من از تو
یا بی تو از من
هرجای این زمین یائسه
ایمان دارم به باران که نهال فردا را کف دستهایم خواهد کاشت.

چه این قصه را دوباره بخوانی
چه از دل من بروی
آخر شعر من به جنگل های شمال می رسد...

خراش می زنند این خط های خط خطی
لبخند دخترکی را که باد برد
باغی که سهم خود را از پاییز گرفت
و سردی نفس ها
یعنی همیشه زمستان!
اگر باد از جانب موافق وزید
شعر دیگرم را به تو تقدیم خواهم کرد...
و امروز تمام بادهای جهان موافق قدم های ما می وزند
تمام شعرهایم برای تو
از امروز تا همیشه

گوشی را بردار
دارد دلم زنگ می‌زند
از آهن نیست اما
در هوای تو
خیس از بارانی که می‌دانی از آسمان ِ کجا باریده ‌است
دارد زنگ می‌زند
گوش کن
چگونه از همیشه بلندتر
مانند طنینِ یک فریاد
صدای زنگ پیچیده در اتاقت
دلم دارد زنگ می‌زند
گوشی را بردار...

اگر سكوت ِ اين گستره ي بي ستاره مجالي دهد،
مي خواهم بگويم : سلام!
اگر دلواپسي ِ آن همه ترانه ي بي تعبير مهلتي دهد،
مي خواهم از بي پناهي ِ پروانه ها برايت بگويم!
از كوچه هاي بي چراغ!
از اين حصار ِ هر ور ِ ديوار!
از اين ترانه ي تار...
مدتي بود كه دست و دلم به تدارك ِ ترانه نمي رفت!
كم كم اين حكايت ِ ديده و دل،
كه ورد ِ زبان ِ كوچه نشينان است،
باورم شده بود!
باورم شده بود،
كه ديگر صداي تو را در سكوت ِ تنهايي نخواهم شنيد!
راستي در اين هفته هاي بي ترانه كجا بودي؟
كجا بودي كه صداي من و اين دفتر ِ سفيد،
به گوشت نمي رسيد؟
تمام دامنه ي دريا را گشتم تا پيدايت كردم!
آخر اين رسم و روال ِ رفاقت است،
كه دي نيمه راه ِ رؤيا رهايم كني؟
مي دانم!
تمام اهالي اين حوالي گهگاه عاشق مي شوند!
اما شمار ِ آنهايي كه عاشق مي مانند،
از انگشتان ِ دستم بيشتر نيست!
يكيشان همان شاعري كه گمان مي كرد،
در دوردست ِ دريا اميدي نيست!
مي ترسيدم - خداي نكرده ! -
آنقدر در غربت ِ گريه هايم بماني،
تا از سكوي سرودن ِ تصويرت سقوط كنم!

يك شب نشان خانه ي ما را به ياد آر
شيرين ترين ترانه ي ما را به ياد آر

محنت كش زمانه شدم آشناي عشق
فرياد عاشقانه ي ما را به ياد آر

در كوچه هاي شهر طنين صداي ماست
گلبانگ صادقانه ي ما را به ياد آر

هر دم به ياد تو دل ما را بهانه اي ست
گلواژه ي بهانه ي ما را به ياد آر

يك لحضه اين زمانه به كامم نبوده است
كج بودن زمانه ي ما را به ياد آر

در آسمان بختِ من يك ستاره نيست
يك شب نشان خانه ي ما را به ياد آر

بفرست به هر جا که دلت خواست - نشانی- هستم

تا لمس کند خط به خطِ متن ِ شما را دستم

از آلبوم ِ ماه دو تا تمبر بزن، پُستش کُن

تا آدرس ِ گوشه ی مَتنت بشود پیوستم

در ميانه‌ي اين متن

هر غروب

رهگذراني تشنه بي اجازه‌ي پاسبانها

به فردا مي انديشند

در ميانه‌ي اين متن

عطر ليمو و الوند جاريست

و چشماني که زندگي در آن روييده‌است و

تو سبز شده‌اي !

حالا اين متن تابلو ندارد و

مانتو نمي پوشد و

چوپي به دست

ساده‌تر از نگاه گنجشک هاي سيم زمستان

در کنار باران و ليمو و الوند

جاري ات مي کند

{ اين متن را هيچ معلمي نمره نمي دهد }

در کنار زندگي کمي الوند لازم است !