شعر گمنام

تا شهاب باران را تماشا کنی ، پرده ها را کشیده ایی

ابروان پیوندی ات معماران را شگفت زده کرده

خرمن موهایت محصول کشاورزان را به باد داده

چشم هایت شاعران را به کوچه کشانده

شهر در وضعیت رنگ لبان توست !

*

هوا ابری ست و بی حوصله ،زیر لب ترانه خوانده ایی .

گوش ها پر از صدات شده

پای پنجره

تظاهرات شده .

شب را به نوشتن از تو سحر مي‌کنم
و روز را به پاک کردن يک يک واژه‌ها.!..
چرا که چشمان تو
به دو قطب‌نما مي‌مانند!!!
.. که هماره سمت درياهاي جدايي را نشان مي‌دهند.!..

تازگی ها نه نگاهت به ما می رسد نه نوازشت

از بس که لی لی

به لالایت گذاشته ام

بوی رفتن گرفته ای

هر چند

در کتاب ها ی روانشناسی خوانده ام

تو را همین جوری که هستی آفریده اند !

نمی توانم فراموشت کنم
غمت اجازه ی فراموشی نمی دهد!

چه کنم با دلتنگیت؟
چه کنم با فراموشیت؟

به زندانِ دل
به ملاقاتِ نیا
دوست دارم تنها بمانم
تا ازادیم.

دلم دیگر طاقت غم ندارد
دستانم تاب نوشتن ندارد


چه کنم با غم تنهایی
که دیگر دل توان غم ندارد

باز فردا جو شبح از خانه بیرون میروم

باز هم گم میشوم در غربت پیراهنم
از تکاپو خسته همراه عصائی
بی رمق شب به منزل میبرم نقش تنم
شب نشسته همچو آواری بروی شانه ام
رنگ گیسوی تو دارد روز های روشنم
گر زمن ای بی نشان
روزی نشانی خواستی
هر کجا یک مرد یک دل تنگ را دیدی آن منم.....

خوشبختي را
ديروز به حراج گذاشتند.

حيف...
من زاده ي امروزم.

خدايا!
جهنمت فرداست،
پس چرا امروز مي سوزم؟

فردا که شب شود

حتما ستاره ها

چشمک زنند و باز

یاد دو چشم تو

اید به یاد من

اما کجا و کی

چشم ستاره ها

چون چشم ناز تو

جان می دهد به من ؟

قلب ها تپيد
اشك ها چكيد

چه سنگ ها كه آب نشد
چه دلها كه از فشار هجرت نسوخت
و چه پيوندهاي گرم
كه محبت به هم ندوخت

چه لب ها كه نشكفت
تا بنالد، بگريد
از رقص بد سيماي فراق

چه لب ها كه نسوخت
از هرم خواهش

و باران آغاز كار شد
تا برويد گل اطمينان و باران آغاز كار شد
تا برويد گل اطمينان, گل خواهش, گل عشق
و سرانجام گل پيوند
و چه پيوند هاي گرم كه به هم ندوخت اين گلزار

آسمان ابري شد
بوي رعد پيچيد
اما بازهم گل شكفت

ديوها همچنان بودند
و تو نمي داني آنچه با گلزار شد
پيكار نا برابري بود
آتش افكار بود كه مي باريد
اما هنوز هم مي رقصيد گلزار
و همچنان قصه ديو و گل باقي است …

خورشيد در افق روئيد
بوي نور وجودم را پر كرد
و مرداب چشمانم لرزيد.

چه تيرگي ها بر من گذشته بود.
چه بيداري ها ديدم
در دل تيرگي.
تار و پود وجودم
پر بود از بوي آن بيداري ها.

زميرم آلوده بود به تاريكي
دريغ از قطره اي نور

ريشه در رگهايم داشت
نيلوفر وجودم را
آويزگاهي نبود
مگر گلبرگ دستانش.
ريشه ام را بستري نبود
مگر باغ وجودش
تا مرا چنين آويزگاهي بود و بستري
روئيدم.

خورشيد وجودش
مرا فرا مي خواند
و من رودي شدم جاري
در بستر خورشيد
رود را پاياني نبود
مگر درياي گرم آغوشش.

ستاره هاي چشم دريده

از پشت بام آسمان

مي نگرند با رنگهايي پريده.

هنوز بوي اميد مي طراويد

نسيم زمان مي وزيد

و از طاق آسمان

مي ريخت ستاره.

روح گريخته بود از وجودشان

و ماه مي گريست

هالي چه بي جان

در بي كران ها گام برمي داشت

خون به رگها نداشت

اما هنوز ايثار مي كرد.

پروين همچنان مي سوخت.

دب اكبر

پدري مي كرد اصغر را

و من آموختم

درس ايثار، درس گذشت را

چه زيبا رفتند

ياران خورشيد

و ماه همچنان مي سوخت

تا مرگ آسمان...

ديرگاهي بود

كه شيشه سكوتم را

سنگ هيچ عاشقي

نشكسته بود.

تپش ها

همچنان تكنواز كنسرت بي پايان عمر بودند.

مرداب وجودم را

تنها ربوي اين امواج

به تكاپو واميداشت

تصوير وجودم بر ديوار سياه روزگار

همچنان تاريك بود

ناگهان وجودي بر من وزيد

تصوير تاريكم جان گرفت

و مرداب وجودم

بوي هم آغوشي

نسيم عشق ديگر نبود آن

طوفان بود

مرا تا مرز عاشقي با خود برد

مرز را شكستم

و تا بي كرانش وزيدم

خستگي را با من كاري نبود

فقط تشنه بودم.

هر جرعه عشق

قطره اي بود در صحراي وجودم

و اين من بودم و بي كران عشق…

باران که باشد

تو هم که باشی

بی چتر

زیر چتر خدا

من کم می آیم !

حس می کنی ...؟

دعا دعا می کنم پیدا شوی

عاقبت

دستانم در آسمان حل می شود

من هنوز هم خرافه نمی پرستم

من هنوز هم کافرم

اما

باور کن دعا

آخرین راه چاره بود

دست رد به سینه ام نزن

خواب می بینم خدا هست

شنیده ام خواب زن چپ است

با چنین حالی

طبیعی ست که

آمادگی آمدنت را ندارم !

شبانه که ره به هوای بستر من می گشايی

تو را و روياهايت را با هم قاب می کنم

تا شايد روزی که خواب از سرم می پرد

نقاشی ات کنم . . .

کاش نبودم
یا کاش نمی آمدم
یا کاش نمی شد
یا کاش نمی کردم
یا کاش ، یا کاش
....
مجرمم یا ناشکر؟
و شاید هم کاش .... !

وقتی که تو نیستی
با سبد سبد دلتنگی چه کنم؟
انگار با نبودنت
نام رنگ می بازد
دیگر نمی خواهم کسی را صدا بزنم ...

پرستوی کوچک پرنده نبود!

پرستوی کوچک دلش گرفته بود.

پرستوی کوچک باید پرواز میکرد.

پرستوی کوچک باید پرنده می شد.

قصه پرستوی کوچک باید تمام می شد.

برخلاف آنچه تصور می کنند
هیچ تغییری رخ نداده است
چشمهای من هنوز چیز دیگری می بینند
و تغییری در جهت باد احساس نکرده ام
نه!
هیچ چیز تازه ای نیست
ولی همه احساسش می کنند
و من احساسش نمی کنم!
چیز عجیبی نیست!
دلیلش را هم مدتهاست که دانسته ام:
"آری
تصوری که از دنیا داشتم تغییر کرده است
این تصور همه چیز است
و وقتی تغییر کند
دنیا نیز
عوض خواهد شد!"

گفته بودي

دلتنگي هايم را

با قاصدک ها قسمت کنم

تا به گوش تو برسانند.

مي گفتي قاصدکها

گوش شنوا دارند

غم هايت را

در گوششان زمزمه کن

و به باد بسپار.

من اکنون

صاحب دشتي قاصدکم.

اما

مگر تو نمي دانستي

قاصدکهاي خيس از اشک

مي ميرند؟

خسته از هياهوي خيابان

به پس كوچه‎هاي گيسوي تو مي‎گريزم

پس كو

پس كوچه‎هايي كه انگشتانم در آن مي‎دويد؟

مي‎آيم

و خستگي‎ام را دم در درمي‎آورم

مي‎آيم

تا ترا ـ نه!

ترانه را تكرار كنم

تا تو

مرا ـ نه!

مراسم ديدار را به ياد آوري

لبخندي بزن

خيلي وقت است كه شعر نديده‎ام

مي كشم نقش دردي پنهان
به بي رنگي هوا
به سردي يخ
با قلب و چشماني تاريك و تهي

مي كشم نقش دردي پنهان
كز وجودش يادگار ماند
آن روزگار بي درمان

سايه هر نقش بود كه بر وجودم مي لغزيد
و شمع وجودم مي سوخت
تا كتيبه درد همچنان خوانا باشد
ديگر سنگي نبود
تا بوم نقاشي هاي من باشد,
و من كوه به كوه گشتم
اما چه بيهوده

چشمي نبود كه آنها را بنگرد
و دلي كه بوي آنها را حس كند,
آري, چه غريبانه دردي است.

به زمين مي گويم
از تنهاترين ياسي
كه در تنهاترين شب رويا
در قلب من مي روئيد

به زمين مي گويم
از سنگين تريت خوابي
كه در كامش لغزيد
و روياي زندگي آغاز شد

از وزش زمان كه بگذريم
آرزوهاي ماست
كه زندگي را
با دستاني پينه بسته به دوش دارد

به زمين مي گويم
كه نمي شنود و چون شب هاي من
در بي كران سكوت است

جويبار محبت خشكيد
و در كنارش
گل آرزويم پژمرد

نه پروازي, نه تابشي, نه وزشي
من بودم و نيستي
و مرگ متولد شد

به زمين مي گويم
از مرگ مسرورترين سرو زمين
كه از پژمردگي ياسش
درخت نيستي
مرگ را ميوه داد
و او نيز سرانجام با من گريست

نفسهام را می میرم


نفسهام را می میرانم


در تو


که اکسیژن خالصی


و


محض


بودنی از این گونه محض


که من در آن غسل می کنم


و چرک بودنم را


ذره


ذره


پاک می کنم


و دم به دم


دمهام


ذوب می شود


در مسیری از خاطره نگاه تو


که روزی چشمان مرا ذوب کرد


آنچنان که از گونه ام ستاره چید


« مائده آسمانی من ».

فكر مي كنم,
فكر مي كنم
و فكر مي كنم.
به او فكر مي كنم,
به آنچه كه با او و درون اوست.
فکر مي كنم,
فكر مي كنم كه چرا اين چنين در افكارم لانه كرده,
فكر مي كنم كه چرا مجنونانه دوستش دارم.
در پس تمام اين افكار فقط يك چيز پنهان است,
ناجي من اوست.
او كه كوه سرد و يخ زده وجودم را
با گرماي حضورش
به سرزميني زيبا مبدل ساخت.
سرزميني كه در آن گل هاي رنگارنگ عشق
هر لحظه بيش از پيش روئيد,
تا جايي كه خارهاي نفرت و تنهايي
از عطر خوش آن ها آب شد.
حالا اين وجود اوست
كه آرام و زيبا
بر اندام بهشتي اين سرزمين مي بارد
تا هميشه تازه باشد
و پرتو گرمابخش حضورش
گونه هاي سرخ گلهاي عشق را
سرخ تر مي كند.
پس بر اين دل ببار
و بتاب
كه نياز اين سبزي و طراوت
تويي

گاه كه تنها مي شوم
نمي دانم چرا
با خود مي انديشم
كه ازين پس
ديگر تنها نخواهم ماند.

آن شب که تو رفتي برف مي باريد

ستاره خاموش بود و دفترشعرم تاريک

قلم از درد نگاهم لرزيد

برگ کاهي دفتر

اشک سردم را به آغوش کشيد

دلم فرياد مي خواهد

غم ورق ورق قافيه مي سازد

کوله بار احساسم

بر دوش غزل لانه مي سازد

بيچاره دلم

در انتظار آمدن ستاره ترانه مي سازد

شعرم خاکستر روياست

روياي ستاره که در آسمان بيگانه مي تازد

آسمان من تنهاست

و ديگر باران

بر سقف کپک زده تنهايي ام

آرام دانه نمي سازد.

يادم آيد روزي که به سردي امروز نبود

تو زمن خواستي:

عشق آواز کن

محبت ساز کن

زندگي بسراي

نقش عاشقي آغاز کن

و من

خواندم هجاي عاشقي در گام محبت

نقش زدم رنگ محبت در بوم زندگي

سرودم شور زندگي در فصل فصل خزان

تنهايم در ابتداي آغازي که انتهايي برآن نبود

تارهاي سازم

در خستگي هجرانت ازهم گسست

آبي تابلوي رازم

برجنون خاکستري احساس، چشم بست

قافيه شعر نيازم

در ويرانه روح ترک خورده، به انزوا نشست

صبوري! به فرياد دلم رس

آتش حسرت بر نابودي وجودم دل بست

دوست دارم غم را با تو سر کنم


دفتری از اشک چشمت پر کنم

نام ان دفتر کنم دیوان عشق

عشق را عنوان ان دفتر کنم

به آسمانی که برایم تنها زمینه ای تاریک و سیاه است مینگرم

سپس تاملی در زندگی که غوطه ور در مه تنفر است

و در آخر تو را خیال می کنم عزیزم که آیا به راستی عاشقت شده ام؟!

آری عاشق چشمانت که در آنها سایه های نیستی و هلاکت موج میزند

عاشق سخن های رمانتیک تو که شعله های تنفرم را در وجودم بر افروخته می کنند

عاشق لبانت که شهوت خفته ام را بیدار میکنند

آری من عاشقم

عاشق دیدن و ریختن خون بی ارزشت

عاشق از میان رفتنت در جلوی چشمان خسته ام

عاشق ناله هایت به خاطر دردهایی که در قلبت هک کرده ام

عاشق له کردن غرورت

عاشق اشک های التماست بروی زمین

واقعا که عشق چه زیباست.

من معنای عشق واقعی را دریافتم

عشقی تاریک و سیاه که در آسمان آن فقط کلاغ های کینه پر میزنند

عجب بزمی به پا شد در دو عالم....به پا بزم عزا شد در دو عالم
دلم ذکر حسن با غم گرفته....برای مصطفی ماتم گرفته
خدایا زهر غم با او چها کرد....که خون جان و دل خیر النسا کرد
کدامین درد در قلب حسن بود...که در دوران عمرش گریه ها کرد
غم بی مهری همسر زیاد است...چه ظلمی بر امام مجتبی کرد
ولی بالاترین غم بین کوچه است...در و دیوار با زهرا جفا کرد
خدایا شد حسن مظلوم عالم...شهید کینه و مغموم عالم
کنم گریه شب و روز از برایش...تمام عالم امکان فدایش
خدایا این دلم کن جایگاهش...نما زایر مرا بر بارگاهش
به عشق مجتبی هر دم اسیرم...الهی بهر غمهایش بمیرم
بیا زهرا نظاره کن حسن را....که سوزانده ز داغش قلب من را
خدایا کاش زهرش خورده بودم...به جای دلبرم من مرده بودم
هزاران جان چه باشد بهر مولا...که بی ارزش بود در راه زهرا
بیا مهدی بیا دردم دوا کن....مرا بهر امام خود فدا کن

"علی غروبی"

مهدیا ماه صفر هم شد تمام....دل شده عاشق به رویت والسلام
دل شده شیدای تو در این دو ماه....نیست بهر من به جز کوی تو راه
بعد از این هم تو رها دل را مکن....عاشقت را بی کس و تنها مکن
میهمان بودم بسی در کوی تو....دل شده عاشق به خلق و خوی تو
وه چه شیرین بودی ایام غمت...می گرفتم در وجودم ماتمت
عادتم دادی گدایی از درت....کرده احسان بر دل من مادرت
یاد این ایام شیرینی که رفت...لحظه ای با یار بودیم و برفت
لحظه های با تو بودن هم گذشت...حیف ان ایام ذکر و غم گذشت
درک من کم بود و دستم خالی است...حس دوری ات عجب بد حالی است
یک کلامی حرفی ای محبوب من....کن نصیحت عاقبت ای خوب من
میروم می بینی اقا از برت...میخری من را شبیه نوکرت
پای رفتن را ندارد این دلم...روشن است از نور مهرت محفلم
جز تو ای مولا ندارم دلبری...من غلامم تو ز دنیا بهتری
نیست من را جز تو اقا مشتری....هرچه باشم تو مرا هم میخری
بی تو ای محبوب من سخت است سخت....با تو بودن ماه من بخت است بخت
دل ندارد تاب این ختم کلام....با تو باشم هر کجا خیر الانام
صفحه ی دل روبه رویت باز شد....باز با تو عاشقی اغاز شد
"علی غروبی"

یا علی حب تو تنها مایه ام
مهر تو شد بهترین سرمایه ام
یا علی عشق من و دینم تویی
در دو عالم مهر و ایینم تویی
یا علی سرّ درون جان من
با علی اسایش ارکان من
یا علی ای بهترین اسم زمان
لحظه ای مولا مرا از دل بخوان
یا علی نقش تو روی سینه ام
بهر کویت عاشقی دیرینه ام
عشق تو باشد برایم افتخار
دوستت دارم امیر ذوالفقار
خوانده ام قران اگر با یاد توست
در درون سینه ام فریاد توست
یا علی نامت مرام زندگی
با ولایت می نمایم بندگی
با تو شد معنای عشق عالمین
اول عشق دلم نام حسین
یا علی مرتضی دیوانه ام
من به دور خانه ات پروانه ام
ای که مستی از می ناب علی
دل نما بهر ولایش منجلی
یا علی زیباترین نام خداست
در دو دستش بهترین جام خداست
با علی باش و خدایی باش و شور
تا بلا گردد ز دامان تو دور
یا علی من را زکوی خود مران
همچو قنبر این غلامت را بخوان
می شود ایا صدایت بشنوم
نغمه های دلربایت بشنوم
زندگی با تو چه شیرین می شود
خوشه هایم با تو پروین می شود
"غروبی"

تازگيها آفتاب از خود جوابش كرده است
همنشين سايه هاي اضطرابش كرده است



در دلِ يك صفحه هم حرفش نمي گنجد ،ولي
انتشارات دل مردم كتابش كرده است
.
حال و روزش پيش از اين،باور كنيدآباد بود
غير عادي بودن دنيا خرابش كرده است.



اختيار دل كه نيست اينبار هم ققنوس عشق
بي خيال شعله هاي التهابش كرده است
.
ماهي روحم به اقيانوس هم راضي نبود؛
طفلكي لالايي اين بركه خوابش كرده است
.
طفلكي يك لحظه غفلت كرد،
عاشق شد...
و بعــد
تازه فهميدم كسي آدم حسابش كرده است!!!

برای من دست تکان می دهد

از پشت شیشه ماشین ، کودک

و من برای او

با دست بوسه ای می فرستم .

این صحنه را به خاطر بسپارید

چون ممکن است بعدها

در شعر شاعر دیگری

عین همین تصویر را

- با فعل ماضی و تغییر منظر راوی –

دوباره بخوانید .

حافظ موسوی



( البته نمی دونم اقای موسوی را باید گمنام حساب کرد یا نه اما شعرش خیلی خیلی قشنگه به نظرم)

تو

سیگاری نیستی

که طول یک خیابان تاریک را روشن می کند

تو بوسه ای نیستی

که از لبهایت ...

برمی داری

مرا به کودکی های دورم می بری

به دوری های کودکی ام از تو

من

نیامده ام که از این خیابان بگذرم

و برای دلخوشی کسی

شاد باشم

گریه کنم

و یا گلی را به اتفاق اسم تو

دوست بدارم

من این خیابان را زیسته ام

گریسته ام

و در آن خواهم مرد

دلتنگم

نه آنقدر که بوسه ای مرا آغاز کند

دلتنگم

آنقدر که با دل تنگم

به نقطه آخر این خط فکر می کنم

این خط که به هیچ کسی نمی رسد

حیف فردا که تموم کوچه ها و باغ ها سبزن
یه عالم پرنده اینجا از غم و غصه بلرزن
چه قدر خوبه دوباره روزای اخر اسفند
روی هر لبی بشونیم دو سه تا غنچه ی لبخند
دوباره بهار میاد و بازم اون حرف همیشه
(( اگه دل خوشی نباشه هیچ کجا بهار نمیشه ))
روزای اخر اسفند همه جا صحبت عید
خوش به حال اون دلی که پیش گلها رو سفید
سر زمینمون اگر چه پر ادمای تنهاست
اما خونه ی قشنگ بهترین دلها ی دنیاست
خونه ی گل های نازی
که دست همو می گیرن
خونه ی شکوفه هایی که برای هم میمیرن
اینجا ادما اگر چه فکر لحظه های تازن
دلشون می خواد برای همه تازگی بسازن

آرزوی من این است که دو روز طولانی
در کنار تو باشم فارغ از پشیمانی
آرزوی من این است یا شوی فراموشم
یا که مثل غم هر شب گیرمت در آغوشم
آرزوی من است که تو مثل سایه
سرپناه من باشی لحظه تر گریه
آرزوی من این است نرم و عاشق و ساده
همسفر شوی با من در سکوت یک جاده
آرزوی من این است زیر سقف این دنیا
من برای تو باشم تو برای من تنها
آرزوی من این است ............آرزوی من این است ............

اخرهاي فصل پاييز يه درخت پير و تنها
تنها برگي روي شاخش مونده بود ميون برگ ها
يه شبي درخت به برگ گفت کاش بموني درکنارم
آخه من ميون برگها فقط تنها تو رو دارم
وقتي برگ درخت رو مي ديد داره ازغصه مي ميره
با خدا راز و نياز کرد اون رو از درخت نگيره
با دلي خرد و شکسته گفت نذار از اون جدا شم
اي خدا کاري بکن که تا بهارهمين جا باشم
برگ توخلوت شبونه از دلش با خدا مي گفت
غافل ازاينکه يه گوشه باد همه حرفاشو مي شنفت
باد اومد باخنده اي گفت آخه اين حرفها کدومه
با هجوم من رو شاخه عمرهر دوتون تمومه
يه دفعه باد خيلي خشمگين با يه قدرتي فراوون
سيلي زد به برگ و شاخه تا بگيره از درخت جون
ولي برگ مثل يه کوهي به درخت چسبيد و چسبيد
تا که باد رفت پيش بارون، بارون هم قصه رو فهميد
بارون گفت با رعد و برقم مي سوزونمش تا ريشه
تا که آثاري نمونه ديگه از درخت و بيشه
ولي بارونم مثل باد توي اين بازي شکست خورد!
به جايي رسيد که بارون آرزو مي کرد که ميمرد

برگ نيفتاد از رو شاخه آخه اين کارخدا بود
هرکي زندگيش رو باخته دلش از خدا جدا بود