*** تاپيك ويژه براي اشعار طنز ***

ببین چگونه مرا از خودم جدا کردند
غریبه ها که مرا با تو آشنا کردند
غریبه های عزیزی که از نهایت ذوق
مرا به مستی چشم تو مبتلا کردند
مرا به کوه نفس گیر عاشقی بردند
و از بلندترین قله اش رها کردند
هنوز چشم من از خواب صبح سنگین بود
که از میان سیاهی مرا صدا کردند
به پشت پنجره سبز و ساده ای بردند
و پلک پنجره را رو به باغ وا کردند
به چشم من گل روی تو را نشان دادند
و در دلم هوس چیدنش بپا کردند
خلاصه، کاش به فردا نمی کشید آن شب
شبی که چشم مرا عاشق شما کردند

با وجود هر چه گردباد است که در چشمان من بلند می شود
با وجود هر چه اندوه است که در چشمان تو آرام می گیرد
با وجود روزگاری که آتش می کند
......بر زیبایی ، هر جا که باشد
......و بر عدل ، هر جا که باشد
..... و بر نظر، هر جا که باشد
من می گویم : تنها عشق پیروز است
تنها عشق پیروز است
هزارمین هزار بار می گویم
......تنها عشق پیروز است
که از پژمردگی و خشکی ، پناهی جز درخت مهر ما را نیست
با وجود این روزگار بد سرشت
....با وجود عصر و عهدی که به قتل نویسندگی دست می زند
....... و به قتل نویسندگان
......و به کبوتران .... گلها .... و علفها آتش می کند
...... و چکامه های نغز را ، در گورستان سگها در خاک می کند
من می گویم : تنها اندیشه پیروز است
هزارمین هزار بار می گویم
...... تنها اندیشه پیروز است ... و کلمهء زیبا نخواهد مرد
..... به هر شمشیری که باشد.... به هر زندانی .... به هر دورانی
..... با وجود همهء آنان که چشمان تورا ای نازنین ... در محاصره گرفتند
و سبزی و درختان را در آتش سوختند
با وجود همهء آنان که ماه مهر را در حصار خود گرفتند
...... من می گویم ای نازنین
..... تنها گل سرخ پیروز است ... و آبها .... و گلها
با وجود همهء خشکسالی ... و کم ابری و کم بارانی در روح ِ ما
..... با وجود همهء شب در چشمان ما .... روز پیروز است
...... با وجود این روزگار غرقه در نا بهنجاری
....... و افیون .... و اعتیاد
...... با وجود دوره ای که از تندیس و تابلو نفرت دارد...و از عطرها ... و رنگها
با وجود این دورهء گریزان از پرستش یزدان، به پرستش شیطان
با وجود آنان که سالهای عمر ما را از ما به سرقت بردند
و وطن را از جیب ما ربودند .....
با وجودهزار خبر چینی حرفه ای
وهزاران گزارشی که موشها برای موشها می نویسند
در روزگار ضد عشق..... ضد رویا..... و ضد دریا
من می گویم : تنها خلق پیروز است
تنها خلق پیروز است
و اوست که سرنوشتها را رقم می زند
....... و اوست دانای یگانهء مقهور کننده

پرس و جو مکن
حالم خوب است
همين دَم‌دَمای صبح
ستاره‌ای به ديدن دريا آمده بود
می‌گفت ملائکی مغموم
ماه را به خواب ديده‌اند
که سراغ از مسافری گم‌شده می‌گرفت
باران می‌آيد
و ما تا فرصتی ... تا فرصتِ سلامی ديگر خانه‌نشين می‌شويم.
کاش نامه را به خطِ گريه می‌نوشتم ری‌را
چرا بايد از پسِ پيراهنی سپيد
هی بی‌صدا و بی‌سايه بميريم!
هی همينْ دلِ بی‌قرارِ من، ری‌را
کاش اين همه آدمی
تنها با نوازش باران و تشنگی نسبتی می‌داشتند
ری‌را! ری‌را!
تنها تکرار نام توست که می‌گويدم
ديدگانت خواهرانِ بارانند.

نيمه شبِ پريشب گشتم دچار كابوس
ديدم به خواب حافظ توى صف اتوبوس

گفتم : سلام حافظ
گفتا عليك جانم

گفتم كجا روى تو گفتا خودم ندانم
گفتم بگير فالى گفتا نمانده حالى

گفتم : چگونه اى ؟ گفت در بند بى خيالى
گفتم كه تازه تازه شعروغزل چه داري؟

گفتا كه مى سرايم شعر سپيد بارى
گفتم زدولت عشق،گفتا كه كودتا شد

گفتم رقيب گفتا ، او نيز كله پا شد
گفتم كجاست ليلي؟مشغول دلربايي؟

گفتا شده ستاره در فيلم سينمايى
گفتم،بگو ز خالش ، آن خال آتش افروز

گفتا عمل نموده ، ديروز يا پريروز
گفتم بگو ز مويش،گفتا كه مِش نموده

گفتم بگو ز يارش ، گفتا ولش نموده
گفتم چرا،چگونه؟عاقل شدست مجنون

گفتا شديد گشته معتاد گرد و افيون
گفتم كجاست جمشيد؟جام جهان نمايش

گفتا : خريد قسطى تلوزيون به جايش
گفتم: بگو ز ساقى حالا شده چه كاره؟

گفتا : شدست منشى در دفتر اداره
گفتم بگو ز اهد آن رهنماى منزل

گفتا كه دست خود را بر دار از سر دل
گفتم ز ساربان گو با كاروان غم ها

گفتا آژانس دارد با تور دور دنيا
گفتم بگو ز محمل يا از كجاوه يا دى
گفتا پژو ، دوو ، بنز يا گلف نوك مدادى

گفتم كه قاصدك كوآن باد صبح شرقى
گفتا كه جاى خود را داده به فاكس برقى

گفتم بيا ز هد هد جوييم راه چاره
گفتابه جاى هد هد،ديش است وماهواره

گفتم سلام ما را باد صبا كجا برد ؟
گفتا به پست داده آورد يا نياورد‌؟

گفتم بگو ز مشكِ آهوى دشت زنگى
گفتا كه ادكلن شد در شيشه هاى رنگى

گفتم سراغ دارى ميخانه اى حسابى
گفت آنچه بود از دم ، گشته چلوكبابى

گفتم : بيا دوتايى لب تر كنيم پنهان
گفتا نمى هراسى از چوب پاسبانان

گفتم بلند بوده موى تو آن زمان ها
گفتا به حبس بودم از ته زدند آن ها

گفتم شما و زندان حافظ ما رو گرفتي؟
گفتا نديده بودم هالو به اين خرفتى !!!

اي كاش احساسم گلي مي بود
ميريخت عطرش را به دامانت
يا مثل يك پروانه پر می زد
رقصان به روي طاق ايوانت

اي كاش احساسم كبوتر بود
بر بام قلبت آشيان ميكرد
از دست تو يك دانه برميچيد
عشقي به قلبت ميهمان می کرد

اي كاش احساسم درختي بود
تو در پناه سايه اش بودي
یا مثل شمعي در شبت ميسوخت
تو مست در ميخانه اش بودي

ای کاش احساسم صدايي داشت
از حال و روزش با تو دم ميزد
مثل هزاران دانه برفي
سرما به جان دشت غم می زد

اي كاش احساسم هويدا بود
در بستر قلبم نمي آسود
یا در سياهي دو چشمانم
خاموش نميگشت و نمي آلود

ای كاش احساسم قلم ميگشت
تا در نهايت جمله اي ميشد
يعني كه " دوستت دارم" می گشت
تا معني احساس من ميشد

.......حدیثت فرشی ایرانی است
....... و چشمانت دو گنجشک مشرقی
.......که میان دیوارها به پرواز در می آیند
و دلم چون کبوتری بر فراز آبهای دستانت سفر می کند
و در سایهء دستبندت در قیلوله ای می آساید
........ و من تو را دوست دارم
اما از گرفتار شدن در تو هراس دارم
و از یگانه شدن با تو .... و در جلد تو رفتن
که آزموده ها به من آموخته است ، از عشق زنان پرهیز کنم
....... و از خیزاب دریاها
من بحث و جدل با عشق تو نمی کنم .... که او روز و نهار من است
و من با آفتاب روز بحث نمی کنم
...... با عشق تو بحث و جدل نمی کنم
که او خود مقرر می کند چه روزی خواهد آمد .....
....... چه روزی رخت خواهد بست
...... و او خود زمان گفتگو را ، و شکل گفتگو را تعیین می کند
بگذار برایت چای بریزم ، آیا گفتم که تو را من دوست دارم؟
آیا گفتم که من خوشبخت هستم ، زیرا که تو امده ای
و حضورت مایهء خوشبختی است
چون حضور شعر ..... چون حضور قایقها و خاطرات دور
هزارمین بار می گویم که تو را من دوست دارم
چگونه می خواهی چیزی را تفسیر کنم که به تفسیر در نمی آید؟
چگونه می خواهی مساحت اندوهم را اندازه بگیرم؟
...... حال آنکه اندوه من .... چون کودک .... هر روز زیباتر و بزرگتر می شود
بگذار به همهء زبانهایی که می دانی و نمی دانی بگویم
........که تو را من دوست دارم
بگذار واژگانی جستجو کنم
......که به حجم دلتنگی من برای تو باشد
و کلماتی ..... که مساحت نارهای سینه ات را
.......با آب و سبزه و یاسمن بپوشاند
...... بگذار از جانب تو بیندیشم .... از جانب تو دلتنگ شوم
...... از جانب تو بگریم .... بخندم
..... و فاصلهء وهم و یقین را از میان بردارم
...... تو را من دوست دارم
چگونه می خواهی ثابت کنم که حضورت در جهان
چون حضور آبهاست .... چون حضور درخت
...... و تویی گل آفتابگردان .... و باغی نخل
...... و ترانه ای بر لبان داغ عشاق
بگذار.... تو را به زبان سکوت بگویم
وقتی که رنجهای من در تنگنای عبارت نمی گنجد.....
.... بگذار تو را میان خویشتن و خویش بگویم .... میان مژگان و چشم
بگذار .... اگر تو را به روشنای ماه اعتمادی نیست ، تورا به رمز بگویم
بگذار .... تورا با آذرخش بگویم ... یا با گل نم باران
بگذار ..... نشانی چشمانت را به دریا پیشکش کنم
چرا تو را من دوست دارم؟
...... کشتی در دریا به یاد نمی آورد که چگونه آب او را احاطه کرده است؟
چرا تو را من دوست دارم ؟
گلوله در بن گوشت از خود نمی پرسد که از کجا آمده است؟
...... و هیچ پوزش نمی خواهد
......چرا تو را من دوست دارم ..... از من مپرس
.... که مرا اختیاری نیست .... و تو را نیز اختیاری نیست

نه آن آزاده دهرم
نه آن زنجيري زندان
نه آن دانان شبگردم
نه آن رندي بازارم
نه آن لوطي خوش خوانم
نه آن مرغ پريشانم
منم .ترين .
نه خورشيدم نه بي نورم
نه خاموشم نه سوزانم
نه شمع محفل شاهان
نه آن ويرانه احزان
نه آن مرغ سبكبارم
نه آن خاكي در بندم
منم ترين .
نه از نورم نه از خاكم
نه از دريا نه از صحرا
نه از يارم نه از اغيار
نه بي يارم نه بي اغيار
نه آن مستم نه آن هوشيار
نه لاهوتي نه ناسوتي

چون قفسی است قفسی تنگ
پر از تنهایی و چه خوب است
لحظه غفلت آن زندانبان
بعد از آن
پرواز

مهر تو را به عالم امکان نمی دهم

مهر تو را به عالم امکان نمی دهم
این گنج پربهاست من ارزان نمی دهم

گرانتخاب جنت وکویت بمن کنند
کوی تو را به جنت ورضوان نمی دهم

خاک کربلای تو مهر نماز من است
من این خاک را به ملک سلیمان نمی دهم

يادم باشد حرفي نزنم که به کسي بر بخورد
نگاهي نکنم که دل کسي بلرزد
خطي ننويسم که آزار دهد کسي را

يادم باشد که روز و روزگار خوش است
وتنها دل ما دل نيست

***

يادم باشد جواب كين را با كمتر از مهر وجواب
دو رنگي را با كمتر از صداقت ندهم

يادم باشد بايد در برابر فريادها سكوت كنم
و براي سياهي ها نور بپاشم

يادم باشد از چشمه، درسِِ خروش بگيرم
و از آسمان درسِ پـاك زيستن
يادم باشد سنگ خيلي تنهاست... يادم باشد

بايد با سنگ هم لطيف رفتار كنم مبادا دل تنگش بشكند

يادم باشد براي درس گرفتن و درس دادن
به دنيا آمده ام ... نه براي تكرار اشتباهات گذشتگان
...
يادم باشد زندگي را دوست دارم
...
يادم باشد هر گاه ارزش زندگي يادم رفت در چشمان حيوان
بي زباني كه به سوي قربانگاه مي رود
زل بزنم تا به مفهوم بودن پي ببرم
...
يادم باشد مي توان با گوش سپردن به آواز شبانه دوره گردي
كه از سازش عشق مي بارد به اسرار
عشق پي برد و زنده شد
...
يادم باشد سنجاقك هاي سبز قهر كرده
و از اينجا رفته اند... بايد سنجاقك ها را پيدا كنم
يادم باشد معجزه قاصدكها را باور داشته باشم
...
يادم باشد گره تنهايي و دلتنگي هر كس
فقط به دست دل خودش باز مي شود
...
يادم باشد هيچگاه از راستي نترسم و نترسانم
...
يادم باشد زنده ام