مشاعره

آن قفس را دوست می دارم

بگذار تا خود را نهان سازم
ای قصه گوی دل
ای آرزوی دل
با من مبادا بی وفاگردی
با دیگری پیمان ببندی
آشنا گردی
آه ای تمام هستیم از تو
از پای دل مگشای زنجیرم
من بی تو می میرم

من پاره پاره می نهم این زخم در دلم

من تکه تکه می نهم این خانه روی هم

می سازمت دوباره اگر باورم کنی

می سازیم دوباره اگر باورت کنم

من به دنبال دل گمشده ای می گردم
یک پریدن به من احساس کبوتر بدهید

مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن...

نرگس مست نوازش كن مردم دارش
خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد

دیگر نه بی قراری من و کلمه
و نه بی تفاوتی کسی که تویی
اهمیت دارد
نه لب بی تبسم دی ماه
نه سکوت بی روزن این جمعه
نمی دانی چه قدر آواز ، کف گلویم
و چه قدر قمری ، کف دستم

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد رفت *** قضای آسمان است این و دیگر گون نخواهد شد

رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت *** مگر آه سحر خیزان سوی گردون نخواهد شد

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

مدتی بود که دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت!
کم کم این حکایت ِ دیده و دل،
که ورد ِ زبان ِ کوچه نشینان است،
باورم شده بود!
باورم شده بود،
که دیگر صدای تو را در سکوت ِ تنهایی نخواهم شنید!
راستی در این هفته های بی ترانه کجا بودی؟
کجا بودی که صدای من و این دفتر ِ سفید،
به گوشت نمی رسید؟

درآن شهری که مردانش عصا از کور می دزدند
من از خوش باوری آنجا محبت جستجو کردم