داستان های كوتاه

یک (روز) خانواده ی لاک پشتها تصمیم گرفتند که به پیکنیک بروند.

از آنجا که لاک پشت ها به صورت طبیعی در همه ی موارد یواش عمل می کنند، هفت سال طول کشید تا برای سفرشون آماده بشن!



در نهایت خانواده ی لاک پشت خانه را برای پیدا کردن یک جای مناسب ترک کردند.

در سال دوم سفرشان (بالاخره) پیداش کردند.
برای مدتی حدود شش ماه محوطه رو تمیز کردند، و سبد پیکنیک رو باز کردند، و مقدمات رو آماده کردند.

بعد فهمیدند که نمک نیاوردند!



پیکنیک بدون نمک یک فاجعه خواهد بود، و همه آنها با این مورد موافق بودند. بعد از یک بحث طولانی، جوانترین لاک پشت برای آوردن نمک از خانه انتخاب شد.

لاک پشت کوچولو ناله کرد، جیغ کشید و توی لاکش کلی بالا و پایین پرید، گر چه او سریعترین لاک پشت بین لاک پشت های کند بود!



او قبول کرد که به یک شرط بره؛ اینکه هیچ کس تا وقتی اون برنگشته چیزی نخوره.

خانواده قبول کردن و لاک پشت کوچولو به راه افتاد.

سه سال گذشت… و لاک پشت کوچولو برنگشت.

پنج سال … شش سال … سپس در سال هفتم غیبت او، پیرترین لاک پشت دیگه نمی تونست به گرسنگی ادامه بده .


او اعلام کرد که قصد داره غذا بخوره و شروع به باز کردن یک ساندویچ کرد.



در این هنگام لاک پشت کوچولو ناگهان فریاد کنان از پشت یک درخت بیرون پرید،« دیدید می دونستم که منتظر نمی مونید. منم حالا نمی رم نمک بیارم»!!!!!!!!!!!! !!!!

زن نصف شب از خواب بیدار می‌‌شود و می‌‌بیند که شوهرش در رختخواب نیست، لباسش را می‌‌پوشد و به دنبال او به طبقه ی پایین می‌‌رود،و شوهرش در آشپزخانه نشست بود در حالی‌ که یک فنجان قهوه هم روبرویش بود . در حالی‌ که به دیوار زل زده بود در فکری عمیق فرو رفته بود...

زن او را دید که اشک‌هایش را پاک می‌‌کرد و قهوه‌اش را می‌‌نوشید...

زن در حالی‌ که داخل آشپزخانه می‌‌شد آرام زمزمه کرد : "چی‌ شده عزیزم؟ چرا این موقع شب اینجا نشستی؟"

شوهرش نگاهش را از قهوه‌اش بر می‌‌دارد و میگوید : هیچی‌ فقط اون موقع هارو به یاد میارم، ۲۰ سال پیش که تازه همدیگرو ملاقات می‌‌کردیم، یادته؟


زن که حسابی‌ تحت تاثیر احساسات شوهرش قرار گرفته بود، چشم‌هایش پر از اشک شد گفت: "آره یادمه..."

شوهرش به سختی‌ گفت:

_ یادته که پدرت ما رو وقتی‌ که رو صندلی عقب ماشین بودیم پیدا کرد؟

_ آره یادمه (در حالی‌ که بر روی صندلی‌ کنار شوهرش نشست..)

_ یادته وقتی‌ پدرت تفنگ رو به سمت من نشون گرفته بود و گفت که یا با دختر من ازدواج میکنی‌ یا ۲۰ سال می‌‌فرستمت زندان ؟!

_ آره اونم یادمه...

مرد آهی می‌‌کشد و می‌‌گوید:

اگه رفته بودم زندان الان آزاد شده بودم

شـــــــــــــَــــــــک
هیزم شکن صبح از خواب بیدار شد و دید تبرش ناپدید شده.
شک کرد که همسایه اش آن را دزدیده باشد برای همین تمام روز او را زیر نظر گرفت.
متوجه شد همسایه اش در دزدی مهارت دارد مثل یک دزد راه می رود مثل دزدی که می خواهد چیزی را پنهان کند پچ پچ میکند.
آن قدر از شکش مطمئن شد که تصمیم گرفت به خانه برگردد لباسش را عوض کند و نزد قاضی برود.
اما همین که وارد خانه شد تبرش را پیدا کرد.
زنش آن را جابه جا کرده بود.
مرد از خانه بیرون رفت و دوباره همسایه را زیر نظر گرفت: و دریافت که او مثل یک آدم شریف راه می رود حرف می زند و رفتار می کند.»

مردی برای اصلاح سر و صورتش به ارایشگاه رفت در حال کار گفت وگوی جالبی بین انها در گرفت انها در باره ی موضوعات و مطالب مختلف صبحت کردند وقتی به موضوع خدا رسیدند ارایشگر گفت: من باور نمیکنم خدا وجود داشته باشد!
مشتری پرسید چرا باور نمیکنی؟
کافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد!
به من بگو اگر خدا وجود داشت ایا این همه مریض می شدند بچه های بی سرپرست پیدا میشد؟
اگر خدا وجود می داشت،نباید درد و رنجی وجود داشته باشد
نمی توانم خدای مهربانی را تصور کنم که اجازه میدهد این چیز ها وجود داشته باشد.
مشتری لحظه ای فکر کرد،اما جوابی نداد،چون نمی خواست جروبحث کند.
ارایشگر کارش را تمام کرد و مشتری از مغازه بیرون رفت.
به محض اینکه از اریشگاه بیرون اماد،در خیابان مردی دید با موهای بلند و کثیف و به هم تابیده و ریش اصلاح نکرده.
ظاهرش کثیف و ژولیده بود.مشتری برگشت و دوباره وارد ارایشگاه شد
میدانی چیست،به نظر من ارایشگر ها هم وجود ندارند!
ارایشگر با تعجب گفت چرا چنین حرفی میزنی؟من اینجا هستم،من ارایشگرم.
من همین الان موهای تورا کوتاه کردم.
مشتری با اعتراض گفت:نه ارایشگر ها وجود ندارند،چون اگر وجود داشتند،هیچ کس مثل مردی که ان بیرون است با موهای بلند و کثیف و ریش اصلاح نکرده پیدا نمیشد!
او گفت:نه،ارایشگرها وجود دارند،موضوع این است که مردم به ما مراجعه نمی کنند
مشتری تایید کرد:دقیقا نکته همین جاست!خدا هم وجود دارد فقط مردم به او مراجعه نمیکنند و دنبالش نمی گردند
برای همین است که این همه درد و رنج در دنیا وجود دارد

ببخشید توی این تاپیک مزاحم شدم یک دفعه دیدم.
دوستانی که در ذهن ایده هایی برای انیمیشن کوتاه دارند می تونند یک خط از اون رو برای من به همراه شماره موبایلشون
بفرستند ما این ایده ها رو جمع می کنیم و از اون استفاده می کنیم و ایده ها را با قیمت مناسب و قانون کپی رایت از شما
می خریم.اگه اصفهان باشید که کار حظوریه اگر هم نیستید از طریق پ.خ بفرستید.
با تشکر از شما ^^

پنج سالگی:پدر من همه چیز را میداند.

شش سالگی:پدر من از همه پدرها باهوشتر است.

هشت سالگی:پدر من همه چیزها را کاملاً نمیداند.

ده سالگی:دورانی که پدر من در آن بزرگ شده است با امروز کاملاً فرق دارد.

دوازده سالکی:خوب پدر من هیچ چیز نمیداند.او خیلی پیرتر از آن است که کودکی خودش را به یاد آورد.

چهارده سالگی:به پدر من توجهی نکنید،هر چه باشد او دیگر یک انسان قدیمی است.

بیست سالگی:خدای من پدرم دیگر کاملاً پیر و خرفت شده است.
بیست و پنج سالگی:پدرم در این مورد آگاهی چندانی ندارد اما بهتر است او هم باشد.

سی سالگی:شاید بهتر باشد نظر پدرم را بپرسم،هر چه باشد او تجربه های بسیاری بسیاری دارد.

چهل سالگی:نمیدانم پدرم چگونه از عهده این کار بر می آمد.واقعاً که او انسان عاقل و باتجربه ای بود.

پنجاه سالگی:حاضرم برای این که پدرم دوباره در کنارم باشد و با من حرف بزند،تمام زندگیم را بدهم.

یک روز صبح، چنگیزخان مغول و درباریانش برای شکار بیرون رفتند. همراهانش تیرو کمانشان را برداشتند و چنگیزخان شاهین محبوبش را روی ساعدش نشاند. شاهین از هر پیکانی دقیق تر و بهتر بود، چرا که می توانست در آسمان بالا برود و آنچه را ببیند که انسان نمی دید.
اما با وجود تمام شور و هیجان گروه، شکاری نکردند. چنگیزخان مایوس به اردو برگشت، اما برای آنکه ناکامی اش باعث تضعیف روحیه ی همراهانش نشود، از گروه جدا شد و تصمیم گرفت تنها قدم بزند.
بیشتر از حد در جنگل مانده بودند و نزدیک بود خان از خستگی و تشنگی از پا در بیاید. گرمای تابستان تمام جویبارها را خشکانده بود و آبی پیدا نمی کرد، تا اینکه – معجزه! – رگه ی آبی دید که از روی سنگی جلویش جاری بود.
خان شاهین را از روی بازویش بر زمین گذاشت و جام نقره ی کوچکش را که همیشه همراهش بود، برداشت. پرشدن جام مدت زیادی طول کشید، اما وقتی می خواست آن را به لبش نزدیک کند، شاهین بال زد و جام را از دست او بیرون انداخت.
چنگیز خان خشمگین شد، اما شاهین حیوان محبوبش بود، شاید او هم تشنه اش بود. جام را برداشت، خاک را از آن زدود و دوباره پرش کرد. اما جام تا نیمه پر نشده بود که شاهین دوباره آن را پرت کرد و آبش را بیرون ریخت.
چنگیزخان حیوانش را دوست داشت، اما می دانست نباید بگذارد کسی به هیچ شکلی به او بی احترامی کند، چرا که اگر کسی از دور این صحنه را می دید، بعد به سربازانش می گفت که فاتح کبیر نمی تواند یک پرنده ی ساده را مهار کند.
این بار شمشیر از غلاف بیرون کشید، جام را برداشت و شروع کرد به پر کردن آن. یک چشمش را به آب دوخته بود و دیگری را به شاهین. همین که جام پر شد و می خواست آن را بنوشد، شاهین دوباره بال زد و به طرف او حمله آورد. چنگیزخان با یک ضربه ی دقیق سینه ی شاهین را شکافت.
جریان آب خشک شده بود. چنگیزخان که مصمم بود به هر شکلی آب را بنوشد، از صخره بالا رفت تا سرچشمه را پیدا کند. اما در کمال تعجب متوجه شد که آن بالا برکه ی آب کوچکی است و وسط آن، یکی از سمی ترین مارهای منطقه مرده است. اگر از آب خورده بود، دیگر در میان زندگان نبود.
خان شاهین مرده اش را در آغوش گرفت و به اردوگاه برگشت. دستور داد مجسمه ی زرینی از این پرنده بسازند و روی یکی از بال هایش حک کنند :

یک دوست ، حتی وقتی کاری می کند که دوست ندارید ، هنوز دوست شماست

و بر بال دیگرش نوشتند :
هر عمل از روی خشم ، محکوم به شکست است

ردی كهنسال در مزرعه‌ای واقع در منطقه‌ای كوهستانی در كنتاكی می‌زیست. نوهء خردسالش نیز با او بود. هر بامداد، مرد برمی‌خاست و سر میز آشپزخانه می‌نشست و كتاب مقدّسش را كه بس مندرس و كهنه شده بود می‌خواند. نوه‌اش میل داشت درست مانند پدربزرگ شود و بنابراین به هر طریقی كه می‌توانست سعی می‌كرد از او تقلید كند.


یك روز پسرك به پدربزرگ گفت، "بابابزرگ، سعی كردم مثل شما كتاب مقدّس بخوانم، امّا به محض این كه كتاب را می‌بندم، هرچه خوانده‌ام فراموش می‌كنم. پس خواندن كتاب مقدّس چه فایده‌ای دارد؟"


پدربزرگ كه زغال در بخاری می‌گذاشت، به طرف او برگشت و سبد خالی حمل زغال را به او داد و گفت، "این سبد زغالی را كنار رودخانه ببر و یك سبد آب برایم بیاور."


پسرك همان كار را كرد كه به او گفته شد، گو این كه قبل از آن كه به منزل برسد، تمام آب از سوراخ‌های سبد ریخته بود. پدربزرگ خندید و گفت، "دفعهء بعد باید قدری تندتر حركت كنی،" و او را دوباره با سبد فرستاد تا مجدّداً سعی كند.


این دفعه پسرك تندتر دوید، امّا باز هم قبل از رسیدنش به خانه، سبد خالی شده بود. پسرك، نفس نفس زنان به پدربزرگش گفت، "آوردن آب با سبد امكان ندارد،" و رفت كه به جای سبد، سطل بردارد.


پیرمرد گفت، "من یك سطل آب نمی‌خواهم؛ من یك سبد آب می‌خواهم. تو می‌توانی این كار را انجام دهی. فقط به اندازهء كافی سعی نمی‌كنی،" و دیگربار پسرك را فرستاد و خودش هم دم در رفت تا تلاش دوبارهء او را ناظر باشد.


این دفعه، پسرك با این كه می‌دانست این كار محال است، امّا می‌خواست به پدربزرگش نشان دهد كه حتـّی اگر خیلی تند هم بدود، قبل از آن كه زیاد از رودخانه دور شود، سبد كاملاً خالی خواهد شد. او سبد را از آب پر كرد، امّا وقتی به پدربزرگ رسید، سبد باز هم خالی شده بود.


پسرك، از نفس افتاده بود. به پدربزرگ گفت، "دیدی بابابزرگ؛ بی‌فایده است."


پیرمرد گفت، "پس فكر می‌كنی بی‌فایده است؟ نگاهی به سبد بینداز."


پسرك نگاهی به سبد انداخت و برای اوّلین بار متوجّه شد شكل سبد متفاوت است؛ دیگر اثری از ذرّات زغال در آن نیست؛ سبد زغالی كهنه، پاك و سفید شده بود. تمیز تمیز بود.


پیرمرد گفت، "پسرم؛ وقتی كتاب مقدّس می‌خوانی همین اتـّفاق می‌افتد. ممكن است همه چیز را نفهمی یا به خاطر نسپاری، امّا وقتی این كتاب خدا را می‌خوانی، درون تو را تغییر می‌دهد؛ در تو تحوّل ایجاد می‌كند. این كار خدا در زندگی ما است. یعنی تغییر دادن ما از درون به بیرون و تدریجاً متحوّل كردن ما

پیرزن نزدیک مترسک رفت. شاخه گلی در جیب بالایی
کت او گذاشت.عقب ایستاد و به او خیره شد.
جلو رفت.یقه و بعد کلاه او را مرتب کرد:حالا شد.
دختر جوان پرده را انداخت و شاخه ی گل را به سینه فشرد.
پیرمرد وارد خانه شد
و در را محکم پشت سرش بست.
کمی آنسوتر کلاغ روی بوته ی ذرت نشست و
مشغول خوردن شد.

مهربانی همیشه ارزشمندتر است
انوى خردمندى در کوهستان سفر مى کرد که سنگ گران قیمتى را در جوى آبى پیدا کرد.
روز بعد به مسافرى رسید که گرسنه بود.
بانوى خردمند کیفش را باز کرد تا در غذایش با مسافر شریک شود.
مسافر گرسنه، سنگ قیمتى را در کیف بانوى خردمند دید، از آن خوشش آمد و از او خواست که آن سنگ را به او بدهد. ...

زن خردمند هم بى درنگ، سنگ را به او داد.
مسافر بسیار شادمان شد و از این که شانس به او روى کرده بود، از خوشحالى سر از پا نمى شناخت.
او مى دانست که جواهر به قدرى با ارزش است که تا آخر عمر، مى تواند راحت زندگى کند، ولى چند روز بعد، مرد مسافر به راه افتاد تا هرچه زودتر، بانوى خردمند را پیدا کند.

بالاخره هنگامى که او را یافت، سنگ را پس داد و گفت:«خیلى فکر کردم. مى دانم این سنگ چقدر با ارزش است، اما آن را به تو پس مى دهم با این امید که چیزى ارزشمندتر از آن به من بدهى.
اگر مى توانى، آن محبتى را به من بده که به تو قدرت داد این سنگ را به من ببخشى!