مشاعره

نه یک دل نه هزار دل
همه دل های عالم
همه دل ها رو می خوام
که عاشق تو باشم

تویی عاشق تر از عشق
تویی شعر مجسم
تو باغ قصه از تو
سحر گل کرده شبنم

مرحبا طاير فرّخ پي فرخنده پيام
خير مقدم چه خبر دوست كجا راه كدام

مرا راهي از تو بدر نيست
زمين باران را صدا مي زند من ترا
پيكرت را زنجيري دستانم مي سازم تا زمان را زنداني كنم
باد مي دود و خاكسترش تلاشمرا می برد

دیگه تکراری شدم
دیگه کس نیست ز برم
دیگه از سوی افق کس نیاید به برم
دیگه آن شادی ایام نگیرد خبرم
دیگه آن بلبل سر مست نخواند به چمن

نواي ناله غم اندوته ذونه
عيار قلب و خاص بوته ذونه
بيا سوته دلان با هم بناليم
كه قدر سوته دل دل سوته ذونه
(باباطاهر)

همه شب با دلم كسي مي گفت:«سخت آشفته اي ز ديدارش
صبحدم با ستارگان سپيد مي رود، مي رود نگهدارش»

من به بوي تو رفته از دنيا، بي خبر از فريب فرداها
روي مژگان نازكم مي ريخت، چشمان تو چون غبار طلا

هنوز عکس نگاه او با من است
هنوز آن ده از ماهی که اتو کشیده
کنج صفحه است
برای من ، یعنی تمنای او
حتی آن مهری که به کینام ریخته است
هنوز آن گوشه های نایاب دلم
سیر بودن با او بی قرار است
هنوز نامش عزیز ترین قشنگی هاست
در این اوقات ناخوش دلتنگی ها
هنوز ...

ز زهد خشک ملولم کجاست باده ناب *** که بوی باده مدامم دماغ تر دارد

ز باده هیچت اگر نیست این نه بس که تو را *** دمی ز وسوسه عقل بی خبر دارد

کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد *** به عزم میکده اکنون ره سفر دارد

ديدي چه ساده و چه به سادگي
از شب و ماه و ستاره گفتيم و از هم گذشتيم
ديدي هيچ کس از ما با ما نبود

گفتم آره
مي دانم خوب

گفتي
من از خوشيد و تو از ماه گفتي
همه هر چه داشتيم رو کرديم و به عشق باختيم روزگار را

از منزل كفر تا به دين يك نفس است

وز عالم شك تا به يقين يك نفس است

اين يك نفس عزيز را خوش مي دار

چون حاصل عمر ما همين يك نفس است