اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

صبح

در آینه خود را به خاطر می سپارم

فنجان چای را نیمخورده رها می کنم

تو بیدار می شوی

تو میشوم

چشمم که به فنجان می افتد

یاد کسی می افتم

من در پناه خانه خاک می خورم

هر روز

هر روز

هر روز

با دستمال کهنه ی نمدار

خانه را از خاک می تکانم

هر روز

هر روز

هر روز

خاک بر خانه می نشیند

خیال پاک شدن ندارد این خانه

انگار
کسی مرا به خاک سپرده

مثل پاييزم ... بهارم ديرشد
زود بازآ، هم تبارم ... ديرشد

برگ هاي زرد و سرخم ريخته
باغ سرسبز بهارم دير شد

روز و شبها يك به يك تاريك وسرد
روز و شبها ... روزگارم دير شد

وان سحر گاهي كه از روي نياز
سر به دامانت سپارم دير شد

مثل ابري گريه آلود و سياه
تا بيايم... تا ببارم... دير شد

گفتي از شوق تو سهم من چه بود
گفتمت سر مي سپارم ... دير شد

دير شد اما تو از جنس مني!
عاقبت، اي هم قطارم دير شد

جرم ِ بي تو زنده بودن، مال من
بي تو حتي سنگسارم دير شد

گر چه من بد بوده ام ... تو ... لااقل
زود بازآ، هم تبارم ... ديرشد

من اتفاقي ديگرم، دردي عجيبم
با معني ِ دنيايتان خيلي غريبم

بيزارم از دل خوش كُنَک هايي كه داريد
از اين تب و تابِ شماها بي نصيبم

شايد حسادت مي كنم با دل خوشيتان
شايد خودم را گاه گاهي مي فريبم

حتي به خود شک مي كنم، شايد نباشم
يعني منم از ريشه ی تكرار ِ سيبم

آن گاه چشمي سرد مي آيد كنارم
دستي به پشتم مي زند، من روي شيبم

نه، نه، نمي خواهم كه دستم را بگيريد
وقتي كه با تنهايي خود هم غربيبم

دیگر شعرم نمی آید
دیگر شاعران را زبان سخن نیست
حتی کاغذها از سفیدیشان دلتنگند
حتی جمله " دوستت دارم " عذاب وجدان دارد
...
...
...
دیگر صداقتی نیست تا بهانه سرودن باشد
منتظر مانده ام تا مرگ
می خواهم وجودم را ببلعد
تا روزی در زیر خروارها خاک
به خود بخندم ...

گوش بر صدايت مي گذارم

تا دست هايت

جاي " خودكشي"

بگويد :زندگي



چند قدم مانده دل زنگ مي زند

گوشي به رعشه مي افتد بر مي داري

يكي دو نفس

و سپس

بوق ممتد !

تو را برای آخرین روز به دنیا می آورم

وقتی که پدرهایت

با تکه های زیبایی ام یک به یک دور می شوند

حالا تکان بخور

به هر سمتی که می خواهی بچرخ

به هر جا که می خواهی پا بکوب

کمک کن

کمک کن

کمک کن این زیبایی زود تر تکه تکه شود

من کیستم؟ آن شکسته، رفته زیاد
تک درختی که برگ وبارش نیست
پای در گل، اسیر طوفان ها
آن خزانی که نوبهارش نیست
ورقی پاره از کتاب زمان
قصه ای ناتمام وتلخ آغاز
اشک سردی چکیده بر خاک
نغمه هایی شکسته در دل ساز
تو که بودی؟ همه بهار، بهار
در نگاهت شراب هستی سوز
از کجا آمدی؟ که چشم تو شد
در شب، قلب من طلیعه نور
در رگت خون زندگی جاری
تنت از شوق وآرزو لبریز
تو طلوع ومن آن غروب سیاه
تو سراپا شکوفه من پاییز
عشق را شنیده بودی هیچ!
شوره زاری که گل در آن رویید؟
یاد شبهای تیره آخر ماه
دلی افسرده، روشنی جویید؟
تو که بودی؟ تو که شوره زار دلم
با تو سرشار برف وباران شد
کاسه خشک چشمهایم باز
تازه شد اشک چشمه ساران
سبز گشتم زتو جوانه زدم
با تو گل کردم وبهار شدم
هر رگم جوی خون جاری شد
پر شدم پر زانتظارشدم
وای بر من چرا ندانستم
به وفای گل اعتباری نیست
شاخه ای را نچیده، می بینم
در کفم غیر نیش خاری نیست
عشق را چنان نسیم سحر
تو گذشتی چه ساده زآنچه که بود
من بجا مانده یکه وتنها
می گریزم دگر زبود ونبود
بی من آری، تو خفته ای آرام
گر چه من لحظه ای نیاسودم
چه کنم رسم عاشقی این است
چشم من کور عاشقت بودم
بعد از این می گریزم از هستی
به جهان نیز دل نمی بندم
ای همه شادمانیم از تو
بی تو هرگز دگر نمی خندم
آه اینک تو ای رطیل سیاه
وقت رفتن کنار خانه بمان
تا ببینی چگونه می میرم
لحظه ای هم به این بهانه بمان
صبرکن، صبرکن زباغ دلم
گل شادی بچین وبعد برو
ایکه زهر تو سوخت جان مرا
مردنم را ببین وبعد برو....

شب را نوشيده‌ام .
وبر اين شاخه‌هاي شكسته مي‌گريم.
مرا تنها گذار
اي چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر كنم.

آن روزها رفتند
آن روزهاي خوب
آن روزهاي سالم سرشار
آن آسمان هاي پر از پولک
آن شاخساران پر از گيلاس
آن خانه هاي تکيه داده در حفاظ سبز پيچکها به يکديگر
آن بام هاي بادبادکهاي بازيگوش
آن کوچه هاي گيج از عطر اقاقي ها
ان روزها رفتند
آن روزهايي کز شکاف پلکهاي من
آوازهايم ، چون حبابي از هوا لبريز ، مي جوشيد
چشمم به روي هرچه مي لغزيد
آنرا چو شير تازه مينوشيد
گويي ميان مردمکهايم
خرگوش نا آرام شادي بود
هر صبحدم با آفتاب پير
به دشتهاي ناشناس جستجو ميرفت
شبها به جنگل هاي تاريکي فرو مي رفت

بختم مدد نکرد چو با کاروان روم
می سوزم آن قدر که چو دود از میان روم

بخت سبک عنانم اگر همرهی کند
چون گرد ره به بدرقه ی کاروان روم

سر می کشم چو شعله که برخیزم، ای دریغ
کو پای قدرتی که پی همرهان روم

چون تشنه ای به نیمه ره عمر مانده ام
زین شوره زار با لب سوزان چه سان روم

امکان بی وفایی از این بیش چون نبود
بر جان زدم شرار که تا لامکان روم

صحرا سکوت مرگ گرفته ست و من خموش
شمع مزار خویش شدم کز جهان روم

خاکسترم به جای نماند به یادگار
با گردباد حادثه تا آسمان روم