Printable View
تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم
حاصلم دوش بجز ناله شبگير نبود
آن کشيدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست تو تدبير نبود
--------------------
احسنتم خواهر ، پست 7000 رو به اسم خودت زدی .... حالا به سایه بگو تو پست شماره 1 بنویسه ... [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
-----------------------
در پيش چشم دنيا
دوران عمر ما
يك قطره دربرابر اقيانوس
در چشمهاي آنهمه خورشيد كهكشان
عمر جهانيان
كم سوتراز حقارت يك فانوس
افسوس !
باز هم از حمید مصدق
سخت وسنگين است اين همه گمراهي
و ازارنده است اين سفر.
گرانبهاست اين همه تشنگي براي عشق
همان عشقي كه كورتاسا درباره اش اينچنين مي گويد
عشق ضيافي است كه دران احساس مي كني
تو به حق اينده هستي
وهزارتوهاي ناشماري در تو گل مي فشانند
هنگام كه به درگاهشان نزديك مي شوي.
یک چند به گیرودار بگذشت مرا.
یک چند به انتظار بگذشت مرا.
باقی همه صرفِ حسرتِ روی تو شد.
بنگر که چه روزگار بگذشت مرا.
آيا شفای اين صبحِ ساکتِ غمگين
بی‌خوابِ آخرين ستاره مُيسر نيست؟
هميشه همين قدم‌های نخستينِ رفتن است
که رازِ آخرين منزلِ رسيدن را رقم می‌زند.
کم نيستند کسانی
که با پاره‌ی سنگی در مُشتِ بسته‌ی باد
گمان می‌کنند کبوتری تشنه به جانب چشمه می‌بَرَند،
اما من و کبوتر و چشمه گول نخواهيم خورد
ما خوابِ خوشی از احوالِ آدمی ديده‌ايم
از اين پيشتر نيز
فالِ غريب ستاره هم با ما
از همين اتفاق عجيب گفته بود.
در قول و قرار تو وفا نیست ترا
یا خود سرحال دل ما نیست ترا.
گفتا: که کجا به تو درآیم؟ گفتم:
این عذر بنه کجا که جا نیست ترا.
اي شير، اي نشسته تو غمگين و سوكوار
اي سنگ سرد سخت
تا كي سوار پيكر تو كودكان كوي
يكبار نيز نعره بكش
غرشي برآر
از حمید مصدق
رفته است از کار چون زلف تو دستم عمرهاست
گه به دوش و گاه بر گردن حمایل کن مرا
از برای امتحان چندی مرا دیوانه کن
گر به از مجنون نباشم، باز عاقل کن مرا
جای من خالی است در وحشت سرای آب و گل
بعد ازین صائب سراغ از گوشه‌ی دل کن مرا
ببخشید خیلی زیاد
ناکرده گنه مرا گنه می شمرد
با صبح سفید من سیه می شمرد.
دانم که چه اینم شمرد، کاش که او
دانستی، این که از چه ره می شمرد.
دشتهاي آلوده ست
در لجنزار گل لاله نخواهد روئيد
در هواي عفن آواز پرستو به چه كارت آيد ؟
فكر نان بايد كرد
و هوايي كه در آن
نفسي تازه كنيم
باز هم از حمید مصدق
دشتها آلوده ست
در لجنزار گل لاله نخواهد روئيد
در هواي عفن آواز ، پرستو به چه كارت آيد ؟
فكر نان بايد كرد
و هوايي كه در آن
نفسي تازه كنيم
باز هم از حمیدمصدق
من می روم ز کوی تو و دل نمی رود
این زورقِ شکسته ز ساحل نمی رود
گویند دل ز عشقِ تو بر گیرم، ای دریغ
کاری که خود ز دستِ من و دل نمی رود!
گر بی تو سوی کعبه رود کاروانِ ما
پیداست ان که جز رهِ باطل نمی رود
در جست و جوی روی تو هرگز نگاهِ من
بی کاروانِ اشک ز منزل نمی رود.
خاموش نیستم که چو طوطی و آینه
آن روی روشنم ز مقابل نمی رود.
ديدم در آن كوير درختي غريب را
محروم از نوازش يك سنگ رهگذر
تنها نشسته اي
بي برگ و بار زير نفسهاي آفتاب
در التهاب
در انتظار قطره باران
در آرزوي آب
با قلم می گویم:
-ای همزاد، ای همراه،
ای هم سرنوشت
هر دومان حیرانِ بازی های دوران های زشت.
شعرهایم را نوشتی
دست خوش؛
اشک هایم را کجا خواهی نوشت؟
تو کرکس های مرا دیده ای
که گلهای زیبای باغچه تواند
بی آنکه بدانی
با هر آبیاری
گلبرگهایشان را برای فریبت
و خارهایشان را برای زخم زدنت
پرورانده اند
چرا که کرکسهای من تشنه خون اند
و تو هرگز تیغهایشان را باور نخواهی کرد!
دردا که نگشت هرکسی محرمِ ما
آگاه نشد به دل ز بیش و کمِ ما.
آنی که نشاندمش سخنها در گوش
دیدم که ز دور زد بر غمِ ما.
اين شبانه های گر گرفته سياه
چشمهای پر حرارت منا نمی شود
از نگاه گرم و وحشی فرانک است
شعر من که هر چه می کنم دوا نمی شود
از سکينه تا سکون هزار فاصله است
دختری که خلوت عجيب جمعه ها نمی شود
افتاب پاک کوههای مغربی
هر جواهری به پاکی طلا نمی شود
من اشرفم غريبه نيستم
دختری که شاعر ترانه های اشنا نمی شود
عجب شعری:rolleye:
در اين سرابچه
آيا
زورق تشنگي ست
آنچه مرا به سوي شما مي راند
يا خود
زمزمه ي شماست
و من نه به خود مي روم
كه زمزمه ي شماست
كه به جانب خويشم مي خواند؟
در من غم بيهودگيها مي زند موج
در تو غرور از توان من فزونتر
در من نيازي مي كشد پيوسته فرياد
در تو گريزي مي گشايد هر زمان پر
حمید مصدق
این که اسم اصلیت نیستنقل قول:
------
تا دور جهان قبله ی دل ساخت ترا
هرکس به تو کرد روی، ذل باخت ترا
در پرده نهانی که کست نشناسد
هر کس که مرا بدید، بشناخت ترا
اما من تنها
گاهی چنان آغشته از روز می شوم
که تک و تنها
در میان کشتزاران می دوم
و در آستانه ی زمستان
سخن از گرما می گویم
من چندان هم
برای نشستن در کنار گلهای بنفشه
بیگانه و پیر نیستم
هفته ها از آن روزی گذشته است
که درشکه ی مندرس در برف مانده بود
مسافران
که از آن راه آمده اند
می گویند
برف آب شده است
خیلی بدجنسی:laughing: :laughing: :laughing:
تنم را از شراب شعر چشمان تو خواهم سوخت
برايت شعر خواهم خواند
برايم شعر خواهي خواند
تبسم هاي شيرين تو را با بوسه خواهم چيد!
دل آب شد و ز راه چشمم همه ریخت
از بس به دلم خیالت آتش انگیخت.
دیدم که به دریایم اندر در خواب
کاوای تو آمد و مرا خواب گسیخت.
آره میدونم :evil:
تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه ي همسايه
سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب دندان زده را دست تو ديد
غضب آلوده به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز
خش خش گام تو تكراركنان
مي دهدآزارم
ومن انديشه كنان
غرق اين پندارم
كه چرا،خانه ي كوچك ما ، سيب نداشت ؟!
تو را من زهر شيرين خوانم اي عشق
كه نامي خوش تر از اينت ندانم.
وگر هر لحظه رنگي تازه گيري
به غير از زهر شيرينت نخوانم
خوشم می آد همه یه پستا یه بار ادیت شده [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] همین جوری پست بدید اصلا به هم رحم نکنید [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
من معنی ام و هر که به من باخته ست
با خوب و بدِ من ساخته ست.
با این همه ام نه هرکه نشناخته ست
زآن است که من دلم به تو باخته ست.
به شرافتم قسم يه بارم اديت نكردم:happy:نقل قول:
تو بهاری ؟
نه
بهاران از توست
از تو می گیرد وام
هر بهار اینهمه زیبایی را
حمید مصدق
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ي ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست براورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
گل های یاس را
شب ها میان بستر خود می پراکنم
آنگاه، تا سپیده دم،
انگار با تو ام!
ميخواهم بروم
پا به پاي هيچ كس
نگاه ميكنم
به هيچ چيز
آرزو ميكنم
هيچ را
به دنبال خودم ميگردم
مي يابم ش
هيچ.
یکی طلب اقا امیر
مونیکا هم که دیگه افتخار نمی ده بیا بابا ادیت هم عالمی دارد:cool:
چشم بر چشم تو مي بستم
دست بر دست تو مي سودم
به تمناي تو مي مردم
به تماشاي تو خوش بودم
می تابد ماه و خیمه خاموش شده است
اندر تک رود آب از جوش شده است
تنها منم آن که گوش من چشم من است
تنها وی آن که چشم او گوش شده است
تاوان خنده ي گندم گاهي
اين چار دره برابر نيست
لنگر كه مي كشد حضور راهبه
گودال ديگري
گرد سرم به عمق افق
تار مي زند
چه قدر همه سریع شدن امشب
دور بادا عاقلان از عاشقان
دور بادا بوی گلخن از صبا
اشکیم و حلقه در چشم، کس آشنای ما نیست
در این وطن چه مانیم دیگر که جای ما نیست
چون کاروانِ سایه رفتیم ازین بیابان
زان رو درین گذرگاه نقشی ز پای ما نیست
آیینۀ شکسته، بی روشنی نماند
گر دل شکست ما را، نقصِ صفای ما نیست
با آن که همچو مجنون، گشتیم شهره در شهر
غیر از غمت درین شهر کس اشنای ما نیست
عمری خدا تو را خواست،ای گل نصیبِ دشمن
عمری خدای او بود یک شب خدای ما نیست.
آدم می ترسه پست بده
ط دسته دار!
طرف ما شب نیست
چخماق ها کنار فتیله بی طاقتند
خشم کوچه در مشت توست
بر لبان تو شعر روشن صیقل می خورد
من تو را دوست می دارم
و شب از ظلمت خود وحشت می کند
فک کنم از شاملو
تاك خشك تشنه بودم-سر نهاده روي خاك-
جان گرفتم زير باران نوازش ها ي او
خوشه هاي بوسه اش در من شكفت.
شاخه ها گستردم همه آفاق را!