اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

وقت رفتن تو گریه، نمی داد حتی مجالم

که تو رو اونجور ببینم، که بمونه تو خیالم



میدونستم سفر، تو واسه من آخر راهه

میدونستم که نگاهم، به تو آخرین نگاهه



سفرت به خیر عزیزم، بی بلا، تنت سلامت

من میمونم چشم به راهت، حتی تا روز قیامت



همه جا بازی تقدیر، قفل پنجه ها رو وا کرد

جاده های مه گرفته، عاقبت ما رو جدا کرد



دل میگه، که بر میگردی. ای همیشگی ترینم

فرصتی می ده زمونه……. که بازم تو رو ببینم



سفرت به خیر عزیزم بی بلا، تنت سلامت

من میمونم چشم به راهت حتی تا روز قیامت

نیامدنش را باور نمی کنم

غیر ممکن است

اونیامده باشد

حتما،حالا…زیر باران مانده است

و نا امید و خسته

در خیابان ها قدم می زند

من به باز بودن درها مشکوکم…



رسول یونان

دست مرا بگیر که طوفان گرفته است

با من بمان که غربت من جان گرفته است

شالی برای سوز پریشانی ام بباف
این فصل سبز رنگ زمستان گرفته است

آواره نگاه تو مانده است سال ها
این دل که راه کوه وبیابان گرفته است

یک عمر زیر سقف نگاه تو بوده ایم
امشب خبر رسید که باران گرفته است

باورمکن اگرچه ببینی به چشم خویش
دل -دوره گرد چشم تو- سامان گرفته است

این آسمان که تکیه به لبخند داده است
از ما ستاره های فراوان گرفته است

جاریست خون رگ رگ من در رگ غزل
این بودن من است که پایان گرفته است

گل مي كند اندوه صد آواز بي چشمت
كو زخمه اي تا سر كنم يك ساز بي چشمت

آه اي بهاري كه خزانم از تو پرپر شد
من هستم و پاييز يك آغاز بي چشمت

تصميم دارم بال در بالت بيايم حيف
گم مي شود اين فرصت پرواز بي چشمت

كاري كه از دست غزل هم بر نمي آيد
حتي غزل هم جان نگيرد باز بي چشمت

حتي همين شعري كه خواندم راز خواهد شد
اصلاً ندارد جرات ابراز بي چشمت

آرامش نيلوفر مرداب من پژمرد
نيلوفر سوداي صدها راز بي چشمت

هندوستان چشم من آرام خواهد شد
اما نمي خواهم بگويم ،باز بي چشمت

اين آخرين شعر ضعيف غربت من بود
آرامگاه حافظ شيراز، بي چشمت

دیگه بسه این جدایی

ما که تاوانشو دادیم

ما که با هر کی به جز هم

نیمه رفته به بادیم

از غروب کردن خورشید می ترسم

از اینکه زمان می تواند بگذرد

از اینکه گذشته پشت سر می ماند

از به خود آمدن های ناگهانی ام میترسم

دلم برای شنیدن همه صداها تنگ شده…

حتی برای نرسیدن به تو

چقدر دلم میخواهد حرف بزنم

حرف بزنم

حرف…

هر چه داشتم گرفتي

حتي چشمي كه به فردا داشتم

هيچ كس به بي گناهي خود اعتراف نكرد

و گرنه گناهانم را نيز به اين و آن مي بخشيدي

. . .

ياد نمي كني

از سوگند نيم خورده يي كه به من دادي

و ايماني كه به دست هاي تو آوردم

آن روز كه هر بهانه يي داشتم گرفتي

وهيچ فكر نكردي

چقدر مي تواند نزديك شود دريا

به مردي كه دلش را

مثل بقيه فرصت هايش از دست داده است

خسته ام خیلی خسته ام

افسوس

آن فرزانه . . . آن سالار

خسته است

دیگر برای او

هرگام فرسنگی و فرسنگی و . . . فرسنگی است .

گیرم از این کنایه هیچ نفهمی

رسیده که باشی

طعم ات اشتهای خاک را باز می کند

نارس هم . . . فرقی نمی کند

تنها بی اشتها جویده می شود

بوی تردید مرا
تا روزهای تنهایت نفس خواهد کشید
در بادهایی که می گذرند
و فردایی که می دانم برای تو سخت تر از امروز نیست.
تقدیر ما
از بوی اقاقی های رها
تا پیچ و تابی که می پیچد به موهایم
روی نام تو خط کشید!
شاید این کوچه به اشتباه از تو خبر می آورد هنوز
غربت این نبوغ
ما را پیاده به جاده های دور می برد.
شاید از این هوای خیس
دانه های برف برای تو کافی باشد
هق هق پنجره و کبریت نم کشیده
اما سهم من نبود!
سخت است که بادها بوی باغ بیاورند
و دست من در باد تکان بخورد
تا اعتراف ساده ای
که خداحافظ!