اشعـار عاشقـانـه

خيال

بذار خيال كنم هنوز
ترانه هامو مي شنوي
هنوز هوامو داري و

هنوز صدام و مي شنوي
بذار خيال كنم هنوز يه لحظه از نيازتم
اگه تموم قصمون
هنوز ترانه سازتم
بذار خيال كنم هنوز
پر از تب تاب مني
روزا بفكر ديدنم
شبا پر از خواب مني
بذار خيال كنم تو دلتنگيات
غروب كه ميشه ياد من ميفتي
تويي كه قصه ي طلوع عشق و
گفتي و دوستت دارم و نگفتي
گفتي و دوستت دارم و نگفتي
بذار خيالا كنم منم
اون كه دلت تنگ براش
اوني كه وقتي
تنهايي پر مي شي از خاطره هاش
اون كه هنوز دوستش داري
اون كه هنوز همنفسه
بذار خيال كنم من
اوني كه بودنش بسه
دوباره فال و حافظ
دوباره توي فالمي
بذار خيال کنم بذار
اگرچه بي خيالمي

اشک هایم را ببین سرد است و بی جان نازنین
باختم خود را به چشمان تو آسان نازنین

باز جریان تمام لحظه هایم با تو است
تا ته این کوچه گردی های حیران نازنین

کاش بودی تا ببینی در هجوم بی کسی
باز می خوانم تو را با چشم گریان نازنین

بی تو بودن مرگ من در وحشت تاریکی است
همچو برگی در میان خشم طوفان نازنین

پشت حسرت های سوزان دلی پر تاب و تب
کلبه ای اینجاست دور افتاده ، ویران نازنین

با دو دست شوق ، قلبم کاش میشد می نوشت
پشت پلکت قصه ای از عشق پنهان نازنین

ساده و بی پرده گفتم پر ز احساس وجود
دوستت دارم ، نمی گردم پشیمان نازنین

با تو لبریز از غزل هایی همه پر رمز و راز
بی تو اما واژه هایم رو به پایان نازنین

حرف بسیاران برایم هیچ اما خود بگو
چیست من را پکی این عشق تاوان نازنین ؟

دست بی منت بکش بر بال تنهایی من
می تپد قلبش ولی زخمی و بی جان نازنین

گرچه در فکرت اسیرم ، عاشقانه می رهم
خود شکستی بر دل من قفل زندان نازنین

کاش با نور تو مهتابی ترین مستی من
آسمان تیرگی می شد درخشان نازنین

کاش می گفتی کنون با من که هستم پیش تو
ختم می کردی تو این شعر پریشان نازنین

پشت پلکت
قصه ای از عشق پنهان
با دو دست شوق قلبم کاش می شد می نوشت
اما یکی آمد
و یک احساس از یاس تو پرپر شد
دلم انگار می فهمید در انبوه غریبی ها
رفاقت ها چو خنجر شد
و قصه در سکوت بی جوابی مرد
اینجا بود وقتیکه زمین آغاز حسرت شد
زمان پردازش بی وقفه ی تکرار غم ها بود
صدا راه فراری بود خود تاریک و بی روزن
و عشق
آواره ای بی سرزمین در راه نفرت شد
تمام سهم رویا از ترانه
تلخی یک حادثه از لحظه ی برخورد سنگ و شیشه ی ما بود
میان ماندن و مردن
نمی دانم ولی ایا ندامت را ندیمی بود ؟
یا در پشت دیدار دو بیگانه
کسی از آشنایی ساز می زد ؟
صدایی آشنا می گفت :
دراین بیراهه راهی هست
ولی حتی در اینجا هم نمی مانم
سخن های حکیمانه
خیالی خام بیش من را نیست
که من حتی خودم را هم نمیدانم...

دگر دل کندم از یاران دگر در خود فرو رفتم

مپرس از اعتبار من دگر از رنگ و رو رفتم

دریغا از رفیقانم مرا بیگانه می خوانند

مرا چون شمع کشتند و چون پروانه می رانند

کسی که از صدا می گفت به لب مهر سکوتم زد

مرا بالای بالا برد ولی سنگ سقوطم زد

به هر یاری که رو کردم یه دشنه بر دلم می کاشت

هراس هر نفس مردن یه دم مرا رها نگذاشت

به جبران کدام نیرنگ به من رنگ ریا خورده؟

به تاوان کدامین جنگ به تن سنگ ریا خورده

سکوتم حرفها دارد ولی چشم و دهان بستم

ببین ای خوب دیروزی کجا بودم کجا هستم

پل پرواز دیروز و نبردبان امروزم

بلند پروازی از یاران منم فردا که می سوزم

به نام نارفاقت ها چه زجر از ناکسان بردم

مرا بر خود سپر کردند ولی خود پشت پا خوردند

چه ها گفتند و نشنیدم بدی کردند و بخشیدم

ز تیغ گریه اشکم ریخت ولی من باز خندیدم

تماشا کن در این بازی همان باران بی تابم

هنوزم مثل خورشید در اوج قله می تابم

گفتند : ستاره را نمی‌توان چيد

و آنانکه باور کردند

برای چيدن ستاره

حتی

دستی دراز نکردند.

اما باور کن

که من به سوی زيباترين و دورترين ستاره

دست درازکردم

و هرچند دستانم تهی ماند

اما چشمانم لبريز ستاره شد!

ستاره‌های درونت را

در شب چشمانت رها ساز

و باور کن

عشق را هدفی نيست

آنچنان که به دست آيد

در آغوش جای گيرد

و يا در آيينه چشمانت به تصوير نشيند

باور کن که

عشق

خود همه چيز است........

بسم الله الرحمن الرحیم

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد ياد حريف شهر و رفيق سفر نکرد

يا بخت من طريق مروت فروگذاشت



يا او به شاهراه طريقت گذر نکرد

گفتم مگر به گريه دلش مهربان کنم چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد

شوخی مکن که مرغ دل بی‌قرار من



سودای دام عاشقی از سر به درنکرد

هر کس که ديد روی تو بوسيد چشم من کاری که کرد ديده من بی نظر نکرد

من ايستاده تا کنمش جان فدا چو شمع



او خود گذر به ما چو نسيم سحر نکرد

حافظ

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا

به وصل خود دوایی کن دل دیوانه‌ی ما را

علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد

مگر لیلی کند درمان، غم مجنون شیدا را

چنان مشتاقم ای دلبر، به دیدارت که از دوری

برآید از دلم آهی، بسوزد هفت دریا را

زندگی چیدن سیب است باید چید و رفت!

زندگی تکرار ثانیه است باید دید و رفت!

زندگی رودی است جاری.

هرکس آمد کوزه ای شادمان،

پر کرد، از آن جرعه ای نوشید و رفت!

سالها مادر بزرگ از شهر شادی قصه گفت،

خود ولی ازغصه های روزگار نالید و رفت!

قاصدک! این کولی خونه به دوش،

کوچه گردی های خود را زندگی نامید و رفت!

شيشه ای می شکند...
يک نفر می پرسد...چرا شيشه شکست؟
مادر می گويد...شايد اين رفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب ديدم...
هيچ کس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما، هيچ کس هيچ نگفت و نپرسيد چرا ؟

با تشکر مهران ...

گفته بودم که اگر بوسه دهم توبه کنم
که دگربار از این گونه خطاها نکنم
بوسه را داد چو برداشت لبش ازلب من
توبه کردم که دگر توبه بی جا نکنم

با تشکر مهران ...