مشاعره

من وگل چون طعمه دریدن ها ز رقیبان خواری دیدن ها...

دلم از غم خون کردی چه بگویم چون کردی دردم افزون کردی

برو ای از مهر و وفا عاری برو ای عاری ز وفاداری بشکستی چون گلبرگ عهد مرا

دریغ و داد از عمرم که در وفایت شد طی

ستم به یاران تا چند جفا به عاشق تا کی

نمی کنی ای گل یکدم یادم که همچو اشک از چشمت افتادم

تا...کی...بی...تو بود از... غم...خون دل من آه از دل تو

گر چه به محنت خارم کردی با غم و حسرت یارم کردی مهر تو دارم باز....

مکن ای گل با من هر چه توانی ناز...هر چه توانی ناز

کز عشقت می سوزم باز....
*-*

رفتش زیاد خوشحالی نکن!!

دست دیده و دل هر دو فریاد

هر انچه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز فولاد

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

..........
به طرز فجیعی دپرس شدم

دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه‌ی ما را عطشی دست داد
نام تو بردم، لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه‌ جان من است
نامه‌ تو خطّ امان من است
ای نگهت خواستگه آفتاب
بر من ظلمت‌زده یک شب بتاب
پرده برانداز ز چشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم
ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده‌ی دیدار ما ...

ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم

***بی تو , مهتاب شبی , باز از اّن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم , خیره بدنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم اّن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم ,گل یاد تو, درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم اّمد که شبی باهم از اّن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در اّن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب اّن جوی نشستیم
تو, همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه , محو تماشای نگاهت
اّسمان صاف و شب اّرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فر ریخته در اّب
شاخه دست بر اّورده به مهتاب
شب و صحرا و گل وسنگ
همه دل داده به اّواز شباهنگ
یادم اّید : تو به من گفتی
از این عشق حذر کن ))
لحظه ای چند بر این اّب نظر کن
اّب ,اّیینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت باد گران است
تا فراموش کنی ,چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم :((حذر از عشق ! ندانم
سفر از پیش تو, هرگز نتوانم
نتوانم
روز اول , که دل من بتمنای تو پرزد
چون کبوتر, لب بام تو نشستم
تو بمن سنگ زدی , من نه رمیدم , نه گسستم
باز گفتم که :(( تو صیادی و من اهوی دشتم
تا بدام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم , نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ,ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لغزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم اید که : دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم , نرمیدم
رفت در ظلمت غم ,ان شب و شبهای دگر هم
,نه گرفتی دگر از عاشق ازرده خبر هم
نه کنی دیگر از ان کوچه گذر هم
بی تو ,اما, به چه حالی من از ان کوچه گذشتم
***

اون متن رو برام فرستاده بودن.غلط داشت.اینم بدون غلط

ای جماعت نو شاعران

بگذارید سخنی بدارم بیان

گر خواستید دفه بعد چنین تاپیک گذارید

خواهش که در متفرقه نسازید

بپا دارید تاپیکتان در انجمن ادبیات

بگذارید که شمار پستهاتان بالا بیاد

وقتی گذاردی تاپیکت را در انجمن

بیا و حالش رو ببر با من

گر بر شما یاران مفهوم بود این سخن

پست تایید گذارید بر پاسخ من

نمی دانستم گریه را دوست نداری
حالا هم هروقت بیایی
عزیز لحظه های تنهایی منی
اگر بیایی
من دلتنگی هایم را بهانه می کنم
تو هم دوری کسانی که دور نیستند
در راهند
رفته اند برای تاریکی هایت
یک اسمان خورشید بیاورند
یادت باشد
من اینجا
کنار همین رویاهای زودگذر
به انتظار امدن تو
خط های سفید جاده را می شمارم ...

ویرایش.........

چه کسی خواهد دید
مردنم را بی تو
گاه می اندیشم خبر مرگ مرا
با تو چه کس می گوید
آن زمان که خبر مرگ مرا می شنوی
روی خندان تو را کاش می دیدم
شانه بالا زدنت را ( بی قید ) و تکان دادن دستت
که مهم نیست زیاد و تکان دادن سر
چه کسی باور کرد
جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد
می توانی تو به من زندگانی بخشی
یا بگیری از من آنچه را می بخشی .

يادمان باشد اگر شاخه گلي را چيديم -*- وقت پرپر شدنش سوز و نوايي نکنيم -*- پر پروانه شکستن هنر انسان نيست -*- گر شکستيم ز غفلت ، من و مايي نکنيم -*- يادمان باشد سر سجاده عشق -*- جز براي دل محبوب دعايي نکنيم -*- يادمان باشيد اگر خاطرمان تنها ماند -*- طلب عشق ز هر بي سرو پايي نکنيم
*-*-

از سرودههای خودم هست