بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

انسان زمانی سخن میگوید که با اندیشه های خود در صلح و آرامش نباشد و وقتی که دیگر نتواند در تنهایی دل خود بماند

در لبهایش زندگی میکند و صدا برای او وسیله میشودبرای شادی و آسودگی خاطرش.و بسیاری از سخنان شمااندیشه

را در غم و اندوه فرو میبرد. زیرا اندیشه پرنده ای اسمانی است که شاید بتواند در قفس سخن بالهایش را باز کند اما

اما نمیتواند به پرواز در آید...


(پیامبر و دیوانه نوشته ی جبران خلیل جبران )

می نوشتم تا آنچه می خوانم خواب را از چشم بگیرد، که مرا به رعشه بیندازد، چون که با هگل در این عقیده همراهم که انسان شریف هرگز به اندازه کافی شریف نیست و هیچ تبهکاری هم تمام و کمال تبهکار نیست، اگر می توانستم بنویسم کتابی می نوشتم درباره بزرگترین لذات و بزرگترین اندوه بشری. از کتاب و به مدد کتاب است که آموخته ام که آسمان بکلی از عاطفه بی بهره است.
نه آسمان عاطفه دارد نه انسان اندیشه مند.

"تنهایی پرهیاهو - بهومیل هرابال"

در ژرفای پرتگاه تاريک، در رويای خاموش تو با دهان هايی که در سکوت گشوده می شوند، می بينی ش که از ظلمت پرتگاه به سوی تو می آيد، می بينی ش که به سويت می خزد.
در سکوت
دست های به گوشتش را می جنباند، به سويت می آيد تا آن که چهره به چهره ات می سايد و تو لثه های خونين، لثه های بی دندان بانوی پير را می بينی، و جيغ می کشی و او ديگر بار دست جنبان دور می شود و دندان های زردش را که در پيشبند خون آلود ريخته بر پرتگاه می افشاند: جيغ تو بازتاب جيغ آئوراست. او پيش روی تو در رويايت ايستاده است، و جيغ می کشد، چرا که دست کسی دامن تافته سبزش را از ميان دريده، و آنگاه سر به سوی تو می کند
نيمه های دريده دامنش را به دست گرفته، سر به سوی تو می کند و خاموش می خندد، با دندان های خانم پير که روی دندان های خود نشانده است، و در اين دم، پاهايش، پاهای عريانش تکه تکه می شود و به سوی پرتگاه می پرد.....

او دکمه ((روشن))را فشار داد،انگار ناگهان چیزی به خاطر آورده باشد.تصویر خیلی زود دوباره پدیدار شد.یک مفسر روبروی نمودار ایستاده بود و با چوب اشاره،تغییرات قیمت نفت را توضیح میداد.
((میبینی؟او حتی متوجه نشده ما پنج دقیقه پیش اورا خاموش کرده بودیم.))
((قاعتدا.))
((چرا؟))
فکر کردن به چنین مسله ای خیلی سخت بود،برای همین فقط سرم را تکان دادم.
((وقتی تلویزیون را خاموش میکنی،یک طرف،دیگر وجود ندارد.این ما هستیم یا او؟تو فقط دکمه را فشار میدهی و بعد خاموشی رابطه است.خیلی ساده.))
من گفتم:((اینطور هم می شود فکر کرد.))
((صد ها هزار نوع دیگر هم میتوان فکر کرد...

مواظب باشيد كه بنده ي ايده آل ها نشويد وگرنه به زودي نوكر موعظه گران خواهيد شد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عقاید یک دلقک
هاینریش بل
ترجمه‌ی محمد اسماعیل زاده


... سعی کردم آینده و زمان را جلو بکشم.
به جویبارهایی فکر می‌کردم که به یقین می‌دانستم روزی در آنها دراز خواهم کشید.
برای دلقکی که به سن پنجاه سالگی نزدیک می‌شود، تنها دو امکان وجود دارد: جویبار و یا قصر امیران.
فکر اجرای نمایش در قصر را که نمی‌کردم و تازه تا پنجاه سالگی بیشتر از بیست و دو سال وقت داشتم، این واقعیت که کوبلنز و ماینز از همکاری با من سر باز زده بودن، دقیقا همان چیزی بود که تسونرر از آن به عنوان زنگ خطر از نوع درجه یک یاد می‌کرد، اما فراموش کرده‌ام که یک خصوصیت بارز دیگر خودم را در این مورد بازگو کنم و آن همانا خونسردی و سستی‌ام است.
در بن هم جویبار زیاد پیدا می‌شود و تازه چه کسی برایم تجویز کرده است که باید تا پنجاه سالگی منتظر بمانم؟

صفحه‌ی 14

ما در جامعه خود مان بارها افرادی را دیده ایم که نومید و افسرده اند و ارزوی مردن دارند.در سراسر دوران تمدن بشری احساس نومیدی و کشش به سوی مرگ وجود داشته است .اما هر وقت که ظلم و بی عدالتی و نابسامانی در جامعه بشری بیشتر شود مردم بیشتر به نومیدی گرایند و به مرگ می اندیشند.

مارلون براندو :
مردم چیزی رو که بهش اعتقاد داشته باشن به عرش می رسونن. می بینی کسایی ازت خوششون میاد که یک بار هم تو رو ندیدن، تازه فکر می کنن تو آدم واقعا خارق العاده ای هستی! بعضی ها هم به دلایلی که اصلا ربطی به تجربیات شخصیشون با آدم نداره، همینجوری ازت متنفرن. مردم نمی خوان دشمناشونو از دست بدن! ما دشمنای دلخواهی داریم، کسایی که دوست داریم ازشون متنفر باشیم، و کسایی که نفرت داریم از اینکه دوستشون داشته باشیم. اگه این آدمهای گروه آخر، کار خوبی هم بکنن، باز هم ازشون خوشمون نمیاد.
بیشتر مردم دنبال شخصیت هایی خیالی هستن که استحقاق نفرت داشته باشن، چون اینجوری از شر مقدار زیادی عصبانیت خلاص میشن، همینطور افرادی که استحقاق بت شدن داشته باشن، فرقی نمی کنه چه کسی باشن.

گفتگو با مارلون براندو...لارنس گرابل

(خود امضام هست)

از کتاب : آدم و حوا - اثر : مارک تواین

پس از حوا .....
آدم : هر جا که او بود ، بهشت بود !

تاریخ مثل یک صفحه کاغذ است که ما روی پهنه اش زندگی می کنیم و درد می کشیم، دردی به پهنای کاغذ.
وقتی گذشتیم در پرونده تاریخ به شکل خطی دیده می شویم، همان خط لبه کاغذ.

گاهی هم اصلا دیده نمی شویم.

تماما مخصوص-- عباس معروفی