Printable View
حرفهای نگفته‌ام را
می گویم
روزی
شبی
زمانی
شاید
........
می شنوم
موسیقی ات را .
سکوت می کنم .
زمزمه میکنم
دلنوشته‌هایم را .
لبخند می زنم .
دلم گرم می شود
گر می گیرد
............
یادت هست گفتم می ترسم؟
هنوز هم می ترسم
می ترسم برنجی بترسی بگریزی نمانی
.....................
چگونه بگویم
که دستم گرم شود
که صورتم خنک شود
که دلم آرام گیرد
و تو از دستم نروی
...........................
بسیارند
حرفهای نگفته‌ام
میگویمت روزی
شبی
زمانی
جایی
شاید
گریه کن
در من گریه کن
بی مانند ترین!
اینجا دیگر آزادی
آزادی که اشک بریزی
آزادی که فریاد بزنی
آزادی که عاشق باشی
بر عشقی این چنین دردناک
تو در من زندگی می کنی
در آرامش و صلح
می دانم که دیگر نمی توانی
از حرکت بازایستی
درست مثل دریا!
بی مانندترین!
هر روز که می گذرد
یادت در وجودم بیشتر ریشه می دواند
و پیوند اراده ات با اراده ام
چون زنجیری
ناگسستنی تر می شود
گریه کن
در من گریه کن
بی مانندترینم!
اینجا دیگر آزادی
در سكوت می توان نگاه را معنا كرد
و آن را با عشق به دل پیوند زد
می توان بهار را به دیدار برگهای خزان زده برد
و برای رازقی های امید از عطر دوست داشتن گفت
می خواهم سكوت كنم و تنها به حرف نگاهت گوش كنم.
هيچ گاه
عشاق
به هم نمي رسند
جز با حرف " و "
بر جلد کهنه ي کتاب ها
که آن دو را
به هم مي رساند.....
لیلی و مجنون
چندیست که عشق تحقیر شده است
و هی با کلمات نامربوط تعبیر شده است
گناه ، هوس ، بازیچه
چون قفل به گردنش زنجیر شده است . . .
کاش می شد امروز بگذرد
برود بشود جزئی از گذشته
بشود خاطره
...
انوقت شاید این قدر احساسم آزارم ندهد
شاید دلم تنگ شود برای امروز..
....
آنقدرها هم عجیب نیست...
نشده گاه دلت برای خاطره ای خاکستری تنگ شود...!
آواز مي خواني
در يادهايم
از آبي دريا و آسمان ،
از عطر سيب و بوسه
ديگر
بي صداي تو
بلبل
نمي خواند!
دستم را بگير
دستم را
تا...................
به دیدارت نمی آیم
که هر دیدار
بهانه ای می شود برای دلتنگی
وقتی من آن قدر عاشقم
که در تلاقی با چشم های تو
تمام سلول هایم به حرف می آیند
وتو آن قدر خسته ای از شنیدن
که من از چشم های پر ستاره ات احساس شرم می کنم
مگر حرارت کوره انتظار
چند هزار درجه است ؟
که من وقتی به دست های تو می رسم
بریان بریانم
وتو همیشه فکر می کنی
شاعری با دل تب زده
هذیان می گوید...
گم شدن را دوست دارمزودتر پیدایت کرده بودم
کاش
رهایت می کنم .
زنجیر نیست
همصدای فریاد ،
بگریز از بند واژه ها !
بگذرنسیم وار
از دلواپسی های درنگ و تمنا
از شب نومیدی
-که نشسته در نگاهم-
تادوستت دارم ها
که می چکد از لبانت ...
رها شو
بگو
از آذرخش
اینجا
پنجره و باران و دلتنگی ست
ای شعر!
دست
مرا
بگیر...
چرا تو رهایم میکنی
محبت و صفا،صمیمیت،عهد و وفا
سعادت و یکدلی و روی به بالا بردن
همه شب پر زدن از کوی فراق
و در آغوش کشیدن وصال
و انتظار
و لذت و شادی و زیبایی هم
با تو ای خوبترین خوبیها
با تو معنی دارد...
تو بُرده بودی
قلبی را که من باخته بودم...
مغلوبِ کوچکی نبوده‌ام من،
تو هم فاتح بزرگی
بـی آرایـش هـم خـریـدار داشتی،
حـالا بـا این خـط چـشم و سایـه
چـه کـرده ای را
نـمی دانی!
بـا عـرضه ی هر سهم از لبـخـندت،
ارزش ِ کـل سهام بـورس داف را تــکان داده ای
قـصد فـروش هـم نـداری
نـیازی بـه فــروش نیـست،
تـا وقــتی مــرا داری ....
من با چشمانی نمور
زندگی را
به سلیقه چشمانت چیده ام
تو اما هنوز
بوی دلتنگی میدهی...
مي گويي براي قلبت دامي پهن كرده ام
تا دوباره عاشقت كنم
"عزيزكم كسي اين گونه تا به حال
....كلاغ هم نگرفته!!
ابــرها را کـنار زده ام
منــتظرت
بـر پـشت بـام دلـم دراز کـشیـده ام
تـا لبـخـندت را
در آغـوش گـیـرم.
بیـا کـه آسمـان ِ سیـاهـم ستـاره زیـاد دیـده
مـاه کـم دارد
تـا بـدرخشد چـشمـانـم.
بـرف پـاک کـن ِ مـاشیـنـت
صنـدوق صـدقـات ِ شمـاره است؛
اگـر تـماس بـگیـری
هـفـتاد نـوع بَـلایـت را بـه جـان می خـرنـد !
آب هـویـج مـی طلـبد دیـدنــت
امـــا
شـاخ نـشو کـه خـودمـان ایـن افـاده هـا را بـلدیـم ...
اي دو چشمانت چمنزاران من
باغ چشمت خورده بر چشمان من
بيش از اينت گر که در خود داشتم
هر کسي را تو نمي انگاشتم
اي شب از روياي تو رنگين شده
سينه از عطر توام سنگين شده
اي به روي چشم من گسترده خويش
شاديم بخشيده از اندوه بيش
همچو باراني که شويد جسم خاک
هستيم ز آلودگيها کرده پاک
اي طپشهاي تن سوزان من
آتشي در سايه مژگان من
به دلدادگی که میرسم
دلم را می گیرم و کنارخیالت می نشینم!
شاید تنهایی اش را باور کنی ...
شاید تا آخر این شعر با من باشی...
شاید کنار این باور پوچ تورا بیابم...
کاش مي دانستي من سکوتم حرف است .
حرف هايم حرف است .
خنده هايم حرف است
کاش مي دانستي مي توانم همه را پيش تو تفسير کنم
کاش مي دانستي
کاش مي فهميدي
کاش و صد کاش نمي ترسيدي . که مبادا دل من پيش دلت گير کند....
يا نگاهم پلي از عشق به دستان تو زنجير کند
من کمي زودتر از خيلي دير . مثل نور ، از شب چشم تو سفر خواهم کرد
تو نترس ... سايه ها بوي مرا سوي مشام تو نخواهند آورد
کاش مي دانستي . چه غريبانه به دنبال دلم خواهي گشت
در زماني که براي غربتت سينه دلسوزي نيست
تازه خواهي فهميد
مثل من عاشق مغرور شب افروزي نيست....
یا تو زیـباتر شــدی ! ....
یا چشـام بارونــیه ! ..
این قــفس بازه ولــی....
قـلبــ ِ من زندونــیه..:40:
از مهتابی خانه من
تا آفتابی خانه تو
یک دست فاصله است .
دستت را
دراز کن
تا
مهتابی
آفتابی شود ......
" شهریار قنبری "
غزل رویایی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
امشب از قصه دل با تو، سخن ها دارم
حرف ها با تو ازین عاشق تنها دارم
قصه ها دارم از آن فرصت بی سامانی
از همان وقت که گفتی به دلم می مانی
مانده در خاطرت ان شعر در آن روز نخست ؟
(نشود فاش کسی آنچه میان من و توست ؟))
یاد داری که شدم خاطره در هر محفل ؟
(نقش کردم رخ زیبای تو در خانه دل؟)
کاش میشد تو هم از خاطره حرفی بزنی
وقت تنگ است << به قد مژه بر هم زدنی>>
امشب ای رمز نگاهت ،غزل رویایی
ای تمنای دل شب زده سودایی
باز می خوانم از آن غم که به جان من و توست
<< پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست >>
ای غذای جان مستم نام تو
چشم و عقلم روشن از ایام تو
شش جهت از روی من شد همچو زر
تا بدیدم سیم هفت اندام تو
گفته بودی زتوم بگرفت دل
من نخواهم در جهان جز کام تو
منتظر بنشسته ام تا در رسد
از پی جان خواستن پیغام تو
خُمس عشقم یک بغل شوریدگی است
واژه اش امـّا به نـــام زنـــدگی است
از زمـین هــم تا خـــدا پرواز کـــرد
تا که نام عــشق پاکــم بندگـــی است
اگـــَـــــر تمـــــام دَردهای دُنیــــ ـــ ـا را نردبان کنـــــی
دستَتــــ به سَقفـــــ ـــ ــِ دلــتنگی مَـن نمیــــرسَد..
گیسووهات را که می‌تکانی در باد
منْ جایِ خود،
پرنده‌ها را هم می‌گیرند
به جُرمِ بَدمستی!
نام " تو " را خال کنم در بدنم
تا محفوظ ماند یاد " تو " در کفنم . . .
سكوتت چه قشنگه ... نگاهت چه عزيزه
نداري اگه حرفي ... پس بگو تو آري
راز موندنم هستي ... مهربون من باش
همسايه ي ديرينم ... همخونه ي من باش
اي همدل و همرازم... دلداده ي من باش
عاشق اگه ديواره ... قاب خاتمم باش
عاشق اگه بيماره ... مرهم دلم باش
حالا منتظرم من ... نداري اگه حرفي ... پس بگو تو آري ... آري ... آري
غنچه از خواب پريد و گلي تازه به دنيا آمد.
خار خنديد و به گل گفت : سلام و جوابي نشنيد
خار رنجيد ولي هيچ نگفت...
ساعتي چند گذشت گل چه زيبا شده بود،
دست بي رحمي آمد نزديک،
گل سراسيمه ز وحشت افسرد...
ليک آن خار در آن دست خزيد
و گل از مرگ رهيد ...
صبح فردا که رسيد
خار با شبنمي از خواب پريد
گل صميمانه به او گفت : سلام
امروز عاشق تر از همیشه
به تو فکر کردم
و دلباخته تر از هر روز
در انتظارت بودم
تا حرفهای نگفته ام را
با احساس تر از همیشه
به تو بگویم
امروز مشتاق تر از همیشه
ماندم تا بیایی
عجیب دلتنگ شدم
وقتی نیامدی ...
دست خودشان نیست
وقتی از فرط معصومیت
با تابشی از جنس عشق
روح*های ولگرد بعدازظهر را
بر نیمکتی سنگی
کشتار می*کنند،
چشم*هایت.
تــــــو چه می‌فهمی
قُدرتِ اسمَتـــــ ـــ ـ را ؟!
لَبــــــ ــــ ـ هایِ مَـــن ..
با یادَتـــــــ به خَنـــــده باز می‌شوند
هَمیشه ...
و دیگران
دائـِــم می‌گوینــــد
چه خوش خنـــــده‌ای تــــو !
طعم انگور لبات
چه خرابم میکنه
تابِ نرم نفس هات
داره خوابم میکنه
من همیشه یک نفس
تو پر از هوای جون
نفسِ عمیق من
تورو میکشه درون...
انسان ها هر از چند گاهی ، از جایی می افتند
از لبه پرتگاه
از پــــــا
از نفــس
ازاین ور بــتوم
از دمـــاغ فیل
از چــاله به چــاه
از عــرش به فـــرش
از چــــشــــمــــ
ازچــــــــشـــــــــمـــــ ـــ
از چــــــــــــشـــــــــــ ـمــــــــــــ
بلندي موي سياهت ... شب يلداست / اشك هاي تو به پاكي آب چشمه هاست
سپيدي سينه ي تو برف زمستون / چشم هاي آبي تو مثل يه درياست
من از شروع شب در انتظار تو / تو يار غير و من هميشه يار تو
بيرون داره مياد شب از تو خونه ها / تو خورشيد مني ... تو هم بيرون بيا !!
باران که آمد، لب‌هایم باریدند چشمانم و دستهایم.
باران که آمد، کوچه باغ من و تو تب کرد کلاغ‌ها خواندند گنجشک‌ها زیر چتر هم بال گشادند
باران که آمد، من ماندم و یک جفت پا در میانه‌ی کوچه‌ای بی‌عابر...
پیچک نگاهم
دزدانه تا پشت پنجره ی
اتاق تو
بالا آمده
به کجا خیره شده ای!
باران که بگیرد
تمام پنجره پر از پیچک خواهد بود
شهر رویا
من از دلدادگّّّّّــــان عصر عشقم
خراب شعر موزون نثر عشقم
درون شهری از جنس خیالات
برِ لیلا مقیمِِ قصــــــــــر عشقم ...:40:
آتش عشق است و گیرد در کسی
کاو ز سوز عشق , می سوزد بسی