نثرهای عاشقانه

خوش به حال آسمون که هر وقت دلش می گیره بی بهونه می باره....
به کسی توجه نمی کنه و از کسی خجالت نمی کشه
می باره و می باره...اینقدر می باره تا آبی و آفتابی شه
کاش می شد مثل آسمون بود
کاش می شد وقتی دلت گرفت اونقدر بباری تا بالاخره آفتابی بشی....
بعدش هم انگار نه انگار که بارشی بوده.

این متن هم بسیار زیباست

=======

حال بگو من چه كنم با اين همه گل خشكيده اي كه زيبايي خود را نثار فراغ تو در
گلدان ترك خوردهء روحم كرده اند و واژه هاي نونهالي كه در نبود تو ،
طناب دار به گردن آويخته اند تا در هيچ لغت نامه اي مورد استقبال واقع نشوند .
و اميدي كه به خاطر نا اميدي ، تنهايي را در كنج خلوت قلبم ترجيح داده و آرزوهاي
خود را در چهره ي رؤيايي شبانه مي نماياند. تا كسي به وجودش پي نبرد .
حال بگو چه كنم با چشمان سِحرآميزي كه در قاب آينه ، هنر نمايي مي كنند و فقط
تصويرمتحركي از خنده ها و شاديها را نشان مي دهند
و زندگي زيبايي. كه چون آب
در جريان است.
حال تو بگو ؛ من چه كنم با اين فاصله ها ؟؟
خیلی وقت هاست که دلم پر می کشد برای نوشتن
برای تو ، برای خودم ، برای خودمان ...
که چه ساده از صدای غریبانه ی فاصله ها می گذریم ، که چه نزدیکیم و چه دور می کنیم
خودمان را از خودمان .
که چه ساده می شکنیم بی آنکه بدانیم دیگر بغض هایمان اشک نمی شود.
که اینجا هوا بارانی است ولی باران نمی بارد.
هر جا گل یاد بودی می روید از روز های خوب ... نقطه می گذاری .
سر خط آغاز می کنی...
خیلی وقت است فراموش کرده ای. حس غریبی بود ، میانمان که دوستش داشتی...
امروز یخ زده اند دست های مهربانت .
بهار را با حضور سبزت به کدامین سر زمین برده ای که زمستانش سهم کوچک دل من شد؟
دیگر اصلا دلم نمی خواهد باشم .
می خواهم همه را دور بریزم ... هر آنچه از تو تهی است ... هر آنچه با تو تهی است ...
نه ! شاید هم دلم تنگ شده باز هم برای تو و بیشتر برای خودم یا بهتر بگویم برای خودمان .
برای تک تک واژه هایی که هستی شان وام دار توست
وامدار همان نگاه مهربان ...
وامدار همان سکوت آبي ...
وامدار همان صدای ............ ..
هر کس نداند تو خوب می دانی که چه می گویم ...
که چقدر تنهايم .
و من هنوز نمی دانم که تو از چه سخن مي گفتي میان لحظه ها ...
که نگاهت هنوز پشت پلك هايم است
که هنوز قلمم بوی تو را می دهد
مگر قصه ی عشقت میان سطر هایم بوی انتظار می دهد ؟!
که اینچنین کلمات می خواهند بنویسند از تو برای تو ...

دوستت دارم برای بخشی از وجودم که تو شکوفایش می کنی ....
دوستت دارم چون دست بر دل افسرده ام می نهی .
زنگارهای بی ارزش و بی مقدار به سویی می زنی و نور می تابانی بر گنجینه های پنهانی که تا کنون در ژرفا مانده بودند.
:40:

کاش زندگی شعر بود تا برایش یک دنیا شعر می سرودم تا با آهنگش در خلوت بی کسی هایش هیچ وقت تنها نماند .
کاش زندگی قصه بود تا برایش یک دریا قصه می گفتم تا همسفر با ماهی های آزاد همیشه اقیانوس خوشبختی را پیدا کند .
:40:

می دانم روزی با تن خسته و خیس سوار بر قطرات درشت باران بر ناودان های چشمم فرود می آیی.
در میان ا نبوه مژگانم میزبان خواهم بود و در آن لحظه چشمانم را برای همیشه می بندم تا دیگر دوریت را حس نکنم.
:40:

اگه یه روز من مردم و تو من رو دوست داشتی پنج شنبه ها بیا سر مزارم و گل سرخی رو روی قبرم بزار تا همیشه اون گلی که بهت داده بودم رو به خاطرم بیاره .
ولی اگه تو مردی من فقط یه بار میام مزارت ....میام و اون دسته گل سفید مریم رو که با خون خودم سرخشون کردم برات هدیه می کنم
و عاشقانه کنارت جون می دم تا بدونی هیچ وقت تنها نیستی تا بدونی دوستت داشتم و دیر فهمیدی .

دوست دارم تو را نظاره كنم زير پايت پر از ستاره كنم
گر بپرسند نازنينت كيست دوست دارم به تو اشاره كنم
هيچ بادي نتوانست كه پيغام مرا
پشت ديوار دل او ببرد
لا اقل روزي اگر پرسيد در مورد عشق
پس بگوييد به او
عشق همان بود كه من
به او مي ورزيدم.....
بی تو شب ها آسمان بی ستاره است ...
غزل های باران بوی غربت می دهند...
قصه های شب تکراریست...
شب بو ها ديگر سرود خاک را نمی خوانند...
روياها رمز بازگشت را از ياد برده اند...
پس بيا و با حضورت به ديارعاشقان صداقت و روشني ببخش...

برای تویی که تنهایی هایم پر از یاد توست...
برای تویی که قلبم منزلگه عشق توست...
برای تویی که احساسم از آن وجود عزيز توست...
برای تویی که تمام هستی ام در عشق تو غرق شد...
برای تویی که چشمانم همیشه به راه تو دوخته است...
برای تویی که مرا مجذوب قلب مهربان و احساس پاک خود کردی...
برای تویی که وجود بی ارزشم را محو وجود مهربان خود کردی...
برای تویی که هر لحظه دوری ات برایم مثل یک قرن است...
برای تویی که سکوتت سخت ترین شکنجه است...
برای تویی که قلبت پاک است...
برای تویی که در عشق، قلبت چه بی باک است...
برای تویی که عشقت معنای بودنم هست...
برای تویی که غم هایت معنای سوختنم هست...
دوستت دارم

دوست داشتن را دیگر دوست ندارم با خودم می جنگم که بگویم دوستت دارم .
تنازع برای هستی ...تنازع برای عشق ...تنازع برای تو
با دیواری که بین من و توست در ستیزم که به گوش تو برسانم دوستت دارم .
دیوار بلندتر از قد فریاد من است .
همچنان تقلا می کنم برای یک عشق بی پاسخ ...تو پاسخ عشقم باش و در اعماق سکوتم طنین خوش دوستت دارم را گوش کن .
به احساسات نیمه جانم جانی دوباره ده .بی مهابا دوستت دارم را فریاد بزن .در هوا داد بزن تا همه دریابند که محبت باقی است.

دیشب خیال روی تو به من گفت این روزها دوباره تو می آیی ....
می دانم شبی باز خواهی گشت و تمام کوچه های قلبم را لبریز از عطر آمدنت خواهی کرد .
دیشب تمام ستاره های پشت پنجره را با دستانم خاموش کردم زیرا ....
شنیدم که ماه را به اتاقت برده ای.

کدام ستاره گواه آغاز تو بود که جراحت بال پرستو در اعتماد دست هایت التیام می یافت و درخت ترس تبر را از یاد می برد .
چه خوب بودی ای نازنین وقتی کنار دلتنگی ام می نشستی ...چونان کبوتری بر شاخه های خالی پاییز و تمام
نیاز مرا به عشق با صلابتی شاعرانه و عاشقانه آواز می دادی ....
آه ...چه خوب بودی از نازنین .

می اندیشم زندگی رویایی است و بال و پری دارد به اندازه ی عشق ...
بیاندیش اندازه ی عشق در زندگیت چه قدر است؟ دلم به حال عشق می سوزد ...
چرا سالهاست کسی را عاشق ندیدم؟ مگر نمی دانیم برای هر کاری عشق لازم است ...هر روز دوست داشتن را به فردا می انداختی
و حالا می بینی که فردایی وجود ندارد . سالها چشمت را به رویش بسته بودی و نمی دانستی و شاید نمی فهمیدی .
امروز حرف حقیقت را باور می کنی ...
افسوس که زودتر از آنچه فکر می کردی دیر شده است .

دوست دارم نه به اندازه ی بارون چون یه روز بند میاد
دوست دارم نه به اندازه ی برف چون یه روز آب میشه
دوست دارم نه به اندازه ی گل چون یه روز پژمرده میشه
دوست دارم به اندازه ی دنیا چون هیچ وقت تموم نمیشه

وقتی گریه کرد گفتند بچه ای ...
وقتی خندیدم گفتند دیوانه ای ...
وقتی جدی بودم گفتند مغروری ...
وقتی شوخی کردم گفتند سنگین باش ...
وقتی حرف زدم گفتند پر حرفی....
وقتی ساکت شدم گفتند عاشقی ...
حالا هم که عاشقم می گن.....

دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به مهمانی گل های باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باغ ها می داد
و دست های سپیدش را به آب می بخشید .
دلم برای کسی تنگ است که چشمان قشنگش به عمش آبی دریای واژگون می دوخت و شعرهای خوشی چون پرندگان می خواند .
دلم برای کسی تنگ است که هچون کودک معصومی دلش برای دلم می سوخت و او ستاره ی بی فروغ من بود که خود را از درخشش محروم کردم .

کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک کویر می کرد .
کاش دل ها آنقدر خالص بودند که دعاها قبل از پایین آمدن دست ها مستجاب می شدند .
کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب آشناتر بود .
کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را به دست خزان نمی سپرد .
کاش در قاموس غصه ها شکوه لبخند در معنی داغ اشک گم نمی شد .
کاش مرگ معنای عاطفه را می فهمید .
کاش ...کاش ..کاش ...

صبح زود، وقتی می آد... توی کوچه ها، صداش می آد!
می رم و فوری، در را باز می کنم... داد می زنم،
آی نسیم سحری... یک دلِ پاره دارم... چند می خری...؟

می دانستم این قوم آن گونه عادل نیستند... آن گونه مهربان نیستند و پرندگان و رؤیاهای مان را می کشند؛ اما نمی دانستم... تو نیز از آن طایفه ای!

بر فراز غم های گذشته ایستاده ام و پهنه امید را می نگرم. غم و امید، چون شب و روز بر دل و جان ما حکم فرمایی می کند. گاه از بلندی غمی، پهنه امید را می نگریم و گاه از بلندی امید، پهنه غم را می پاییم...!

مي بيني از نداشتنت، از حسرت بودنت، چه بر سر نگاهم آمده؟! آنقدر در جاده ها به دنبال تو بودم، ديگر پاهايم توان رفتن ندارد... آنقدر سالها مسافر بوده ام، سفر شده است نگاهم...
اي کاش بودي و حسرت تو را به دوش نمي کشيدم... اي کاش مي گذاشتي بگويم که چه کرده است با من آن نگاه سر خوش تو که نمي دانم چرا در نگاهم نمي خواند آنچه را که بايد بخواند.
بيا که ديگر اين پاها توان رفتن ندارند... بيا که سالهاست در پي تو عزم سفر کرده ام. بيا که ديگر اين کفشها همراه پاهايم نمي آيند... لحظه اي تامل کن تا شايد من به تو برسم... لحظه اي تامل کن...

دوست دارم مثل شمع بسوزم
دوست دارم محرم دل عاشقان باشم
دوست دارم راه را به بیراهه رفتگان نشان دهم
دوست دارم با کمی گرمایی که دارم سرد شدگان را گرم کنم
دوست دارم شمع محفل یار باشم
دوست دارم رقص پروانگان را ببینم
دوست دارم که با عشق و محبت تو شعله به رقص آید
دوست دارم دوست دارم ..........

گفتم: می مانم تا ابد

تا هر زمان که تو بخواهی

گفتی : می دانم

گفتم : چشمانت را در بهترين نقطه دلم قاب کرده ام برای هميشه هر گوشه دلم
را که می بينم تو هم آن جايی .

گفتی : می دانم

گفتم: برای من از تو دوست داشتنی تر وجود ندارد

باز هم گفتی می دانم .

امروز چندمين روز است که تو رفته ای و من هيچ گاه اين را نمی دانستم
که تو برای من به ياد من و دوست دار من نيستی

باز هم می گويم: منتظرت می مانم شايد فقط شايد روزی برگردی....

گفتی:

آواز این پرنده
مثل حضور مبهم تنهایی است
با دست خود گلوی قناری را
از حجم استخوانی تن کندم.
گفتی:تنها
در خط استوایی هر سینه
روز ورود عشق چه رویائی است
با دست خود دریچه هر دل را
از چارچوب تنگ بدن کندم.
گفتی،دوباره گفتی:
اینجا چقدر بی تو تماشایی ست
با دست خویش، خود را
در لحظه شکوفه شدن کندم

دل جایگاه مقدسی است صندوقچه اسراره آدمهاست ٬ جایی است که
همه چیز را از خوب تا بد در خود جای می دهد ٬ امانت دار خوبی نیز هست.
اما ای کاش درونش را با چیزهای زیبا پر کنیم. حرفهای زیبا و قشنگ -
حرفهای با محبت و ....
خلاصه دل جایگاهی است که میتوان در برابرش سجده کرد جایی است که
انسان را به عرش می برد ٬ جایی است که می توان اسرار نگفتنی را در
اون جای داد.

اگه یه روز چشات پر اشک شد و به دنبال یه شونه گشتی که گریه کنی صدام کن بهت قول نمی دم که ساکتت کنم ولی قول می دم که پا به پات گریه کنم .

اگر رشته های محبت از هم گسیخته شوند٬ اگر عاشقان معشوقه های خویش را فراموش کنند٬ اگر دریا صدفهایش را در کام امواج خرد کند و اگر چکاوکان باغ عشق و محبت سرود دوستی نسرایند من هرگز تو را فراموش نخواهم کرد

می خواستم حصار فاصله ها را می شکستی

می خواستم نزدیکتر می آمدی
ای کاش می آمدی و مهر سکوت را از زبانم بر می داشتی و می گذاشتی تا لااقل برای خودت بگویم .....

حقيقت و حالات عشق
دريغا عشق فرض راه است همه كس را.
دريغا اگر عشق خالق نداري باري عشق مخلوق مهيا كن تا قدر اين كلمات تو را حاصل شود.
دريغا از عشق چه توان گفت و از عشق چه نشان شايد داد و چه عبارت توان كرد.
در عشق قدم نهادن كسي را مسلم شود كه با خود نباشد و ترك خود كند و خود را ايثار عشق كند.
عشق آتش است. هر جا گه باشد جز او رخت ديگري ننهند. هر جا كه رسد سوزد و به رنگ خود گرداند.

روزگاری که تو بودی و عشق تو روشنایی دلم از تمام روشنی های شهر بیشتر بود .
اما اکنون چراغ های خانه روشن است و چراغ های دلم خاموش .
به ستاره های آسمان هم گفته ام اگر خاموش باشند غمی نیست .
چن به تاریکی و خاموشی عادت دیرینه دارم .
قلب مرا نگاه کن آنگاه می فهمی .

کاش غم من توفان سهمگینی بود و من چون مرغ توفان خود را به چشم او می سپردم
ولی افسوس که غم من چون جویبار صافی است که همچنان می رود و دل مرا
چون برگ مرده ای همراه خود می برد .

هر بامداد هر آهویی که از خواب بر می خیزد
می داندکه از تندترین شیر باید تندتر بدود
و گرنه کشته خواهد شد .
هر بامداد که شیر از خواب بر می خیزد
می داند که از تندترین آهو باید تندتر بدود
وگرنه از گرسنگی خواهد مرد
فرقی ندارد آهو باشی یا شیر
آفتاب که بر می آید آماده ی دویدن باش .

به من می گفت آنقدر دوستت دارم که اگر بگویی بمیر میمیرم .....
باورم نمی شد ....فقط برای یک امتحان ساده گفتم : بمیر
سالهاست در تنهایی پژمرده ام . ...کاش امتحانش نمی کردم .

شريك عشق تو شدن
يعني همنفس شعر و ترانه شدن
يعني چون ابري تيره به دريا زدن وديوانه شدن
شريك عشق تو شدن
يعني عاشقي به سان يك مجنون
يعني قطره باراني در دل كوير جاري شدن
شريك عشق تو شدن
يعني ديوانه وار عاشق شدن
زدن به كوه و بيابان و سرمست لحظه اي ديدار تو شدن
شريك عشق تو شدن يعني چون ماهي به دريا رها شدن
به ديدن مهتاب شب رفتن
و براي لحظه اي ستاره شدن
شريك عشق تو شدن يعني چون ابري بهاري در آسمان خروشان شدن
همسفر كبوترهاي عاشق و براي عمري مبتلا به عشق شدن ...

من و تو قصه اي داريم. قصه ما هم مثل خيلي از قصه ها دو تا عاشق دارد و يک ديو خبيث.ديو قصه ما همين جا با ما زندگي مي کند. با من و تو. بين من و تو. مدام شکل عوض مي کند، مدام رنگ عوض مي کند. سياه و سهمگين و موذي مي شود، بازيمان مي دهد و ما هم بازي مي خوريم.گاهي خودش را به شکل گذشته درمي آورد، اينطور وقتهاست که بغض راه گلويمان را مي بندد و نفس کشيدن مشکل مي شود.گاهي خودش را به شکل آدمها درمي آورد، اينطور وقتهاست که چهره هايمان در هم مي رود و مي ترسيم.گاهي خودش را به شکل سفر درمي آورد، به شکل رفتن. اينطور وقتهاست که چشمانمان را مي بنديم و سعي مي کنيم به آخرراه فکر نکنيم.گاهي شکل ندانم کاريهاي من مي شود، گاهي شکل عصبانيتهاي تو مي شود...به هر شکلي که بشود، من بين هزار ديو ديگر تشخيصش مي دهم؛ چون ديو قصه ما يک نشانه دارد. وقتي که من و تو مي خنديم، کوچک مي شود. ترسان و لرزان به گوشه اي مي خزد. جوري پناه مي گيرد که انگار از اول نبوده است.مي دانم که يک روز، يک جايي وسط خنده هايمان شيشه عمر اين ديو را پيدا مي کنيم.شيشه را به زمين مي زنيم و مي شکنيم. دود که شد و رفت به هوا، آخرقصه ديو است؛اول قصه ما.

زخمها و دردهاي آدم سرمايه است...!
هر كسي نميتونه به اين جايي كه تو رسيدي برسه...!
پس سرمايه ات رو با كسي قسمت نكن...!
داد نكش...!
آه و ناله هم نكن...!
صبور، آرام و بي سر و صدا همه چيز و تحمل كن...!
تو مانند تكه سنگ آهن هستي
تازيانه روزگار خردت كرد و شكستت
و بارها دركوره بي رحم حوادث زمانه حراراتت داد
گداخته شدي ، ذوب شدي، سرد شدي و هر بار آب ديده تر
تا بصورت پولاد در آمدي...!
تو محكمتر از اوني كه حتي بشه تصورش كرد...!

آیا تا به حال صدای گریه کردن دلت را شنیده ای؟آن هنگام که مرغ دل از شوق تو عزم ملکوت می کند ولی نمی تواند از قفس در بسته بگذرد.دانی که چه حالی دارد و چگونه باید دوام را تحمل کند؟آن هنگام که هق هق گریه اش تمام چشم را فرا می گیرد و اگر کمی با دقت گوش کنی به راحتی می توانی آنرا بشنوی.آیا دانی اشک دل چیست؟اشک خونی است.خونی که همچون مرواریدی در صدف دل پرورش یافته و حالا خود را به نمایش می گذارد و آه که چقدر سخت است که انسان نمی تواند این گریه خون را از دیدگان جاری سازد و خود را آرام سازد.شاید بی قراری شرط است و باید کسی که هوای کوی تو را دارد آنرا تحمل کند و آیا این عدالت است که مرد آنقدر ضعیف است که حتی نمی تواند گریه کند و باید خون دل خود را بخورد تا وقتی که مرگ آید و گوید مرگ تنها راه است.نمی دانم شاید.

هرگز فراموش نمی کنم سخنانی را که از چشمان تو شنیدم
می گویند چشم ها هرگز دروغ نمی گویند
اما من شیرینترین دروغ ها را از چشمان تو شنیدم
آن هنگام که می گفتند: دوستت دارم .

آغوشت اندک جایی است برای زیستن و اندک جایی برای مردن ..
توفان ها در رقص عظیم تو به شکوهندی نی لبکی می نوازند .
پیشانیت آیینه ی بلند و تابناکی است و بلند و ستارگان و ماه در آن می نگرند تا به زیبایی خویش دست یابند .
من تا در آیینه پدیدار آیی عمری دراز در آن نگریستم ...من برکه ها و دریا ها را گریستم .
حضور بهشتی ات که گریز از جهنم را توجیه می کند
دریایی که مرا در خود غرق می کند تا از همه ی گناه و دروغ ها شسته شوم و سپیده دم با دستهایت بیدار شوم.

هیچ گاه آخرین نگاهت را فراموش نمی کنم ....نگاهی سرشار از عشق و صیمیت و محبت ...
امروز سال ها از آن روز می گذرد ولی تو هرگز برنگشته ای ...صدایت در گوشم زمزمه می شود و نگاهت در ذهنم مجسم
ولی من تو را می خواهم نه خیالت ....

من در این گوشه ی ویرانه به تنهایی خود می نگرم .مرا یاد کن که دیری است از خاطره ها رفته ام .
مرا به سوی خود بخوان .بگذار سخن بگویم که روزگاریست مهر خاموشی بر لب زده ام و در هیاهوی بی کسی گم گشته ام .
دستانم را به دستانم بسپار که دلم هوای تو را دارد ...مرا به حال خود رها مکن ...آخر شکسته بال پروازم
محتاجم...محتاج همراهی تو