شعر های مذهبی

این ماه کیست همسفر کاروان شده

دنبال آفتاب قیامت روان شده

یک لحظه ایستاده که سرها روند پیش

یک دم نشسته منتظر کودکان شده

یک جا ز پیر کوفه شنیده است ناسزا

یک جا به سنگ کودک شامی نشان شده

هم شاهد غروب گل ارغوان به خون

هم راوی حدیث لب خیزران شده

ای دیده داغ کودک شش ماهه تا به پیر

آه ای بهار تا گل آخر خزان شده

با پای خسته راه بر خلق آمده

با دست بسته کار گشای جهان شده

بعد از برادر و پدر و خواهر و عمو

تنهاترین ستارۀ هفت آسمان شده

از بس گریسته است چنان شمع در سجود

از خلق، آفتاب مزارش نهان شده

من بر این ماه که بر نیزه نشسته پسرم
پاره پاره شده همچون لب بابا جگرم
من جگر پاره آن بزم شرابم والله
خیزران رنگ گرفت از لب زخم پدرم
اینکه آتش به سرم ریخته شد دردی نیست
عکس رخساره نیلی است در این چشم ترم
لرزه بر پیکرش افتاد کنیزش خواندند
من خجالت زده از خواهر نیکو سیُرم
خارجی و پسر خارجیان گفت به من
آنکه با زخم زبان کرده چنین خونجگرم
خواهر کوچک من گوشه ویران جان داد
هر سحر یاد همان غربت وقت سحرم

تویی که شهره شهری به عشق ورزیدن

تویی که منتخب هستی به نیزه سر دیدن



بگو برای من از خاطرات خود بانو

کنار مقتل عشق و گلو و بوسیدن



ز بعد کرب و بلا کودکان بی بابا

شنیده ام که همیشه گرسنه خوابیدن



الا مفسر قرآن چقدر لذت داشت

صدای قاری قرآن زنیزه بشنیدن؟



بجز شما چه کسی می تواند ای خانم

شبیه ابر بهاری ز غصه باریدن



و ما رایتُ و الا جمیلتان یعنی

تویی که دیده نیالوده ای به بد دیدن

دوباره وقت غم و وقت عزاست
اربعینِ حضرت خون خداست
پیرهنای مشکی رو در نیارید
قافله هنوز تو راه کربلاست

چِل روزه قافله سامون نداره
دیگه پای بچه ها جون نداره
چل روزه سر حسین رو نیزه ها
غیر موهای پریشون نداره

کاروان گریه و اشک و عزا
اومدن تا همه با شور و نوا
مجلس روضه بگیرند کنارِ
قبر خاکی شهید کربلا

یوسف رحیمی