>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

بر مبناي يك تحقيق جديد دانشمندان به اين نتيجه رسيده اند كه مي توان از رانش يك جرم كه در ميان فضا سرعت مي گيرد براي شتاب دادن سريع به فضاپيماهاي بزرگ استفاده كرد در حاليكه نيروهاي كشندي داخلي كه مي توانند محموله را از هم بپاشند را كاهش داد.

طي گردهمائي بين المللي فناوري و فضا و كاربردهاي آن كه در تاريخ 25 بهمن در آمريكا برگزار شد ، دكتر فرانكلين فلبر پيشنهاد يك سيستم پيش رانش ضدگرانش را مطرح كرد. راه حل جديد وي براي معادله ميدان گرانشي انيشتين اين اميد را به علاقمندان فضا مي دهد كه ممكن است سرعت فضا پيما ها را تا رسيدن به سرعت نور شتاب داد بدون آنكه محتويات فضا پيماها متلاشي و خرد شوند.



گزارش دكتر فبلر عنوان مي كند كه يك جرم كه با شتابي بيشتر از 57.7 درصد از سرعت نور حركت مي كند اجرام ديگر كه در محدوده "شعاع ضدگرانشي" جلوي آن قرار دارد را بطور گرانشي دفع مي كند (مي راند). اين "شعاع" با نزديك شدن سرعت جرم به سرعت نور تشديد مي شود.



اين گزارش نشان مي دهد كه مي توان از رانش يك جرم كه در ميان فضا سرعت مي گيرد براي شتاب دادن سريع به فضاپيماهاي بزرگ استفاده كرد در حاليكه نيروهاي كشندي داخلي كه مي توانند محموله را از هم بپاشند را كاهش داد. اين گزارش استدال مي كند كه محموله در يك شعاع ضدگرانشي "بي وزن" مي شود زيرا به كسري (برخه اي) از سرعت نور شتاب داده مي شود.

كشف هزارمين دنباله دار سوهو
هفت ماه پس از يافتن نهصدمين دنباله دار توسط يك اخترشناس آماتور آلماني با استفاده از عكسهايي كه رصدخانه فضايي سوهو تهيه كرده بود،يك معلم دبيرستان در ايتاليا عكسهاي شماره 999 و 1000 را بررسي كرد .توني سكارماتو كه يك آماتور ايتاليايي است كه دو دنباله دار را در يك از عكس ديد فضاپيماي سوهو طرح مشترك ناسا و آژانس فضايي اروپا است .تقريباً نيمي از تمامي دنباله دارها در بررسي تصاوير تاج نگار خورشيدي سوهو يافت شده است .بسياري از اين اكتشافات توسط آماتورها با استفاده از تصاوير ارسالي از سوهو كه بر روي اينترنت قرار گرفته ،صورت پذيرفته است.

منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اخترشناسي تا ‪ ۴۰‬سال ديگر ناممكن مي‌شود
آلودگي ناشي از رد هواپيماها در آسمان و تغيير اوضاع اقليمي رصد كيهان با تلسكوپهاي زميني را تا سال ‪ ۲۰۵۰‬يعني حدود ‪ ۴۰‬سال ديگر ناممكن خواهد كرد.

به گزارش پايگاه اينترنتي بي‌بي‌سي نيوز، رد هواپيما در آسمان مي‌تواند پراكنده شده و نتوان آن را از ساير ابرها تشخيص داد.

گري گيلمور استاد موسسه نجوم دانشگاه كمبريج مي‌گويد اگر روند كنوني سفرهاي هوايي ارزانقيمت ادامه پيدا كند عصر رصد كيهان از روي زمين بسيار زودتر از آنچه پيش بيني مي‌شد به پايان خواهد رسيد.

هواپيماها و تغيير اوضاع اقليمي در افزايش ابر در آسمان نقش دارند.

وي مي‌گويد اكنون بايد بين سفرهاي ارزان هوايي و اخترشناسي يكي را برگزيد.

مقياس زماني ‪ ۴۰‬سال براساس آمار رشد ترافيك هوايي برآورد شده است.

اين بررسي از جمله اقداماتي است كه براي برنامه‌ريزي طرح تلسكوپ بسيار عظيم "‪ "elt‬انجام شده است.

هدف از اين طرح رصد سيارات نزديك ستارگان و جستجو براي يافتن اجرام بسيار كم نور در كيهان است.

به گفته گيلمور درحال حاضر عمر تلسكوپ‌هاي بزرگ زميني به پايان رسيده است.

تغيير اوضاع اقليمي مقدار پوشش ابر را در سراسر زمين افزايش مي‌دهد و سفرهاي هوايي ارزانقيمت نيز در افزايش ابر نقش دارد.

از اين رو پيش بيني مي‌شود تا ‪ ۴۰‬سال ديگر تلسكوپ‌هاي زميني به ابزاري بي‌فايده در رصد كيهان تبديل شوند.

تغيير اوضاع اقليمي مقدار بخارات آب را در جو زمين افزايش مي‌دهد و در افزايش ابر نقش دارد. افزايش پوشش ابر نجوم نوري و مادون قرمز را تحت تاثير قرار مي‌دهد و بايد در فضا و نه در زمين انجام شود. اما اخترشناسي راديويي از زمين ادامه دارد.

گيلمور مي‌گويد رد هواپيماها اغلب گذرا هستند، اما در برخي شرايط آب و هوايي شبيه ابرهاي طبيعي به نظر مي‌رسند.

هالگر پدرسون اخترشناس موسسه نيلز بوهر در دانمارك كه رد هواپيماها را مطالعه كرده است مي‌گويد رد هواپيماها در آغاز تشكيل قابل مشاهده‌اند.

به همين خاطر مي‌توان بعد از محو آنها به رصد آسمان ادامه داد.

اما گاهي رد هواپيما ساعتها در آسمان باقي مي‌ماند و سپس تجزيه شده و به شكلي تبديل مي‌شوند كه به سختي از ابرهاي سيروس طبيعي قابل تشخيص است.

دكتر هرمان مانستاين از مركز نجوم آلمان مي‌گويد رد هواپيما جايي تشكيل مي‌شود كه هوا كاملا اشباع از ذرات يخ است، اما اگر هوا خيلي گرم باشد اين رد تشكيل نمي‌شود.

اما پروفسور گيلمور مي‌گويد قسمتهايي از آسمان ابر نسبتا كمتر است كه مي‌توان تلسكوپ‌ها را در اين مكانها مستقر كرد. اما هيچ جايي در زمين نيست كه از وجود ابر و رد هواپيما در امان باشد.

درحال حاضر در برخي كشورها قوانيني وجود دارد كه به موجب آن هواپيماها نمي‌توانند در اطراف رصدخانه‌هاي مهم و در فلاصله بسيار زيادي از آنها پرواز كنند.

گيلمور مي‌افزايد با اين حال جاهايي كه رصدخانه‌ها قرار دارند مانند جزاير قناري ، هاوايي و آمريكاي جنوبي جاذبه‌هاي گردشگري دارند و احتمالا در آينده از مراكز رشد ترافيك هوايي خواهند بود.

تصاوير ماهواره‌اي نشان مي‌دهد دسته‌هاي رد هواپيماها مي‌تواند تا دو روز در آسمان بماند و در شرايطي صدها كيلومتر امتداد يابد.

تلسكوپ اروپايي ‪ ۳۰ Elt‬تا ‪ ۶۰‬متر قطر خواهد داشت و محل استقرار آن با وجود مشكل دسترسي احتمالا قطب جنوب خواهد بود. قطب جنوب آسمان نسبتا صافي دارد و محل عبور هواپيماها نيست.

محل برخورد يك سنگ آسماني عظيم با كره زمين در كشور مصر كشف شد
دانشمندان موفق به شناسايي حفره عظيمي در بيابانهاي غرب كشور مصر شده‌اند كه ميليونها سال قبل در پي برخورد يك سنگ آسماني عظيم با كره زمين بوجود آمده‌است.

به گزارش سايت اينترنتي "بي‌بي‌سي نيوز"، اين حفره درپي مطالعه عكسهاي ماهواره‌اي اين ناحيه از زمين توسط دانشمندان دانشگاه "بوستون" آمريكا شناسايي و "كبيرا" نام‌گذاري شده‌است.

حفره مذكور با قطر ‪ ۳۱‬كيلومتر، دو برابر بزرگتر از حفره عظيم ديگر شناسايي شده در همين بيابان و ‪ ۲۵‬برابر بزرگتر از حفره مشهور موجود در بيابان "آريزونا" در آمريكاست.

به گفته گروه شناسايي‌كننده اين اثر برخورد عظيم، احتمالا ابعاد وسيع اين حفره سبب شده‌است كه در سالهاي گذشته از چشمان دانشمندان پنهان بماند.

محققان دانشگاه "بوستون" عقيده دارند جستجوي حفره‌هاي بوجود آمده از برخوردهاي آسماني معمولا بر ساختارهاي كوچكي كه از روي زمين قابل مشاهده و شناسايي هستند متمركز است درحالي كه با استفاده از ماهواره مي‌توان حفره‌هاي عظيمي را شناسايي كرد كه از روي زمين نمي‌توان آنها را ديده و بوجودشان پي‌برد.

زمين‌شناسان در پي كشف اخير حفره "كبيرا" بر اين باورند وجود مقادير زياد ماده زرد و سبزرنگ سنگ سيليس موسوم به "شيشه بيابان" در مناطق بياباني جنوب غربي كشور مصر احتمالا به علت حرارتي است كه در پي برخورد همين شهاب سنگ با زمين ايجاد شده‌است.

ابعاد حفره "كبيرا" بيانگر اين مطلب است كه شهاب سنگ ايجادكننده آن احتمالا داراي قطري در حدود ‪ ۱/۲‬كيلومتر بوده كه برخورد آن با زمين در محدوده‌اي به قطر صدها كيلومتر همه چيز را نابود كرده‌است.

هم اكنون حفره "چيكسالاب" در كشور مكزيك، با قطري بين ‪ ۱۶۰‬تا ‪۲۴۰‬ كيلومتر بزرگترين حفره شناسايي شده در سطح زمين مربوط به يك برخورد آسماني محسوب مي‌شود كه در پي سقوط يك شهاب سنگ بسيار بزرگ در ‪ ۶۵‬ميليون سال قبل ايجاد شده و بر طبق برخي نظريه‌هاي موجود، سبب انقراض نسل دايناسورها در سرتاسر كره زمين شده‌است.

كشف جالب دانشمندان درباره سياره پلوتو
سياره كوچك ، دور افتاده و يخ زده پلوتو كه دانشمندان 30 سال فكر مي كردند فقط يك ماه دارد اكنون مشخص شد كه بيشتر از 2 ماه دارد.

به گزارش بخش خبر سايت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ، سياره پلوتو سال 1930 كشف شد و بدليل فاصله زيادي كه با زمين داشت تا الان نيز به صورت معما باقي مانده است .
سياره پلوتو نهمين سياره منظومه شمسي ، كه 3 ميليون مايل از خورشيد فاصله دارد تنها سياره است كه تاكنون هيچ فضاپيمايي موفق به مشاهده آن نشده است .
اولين ماه اين سياره كه Charon نام دارد تا سال 1978 كشف نشده بود. قطر اين سياره 742 مايل است كه تقريبا نصف قطره سياره پلوتو است .
اما اكنون دانشمندان دانشگاه جان هاپكينز موسسه تحقيقاتي جنوب غربي و موسسه فناوري ماساچوست با استفاده از تصاوير ارسالي از تلسكوپ فضايي هابل دو ماه كوچك در حال گردش ديگر را نيز كشف كردند و آنها را p1 و p2 ناميدند.
اين دو ماه خارج از مدار Charon حركت مي كنند و در مقايسه با Charon بسيار كوچك تر هستند.
P1 كه نسبت به دو ماه ديگر فاصله بيشتري از پلوتو دارد داراي قطري بين 37 تا 102 مايل است ، در حاليكه p2 20 درصد كوچكتر است .
كشف دو عضو جديد خانواده پلوتو اين سياره را تنها شي منطقه Kuiper Belt ، منطقه سنگي و يخي بالاي نپتون ، مي سازد كه محتوي باقيمانده هايي از زمان تشكيل شمسي است .

لکه سرخ بزرگ مشتری که از صدها سال پيش آذين بخش لايه ابر ضخيم اين سياره بوده، جفت تازه ای پيدا کرده است.

هم اکنون يک لکه سرخ تازه درحال شکل گيری روی اين سياره عظيم گازی است که منجمان آژانس فضايی آمريکا آن را "سرخ اصغر" (Red Jr) نام گذاشته اند.

هر دو لکه سرخ در واقع توفان های عظيمی در لايه ابر مشتری هستند، اما دانشمندان نمی دانند رنگ سرخ آجری بارز آنها از کجا می آيد.

دانشمندان ناسا گزارش داده اند که لکه تازه از لحاظ ابعاد تقريبا نصف "لکه سرخ بزرگ" (جی آر اس) و دقيقا همان رنگ است.

اين توفان تازه که رسما "بيضی بی ای" (Oval BA) نامگذاری شده است، ابتدا در سال 2000 مشاهده شد که حاصل برخورد و ادغام سه لکه کوچکتر بود.

رنگ های متغير

"بيضی بی ای" در ابتدا سفيد بود، يعنی همان رنگ لکه های کوچکتر تشکيل دهنده اش. اما در چند سال اخير به تدريج تغيير شکل داده است.

کريستوفر گو، منجم آماتور از فيليپين که با پشتکار اين لکه را رصد کرده است می گويد: "بيضی در نوامبر 2005 سفيد بود. در ماه دسامبر همان سال به تدريج قهوه ای شد و بالاخره چند هفته قبل به سرخ تغيير کرد."



برخی دانشمندان معتقدند که لکه سرخ بزرگ مشتری که قطر آن دو برابر زمين است و حداقل 300 سال قبل تشکيل شد، احتمالا به همين ترتيب، يعنی در اثر ادغام لکه های کوچکتر به وجود آمده است.

دکتر گلن اورتون، منجم آزمايشگاه رانش جت در ناسا که توفان های مشتری و ساير سيارات عظيم را مطالعه می کند گفت: "اين خيلی قانع کننده است. ما برای ساليان سال سرگرم نظارت بر مشتری بوده ايم تا ببينيم آقای بيضی بی ای قرمز می شود يا نه که به نظر می رسد چنين است."

هيچ کس کاملا مطمئن نيست چرا رنگ "جی آر اس" قرمز است.

يک نظريه حاکيست که توفان موادی را از اعماق لايه ضخيم ابرهای مشتری لايروبی می کند و به سطح می آورد. سپس اين مواد مرکب که دارای رنگ های متغير هستند، در اثر برخورد اشعه فرابنفش خورشيد سرخ جلوه می کنند.

دانشمندان می گويند بيضی بی ای شايد آنقدر قدرتمند شده باشد که بتواند مانند همتای بزرگتر خود اين مواد را به سطح بياورد و در نتيجه قرمز شود.

منبع خبر : BBC News
__________________

ماده تاریک در کهکشان های بیضوی ؟

گروهی از دانشمندان به سرپرستی Avishai Dekel موفق به اثبات وجود ماده تاریک به مقدار معمولی در کهکشان های بیضوی شدند.

پس از اندازه گیری جنبش بسیار کند سحابی های سیاره نما در چندین کهکشان بیضوی ، گروهی از دانشمندان به سرپرستی Aaron J.Rmanowsky در سال 2003 اعلام کردند که کهکشان های بیضی شکل ( برخلاف کهکشان های مارپیچی ) گنجایش ماده ی تاریک بسیار کمتری دارند .



اما این کشف جدید با مدل استاندارد شکل گیری کهکشان ها در تناقض بود . اما مطالعات جدید ممکن است ماده تاریک را به کهکشان های بیضوی برگرداند ! . Avishai Dekel و همکارانش موفق به ارائه مدلی کامپیوتری شدند که نشان میدهد به هنگام برخورد دو صفحه ی کهکشان چگونه یک کهکشان بیضی شکل بوجود می آید . آنها موفق به نشان دادن کنش هایی متقابلی شدند که باعث حرکت سحابی های سیاره نما در مدار های بسیار طولانی می شود .در واقع آنها نشان دادند که گروه Rmanowsky تنها سرعت شعاعی (سرعت دور شدن از زمین ) سحابی های سیاره نما را حساب کرده اند و سرعت مماسی آنها را در محسبات خود منظور نکرده بودند .

این گروه نشان دهد که ماده تاریک در کهکشان های بیضی شکل همانند کهکشان های مارپیچی به مقدار معمول وجود دارد و نشان داد که سحابی ها نباید جنبشی غیر از این حرکت منظم خود داشته باشد مخصوصا هنگامی که تحت تاثیر نیروی گرانش عظیم ماده تاریک باشند .




منبع خبر : Sky&Telescope
__________________

انرژي سياه وجود ندارد؟

بسياري از اخترشناسان معتقدند که جهان ، تحت تسلط انرژي سياه است. به قول اختر شناسان انرژي سياه يک شکل عجيب و اسرارآميز از انرژي است که مي تواند دليل شتاب گرفتن و انبساط همزمان جهان را بازگو کند.
فيزيکدانان نظري روي يک مدل جديد از گرانش در حال مطالعه هستند که به گفته آنها، مي تواند دليل شتاب جهان را بدون نياز به انرژي سياه توضيح دهد.
گرانش در مسافت هاي کيهاني بزرگ مقياس ، با تغييرات و تبديلات جديدي رفتار مي کند. مدل ارائه شده روي اين تغييرات تکيه مي کند.
شتاب جهان به جاي اين که توسط برهمکنش هاي جاذب گرانشي ايجاد شود، بيشتر تحت تسلط برهمکنش هاي دافع گرانشي است. با اين که گمان مي رود اين انرژي سياه چيزي حدود دو سوم عالم را به خود اختصاص داده است ، کسي راجع به ماهيت آن چيزي نمي داند.
انرژي سياه تفسيري جديد از ثابت کيهاني است که اين ثابت ، اول بار توسط آينشتين درنظريه نسبيت عام مطرح شد. با اين حال چنين تفاسيري با مشکلات نظري و پديده شناختي بسياري همراه شده است و دانشمندان ترجيح مي دهند بجاي انرژي سياه از شق ديگري به عنوان چشمه شتاب استفاده کنند.
الگا منا(Olga Mena) و خوزه سانتياگو(Jose Santiago) در لابراتوار فرمي (Fermilab)و جوچن ولر(Jochen Weller)در دانشگاه لندن محاسبه کردند که مي توان شتاب عالم را بدون درنظر گرفتن انرژي سياه به طور کامل شرح داد.
کاري که آنها انجام داده اند اين است که قوانين گرانش را که در فواصل کوتاه بدون تغيير به نظر مي رسند، در فواصل بزرگ ، يعني تا جايي که عالم قابل مشاهده است ، نيز تصحيح کنند.
در چنين مسافت هايي ، انحناي فضا آنقدر کوچک است که عالم به صورت کاملا تخت مشاهده مي شود. با اين که حل معادلاتي که تکامل تدريجي عالم را در اين مدل جديد نشان مي دهند بسيار مشکل است ، اما منا و همکاران وي همچنان قادر به استفاده از روشهاي تقريبي تحليلي هستند.
اين رهيافت به محققان اجازه داد پيشگويي هاي نظري آهنگ انبساط عالم را با آهنگ انبساط محاسبه شده از داده هاي تجربي سوپرنواهاي نوع IAمقايسه کنند.
آقاي سانتياگو در اين ارتباط گفت : همخواني بين اين دو نوع محاسبه بسيار عالي است. با اين حال ، اين مدل همچنان به يک مولفه ماده سياه نياز دارد.
تصور مي شد ماده سياه يا ماده غير قابل مشاهده ، 25درصد از عالم را تشکيل داده است. با اين حال اين تصور در اين مدل نيز صادق است.

شفق هاي قطبي در مريخ
مدارگرد مريخ شواهد بيشتري را در مورد وقوع پديده شفق قطبي در مناطقي از مريخ كه در آنها ناپايداري ميدان مغناطيسي به ثبت رسيده، جمع آوري كرد. فضاپيماي سريع السير مريخ ساختاري از الكترون هاي شتاب گرفته را در قسمت شب سياره مريخ نمايان ساخت كه به پديده تماشايي شفق قطبي كه در عرض هاي شمالي زمين و در سيارات بزرگترمنظومه شمسي يعني مشتري و زحل شاهد آن هستيم شبيه است.
شفق هاي قطبي زماني شكل مي گيرد كه ذرات پرانرژي حاصل از بادهاي خورشيدي به بالاترين سطح از اتمسفر برخورد مي كند. پس از وقوع اين اتفاق انرژي به صورت انوار رنگارنگ در آسمان پخش مي شود. محققان با اندازه گيري شدت نورهاي دريافتي متوجه شدند مقدار انرژي آزاد شده توسط ذرات شتاب دار، با آن چه در زمين دريافت مي كنيم قابل مقايسه است، اما علت تعجب دانشمندان از اين است كه مريخ ميدان مغناطيسي ضعيفي دارد و وقوع پديده شفق قطبي يا چيزي مشابه آن در مريخ دور از ذهن است.
اما چند سال پيش طبق فرضيه اي امكان ايجاد شفق در مريخ مطرح شد. طبق داده هاي سريع السير مريخ كه در سال ۲۰۰۴ به ثبت رسيد وقوع اين پديده در بخش هايي از مريخ كه آشفتگي ميدان مغناطيسي داشتند مشاهده شد. اما قطعي شدن اين فرضيه به زماني موكول مي شود كه بتوانيم اتمسفر بالاي مريخ را با دقت بيشتري بررسي كنيم. در ضمن عدم توانايي ما بر ديدن قسمت تاريك مريخ از زمين، كار را مشكل تر كرده است.

زوج‌هاي عجيب در قلمرو سيارک‌ها
اخترشناسان سيارک‌هايي را در منظومه شمسي يافته‌اند که جفت‌جفت يا حتي در خانواده‌هاي سه و چهارتايي به‌دور هم در گردش‌اند. برخوردهاي سهمگين که بخشي از زندگي روزمره سيارک‌هاست سبب پيدايش چنين زوج‌هاي عجيبي در بزرگراه‌هاي خُرده‌سيارات در منظومه‌شمسي شده‌اند.
اگر مطابق اين ضرب‌المثل <دو نفري مصاحبت است و سه نفري مزاحمت>، قلمرو بررسي اقمار خُرده‌سياره‌ها به‌نحو خوشايندي پُر از مزاحمت شده است!
در تابستان سال ۱۳۸۴، فرانک مارچيس و همکارانش، از دانشگاه کاليفرنيا در برکلي، کشف دومين قمر کوچک به‌دور سيارکي متعلق به‌کمربند اصلي سيارک‌ها، سيل­ويا ۸۷‌، را اعلام کردند. رموس (نام قمر کوچک جديد) به‌همراه برادر بزرگش رُمولوس (که در سال ۱۳۸۰ کشف شد) اعضاي باغ‌وحش تمام­‌عيار اقمار خُرده‌سياره‌ها هستند.
اين مجموعه همراهان گَردان­ به‌دور هم ابعاد جديدي به ‌دانش ما، درباره منشأ و تحول کوچکترين مُقيمان منظومه شمسي، مي‌افزايند. و اين دانش جديد نقشي مهم در حفاظت زمين، از برخورد با سيارک‌ها در آينده، ايفا مي‌کند.
کمربند اصلي سيارک‌ها در فاصله ميان مدار مريخ و مشتري و در حدود ۱/۲ تا ۳/۳ واحد نجومي از خورشيد است. هزاران هزار خُرده‌سياره سنگي در اين محدوده پَرسه مي‌زنند. از بزرگ‌ترين آنها، سرس، که جسمي تقريباً کروي به‌قطر ۹۵۰ کيلومتر است تا صدها هزار جرم چند کيلومتري و چند صد متري و ميليون‌ها قلوه‌سنگ پراکنده. برخي از اين خُرده‌سياره‌هاي چند کيلومتري که فقط به‌پهناي يک کوه عادي روي زمين‌اند براي خود قمر يا حتي قمرهايي اختيار کرده‌اند؛ نخستين‌بار در گذر فضاپيمايي بي‌سرنشين از کنار سيارکي ۲۵ کيلومتري در سال ۱۳۷۲ مشخص شد که اين کوه سرگردان خود قمري کوچک‌تر دارد. بعدها نمونه‌هاي بيشتري پيدا شدند و در سال‌هاي اخير حتي در محدوده خُرده‌سياره‌هاي يخي، يعني کمربند کويي‌پر در وَراي مدار نپتون، نيز خُرده‌سياره‌هاي صاحب قمر يا حتي چندتايي کشف شده‌اند.
اخترشناس انگليسي، ويليام هرشل، نخستين جستجو به‌دنبال قمر يک سيارک را در سال ۱۸۰۲، کمي پس از کشف نخستين سيارک يعني سرس ۱، انجام داد -‌هرچند که اين تلاش ناموفق بود. در سال ۱۹۰۱، شارل آندره، اخترشناس فرانسوي، تصور کرد قمري را در حال گردش به‌دور سيارک نزديک زمين، اروس۴۳۳، کشف کرده است. زيرا نمودار تغييرات درخشندگي اروس بسيار شبيه يک ستاره دوتايي گرفتي بود که دو همدمش به‌طور متناوب از جلو يکديگر عبور مي‌کنند. انديشه پشت اين استدلال درست به‌نظر مي‌رسيد اما او اشتباه کرده بود با يک قرن بعد تصاوير دقيق فضاپيماي نيير- شوميکر، که به‌دور اروس گشت و سرانجام بر آن فرود آمد، نشان داد اروس قمر ندارد. در واقع شکل بسيار کشيده اروس، آندره را فريب داده بود. زيرا با چرخش سيارک به‌دور خود زماني که قسمت کشيده‌تر سيارک رو به‌ما قرار مي‌گيرد سطح درخشنده افزايش مي‌يابد و زماني که قسمت کوچک‌تر رو به‌ماست روشنايي جرم کاهش مي‌يابد.
اما همه چيز در ۲۹ اوت سال ۱۹۹۳ (مرداد ۱۳۷۲) تغيير کرد. فضاپيماي گاليله، که به‌مقصد مشتري پرتاب شده بود از کنار سيارک کمربند اصلي، آيدا ۲۴۳، گذشت. از آنجايي که گاليله، به‌دليل باز نشدن آنتن اصلي فضاپيما، داده‌ها را بسيار کندتر از آنچه برنامه‌ريزي شده بود ارسال مي‌کرد گروه هدايت‌کننده‌اش تصميم گرفتند از يک شيوه ذخيره اطلا‌عات استفاده کنند. به‌جاي اين که از تصاوير موزاييکي، که از گذر از کنار آيدا به‌دست مي‌آمد، هر بيت از فضاهاي خالي را هم به‌زمين بفرستد گروه تصميم گرفت از هر ۲۰ تا ۴۰ رشته تصوير، دو يا سه تا را پخش کند. اين تصاوير به‌دانشمندان امکان مي‌داد که دريابند داده‌هاي مفيد در کدام بخش‌هاي تصاويرند و به‌کمک اين شيوه تصاوير با کيفيتي از آيدا ، اين کوه سرگردان ۲۵ کيلومتري، حوالي نزديکترين عبور فضاپيما به‌دست آمد.
روز ۱۷ فوريه سال ۱۹۹۴ ( بهمن ۱۳۷۲)، پس از پنج ماه وقفه در بررسي تصاوير، گروه بررسي‌کننده سلسله تصاويري از حدود ۱۰ دقيقه پيش از نزديکترين ملاقات گاليله با آيدا به‌دست آوردند. آنها چيز عجيب و مشکوکي در آن تصاوير تشخيص دادند. اما به‌گفته خودشان اصلا‌ً آمادگي چيزي را که کشف کرده بودند، نداشتند. آنها در آن تصاوير نقطه کوچک روشني در نزديکي آيدا مشاهده مي‌کردند.
آن نقطه کوچک روشن داکتيل، قمر ۵/۱ کيلومتري آيدا و نخستين قمر کشف شده براي يک خُرده‌سياره، بود. پس سيارک‌ها هم قمرهايي دارند!
نخستين کشف زميني يک قمر سيارکي در سال ۱۳۷۷/۱۹۹۸ اتفاق افتاد، زماني که دانشمندان مؤسسه تحقيقاتي ساود­وست قمري را به‌دور سيارک کمربند اصلي، اُژنيا ۴۵، يافتند. اين گروه از روش نسبتاً جديد اُپتيک سازگار بر تلسکوپ کانادا- فرانسه- هاوايي(CFHT) براي جستجو در ميان صدها سيارک کمربند اصلي استفاده مي‌کردند. دستگاه اپتيک سازگار با کاهش اثرات آشفتگي جوّ زمين بر نور اجرام سماوي، که سبب محو شدن تصوير مي‌شود، تلسکوپ‌هاي زميني را قادر به‌رقابت با کيفيت بسيار خوب تلسکوپ‌هاي فضايي مي‌کنند.
پس از کشف قمر اُژنيا، که شاهزاده پتيت (شازده کوچولو) نام گرفت، اين گروه در کار خود مصمّم شد و تاکنون بيش از دو دوجين قمر در اطراف سيارک‌هاي کمربند اصلي بين مدار مريخ و مشتري، و سيارک‌هاي تروژان مشتري يافته است (هر سيارک تروژان در مداري به‌دور خورشيد مي‌گردد که يک سيارک اصلي نيز طي مي‌کند اما سيارک تروژان حدود ۶۰ درجه جلوتر يا عقب‌تر از سياره هم‌قطار خود نسبت به‌آن ثابت است زيرا در نقاط لاگرانژي مدار قرار گرفته است که تعادل گرانشي دارد. تروژان‌ها همراهان مشتري و نپتون و احتمالا‌ً زحل و اورانوس‌اند). ابعاد و اندازه‌هاي اين منظومه‌هاي دوتايي از جفت‌هاي ناهمخوان با همدم اصلي به‌قطر ۲۰۰ کيلومتر و قمري به‌قطر ۱۰ کيلومتر، که در فاصله صدها کيلومتري سيارک مادر مي‌گردد، شروع مي‌شود تا سيارک‌هاي واقعاً دوتايي که دو همدم ابعادي مساوي دارند.