داستان های كوتاه

وصلت
نویسنده : علیرضا- ب
در شهري بود خانه اي . در يکي از دو طبقه ي اين خانه ، دختري زندگي مي کرد با مادري . در طبقه ي دوم اين خانه ، پسري زندگي مي کرد با پدري . روزي پسر رفت به همراه پدر به بيرون از خانه . ساعت ها گذشت و پسر برگشت . من ديدم پسر را اما نديدم پدر را . رفتم جلو و پسر آمد جلو . من با او شدم دوست و پسر نيز با من دوست شد . من بازي کردم با پسر و سرانجام آمد پدر . قيافه ي پدر نبود مثل قيافه ي سابق پدر . پدر ديگر سيبيل نداشت و به جاي سيبيل کلاه گيس داشت . پدر به من گفت برويم پايين ساعت هفت . پسر رفت به همراه پدر به طبقه اول در ساعت هفت . پدر و پسر زدند در خانه ي مادر و دختر را . مادر در را باز کرد و چند دقيقه به زمين نگاه کرد . سپس سوسکي را ديد و به شدت جيغ کشيد . پدر و پسر سريع وارد خانه ي مادر و دختر شدند و آب قند درست کردند و به مادر دادند . دقايقي گذشت و حال مادر خوب گشت . مادر دسته گل را گرفت از پدر و کنار دختر نشست . هوا بود سرد و خانه بود گرم . روزها گذشت و سرانجام مادر زن پدر گشت و همه چيز تمام گشت.

وی میخک
منبع: movazi.com



روي همان نيمکتي که ميعاد گاه هميشگي مان بود تو ي همان بوستاني که براي اولين بار همديگررا ديده بوديم منتظرش نشسته بودم .ظهر بود و پارک خلوت .مثل هميشه موقع آمدنش ضربان قلبم تند شده بود . هنوز هم بعد از اين همه مدت عادت نکرده بود آرام باشد و رسوا نکند.
از دور شناختمش.اين را از شيوه راه رفتن و به موقع آمدنش فهميدم .مثل هميشه مرتب و منظم با شاخه گلي ميخک در دست.اين بار اما ديديارمان با هميشه فرق داشت.
(سلام:تقديم با عشق).
ته لهجه شهرستاني اش هنوز برايم شيرين ترين صدا ها بود.جواب دادم: سلام.
- آمدم که خدا حافظي کنم ميرم نمي دانم تا کي ولي....
گفتم:لازم به توضيح نيست.شاخه گل ميخک را گرفتم و بو ييدم.گفت:هنوز باور داري ميخک عطر داره؟گفتم:عطرشو فراموش کردي؟
بر گشتم به شش ماه پيش.زماني که از دخترکي گل فروش ميخکي خريدم وبو کردم.نظاره گرم بود. گفت:نديدم تا حالا کسي ميخک رو بو کنه ! مگه ميخک بو داره؟گفتم :عطر داره ولي انگار همه نمي فهمن با خواهرم کلي بحث دارم سر اين موضوع ولي قانع نميشه.
او هم شاخه گلي خريد و بوئيد.گفت:چه عطر مسحور کننده اي؟ پرسيدم :مسخره ام مي کني؟
گفت: نه من هم مي فهمم .حس مي کنم. مثل شما ولي تا حالا درکش نکرده بودم.

***



-کجايي؟به چي فکر مي کني؟
-هيچي.مگه تو نگفتي هميشه با هميم براي هميم و در کنار هم؟ حتي تا قله قاف تا اون سر دنيا؟حال ميري بي من؟
گفت: گله نکن . ديدي که نشد . ديدي که نذاشتن. پدر مادرامون؛ سرنوشت؛ بقيه؛ اونايي که تنگ نظر بودن و عشقم ما را نفهميدن.
گفتم: چرا ديدم.عشق ما از اول هم اشتباه بود.عشق يه بچه شهرستوني دانشجو به يه دختر تهروني اصيل.
گفت:بذار يه دل سير نگات کنم.شايد حالا حالا ها نبينمت.
من اما ياد شعر حافظ افتادم:(هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود).
بغضي سنگين گلوگيرم شده بود.چشمهايم را از چشمان سياهش دزديدم و کشيدم زير پام.
گفت:کاري نداري؟من دارم ميرم .گفتم: ميدونم انقدر نگو ميرم ميرم.بذار بهت بگم چرا برام عزيزي.چيزي که هيچ وقت اصلشو بهت نگفته بودم.من تو شرايطي با توآشنا شدم که مشکلات دو دستي روحمو چسبيده بودنو ولم نميکردن.حرفها و دلداريهاي بقيه هم آرومم نمي کرد .دردم پول يا بي پولي نبود خودت خوب مي دوني من کسي رو ميخواستم که بفهمدم.درکم کنه .تو اولين عشق آسموني من تو بلوغ عقل و احساسم بودي .اولين ها هيچ وقت فراموش نميشن.
با تو که بودم غمهام فرار مي کردن.قايم مي شدن وقتي که مي رفتي دوباره سرک مي کشيدن تو زندگيم.حالا که داري ميري.............
گريه امانم نداد .گفت:ياسمين بذار خاطره خوش اين آشنايي همين جوري تو ذهنمون بمونه .ابريش نکن خب؟
چشمهامو بستم و سرم را تکان دادم .اشکهام رو گونه هام سر خوردن و اومدن پايين .با خودم گفتم:(ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وين راز سر به مهر به عالم سمر شود)
رو به او گفتم:من با دلم چه کار کنم؟ گره خورده به ضريح دلت باز نمي شه.
ديدم صورتش از اشک خيس شده.گفت: دلت هميشه بامنه پيش منه منم دلمو جا ميذارم پيشت تا تنها نباشي.وقت رفتنه .شايد يه روز بر گردم .نه حتما بر مي گردم.منتظرم بمون بايد منتظرم بموني.
گفتم: حالا اين تحقيق لعنتي کي تموم ميشه؟گفت: نمي دونم 2 سال 3 سال .بستگي به پيشرفت کار داره.نمي خواي بپرسي چه ساعتي پرواز دارم؟گفتم:ندونم بهتره.روبه رويم ايستاد.چشمهاي خيس و ابريمون گره خورد به هم مثل همان بار اول.جلو آمد و پيشانيم را
بوسيدو گفت:خداحافظ.
اين ترانه «گل نراقي» دويد تو ذهنم:
مرا ببوس مرا ببوس براي آخرين بار
خدا تو را نگهدار منم که ميروم به سوي سر نوشت.
گفتم :برو.ديگه نمون.دو قدم به عقب بر داشت.گفت: ميرم ولي دلم اين جاست.روي همين نيمکت پيش تو .پشتم را به او کردم وتامي توانستم دويدم.اما چيزي جا مانده بود.يک شاخه گل ميخک.که يک دل باهاش بود .روي همان نيمکت.

***
الان يک سال از آن روز مي گذرد هر وقت صداي هواپيما مي شنوم چيزي ته دلم مي لرزد . اشتباه مي کنم . من که دل ندارم . دلم را گذاشتم توي چمدانش و رفت . با همان پروازي که اسمش را نمي دانم . و زير لب مي خوانم :
بي تو من تنهاي تنهايم عزيز عابري در شهر رويايم عزيز
بي تو ياد تو به من سر مي زند ياد تو ميهمان شبهايم عزيز

پرده
نویسنده : مهرزاد پارس


اضطراب. دلشوره. تپش قلب. لبخند. شيريني. گرمي. حرارت. تعرق. آخ. واي. پرده. خون. شرم. نگراني. ترس. پشيماني. گريه.

***

وقتي که به صورت چروک‌دار خسته‌ي باباش نگاه مي‌کرد؛ وقتي نگاهش به نگاه افسرده شده‌ي خيس مامانش تلاقي مي‌کرد؛ وقتي حرص و جوش داداششو رو مي‌ديد و وقتي به کاري که کرده بود فکر مي‌کرد، ناراحت بود. خيلي ناراحت. اصلاً پشيمون بود. خيلي زياد. پيش خودش مي‌گفت: «ايکاش اين کارو نکرده بودم. ايکاش واسه يه لذت زودگذر تن به اين مصيبت نمي‌دادم. ايکاش مي‌شد همه چيز تکرار بشه و ديگه اين کارو نکنم. ايکاش همين الان مي‌مردم. ايکاش دهن زمين وا بشه و منو همين‌جا درسته بخوره و بره. ايکاش...».

باباش هيچي نمي‌گفت؛ هيچي. هميشه همين‌جوري بود. وقتي که مي‌خواست آدمو تنبيه‌کنه هيچي نمي‌گفت. نه دادي و نه فريادي. اين خودش بدترين شکنجه بود. عذاب وجدان بود. فقط با اون نگاه‌آي معصومانش خيره خيره نگاه مي‌کرد. ايکاش يه چيزي مي‌گفت. ايکاش هرچي از دهنش درمي‌اومد بهش مي‌گفت. ايکاش مي‌زدتش؛ با چوبي، چماقي، شلاقي، چيزي. ايکاش پرتش مي‌کرد بيرون. مي‌انداختش تو خيابون و مي‌گفت برو گمشو. ايکاش اين سکوتش رو مي‌شکست.

«خجالتش بکش دختر، فکر مي‌کردم ديگه بزرگ شدي. حيف از اون همه آزادي‌اي که بهت داديم!» مامانش اينا رو گفت و زد زير گريه. مامانش هميشه زود ناراحت و نگران مي‌شد، زود دلواپس مي‌شد، زود دلشوره مي‌گرفت و حالا ديگه هيچي نمي‌تونست که آرومش کنه.

«واقعاً که؛ گل کاشتي!» داداشش با يه خنده‌ي تلخ تمسخرآميز يه پسر ايروني غيرتي اينو گفت و بلند شد و رفت بيرون.

ديگه تحمل نداشت. ديگه دوست داشت که خودشو سبک کنه. خودشو راحت کنه. ديگه دوست داشت که اونم گريه کنه و با حرفاي داداشي، ديگه بغض گلوش مثل رعد و برق يه شب طوفاني شکست و قطره‌هاي شور و ريز اشک مثل بارون بهاري نم‌نم از گونه‌هاي سرخ و سپيد خوش‌تراشش اومدن پايين و کم‌کم همه‌ي صورت قشنگشو خيس از غم کردن. هنوز مثل بچه‌گياش با گريه هق‌هق مي‌کرد. هنوز وقتي ناراحت مي‌شد، آب دماغش راه مي‌افتاد. هنوز موقع گريه، سمفوني هق‌هق و فين‌فين به راه بود.

- من که نمي‌خواستم اينجوري بشه، آخه... من...
- تو چي؟ ها؟ آخه چه فکري کردي دختر؟
- مامان، آخه...
- زهر مار مامان، کوفته مامان، آخه دختر، حالا من چطوري چش تو چش فاميل بندازم؟ ها؟
- آخه... مگه چي‌شده که اينجوري با من رفتار مي‌کنين. من که...
- ديگه مي‌خواستي چي‌بشه، همون يه زره احترام و آبرويي رو هم که داشتيم با اين کارات به باد دادي.
- من فقط مي‌خواستم...
- مي‌خواستي چي؟! مثلاً مي‌خواستي چي رو ثابت کني؟ که بزرگ‌شدي؟ که...
- نه مامان. فقط از دستم در رفت اين دفه...
- اين دفه؟!
- يعني که مي‌خواستم يهو سورپرايزتون کنم...
- سورپرايز!
- خب يعني که...
- يعني چي؟
- يعني اينکه بهتون کمک کنم...
- کمک؟!
- خب آره.
- خب کمک کردي، خيلي‌ام زياد، اما...
- مامان.
- ها چي مي‌گي؟
- مامان، منو ببخش!
- آخه دختر، تو نمي‌دوني من چقدر زحمت کشيدم و شب و روز بيدار بودم تا اين پرده لعنتي رو واسه مهموني فردا بدوزم، حالا تو‌ ي بي‌عقل با اين کارت زدي و پاره‌پوره‌اش کردي. پرده به درک، دستتو نگاه کن. ببين چه بلايي سر خودت اوردي؟ اگه خداي نکرده يه چيزي مي‌شد من چه‌کار مي‌کردم؟!
- ماماني، من فقط مي‌خواستم که وقتي از خريد مياين ببينين که اين پرده‌هه آويزونه و چقدر قشنگه. ديگه مجبور نباشين هي به داداش التماس کنين که اين پرده رو آويزون کنه، يا صبر کنين که بابا بيادش و ...
- مي‌دونم ماماني، ولي خب من‌ام خيلي جون کنده بودم که فردا همه چيز کامل و عالي باشه.
- مي‌دونم مامان. مي‌دونم شما چقدر خوب و مهربونين و چقدر زياد روزا زحمت مي‌کشين. من خودم بهتون قول مي‌دم تا فردا درست بشه.
- آخه چطوري؟
- خب شما به کاراتون برسين. من خودم درستش مي‌کنم. مگه نه اينکه خودم خياطي بلدم؟
- آخه تو خودت دستت زخميه، مگه نيست...
- مامان آخه ماخه نيار ديگه. بزار کاري رو که خراب کردم خودم درست کنم. دستمم خوبه، چيزيش نيست. يه خراش ِ فقط يه زره بزرگه!
- خب. باشه. چاره ديگه‌اي ام ندارم. ببينم چي‌کار مي‌کني خياط باشي گلم.

و بلند شد و زودي رفت و مامانش رو بغل کرد و بوسيدش. يه بوسه شيرين از پيشوني مامان خوبش گرفت و قول داد که ديگه اون مهربونو اذيت نکنه.

نویسنده : ناشناس


پرنده بر شانه هاي انسان نشست . انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت : اما من درخت نيستم . تو نمي تواني روي شانه من آشيانه بسازي
پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدمها را خوب مي دانم اما گاهي پرنده ها و آدمها را اشتباه مي گيرم
انسان خنديد و به نظرش اين خنده دارترين اشتباه ممکن بود
پرنده گفت : راستي چرا پر زدن را کنار گذاشتي ؟ انسان منظور پرنده را نفهميد اما باز هم خنديد
پرنده گفت : نمي داني توي آسمان چقدر جاي تو خالي است . انسان ديگر نخنديد . انگار ته ته خاطراتش چيزي را به ياد آورد . چيزي که نمي دانست چيست . شايد يک آبي دور ? يک اوج دوست داشتني
پرنده گفت : غير از تو پرنده هاي ديگري را نيز مي شناسم که پر زدن از يادشان رفته است
درست است که پرواز براي يک پرنده ضرورت است اما اگر تمرين نکند فراموش مي شود
پرنده اين را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اينکه چشمش به يک آبي بزرگ افتاد و به ياد آورد روزي نام اين آبي بزرگ بالاي سرش آسمان بود و چيزي شبيه دلتنگي توي دلش موج زد
آنوقت خدا بر شانه هاي کوچک انسان دست گذاشت و گفت : " يادت مي آيد ؟ تو را با دو بال و دو پا آفريده بودم ؟ زمين و آسمان هر دو براي تو بود . اما تو آسمان را نديدي . راستي عزيزم بالهايت را کجا جا گذاشتي ؟ "
انسان دست بر شانه هايش گذاشت و جاي خالي چيزي را احساس کرد . آنوقت رو به خدا کرد و گريست

نویسنده : ناشناس

کلاغ لکه ننگي بود بر دامن آسمان و وصله ناجور بر لباس هستي و صداي ناهموار و ناموزونش خراشي بود بر صورت احساس . با صدايش نه گلي مي شکفت و نه لبخندي بر لبي مي نشست.
کلاغ خودش را دوست نداشت و بودنش را، کلاغ از کائنات گله داشت.
کلاغ فکر مي کرد در دايره قسمت نازيبايي تنها سهم اوست و نظام احسن عبارتي است که هرگز او را شامل نمي شود .
کلاغ غمگينانه گفت: کاش خداوند اين لکه سياه را از هستي مي زدود و بالهايش را بست تا ديگر آواز نخواند.
خدا گفت : صدايت ترنمي است که هر گوشي آن را بلد نيست . فرشته ها با صداي تو به وجد مي آيند . سياه کوچکم! بخوان! فرشته ها منتظرند.
وکلاغ هيچ نگفت.
خدا گفت: سياه ، چونان مرکب که زيبايي را از آن مي نويسند و تو اين چنيني . زيبايي ات را بنويس و اگر تو نباشي، جهان من چيزي کم دارد ، خودت را از آسمانم دريغ نکن .
و کلاغ باز خاموش بود.
خدا گفت : بخوان ، براي من بخوان ، اين منم که دوستت دارم ؛ سياهي ات را و خواندنت را .
و کلاغ خواند . اين بار اما عاشقانه ترين آوازش را

به سرعت از پله های اتوبوس بالا رفت و خود را بین مسافرین جا داد
بعد از چند ایستگاه اتوبوس کم کم خلوت شد ولی هنوز سر پا ایستاده بود وبا تکانهای
شدید اتوبوس تکان می خورد
ناگهان حس کرد کسی از پشت سر بهش خورد
توجهی نکرد
دوباره(همون شخص ) بهش خورد
نمی خواست برگرده و اونو ببینه شاید یه جور بی تفاوتی یا خجالت یا ................
دوباره...........
دیگه عصبانی شده بودوهزاران فکر توی سرش میچرخید
با اینکه برای یکبار هم بر نگشته بود تا چیزی بگه یا حتی اونو ببینه ولی شبح پلیدی رو پشت سرش حس می کرد
دوباره......................
دیگه طاقت نیاورد و همونطوری که برمیگشت سیلی محکمی توی گوش شخص پشت سرش زد
ولی
تازه او دختر بچه کوری رو که با عصای سفیدوعینک سیاهی که چند قطره اشک از زیرش سرازیر بود دید
یک طرف صورت دختر بچه سرخ بود

.................................................. ....................

ترين دوست من يك جلاد است، من هميشه او را به خاطر خواهم داشت، حتى هنگامى كه او را بكشم باز به او و مهربانى هايش فكر خواهم كرد. براى خود او هم قابل توجه است كه كسى كه دوستش بدارد، آخر همه از او مى ترسند حتى همسر و بچه هايش. در واقع دوست من از همه جانب تحت فشار است. او تنها مى تواند اميدوار باشد مردمى كه او وى را در طول راه خانه تا محل كار و بالعكس مى بينند نسبت به او مهربانى نشان دهند و يا لااقل بى تفاوت باشند. شايد فكر كنيد دوست من خود از كارى كه مى كند متنفر است. اما اصلا اينطور نيست. او كارش را بسيار دوست دارد و حتى از آن لدت مى برد، اما من مطمئنم كه اين لذت، لذتى روانى نيست بلكه لذتى است كه مثلا ما از پيشرفتمان در امورى كه به آنها علاقه داريم حس مى كنيم. نه چيزى ديگر.
يك بار دوستم سعى كرد خاطره اى برايم تعريف كند اما نتوانست. زيرا هر بار كه شروع مى كرد جمله اش را بگويد به چشمانم نگاه مى كرد و نمى دانم در آنها چه مى ديد كه منصرف مى شد. بالاخره وقتى اشتياق مرا ديد گفت: "نمى توانم خاطره را برايت تعريف كنم، اما فقط مثالى مى زنم تا ماجرا را حدس بزنى: تصور كن كه مثلا دختربچه اى دستش را در يك شيشه مرباى توت فرنگى يا آلبالوـ فرقى نمى كند فقط سرخ رنگ باشد تا خون را تداعى كند - فروببرد و بعد وقتى با اشتياق دستش را بيرون مى آورد تا آن را بليسد ناگهان متوجه مى شود كه دستش از مچ به پايىن قطع شده است بى آنكه حتى كوچكترين دردى حس كرده باشد". مكثى كرد و ليوانش را بالا برد و جرعه اى نوشيد و بعد ادامه داد: " من تنها آرزويم اين بود كه بتوانم راهى پيدا كنم كه انسانها را بدون درد بكشم و اصلا به خاطر همين هم اين شغل را انتخاب كردم و راستش را بخواهى فكر مى كنم به آرزويم رسيده ام چون چند روز پيش يكى از قسمت هاى بدن را كه مى توان از آن طريق انسان ها را بدون درد كشت پيدا كرده ام."
بعد خنديد و ادامه داد: "جالب است، نه؟ قانون فكر مى كند مى تواند انسان ها را ادب كند و با درد بكشدشان اما نمى داند كه من راهى پيدا كرده ام تا نتواند نقشه كثيفش را اجرا كند، اينطور نيست؟ " پاسخى ندادم، چون در اين فكر بودم كه او را تا پايان همان شب به طريقى بكشم

اومد جلوم وشروع كرد به حرف زدن -با اينكه وقتي غمگينه اين كار رو مي كنه ولي من غمگينش رو هم دوست دارم- خيلي ناراحت بود.بازم كار اون موجود احمق بود كه نازنين منو ناراحت كرده بود.نمي خواستم مستقيم بهش بگم طرف رو بي خيال شه ، ولي اون زجر مي كشيد و من اين رو مي ديدم، خودم بيشتر زجر مي كشيدم.

اونو ديده بودم يعني خودش بهم نشون داده بود.راستش منم اول ازش خوشم اومد ولي بعد كه ديدم نازنين من عاشقش شده، تازه متوجه چيزايي شدم كه اون نشده بود و اين چندمين بار بود كه غمگينش كرده بود.بهش گفتم بيارش اينجا من باهاش حرف بزنم... اول قبول نكرد،گفت چه فرقي مي كنه؟اون درست نمي شه. ولي بعد كه اصرار كردم و گفتم بسپرش به من ،قبول كرد.

چند دقيقه بعد زنگ زد و اون اومد.نشست نزديكِ من.بعد از چند دقيقه به بهانه آوردن چاي از اتاق خارج شد تا من با اون تنها بمونم.بلاخره شروع به صحبت باهاش كردم،يعني خودش سر حرف رو باز كرد.مدام تو چشمام نگاه مي كرد ازش متنفر بودم اون عشقِ عشق من بود تازه خيلي هم نالايق...شروع كرد از اشكالات نازنين گفتن،گفت كه بد اخلاقه ، ايراد ميگيره و غر ميزنه،گفت كه حالا عاشق دختر همسايه ئ جديدشون شده و حتي با دختره در اين مورد صحبتم كرده! خيلي وقيح بود خيانت؟اونم به نازنين؟ ولي اون گوشش بده كار نبود داشت تمام لحظاتشو با اون دختر مي گفت.

مجبور شدم فرياد بزنم تا ساكت شه.بهش گفتم كه خيلي پستِ،كه ارزش اشكاي نازنين رو نداره.گفتم كه يادش مياد كه نازنين چقدر بهش كمك كرده؟يادش انداختم كه وقتي با نازنين آشنا شد هيچي نبود.يادش اوردم كه از اولش هم هيچي نبود كه مامانش هميشه بهش مي گفت هيچي نميشي و خودش هم هميشه احساس حقارت مي كرد .يادش آوردم روز اول مدرسه شلوارشو خيس كرد و بچه ها بهش خنديدن تا آخرشم كه درسشو تموم كرد بهش مي خنديدنکرد بهش مي خنديدن چون اون بي عرضه بود، چون هيچ وقت هيچي نبود تا حالا حتي يه كار رو هم درست انجام نداده بود يادش اوردم که نازنين اين كاستي ها رو براش پر کرد …حالا آروم شده بود و گريه مي کرد بي صدا ولي من داشتم داد ميزدم گفتم که بعد از اينم هيچي نميشه ، اگه نازنين نباشه هيچوقت هيچي نميشه گفتم تو خائني بي لياقتي به تنهاكسي که توي زندگيت بهت اعتماد کرده خيانت مي کني…سرخ شد …گفتم همه مردم در موردت درست فکر مي كردن و فقط اين دختر بيچاره اشتباه کرده…ديگه طاقت نيوورد فرياد زد با مشت زد تو صورتم پرت شدم سرم گيج مي رفت احساس کردم که تو همه اتاق من هستم ديدم که اون يه شيشه تيز برداشت …ديگه خوب نميديدم فقط صورتم پر از خون بود …صداي جيغ نازنين که اومد به هوش اومدم اول زنگ زد به اورژانس بعد در حالي که با صداي بلند گريه مي کرد تکه هاي منو جمع کرد و براي هميشه گذاشت زير تختش …..هر از گاهي از اون زيرـ با اون حال که ديگه به سختي ميبينم ـ متوجه نگاهش به جاي خاليه من روي ميز توالتش ميشم .بعضي وقتا که مياد و منو از زير تخت در مياره با هم گريه مي كنيم.

سلام اینم یه کتاب با کلی داستان از من :

کد:

---

http://www.babakkhan.persiangig.com/document/dastan%20kotah.pdf

---

خوش باشید :happy:

نقل قول:

---

سلام اینم یه کتاب با کلی داستان از من :

---

ممنون
..............


باز مانند هميشه سفارش يك فنجان قهوه داد .
دقيقا سي پنج سال بود كه هر روز به فرودگاه مي آمد و تا لختي از شب در ترياي فرودگاه مي نشست . سفارش يك قهوه بدون شير و شكر مي داد و منتظر مي نشست . ديگر تمامي كاركنان فرودگاه اعم از قديمي و جديد او را مي شناختند . همه چيز برمي گشت به سي و پنج سال پيش . در سفري كه به هندوستان رفته بود ، يك مرتاض كه در كلكته زندگي مي كرد به او گفته بود كه نيمه گمشده اش را در فرودگاهي پيدا مي كند و او اين سالها را تماما در ترياي فرودگاه گذرانده بود . روزهايي مي شد كه بيش از هفتاد فنجان قهوه خورده بود ولي تا به امروز كه خبري از گمشده اش نبود . موهاي كنار شقيقه اش همگي يكدست سفيد شده بودند و تمامي دندانهايش يك به يك از داخل بعلت مصرف بالاي قهوه پوك شده بود . از فيزيكش فقط يك تركه باقي مانده بود ولي باز ادامه مي داد . مي دانست كه مرتاض هندي اشتباه نكرده است .
او در اين مدت ، تمامي ساعات پروازي را به خاطر سپرده بود و مطمينا اگر اطلاعات پرواز در يك روز مريض مي شد و نمي آمد ، حتما او مي توانست جاي او را بگيرد . بر پايه تجربه مي دانست كه پرواز تورنتو ، تا يكربع ديگر به زمين مي نشيند . قهوه اش را هورتي كشيد و جمعيت را شكافت و در اولين رديف ايستاد . مسافران يك به يك وارد گيت مخصوص مي شدند و او تك تك آنان را نظاره مي كرد . نيم ساعت كه گذشت ، دوباره به تريا برگشت و يك قهوه سفارش داد . گمشده اش در اين پرواز هم نبود . صورتش هيچ حس خاصي نداشت ، يعني اين همه سال برايش حسي باقي نگذاشته بود . اكنون مردي پنجاه و شش ساله شده بود . خدمه پرواز كه آخرين نفرات خارج شونده بودند ، برايش دستي تكان دادند و از در خروجي فرودگاه خارج شدند . اخبار روزنامه اي را كه در جلويش بود خواند و منتظر پرواز بعدي كه از استكلهم ، يكساعت و نيم ديگر بر زمين مي نشست شد . يك ربعي كه گذشت ، چند مهماندار نزديكش شدند و حالش را پرسيدند . در ته دلش دوست داشت كه با يكي از اين مهمانداران ازدواج كند ولي دايما حرف مرتاض در گوشش زنگ مي زد و او مي خواست كه طبق سرنوشت اش عمل كند . بعد از ساعتي كه پرواز استكهلم هم بر زمين نشست ، گمشده اش را نيافت . او مي دانست كه امشب پروازي ديگر در اين فرودگاه نمي شيند ، پس به خانه اش رفت تا براي فردا صبح ساعت چهار و بيست و هفت دقيقه براي پرواز آمستردام ، خواب نماند . سال ها بعد ، وقتي جنازه اش را از فرودگاه به بيرون مي بردند ، تمامي مهمانداران برايش گريه كردند و او هيچگاه نفهميد كه حداقل نيمي از مسافراني كه از اين فرودگاه خارج شده بودند ، فقط منتظر اشاره اي از طرف او بودند ، تا عمري عاشقانه با او زندگي كنند