مشاعره

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش
بخدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم، تا که در آن نقطه ی دور
شستشویش دهم از رنگ گناه

هرلحظه از نگاهِ دلم میچکی ولی
با دستمالِ کاغذی ام پاک میشوم
این عابران که میگذرند از خیال من
مشکوک نیستند تو شکاک میشوی
تو زنده ای هنوز برایم گمان نکن
در گورِ خاطرات خوشم خاک میشوی
باید به شهرِ عشق تو با احتیاط رفت
وقتی که عاشقی چه خطرناک میشوی!

یاد آن بوسه که هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
یاد آن خنده بیرنگ و خموش
که سراپای وجودم را سوخت

تا چه حد این حرفها را میتوانی حس کنی؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر میشود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر میشود

باز میپرسی: چه طور اینگونه شاعر شد دلت؟
تو دلت را جای من بگذار شاعر میشود

گرچه میدانم نمیدانی چه دارم میکشم
از تو میگوید دلم هر بار شاعر میشود

دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می روم
و انگشتانم را
بر پوست کشیده شب می کشم
چراغهای رابطه تاریکند
چراغهای رابطه تاریکند
دیگر کسی مرا
به میهمانی گنجشکها نخواهد برد
دیگر کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد
پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردنی است

باهمه‌ي بي سروساماني ام
باز به دنبال پريشانيم



طاقت فرسودگيم هيچ نيست



در پي ويران شدن آنيم



آمده ام تا تو نگاهم كني



عاشق آن لحظه طوفانيم



دلخوش گرماي كسي نيستم



آمده ام تا تو بسوزانيم



آمده ام با عطش سالها



تا تو كمي عشق بنوشانيم



ماهي برگشته ز دريا شدم



تا تو بگيري و بميرانيم



خوبترين حادثه ميدانمت



خوبترين حادثه مي دانيم؟



حرف بزن ابر مرا باز كن



ديرزماني است كه بارانيم



حرف بزن حرف بزن سالهاست



تشنه يك صحبت طولانيم

شعر مناسب حال و هواي امشب هم هست.....قبلا بخشي‌اش هم امضاي فرانك خانوم بود


سلام همه......


خوبيد؟


التماس دعا

می خواهمش دریغا ‚ می خواهم
می خواهمش به تیره به تنهایی
می خوانمش به گریه به بی تابی
می خوانمش به صبر ‚ شکیبایی

یارب شود چو دست سبو، خشک زیر سر!
دستی که در شکستن من سنگ برنداشت

چون برگ لاله گرچه به خون غوطه‌ها زدیم
بخت سیه ز دامن ما چنگ برنداشت

صائب ز بزم عقده‌گشایان کناره کرد
ناز نسیم، غنچه‌ی دلتنگ برنداشت

سلام پایان.
آره شعر قشنگیه

تو آمدی ز دورها و دور ها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها، ز ابرها، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پُر ستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام

من نه آن رندم كه ترك شاهد و ساغر كنم
محتسب داند كه من اين كارها كمتر كنم

من كه عيب توبه كاران كرده باشم بارها
توبه از مي وقت گل ديوانه باشم گر كنم

لاله ساغرگير و نرگس مست و بر ما نام فسق
داوري دارم بسي يارب كه را داور كنم ؟