Printable View
امشب از ان شب هايی ست که دل می گيرد
يک ـ شبه خدا ـ در جهان بزرگ خدا پرسه می زند
امشب از آن شب هايی ست که دل هوای آغوش تو را می کند
تا به دريا بزند !
بودن من بی مخاطب مانده است
من و عشق تنها مانده ايم ،
تا تنهايی نيز بر راز آفرينش افزوده شود
امشب از آن شب هايی ست که سکوت حرف اول را می زند ...
میان آرزو ها ، چون كویری در سرابم
چشمه ای خشكیده ، از امواج آبم
من سرودی در گلو ، بگرفته از غم
تار رنجم ، من ، ربابم
من چو قانوسی ....
به تاق بی كسی
ما’وا گرفتم
شمع بی نورم، كه در فانوس جانم
جا گرفتم!
قوی تنهایم ، كه در تنهائی خود
رفته ام از یاد یاران ، دیر سالی
مرغ غم در جان من
خوش كرده منزل
وای بر من ، وای بر دل!
من چو فانوسی به تاق بی كسی ما’وا گرفتم
شمع بی نورم كه در فانوس جانم ، جا گرفتم
قوی تنهایم ، كه در تنهائی خود
رفته ام از یاد یاران .... دیر سالی
مرغ غم در جان من خوش كرده منزل
وای بر من ....... وای بر دل
همه شب نالم چون نی
که غمی دارم!
دل و جان بردی امّا
نشدی یارم!
با ما بودی، بی ما رفتی!
چون بوی گل به کجا رفتی!؟
تنها ماندم، تنها رفتی!
چو کاروان رود، فغانم از زمین، بر آسمان رود
دور از یارم، خون می بارم!
فتادم از پا ز ناتوانی، اسیر عشقم، چنان که دانی!
رهایی از غم نمی توانم، تو چاره ای کن، که می توانی!
گر ز دل بر آرم آهی
آتش از دلم ریزد!
چون ستاره از مژگانم
اشک آتشین ریزد!
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جویم
ای شادی جان، سرو روان، کز بر ما رفتی
از محفل ما، چون دل ما، سوی کجا رفتی!؟
تنها ماندم، تنها رفتی!
به کجایی غمگسار من؟ فغان زار من بشنو، باز آ!
از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو، باز آ!
باز آ سوی "رهی"
چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها ماندم!
تنها رفتی!
کاروان - شعر از رهی معیری – با صدای غلامحسین بنان بشنوید!
غم زمانه خورم یا فـــراغ یار کشم!؟
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم!؟
نه دست صبر که در آستین عقل برم
نه پای عقل که در دامن قـــرار کشم!
نه قدرتی که توانم کـــــناره جستن از او
نه لعبتی که به شوخیش در کنار کشم!
چو می توان به صبوری کشید جور عدو
چرا صبــــــور نباشم که جور یار کشم!؟
شراب خورده ساقی ز جام صافی وصل
ضرورت است که درد سر خمــار کشم!!
گلــــــی چو روی تو گر در چمن به دست آید
کمینه دیده ی "سعدی"ش پیش خار کشم!
نوا – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!
بُود آیا که خرامان ز درم باز آیی!؟
گره از کار فروبسته ما بگشایی!؟
نظری کن که به جان آمدم از دلتنگی!
گذری کن که خیالی شدم از تنهایی!!
گفته بودی که بیایم چو به جان آیی تو ...
من به جان آمدم، اینک تو چرا می نایی!؟
بس که سودای سر زلف تو پختم به خیال
عاقبت چون سر زلـــف تو شدم سودائی!
همه عالم به تو می بینم و این نیست عجب!
به که بینم که تویـــــــــــی چشم مرا بینایی!؟
پیش از این گر دگری در دل من می گنجید
جز تـــو را نیست کنون در دل من گُنجایی!
جز تــــــــــــو اندر نظرم هیچ کسی می ناید!
وین عجب تر که تو خود روی به کس ننمائی!
گفتی از لب بدهم کام "عراقی" بدهم روزی
وقت آن است که آن وعده وفـــــــــا فرمائی!!
همایون مثنوی – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!
یادم بماند
آن ها که دوستشان دارم
می توانند
دوستم نداشته باشند…
کتایون اموزگار
من از اندوه چشمای قشنگت
تو رو از پشت این ظلمت شناختم
چه معصومانه تو دستام شکستی
حلالم کن اگه بی وقفه باختم
حلالم کن اگه همدم نبودم
اگه با بغض تو محرم نبودم
حلالم کن اگه تنها و سردم
اگه همپای تو گریه نکردم
غم شب های بارونی چه سخته
شکستن های پنهونی چه سخته
خیال کردم یکی میشیم بزودی
ولی افسوس تو هم با من نبودی
حلالم کن که به اشک تو سوگند
نمی شد باورم این جور ببازیم
چه ساده پشت سر پل ها شکسته
باید انگار بسوزیم و ببازیم
غم شب های بارونی چه سخته
شکستن های پنهونی چه سخته
تنها و غمگین
در برهوت بی کسی…
در برزخ انتظار…
بد جایی ایستاده ام…
یک روز می آیی
و در گورستانی دور
در استخوانم می دمی
تا شعرهای نا سروده ام را بشنوی
شاکی ام امانه از تو
از خودم لجم گرفته
از خودم که بیشتر از تو
منو دست کم گرفته
شاکی ام اما نه اونقدر
که چشمامو خون بگیره
بزنم زیر رفاقت
گرچه حق تو همینه