اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

مرا دو چشـــــــــــم به راه و دو گوش بر پیغام
تو فارغی و به افســـــــــــــوس می رود ایام!

شبی نپرسی و روزی که دوســــــــــــتدارانم
چگونه شب به سحر می برند و روز به شام!

ملامتم نکند هیچکس در این ســــــــــــــــودا
که عشـــــق می بستاند ز دست عقل زمام

مرا نه دولت وصـــــــــل و نه احتمال فــــــــراغ!
نه پای رفتــــــــــن از این ناحیه نه جای مُقام!

بر آتش غم "سعدی" کدام دل که نســوخت!؟
گر این سخن برود در جهان نمانَد خــــــــــــام!

گلهای تازه شماره 160 – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!

عجب شبی است امشب

به رنگ سیاهی گیسوی تو

عجب سکوتی دارد امشب

به رنگ خاموشی نگاه تو

و عجب طولانی است امشب

به قدر هجران میان من و تو

پرسید که عمر چیست گفتم این دم

پرسید که دم چیست گفتم کم کم

پرسید اگر عمر همین یک دم است

عاقل ز چه در موج غم از بهر دم است

سر سوداي سخن با تو نمودست

لب سودائي من

من دچارم به تب و تاب پرشاني و شب زدگي

من اسير خفقانم ، خفقان

من به تنگ آمده ام از همگان

خار در پاي به دنبال پناهي هستم

كه غبار فرياد به تسلاي نسيمي همه از جنس سكوت

زتنم بر گيرد

همه تن خواب كند جان مرا

كه دمي آرامش بر سر جنبش بي وقفهء اين ثانيه هام

ز محبت ريزد

خون من ريزان است

تن پيرينهء اين سرد زمين

وز هجوم و فوران اشك پر رشك دلم

بس به پايانهء شه نامهء تو مي ماند

مثل او گلگون است

همه تن پر خون است

ريگ در چشم

به دنبال همان قاصدكي مي گردم

كه تو از خود رانديش

تا مگر او خبر آرد ز من گم شده در ورطهء تن

نه زياري ، نه ز ديار و دياري ، آري

ز من خستهء گمگشتهء مست

ز من خاك به سر ، خار به پا ، ريگ به چشم

دل من مي فهمد ، واي

درد او هم اينست كه نه كور است و نه كر

كاش بودش كر و كوري ، بال و پر

يادت آيد كه فرياد زدي :

دست بردار ازين در وطن خويش غريب

حال من مي گويم :

من دست برداشته بودم ز ازل

زين در وطن خويش غريب

من در خود و از خود دورم

روح من در وطن اين تن بي نام و نشان

غريبست ، غريب

حال خود گوي كه آيا

من با روحم بتوانم گفتن :

تو دروغي تو دروغ

تو فريبي ، تو فريب

حال خود گوي

كه در دامن خورشيد ، طمع شعله نمي بايد بست؟

تو كه گفتي به زمستان

نكند ميل سخن كس با ديگر كس

درد تو اين بودست؟

درد من زين بيش است

در اجاق شرر افروز و همه سوز تموز

بوي سرمازدهء سوز زمستان

ز همه دلها به مشامم آيد

ديگر اينجا صحبت از سرما و دندان نيست

صحبت خون جگر سوختگانست و تيزي دندان سگان

صحبت از سرخي سرپنجه اين ميش نما گرگان است

كه به دوران من

همه سگها زردند

همه ميشان گرگند

همه جا رويش خون مي بيني

همه جا بوي جنون مي شنوي

و چنین است که من غمگینم ...

من صبورم اما . . .

به خدا دست خودم نيست اگر مي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را به غم غربت چشمان خودم مي بندم .

من صبورم اما . . .

چقدر با همه ي عاشقيم محزونم !

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم .

من صبورم اما . . .

بي دليل از قفس کهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي تلخ غروب

و چراغي که تو را ، از شب متروک دلم دور کند. . . مي ترسم .

من صبورم اما . . .

آه . . . اين بغض گران صبر نمي داند چيست

چه شب ها که از هجرت نخفتم!
به دل چون لاله داغت را نهفتم
نگفتم! غمت را! مُردم و با کس نگفتم!
نیامد! سرانجامم نیامد
نگارا! خدا را!
بجـز خون جگر چون لاله در جامم نیامد!

...

گلهای رنگارنگ برنامه شماره 234 – شعر از نواب صفا – با صدای بنان بشنوید!

مرا دوست نداشته‌باش
من هنوز به دنيا نيامده
دل به مردی مرده دادم
که قبرش سنگ نداشت
... چه مردی!
مرا دوست نداشته ‌باش
مرد من ـ که روزی عاشق زنی مرده بود ـ
زير پايم خفته‌است
و مرا به هزار اسم آشنا صدا می‌زند
... چه صدايی!
مرا دوست نداشته‌باش
من دنبال زيباترين جمله ام
برای سنگ مزار او
و پيدا کردن تاريخ تولدش
... چه تولدی!

برگ ها ميميرند

و تو آرام

بی آنکه بر مرثيه شان بگريی ،

مرگشان را ترانه می کنی ...

چکه چکه باریدن دل من

عین اشک هایم

تماشایی ست

اگر دل نداشته باشی

که نداری

من از تو سروده ام تا به حال ،

از هر چه واژه که فکرش را کنی

حالا از تمامی اندازه های انتظار و بی قراری

از تمامی حدود عشق و نياز و تنهايی ، سر رفته ام

حالا نه چيزی برای - برای تو گفتن - دارم

نه ديگر چيزی برای سر رفتن ...