اشعـار عاشقـانـه

چند روزيست كه مهتاب دگرگون شده است،
سرخ و گلگون شده است،
جور ديگر به زمين مي تابد،
پرتو انوارش به زمين تابيده ،
گرمي عمق وجودش ز نگاهش پيداست،
از خودم پرسيدم: اين همان مهتاب است؟ !
اين همان ماه پر از سوز و گداز است هنوز؟!
شرري از ترديد در دلم شعله كشيد،
آتشي از پي آن كه به جانم افتاد،
نكند ماه مرا، محرم آن همه اسرار مرا دزديدند؟!
به خودم مي آيم، به حقيقت نزديك،
صبحگاهان شده است،
عطر و بوي مهتاب٬ مي تراود ز دل شبنم و نور،
و چه زيباست هنوز،
پس از آن شام سياه... بنشيني به تماشاي خداوند كنون !!
يك بغل از گل رز،
ببري تا بر عشق،
ببري تا معشوق!
ببری تا "مهتاب"!!!

نوروز عاشقان

فصلِ وصلِ محبت عشق هستي و عنايت
خوش آمدي بهارم با شَهدِ خنده هايت
اي هُدهُد سليمان مژده بده به ياران
نوروز عاشقان را در پرتو صفايت
تبسم خدايي به وعده ات مي آيي
احياي عاشقان كن كه مُردند از برايت
برپايه ي شكفتن فروردينت بر افراشت
در خاوران دلها تو اي و آن خدايت
بر تقويم دل ما عهد هميشه داري
تاريخ شدي به اذهان بارنگ لاله هايت
تو مثل من ز هجرت ساخته شدي و ماندي
فخر دوگيتي آن روز هجري نمود صدايت
غرق طواف هستي بدور خورشيد هر سال
چابك سوار بيايد تا برسيم به پايت
خوشا كه تو بهاري تعصبي نداري
زمينت سبز و خرم معطر است هوايت
به ذهن من تو وصلي چون كه عروس فصلي
جواني ام برايت شعر ترم فدايت
مارا زمانه ي دون محتاج ناكسان كرد
از جور مدعيان هزار هزار شكايت
اي كاش چو تو صفاداشت انسان بي بضاعت
در هر زمان جفا كرد با مدرك و روايت
درباغ آرزويم خزان فرا رسيده
بهار جان كجايي بنگر برين گدايت
ز بي مهري بشير نيست تنها درين ممالك
بسي ستم كشيدند با صد هزار حكايت

شبي آرام بود و من
چون هميشه غرق رويايت
دو چشم عاشقم را دوخته بر آسمان
من امشب انتظار بودنت را مي كشم
كاش من عطر قدومت را ميان اين نسيم مملو از گريه
ميان ابر هاي مملو از فرياد رعد و برق يا باران
كاش من عطر قدومت را دوباره مي چشيدم
خدايا
چه سرد است
من اما همه دردم
بي حضورت بي صدايت اي سراپا همه خوبي همه عشق
همه باران همه ياس
اي حضور تو حضور باغها
اي كه عطر بدنت همچو صد جرعه شراب
مست گرداند من
من عاشق من ديوانه تو، من بي مي مست
كاش امشب بودي
من برايت حرف دارم سالها
من تو را مي خواهم
من تو را مي خوانم
من فقط با غم تو غمگينم
من فقط گهگاهي نيمه شب مي خوابم
ورنه هر شب تنها بي تو خوابم هيچ است
كاش يك شب و فقط يك شب زود
باز هم گرم حضورت


سرد چشمانم را غرق رويا مي كرد
بخواب اي نازنينم
مهربانم
دلنشينم
منم من عاشقت
آرام باش اي بهترينم
من اينجا مست مستم
مست و بي پروا
شبانگاهان منم گرماي عشقت را درون قلبم خواهان
همان شبها كه من مست حضور تو
نياز تو
دو چشم دلنواز تو
خيابان را چو مستان نعره زن طي مي كنم شايد تو را در حاله اي از نور من ديدم
ولي اي كاش مي بودي و من نعره زن از مستي عشق تو اينجا باز در كنج قفس رويا نمي چيدم
من اينجا كنج زندان پر عطش پر عشق يا ديوانه ام اين را نمي دانم
فقط ميدانم اي تنها حضور بي حضور
اي كه آغشته به تو دستان افكارم
در اين دنياي پر رنگ و رياي بي نفس بي عشق بي پرواز
با دل با نفس با عشق با پرواز

تو را من دوست ميدارم......

وقتی قلبت شکست خورد خورده هاشو یه گوشه نگه دار
درسته که هیچ وقت مثل اولش نمی شه
اما شاید
بتونی تکه های گم شده ی یه قلب دیگه باشی . . .

چه حس خوبي داره
شمارش نفسهاتــــــــــــــ
وقتی که زیر بارون
دست میزارم تو دستاتــــــــــــ

چه حس خوبي داره
هم نفس تو باشم
کنار تو بخوابم
از آغوش تو پاشم

چه حس خوبي داره
دیدن ناز چشماتــــــــــــ
یه حس فوق العادستـــ
مثل یه راز چشماتــــــــــ
شروع شعرای من
شنیدن صداته
چه حس خوبي دارم
وقتی دلـــــــم باهاتــــــــــــه

....
يك...
دو....
سه....
چندين و چند
...هر چقدر مي شمارم خوابم نمي برد
من اين ستاره هاي خيالي را
كه از سقف اتاقم
تا بينهايت خاطرات تو جاري است
....
يادش بخير
وقتي بودي
نيازي به شمردن ستاره ها نبود
اصلا يادم نيست
ستاره اي بود يا نبود
هر چه بود شيرين بود
حتي بي خوابي بدون شمردن ستاره ها.

نمي دونم که چرا هر وقت به تو مي رسم ، نمي توانم از تو

بگويم. براي گفتنت واژه کم مي آورم. به هر حال ، بدان

که بيشتر از اين حرف ها و واژه ها برايم معنا مي دهي

آخرین چیزی ست که از تو مانده

یک عکس دو نفره

از وسط پاره اش میکنم

"تو" می افتی ته ِ سطل زباله

"من" می ماند کف دستم

آخ خ خ خ

دستت جا مانده

روی شانه ام ...

...

پاچه هایم سگی تر از آن است که بگیری مرا به دندانت
مزه مزه کنی شبم را با رژ لب های جیغ خندانت
بعد حاشا کنم دهانت را تف کنی تکه پاره هایم را
گم کنم هر چه بوده ام را باز وسط میله های زندانت
زیر پس لرزه های لبهایت له شود نقطه چین لبخندم
اشتباهی ادامه ام بدهد خط چشم همیشه حیرانت
یوسف ناگزیر بازی هات نطفه ی ناخلف تری باشم
که به جرم حرام زادگی ام گم شوم در حدود زهدانت
سایه ام زوزه می کشد پشتم شرفم گیر کرده در مشتم
هی صدا می زند مرا برگرد زیر لب بوسه های پنهانت
سگ خور روزهای هاریدن دارم از پرت می روم بالا
دامنت گریه می کند انگار وسط خاطرات عریانت
خستگی های یک زن مفرط حس سگ دو زدن ته رفتن
وقت از دست رفتن پاهام گم شدن در خطوط پایانت
درد تعریف می کند هر شب خواب چشمان گریه دارت را
من ولی بی پدر تر از آنم که بیایم به سمت کنعانت
خسته ام مثل التماس دعا دست هایم به آسمان گیر است
می روم دور سایه ام اما مانده در کوی راه بندانت
بوق سگ می رسد ته شب هام آخر خط لات بازی هام
هاری انتظار معجزه از هرزه گی های چشم شیطانت
من فقط فکر می کنم روزی که به دندان گرفتی ام شب بود
و ندیدی چقدر بی برگشت شده بود این غریبه مهمانت

آوار یک زن واره ی مزمن که می ریزد
می چید هر شب تکه هایش را کنار تخت
- حرفی بزن با وارث دردت همین کافیست
افتاده مرد خاطراتش روی بند رخت
باید قدم زد زیر خط زندگی تا مرد
با «برنگشتی» با «دلم تنگ است» با «ای کاش»
با خاطرات فوری مردی که له کرده
ته مانده های زندگی را زیر پوتین هاش

فریاد زدم بهانه ی شعرم را

پر کرده ام از تو خانه ی شعرم را

من با تو خوشم به کل دنیا بفرست

آوازه ی عاشقانه ی شعرم را

هَوایتــــــ ـــ ـ که به سـَـــــرم می‌زنــد ..
دیگـَــر در هیـــــــچ هَوایی،
نمی‌توانــَـــم نفس بِــِکشمـــــــ ـــــ ــ !
عَجبــــــ ــــ ـ نـَـفس‌گیــــر است
هـَوایِ بـــی تــویی ..

زندگی جذاب ترازصورت یک زن نیست
وقتی روبرویت می نشیند
وبا لباس خانه با تو حرف می زند!

عشق من با من بمون هميشه

بدون كه دل از تو جدا نميشه

نه كسي مياد جاي تو را بدزده

نه دل ميره واسه كسي بميره

اگر من بميرم تنها مي مانم تنها

حالا هی پیراهن گلداربپوش
و هی مژه هایت را رنگین کن
ولی من
هیچ گاه نمی توانم بگویم که« دوستت دارم !»

عشق یعنی با تو گشتن هم کلام / عشق یعنی انتظار یک سلام
عشق یعنی دستهای رو به دوست / عشق یعنی مرگ در راهت نکوست
عشق یعنی شاخه ای گل در سبد / عشق یعنی دل سپردن تا ابد

از وزشهای سیاه شب وحشت
نقش یک خاطره ی تلخ گذر کرد :
فروریخت ناگاه در نگاه تیره اش
آن مهر دامن گیر
زانکه بنیانش جز وهن نبود !
فرو افتاد از دستان سرد و خسته اش
ناگاه
آن طاقت دیرین
زانکه ریشه اش جز خون نبود !
به زمین افتاد
عشق
هوس
و تزویر !
تکه تکه شد
گسیخت !
و تنها صدای مهیب سکوت ماند

---------- Post added at 05:34 PM ---------- Previous post was at 05:31 PM ----------

به تو می اندیشم
ای سراپا همه خوبی!
تک و تنها به تو می اندیشم
همه وقت
همه جا
من به هر حال که باشم
به تو می اندیشم
تو بدان این را ، تنها تو بدان!
تو بیا!
تو بمان با من
تنها تو بمان....

بگذر شبی شبیه نسیم از جهان من

بگذار تا ورق بخورد داستان من

من با غم تو روح بهاریم حلول کن

در شاخه های خشک خزان در خزان من

من ذره ام بچرخ و مرا آفتاب کن

ای باد نرم تنت نردبان من

آنقدر سعدیم که تو شیراز من شوی

زاینده رود هستم اگر اصفهان من

باغ ستاره های تراشیده از بلور

مستی بریز در سبد آسمان من

یک لحظه با تو بودن من قدر سالهاست

ای بی غروب خاطره جاودان من

تنها
غمگین
نشسته با ماه
در خلوت ساکت شبانگاه
اشکی به رخم دوید ناگاه
روی تو شکفت در سرشتم
دیدم که هنوز عاشقم، آه !

شنيدی که دلم گفت بمان ، ايست ، نرو
به خدا وقت خدا حافظی ات نيست ، نرو
نکند فکر کنی در دل من مهر تو نيست
گوش کن نبض دلم زمزمه اش چيست ، نرو . . .

تو آن سوی دیوار

من این سوی دیوار

اگر صدای خواستنـــــــــت را میشنیدم

بی گمان نردبانـــــــــــــــــت میشدم

حالا مانده ام به گوش های خود شک کنم

یا به بلنـــــــــــدی عشق تو

تو ظـریفی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


مثـل گلدوزی یک دختر عاشق


- که دل انگـیزترین گلها را


روی روبالشیِ عـاشق خود می دوزد .


با تو بودن خـوبست


تو چـراغی ، من شب [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


که به نور تو کتابِ دلِ تو


و کتابِ دلِ خود را که خطوط تن تست


خوش خوشک می خوانم


تو درختی ، من آب [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


من کنار تو آواز بهاران را ، می خندم و می خوانم

می گریم و می خوانم .


با تو بودن خـوبست


تو قـشنگی


مثل تو ، مثل خـودت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


مثل وقتی که سخـن می گوئی


مثل هر وقت که برمی گردی از کوچـه به خـانه


مثل تصویر درخـتی در آب


روی کاشانه ، در چشمان منتظـرم می روئی .

کم نامه‌ی خاموش برایم بفرست

از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می‌شوم در این تنهایی

لطفاً کمی آغوش برایم بفرست . . .

من آمده ام که با تو راهی بشوم
آنی که تو از دلم بخواهی بشوم
دریا بغلم کن ! بغلم کن دریا !
می خواهم از این به بعد ماهی بشوم . . .

عطر خیال تو
پل می زند به دلم
تمام رویا را !
نگاه کن ...
از تو تا نفسم
صد باغ گل چراغانی است !

لبامو به احترام چشمای پراز حرفت بستم...!

تاکه شاید تو این سکوت و نگاه سرد رو بشکنی!!!

اما هر لحظه که می گذره, مهر بی صدایی محکمتر

کوبیده میشه روی صفحه کلام بین من و تو!؟!

فریاد نزن ای عاشق

من صدایت را درون قلب خود می شنوم

درد را در چهره ی عاشق تو با ذهن خود می نگرم

فریاد نزن ای عاشق، فریاد نزن

بی سبب نیست چنین فریادم

بی گناه در دام عشق افتادم

چه درست و چه غلط

زندگی هم خودم و هم تو رو بر باد دادم


اگر احساسمو می فهمیدی

قلبتو دوباره می بخشیدی

لحظه ی پایان این دیدار رو

روز آغازی دگر می دیدی

اگه بیهوده نمی ترسیدم

عشقو اون جوری که هست می دیدم

شاید این لحظه ی غمگین وداع

قلبمو دوباره می بخشیدم

کاش از این عشق نمی ترسیدم


ما سزاواریم اگر گریانیم

این چنین خسته و سرگردانیم

ما که دانسته به دام عشق افتادیم

چرا از عاشقی رو گردانیم

وقتی پیمان دلو میبستیم

گفته بودیم فقط عاشق هستیم

ولی با عشق نگفتیم هرگز

از دو ایل نا برابر هستیم

از دو ایل نا برابر هستیم

نه گناه کاریم نه بی تقصیریم

منو تو بازیچه ی تقدیریم

هر دو در بیراهه ی بی رحم عشق

با دلو احساس خود درگیریم

بیشتر از همیشه دوست دارم

گر چه از عاشقی وعاشق شدن بی زارم

زیر آوار فرو ریخته ی عشق

از دلم چیزی نمانده که به تو بسپارم

تو که همدردی مرا یاری بده

به منه عاشق امیدواری بده

اگر عشق با ما سر یاری نداشت

تو به من قول وفا داری بده

تو به من قول وفا داری بده

تمام روز را در آئینه گریه می کردم

بهار پنجره ام را

به وهم سبز درختان سپرده بود

تنم به پیله ی تنهائی ام نمی گنجید

و بوی تاج کاغذیم

فضای آن قلمرو بی آفتاب را

آلوده کرده بود

نمی توانستم ، دیگر نمی توانستم

رازعشق شقایق

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شقایق گفت با خنده ؛ نه تب دارم ، نه بیمارم
اگر سرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی ، که زمین تب دار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت ، تمام غنچه ها تشنه
و من بی تاب و خشکیده ، تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته ، به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم ، سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود ، اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد ، ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را ، بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت ، بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را ، به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده ، که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید ، شتابان شد به سوی من

هوا چون کوره آتش ، زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت : چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست
به جانم ، هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم ، هرگز دوایی نیست


واز این گل که جایی نیست ، خودش هم تشنه بود اما
نمی فهمید حالش را ، چنان می رفت و
من در دست او بودم ، و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت ، اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب ، نسیمی در بیابان کو ؟

دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه روی زانوهای خود خم شد ، دگر از صبر او کم شد
دلش لبریز ماتم شد ، کمی اندیشه کرد ، آنگه

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت ، زهم بشکافت
اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود ، با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب ، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل ، که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی ، بمان ای گل

و من ماندم نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد

لحظه‌هایی هست
که غافلگیرم می‌کند شعر
بی‌مقدّمه از راه می‌رسد
هزار هزار انفجار
در وجودِ دقیقه‌هاست
و نوشتن راهی‌ست به رهایی

گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من
گیسوان تو شب بی پایان
جنگل عطرآلود
شکن گیسوی تو
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه
همه ی عمر سفر می کردم
من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه ی من
گرم رقصی موزون
کاشکی پنجه ی من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست
چشم من چشمه ی زاینده ی اشک
گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود...

وقتي که شکست بغض تنهايي من

وابستگي ام را به تو باور کردم

آخر اگر پرستش او شد گناه من
عذر گناه من همه چشمان مست اوست
تنها نه عشق و زندگی وآرزوی من
او هستی من است که آینده دست اوست

او هستی من است که آینده دست اوست

تقدیم برای پری قصه ها


باشد که همدلی و همدردی مرا پذیرا باشد:

ایکاش آشنایی ها نبود


دلبستگی ها نبود


تاریکی شب ،همیشه مهمان خانه ای نبود


آمدنی درکار نبود


ایکاش و هزاران ایکاش


گرهی بسته میان نگاه منو تو نبود


دستی به تمنای نوازش محتاج نبود


کلیدی برای گشودن قفل دل ها نبود


مهری بین شمع و پروانه نبود


ایکاش و هزاران کاش

تو همه عمر من هستی ...
تو همه وجودم هستی ...
تو تنها دلیل بودن من هستی ...
تو تنها مونس من هستی ...
تو مهربان ترینم هستی ...

وقتی تو را دارم گویا همه دنیا و زمانه مال من است !
همین که تو را دارم مرا بس ؛ دیگر غمی نیست !
وقتی تو با من هستی از هیچ چیز نمی ترسم !
وقتی تو با من هستی از خدا می خواهم دیرتر مرا پیش خود ببرد !
وقتی تو با من هستی نگاهم فقط به دنبال توست !
وقتی تو با من هستی ...

تو تنها عشق من هستی ؛ آنقدر دوستت دارم که حتی خدا هم متعجب است !
آری ؛ تو تنها "عشق " من هستی !

قلبم را تقديمت ميکنم تا بداني بي رياترينم
اشکي براي اندوهت ميريزم تا بداني پر احساس ترينم
شوق وصال حس غريبي است که برايت ترسيم ميکنم
حس خوشبختي را تا بداني خوشبخت ترينم
موجي از عشق را بر ساحل وجودت ميفرستم
تا بداني عاشق ترينم و شعرم را تقديمت ميکنم
تا بداني که من ساده ترينم

با دلي بي تاب مي خوانم تو را
مثل شعري ناب مي خوانم تو را
در كنار جويباري از غرل
با سرود آب مي خوانم تو را
شب به قصد كوچه بيرون مي روي
در شب مهتاب مي خوانم تو را
خستگي را مي تكانم از تنت
با زبان خواب مي خوانم تو را
با لباني كه عطش بو سيده است
با صداي آب مي خوانم تو را
عكس خاموشم كه تا پايان عمر
با دلي بي تاب مي خوانم تو را......

بانو تو را به عشق، به دریا، به آسمان
امشب فقط - به خاطر من ،عاشقم بمان

باز این سکوت کهنه مرا دوره کرده است
امشب کمی دوباره برایم غزل بخوان

بشکن دوباره بغض خودت را کنار من
شاید دوباره زنده شود خاطراتمان

یا نه ! کمی بخند و برایم کمی برقص
تا جان بگیرد این دل تنهای نیمه جان

امشب تو را به حرمت این چشم های خیس
مهمان خلوتم شو به صرف یک استکان –

قهوه ،درست مثل همان روزهای خوب
آن روزهای رفته ی بی خاطر و نشان

امشب دوباره چشم تو باید خدا شود
رحمی کند به غربت این بغض بی زبان

فردا که دوری از من و چشمان بی کسم
-امشب فقط - به خاطر من عاشقم بمان

درميان من وتو فاصله هاست

گاه مي انديشم

مي تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداري

تو توانايي بخشش را داري

دست هاي تو توانايي آن را دارد

که مرا

زندگاني بخشد

چشمهاي تو به من مي بخشد

شورعشق ومستي

و تو چون مصرع شعري زيبا ،


سطر برجسته اي از زندگي من هستي

همه ی خودم را مال تو کرده ام
چقدر دنیای تو بزرگ است
هنوز از تنهایی سخن میگویی
چقدر کم هستم!!!