Printable View
مرا به خلوت کشانده ای که چه؟
می خواهی دلت را برایم بخوانی؟
برای من اما
طپش جیبت شنیدنی تر است
( البته اگر سکه ای در آن باشد )
مگر نمی دانی
این روزها با عشق
حتی " قرصی " نان هم " قرض " نمی دهند
باید ارز داشته باشی
عصر " پست مدرنیسم " است
خوب حالا
اگر شیر فهم شده ای
لطفاً نبض دنیا را بگیر
و زود به من بگو:
" باد از کدام طرف می آید
دریایم من
سراپا آغوش
خواهی بیا
خواهی برو
شبهای دنیا
تیره و تار
شبهای زندانی تارتر
زندانیان ماه را از بین خارهای سیم
اینگونه دیده اند
بندهای آسمان
هم بندی خویش
باور کن
غلو یا بلوف نیست
کم نیاوردم
کوتاه آمدم…
روشنایی روزی دیگر
و من هنوز …نپیوسته ام به او…
چه میتوان کرد با کالبدی
که لجبازانه…
به حیاتش ادامه می دهد…
بی وفای من!
حالا که رفتی.....فردایمان هیچ،
حالا که رفتی.....عشقمان هیچ،
حالا که رفتی.....دیروزمان هیچ،
.....................اشکهایم هیچ،
.......................قرارمان هیچ،
فقط بگو این همه مهر منو به کدامین باد سپردی؟
آخرین پرنده را تشیع میکنند
تابوت کوچکی بر دوش نهاده اند
دعا میخوانند
پیراهن سیاهم را می پوشم
پنجره را باز میکنم
انگشت به آسمان می برم و
فاتحه میخوانم
چه باشیم
چه نباشیم
قرار بر این است
تو را به حسرت زمزمه کنیم.
دیگر نمی بینیم یکدگر را
غربت و تبعید جدایمان کرده
پیمانها مرده اند ، میعادگاه ها ویران
تنها مرگ است
مکان دیدار
هر روز برای کسب قرصی نان
به بازاری میروم که دروغ می خرند
امّا چه خوب
که جزء فروشندگان هستم.